ΜΕΝΩ ΠΑΝΤΟΥ

 

Ο παραδοσιακός ελαιώνας της Άμφισσας

κ Οι δρόμοι της Ελιάς

Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε με αφορμή  άρθρο του Θοδωρή Βασιλείου, το οποίο με θέμα τον Ελαιοτουρισμό  κ τίτλο « Η μαγεία της ελιάς» , δημοσιεύτηκε στο 20^ο φύλλο της  εφημερίδας «ITN Ελληνικός τουρισμός».

Κατοικώντας εδώ και αρκετά χρόνια δίπλα στον μεγαλύτερο ενιαίο ελαιώνα της πατρίδας μας στην Ιτέα, θεώρησα πως πρέπει και οφείλω να «συμπληρώσω» κατά το δυνατόν τις προτάσεις του συγγραφέα, ενώνοντας τις σκέψεις μας και επεκτείνοντας τα συμπεράσματα μέσα από την πορεία στο «δικό μου» τόπο της ελιάς.  Στην περιοχή Ιτέας - Άμφισσας.

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν τα γραφόμενα και ας εμπλουτίσουμε την προσπάθεια αυτή- όσοι θέλουμε –  με δικά συμπεράσματα – προτάσεις .

Πάνε μερικά χρόνια, αφότου μετά από πρόσκληση στην Κινηματογραφική Λέσχη Ιτέας, συναντηθήκαμε με ομάδα ατόμων που με κέντρο τους Δελφούς έπαιρναν μέρος σε σεμινάριο καλλιτεχνικής φύσης. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες ήταν ξένοι υπήκοοι, ομάδα αμερικάνων πανεπιστημιακών αλλά ακόμη και  καθηγήτρια φωτογραφίας από το πανεπιστήμιο Σιγκαπούρης .

Ρωτηθήκαμε σαν κάτοικοι και γνώστες, για την περιοχή Φωκίδας και προτείναμε διαδρομές και τόπους ιδιαίτερου κάλλους, κατάλληλες για επίσκεψη κ πεζοπορία.

Αμ δε.! Αποδείχτηκε πως σχεδόν σε όλους, αρκούσε η ενατένηση από τους Δελφούς του απέραντου ορίζοντα, η περιπλάνηση του βλέμματος, χαμηλά στον ελαιώνα, στην θάλασσα του Κρισσαίου και στον ορίζοντα , για να τους δημιουργήσει την μοναδική επιθυμία να περιδιαβούν ομαδικά η κατά μόνας, στους χωματόδρομους του ελαιώνα. Να περιπλανηθούν στα χαμηλά, να καταλήξουν στην παράλια Ιτέα.  Κάποιοι εξ αυτών μας έλεγαν –θυμάμαι- πως ξεκινούσαν αξημέρωτα για να απολαύσουν τις χιλιάδες εικόνες που οι εναλλαγές του φωτός στα φυλλώματα της ελιάς και οι αντανακλάσεις στο τοπίο δημιουργούσαν. Συνήθως τέλειωναν τις διηγήσεις τους με τον θαυμασμό τους σχετικά με την ενεργειακή δυναμική της περιοχής και την αίσθηση ενός  διαρκούς ξυπνήματος  της φύσης. Ειδικά, η πρωινή ομίχλη πάνω από τον ελαιώνα δημιουργούσε κατά τα λεγόμενα τους συνειρμούς με τον μυθικό κόσμο του Απόλλωνα του πύθωνα. Όλα αυτά μου ξανάρθαν στο μυαλό, οι εικόνες τους προβλήθηκαν στο πανί της μνήμης, διαβάζοντας το άρθρο του κ. Θ . Βασιλείου.

Οι ΔΡΟΜΟΙ Της ΕΛΙΑΣ κάτι ανάλογο με τους δρόμους του κρασιού; Γιατί όχι; Μήπως όταν πρωτοξεκίνησαν οι τελευταίοι, δεν φάνταζε σαν κάτι ουτοπικό; Σήμερα όμως οι δρόμοι του κρασιού, όπου αξιοποιήθηκαν, είναι κομμάτι σημαντικό των δρόμων ανάπτυξης της ντόπιας πρωτογενούς παραγωγής αλλά και της μεταποίησης του αγροτικού προϊόντος!

Οι δρόμοι της ελιάς οι δρόμοι του κρασιού και ότι άλλο παρόμοιο, δεν πρέπει, δεν αξίζει να τους εκλάβουμε απλά σαν μια Τουριστική ατραξιόν. Αλλά σαν την αναγκαία και ικανή σύμφυση του Τουρισμού με τις διαδικασίες στην πρωτογενή παραγωγή και στην μεταποίηση, ώστε να δοθεί αποφασιστική οξυγόνωση στην παραπαίουσα ελληνική επαρχία (όπως συμβαίνει και στην Φωκίδα).  Στο σημείο αυτό θα μπορούσαν να αναφερθούν μια σειρά λόγοι, οι οποίοι κάνουν το συνολικό πρότζεκτ ΔΡΟΜΟΙ της ΕΛΙΑΣ – ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΕΛΑΙΩΝΑΣ, ισχυρό αναπτυξιακό εργαλείο. Για να μην πάρει έκταση το κείμενο θα αρκεστώ σε επιγραμματικές αναφορές.

1.     Οι προβλέψεις του WTO μιλούν ότι οι χερσαίοι προορισμοί λόγω κόβιντ, θα επηρεαστούν πολύ λιγότερο από τους νησιωτικούς ως προς την επισκεψημότητα.

2.     Είμαστε σαν περιοχή, κοντά στην μεγάλη πόρτα εισόδου (Αττική) με ότι αυτό σημαίνει , αν και οι πολιτικοί ταγοί, δεν θέλουν να το καταλάβουν.

3.     Επιπλέων των Δελφών υπάρχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα, προς κάθε κατεύθυνση, τόσο στο τόξο Δελφοί Ιτέα Γαλαξίδι-παράλια Δωρίδα  όσο και στο αντίστοιχο Δελφοί Άμφισσα Γκιώνα –Οίτη - Βαρδούσια.

4.     Η περιοχή έχει όλα τα στοιχεία που ανταποκρίνονται στη μετατόπιση η οποία μεταβαίνει, από το Ομογενοποιημένο κ μαζικό τουριστικό μοντέλο, ΠΡΟΣ το εναλλακτικό, διαφοροποιημένο, αειφόρο, πράσινο το οποίο θα επικρατήσει στην Ευρώπη κ προωθείται από τα τουριστικά γραφεία.

5.     Οι δρόμοι της ελιάς, μπορούν να γίνουν η βάση για ένα πολυθεματικό τουρισμό, οικονομικά αποδοτικό στην τοπική κοινωνία με μοχλό την Μικρομεσαία επιχειρηματικότητα  (στο όνομα της οποίας σφάζονται πολιτικά παλικάρια αλλά πέρα από ρουσφέτια δεν ξέρουν τίποτε άλλο).

6.     Το πολιτισμικό απόθεμα της περιοχής, και το πολιτιστικό επίπεδο της, μπορούν να την οδηγήσουν σε μεσογειακό προορισμό αξιώσεων, εκμεταλλευόμενοι το σύνολο δομημένο και αδόμητο φυσικό περιβάλλον.

Το πρόβλημα βέβαια είναι ξανά ποιος; Πως; γιατί; Θα το αποφασίσει και θα αναλάβει ένα νομαρχιακό master plan, μαζί με τους τοπικούς παραγωγικούς φορείς – συνεταιρισμούς, σχήματα κοινωνικής επιχειρηματικότητας,  με επιπλέον προώθηση όλων των τοπικών προϊόντων.

Δυστυχώς.

Οι Αγροτικοί συνεταιρισμοί «φρόντισαν» να αμαυρώσουν κάθε έννοια κάθε συλλαβή από όσα οι καταστατικές αρχές λειτουργίας τους επέβαλλαν. Οι σκοποί για τους οποίους δημιουργήθηκαν, καταστρατηγήθηκαν πλήρως.  Κατάρρευσαν και παρέσυραν στο βύθισμα τους και την ίδια την ιερή ιδέα της αλληλεγγύης της συνεργασίας της προόδου. Αγαπητοί συμπολίτες  σε κάθε χώρο ας αποφασίσουμε επιτέλους να παραμερίσουμε όλα, όσους   λυμαίνονται Δήμους, περιφέρειες, Συνεταιρισμούς και ότι άλλο, και με το βλέμμα στο μέλλον να εργαστούμε στο παρόν για την πραγματική ανάπτυξη του τόπου. Αν υπάρχει ένας λόγος και μία προοπτική στην Κεφαλονιά, στην Καλαμάτα, η όπου αλλού ο ελαιώνας μεταξύ Ιτέας και Άμφισσας έχει πολλούς περισσότερους λόγους  στην επιτυχία του εγχειρήματος.