ΡΟΜΑ. Αναζητώντας μια σωστή διαχείριση

 

ΡΟΜΑ. Αναζητώντας μια σωστή διαχείριση

Μετά την δολοφονία στο Πέραμα του νεαρού Ρομά Ν. Σαμπάνη ξαναζούμε γεγονότα που αρκετά συχνά έρχονται, ξανάρχονται, ξεχνιούνται και ξανά από την αρχή. Δυστυχώς φαίνεται πως οι διοικούντες και έχοντες εξουσία ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ να υπάρχουν τέτοια δραματικά γεγονότα από το να τα αποτρέπουν.

Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το «φαινόμενο». Εδώ και χρόνια, τείνω να πιστέψω, ότι δεν θέλουν συνειδητά, να αλλάξει η κατάσταση ώστε οι Ρομά να φύγουν από τον γνωστό λαβύρινθο.  Ουσιαστικά, οι «αναγκαστικά» παράνομες  πράξεις τους, αποτελούν το άλλοθι στις παρανομίες του κράτους και της κυβέρνησης. Η σίγουρη οδός για διοχέτευση της κάθε φορά σωρευμένης αντίδρασης τμήματος πολιτών με στροφή στο μίσος και σε ανώδυνους δρόμους για το καθεστώς και τις παρανομίες του και τέλος η δικαίωση της κρατικής βίας σαν απαραίτητος ρυθμιστικός παράγοντας στην κοινωνία. ΕΤΣΙ.  

Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέλησε μέσα από ολοκληρωμένα και επιστημονικά τεκμηριωμένα προγράμματα με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, να ενισχύσει την προσπάθεια ένταξης των Ρομά στον κοινωνικό ιστό, συνάντησε όχι απλά την άρνηση αλλά και την μέγιστη αντιπαλότητα, αρχικά από αυτοδιοικητικούς οι οποίοι στην συνέχεια επιδόθηκαν σε  πρωταθλητισμό λαϊκισμού με χρήση  γνωστών και μη εξαιρετέων  επιχειρημάτων, επιστέγασμα των οποίων είναι το  «Αυτοί δεν αλλάζουν», ισοδύναμο με το παλαιότερο και άκρως ρατσιστικό «τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς»!

ΟΜΩΣ έρχεται ένας σωστός δήμαρχος ο Σίμος Ρούσος – δήμαρχος Χαλανδρίου και μέσα από την ραδιοφωνική συνέντευξη στο Κόκκινο , βάζει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση. Ας διαβάσουμε λοιπόν παρακάτω.

ΟΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ κ οι ΡΟΜΑ ΜΠΟΡΟΥΝ να ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΟΥΝ

Με δικούς του αποκλειστικά πόρους ο Δήμος Χαλανδρίου πέτυχε την μετεγκατάσταση εκατοντάδων Ρομά

“Αποκλεισμένοι από παντού, από εκπαίδευση εργασία και κοινωνική προστασία, οι Ρομά είναι μια ιδιόμορφη και δύσκολη κοινότητα, αλλά εμείς με επιμονή και πολύχρονη δουλειά είδαμε ανθρώπους κυριολεκτικά να μεταμορφώνονται” είπε  Στο Κόκκινο, ο δήμαρχος Χαλανδρίου Σίμος Ρούσσος.

“Ο καταυλισμός στο Πάτημα δεν υπάρχει πια, όλες οι οικογένειες έχουν εγκατασταθεί σε σπίτια, τα παιδιά έχουν πάει στα σχολεία, οι άνθρωποι δουλεύουν κανονικά” τόνισε μιλώντας στην Ευγενία Λουπάκη και τον Χρυσόστομο Λουκά.

“Από τον καταυλισμό του Νομισματοκοπείου που είναι και ο πιο δύσκολος έχουν μετεγκατασταθεί σε σπίτια 100 άτομα από τα 300 περίπου. Είναι μια δύσκολη υπόθεση αλλά υπάρχουν δυνατότητες αν αποφασίσει το κράτος ν’ ασχοληθεί σοβαρά. Εμείς με ομόφωνη απόφαση του ΔΣ κάναμε ένα πολύπλευρο σχέδιο ένταξης με χρήματα αποκλειστικά του Δήμου. Όλα τα πληρώνει ο Δήμος: Νοίκια, στέγαση, ιατρική φροντίδα, εκπαίδευση. Δημιουργήσαμε δύο ΚΟΙΝΣΕΠ ένταξης και έχουμε τώρα Ρομά που δουλεύουν στο πράσινο, στα έργα του Δήμου.

Η προσέγγιση μας χαρακτηρίστηκε ως πιο ολοκληρωμένη όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Και έγινε με τη συνεργασία της Γραμματείας που είχε δημιουργήσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Αλλά χρήματα δεν πήραμε ούτε ένα ευρώ, παρά το γεγονός ότι υποβάλαμε πρόγραμμα 850.000 ευρώ που εγκρίθηκε από την Περιφέρεια και θα τα εισπράτταμε μέσω Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου. Αλλά θα συνεχίσουμε σταθερά γιατί πιστεύουμε ότι αξίζει τον κόπο".

Μπράβο Δήμαρχε κ Ρούσσο. Πράγματι αξίζει τον κόπο.

Η παραβατικότητα όσο «μικρής έντασης» κι αν είναι, καταλήγει πολύ μεγαλύτερη εντός του δομημένου κοινωνικού ιστού καθώς τα φασιστικά κοράκια και όχι μόνο, τρέφονται από τέτοιες συμπεριφορές.

 

Ο ΕΞΑΝΤΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Μνήμη και τιμή στην Καισαριανή για τον Εξάντα της ζωής μας

Χθες στην Αθήνα ο Μιχάλης Βασιλάκης με τον Εξάντα της ζωής μας συναντήθηκε ξανά με την Μάγδα Φύσσα, τον Διονύση Τεμπονέρα, τον Δημήτρη Γκόβα, τον Δημήτρη Ρήγα, την Μαρία Βασιλάκη,  τον Κώστα Φύσκιλη, την Αγγελική Αγγελακοπούλου με το τρυφερό ποίημα της «Το ταξίδι (πριν τη «συνάντηση» Μιχάλη Βασιλάκη – Νίκου Τεμπονέρα)», με παλιούς και νέους συντρόφους, φίλους για να μας θυμίσει οτι:

Στα ματωμένα πορτραίτα ,στα ματωμένα αποτυπώματα αυτά των γεγονότων όπως η δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, του Παύλου Φύσσα ακουμπά η ελπίδα και η αισιοδοξία, ότι ο λαός θα είναι τελικά ο νικητής στην μακρόχρονη αναμέτρηση με την αντίδραση, τον φασισμό, τον ολοκληρωτισμό, την καθυστέρηση.

Και όπως έγραφε ο ίδιος το Γενάρη του 2019

«Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το χρυσαυγίτικο αφήγημα, αν όχι καθορίζει, επηρεάζει καίρια την πολιτική ατζέντα τόσο στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα  όσο και σ’ αυτά της καθημερινότητας….

Το πνεύμα του Τεμπονέρα μας καλεί ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό, για να συγκροτηθεί η γενιά που θα πάρει τη σκυτάλη απ’ τον Παύλο Φύσσα στον αέναο αγώνα για γνώση, ελευθερία και ευτυχία του ανθρώπινου είδους.

Ο Τεμπονέρας ζει, ο Γρηγορόπουλος ζει, ο Φύσσας ζει, στις καρδιές μας, στο μυαλό μας, έχουν γίνει επίκτητα γονιδιώματα της ύπαρξής μας, της ζωής μας

Διλήμματα δεν υπάρχουν. Μόνο η πραγματικότητα. Κι αυτή μας καλεί και η θυσία του Τεμπονέρα  ν’ αντιμετωπίσουμε.»

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΒΡΑΒΕΥΣΗ στο ΓΕΩΠΟΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

 

Παγκόσμια διάκριση στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο

  μέθοδος ταχείας ανίχνευσης του covid-19 με βιοαισθητήρα, σε λίγα λεπτά.

Το Ελληνικό  ΔΗΜΟΣΙΟ πανεπιστήμιο , το ΓΕΩΠΟΝΙΚΟ, βραβεύτηκε σε παγκόσμιο διαγωνισμό καινοτομίας.  Η καινοτομία συνίσταται στον  βιοαισθητήρα ανίχνευσης, ο οποίος μπορεί να ενσωματωθεί σε μια εύχρηστη πλατφόρμα που περιλαμβάνει ένα κινητό τηλέφωνο ή τάμπλετ και να προσφέρει ταχύτατη, ευαίσθητη και μαζική ανίχνευση του κορωνοϊού μέσα.

Η βράβευση έγινε μετά την συμμετοχή του πανεπιστημίου, στον τελικό του παγκόσμιου διαγωνισμού καινοτομίας IDea Incubator Competition, που πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά την Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2021.

  Η ελληνική ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Πρύτανη του Γεωπονικού κ. Σπ. Κίντζιο κατέκτησε το δεύτερο βραβείο με το πρώτο να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο John Hopkins των ΗΠΑ.

Η βράβευση αποτελεί μια επιβεβαίωση της αξίας του πανεπιστημίου και του υψηλότατου επιπέδου σπουδών που προσφέρει. Η Διάκριση, αυτή τιμά τη χώρα μας, αφού το Γεωπονικό πανεπιστήμιο της Αθήνας ξεπέρασε ακαδημαϊκά «μεγαθήρια» παγκοσμίως.

Συγχρόνως, γεμίζει ικανοποίηση ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΙ προσπάθησαν – με πρώτο τον βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Ηλ. ΚΩΣΤΟΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ, και έφεραν δύο τμήματα του Γεωπονικού στην Φωκίδα

Όσο για όσους  από την πρώτη στιγμή ανέλαβαν εργολαβικά την απαξίωση των τμημάτων με κάθε τρόπο και μέσο, άξιος ο μισθός τους!

ΟΔΟΣ ΜΠΙΖΑΝΙΟΥ 5 ΚΑΛΛΙΘΕΑ

1944 - 2021 Η σκύλα που γέννησε το κτήνος είναι πάλι σε οργασμό...

Σήμερα, 12 Οκτωβρίου 2021 έγιναν τα εγκαίνια του ιστορικού χώρου στην οδό Μπιζανίου 5 στην Καλλιθέα. 

Με πολύ συγκίνηση δεκάδες πολίτες παραβρεθήκαμε στον τόπο που δέκα επονίτες τον Ιούλιο του 1944 πολέμησαν ενάντια στους Γερμανούς και τους υποστηριχτές τους ντόπιους ράληδες και μπουραντάδες.

Πέντε ώρες κράτησαν και το τέλος τους βρήκε στον παράδεισο των ηρώων. Αυτών που έδωσαν την ζωή τους ενάντια στο Ναζιφασισμό, που ξανά σήμερα προβάλει απειλητικός όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά συνολικά στην Ευρώπη.

Τέτοιοι ήρωες δεν έχουν ανάγκη από λόγια και ωσαννά. 

Εμείς όλοι έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε την πράξη τους , να παίρνουμε δύναμη από αυτή και να συνεχίζουμε τον αγώνα τους ενάντια σε όλα όσα γεννούν ανδρώνουν συντηρούν το φασισμό.

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ του Lorenz και η «πτώση» του Face Book

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ του Lorenz και η «πτώση» του Face Book

Η 7ωρη γενική διακοπή λειτουργίας του FACE BOOK  αποδείχτηκε ισάξια με έναν παγκόσμιο σεισμό. Μικρά τσουνάμι που κατέκλυσαν όλη την γη, αναγορεύοντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα απόλυτα παγκόσμια μονοπώλια. Ένα απλό γεγονός, μια βλάβη σε ένα σύστημα, που όμως είναι ικανό να απορρυθμίσει οικονομίες και κοινωνίες! Η πεταλούδα του E. Lorenz Τίναξε τα φτερά της στο Τέξας και άλλαξε ο καιρός στην Κίνα…

Φυσικά όλα αυτά οφείλουν να βάλουν μπροστά προς συζήτηση τα ζητήματα της τεχνικής της τεχνολογίας, με άλλα λόγια της επιστήμης στον καιρό του νεοφιλελευθερισμού. Πεδίον δόξης λαμπρό για τις προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις…

Προς το παρόν ας αρκεστούμε Στην Σαββατιάτικη έκδοση της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ των ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ όπου  θα διαβάζουμε το παρακάτω άρθρο με τίτλο

Το μέσα και το έξω του Θωμά Τσαλαπάτη.

Η εργασία, η επικοινωνία, η διασκέδαση σε ένα κλειστοφοβικό σκηνικό πλήρους απομόνωσης ταυτίστηκε με τις παροχές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και τις εταιρείες παροχής video streaming.

Ζούμε σε μια εύθραυστη κουλτούρα. Μια κουλτούρα σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένη από την τεχνολογία και τις τεχνικές. Η καθημερινότητά μας ορίζεται από σύνθετες παροχές όπου το πιο απλό, το πιο κοινότοπο κομμάτι της ημέρας μας οικοδομείται πάνω σε περίπλοκες υπηρεσίες, τις οποίες δεν μπορούμε πια να αντιμετωπίσουμε παρά ως δεδομένες.

Μια μικρή τεχνική κρίση (μικρή σε σχέση με την καθημερινότητά μας, όχι για την εταιρεία που τη δημιούργησε) μας έβαλε απότομα σε μια συνθήκη έλλειψης, μια συνθήκη στιγμιαίας επαναδιαπραγμάτευσης.

Την προηγούμενη εβδομάδα για περίπου εφτά ώρες έμειναν εκτός λειτουργίας σε όλο τον κόσμο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης Facebook, Instagram, Messenger και WhatsApp. Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη περίοδος που έμειναν εκτός λειτουργίας στην ιστορία των κοινωνικών δικτύων. Το γεγονός δημιούργησε μια γενικότερη απορρύθμιση στους χρήστες, ξεσήκωσε ένα κύμα ειρωνικών και χιουμοριστικών σχολίων και κόστισε κάποια δισεκατομμύρια στην εταιρεία του Facebook που διαχειρίζεται τις εφαρμογές αυτές.

Πέρα από τις άμεσες επιπτώσεις, μια σειρά από ερωτήματα γεννήθηκαν γύρω από την ασφάλεια του περιεχομένου των συνομιλιών και των προφίλ των χρηστών, αλλά και τους όρους με τους οποίους λειτουργεί το μονοπώλιο των μέσων. Τα ζητήματα αυτά είναι κεντρικά και είναι πολιτικά. Πέρα όμως από αυτά υπάρχουν κάποιες ακόμη παράμετροι που δημιουργούν προβληματισμό. Σε σχέση όχι με τις παροχές των υπηρεσιών, αλλά με τη στάση των χρηστών απέναντι σε αυτές.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν εδώ και χρόνια βασική παράμετρο και βασικό διαμορφωτή της καθημερινότητάς μας. Καθιερώθηκαν ως ρουτίνα, ως εργαλείο διασκέδασης, πληροφόρησης και επικοινωνίας. Κατά την περίοδο της Αραβικής Ανοιξης αντιληφθήκαμε τους όρους με τους οποίους μπορούν να χρησιμοποιηθούν προς ένα προοδευτικό σκοπό διαμοίρασης και διεκδίκησης. Κατά την περίοδο του Brexit και των αμερικανικών εκλογών του 2016 αντιληφθήκαμε εκ νέου το πώς τα μέσα αυτά μπορούν να δημιουργούν γενικευμένο μίσος, πόλωση και σύγχυση μέσω της ευρείας διασποράς των fake news. Και στη συνέχεια ήρθε η καραντίνα.

Κατά την περίοδο της καραντίνας (και εδώ δεν είμαστε καν σίγουροι πως μπορούμε να μιλάμε σε παρελθοντικούς χρόνους) τα μέσα δικτύωσης γιγαντώθηκαν. Μαζί με τις εταιρείες παροχής video streaming, όπως το Netflix, ή πλατφόρμες μαζικής επικοινωνίας, όπως το Zoom, δημιούργησαν εκ νέου την καθημερινότητά μας κατευθυνόμενα προς το κέντρο της. Ο έξω κόσμος αντικαταστάθηκε.

Η εργασία, η επικοινωνία, η διασκέδαση σε ένα κλειστοφοβικό σκηνικό πλήρους απομόνωσης ταυτίστηκε με τις παροχές αυτές. Η (ενδεχομένως παροδική) άρση των λοκντάουν έφερε και το τέλος μιας παρατεταμένης περιόδου της πανδημίας. Ολοι μας βγήκαμε σε αυτό το Εξω που τόσο αναζητούσαμε. Χωρίς όμως να αντιληφθούμε πόσο πολύ από το Μέσα κουβαλούσαμε μαζί μας.

Η εφτάωρη διακοπή των μέσων δικτύωσης το αποδεικνύει. Οι τρόποι της καραντίνας, τα όρια, τα αντανακλαστικά και οι συμπεριφορές που η παρατεταμένη χρήση τους επιβάλει έχουν εμπεδωθεί. Ο πανικός, η υστερία, οι πολλαπλές δυσκολίες σε πολλαπλά επίπεδα που δημιούργησε η παύση περιγράφουν την εξάρτησή μας από αυτά. Οχι μόνο μια ατομική εξάρτηση όμοια με το πολύωρο gaming ή το κάπνισμα, αλλά μια συλλογική εξάρτηση, έναν τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες μαθαίνουν να ζουν, να λειτουργούν και να αναπτύσσονται.

Οι πραγματικές επιπτώσεις της πανδημίας πέρα από το κυρίαρχο υγειονομικό σκέλος αλλά και την οικονομική καθίζηση που αυτό επέφερε είναι ταυτόχρονα πρακτικές και ψυχολογικές. Ορίζουν τόσο παραμέτρους που επιβάλλονται, όπως οι όροι εργασίας ή εκπαίδευσης, αλλά μαζί και ψυχικές διαθέσεις. Ο ιός της εσωστρέφειας και της απομόνωσης, της δυσκολίας πραγματικής κοινωνικοποίησης και επικοινωνίας, της αντικατάστασης του έξω κόσμου με τον κόσμο της ψηφιακής παλάμης είναι στοιχεία που δεν έχουν αντιμετωπιστεί ακριβώς γιατί δεν έχουν γίνει αντιληπτά ως τέτοια. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια αλλαγή που θα επέλθει, αλλά μπροστά σε μια αλλαγή που είναι ήδη εδώ. Εχουμε αλλάξει. Και πρέπει να αναλογιστούμε το πόσο και το προς τα πού.

Το μέσα και το έξω βρίσκονται σε μια συνεχή επαναδιαπραγμάτευση πολύ πιο σύνθετη από μια απαγόρευση κυκλοφορίας. Αυτό που μένει είναι να αντιληφθούμε την αλλαγή και τα φορτία που κουβαλούμε μέσα μας. Και να θέσουμε ξανά τους όρους με τους οποίους αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τον εαυτό μας μέσα σε αυτόν.