Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

πολιτικη

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΣΕ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΡΟΜΟΥ

με πολέμους, νεοαποικισμούς, επεμβάσεις

και πυρηνικά πλήγματα;

Η ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις στην περιοχή που εκτείνεται από το βόρειο τόξο της Αφρικής έως και τη Μέση Ανατολή, καθώς και οι πολυποίκιλες αντιδράσεις σε αυτές, εκτός από εξαιρετικής σημασίας είναι και ενδεικτικές της νέας φάσης στην οποία έχουν περάσει οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Όπως και να ‘χει, η πυκνότητα καθώς και η πρωτοφανής ταχύτητα αποδέσμευσης των εξελίξεων αποδεικνύει πως η νέα φάση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης είναι άρρηκτα δεμένη με πολέμους και νεοαποικισμούς, σε μια ισορροπία τρόμου για τους λαούς της περιοχής, και όχι μόνο.

Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ

Η FED (ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ), παραδέχτηκε σε έκθεση της τον περασμένο Μάη, πως η κινέζικη οικονομία θα είναι σε θέση να ξεπεράσει εκείνη των ΗΠΑ μέχρι το 2020. Την ίδια στιγμή, από πολλές μεριές (Ρωσία, αναπτυσσόμενες χώρες, χώρες του αραβικού συνδέσμου) ακούγονται φωνές-που δεν είναι απλώς ψίθυροι πλέον- πως θα πρέπει να αντικατασταθεί το δολάριο από ένα καλάθι νομισμάτων ως το νέο σημείο αναφοράς των διεθνών συναλλαγών. Μα ακόμη και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, τίποτε δεν δείχνει πως η κεφαλαιοκρατική μητρόπολη θα ξεφύγει από τη μηδενική ανάπτυξη, καθώς και από τις αυθόρμητες εξεγέρσεις: Όλοι οι όροι για αυτό εμφιλοχωρούν: Με ένα πρωτοφανές χρέος 17 τρις δολαρίων, και με μια κοινωνία των 50 εκατομμυρίων ανέργων, με 45 εκατομμύρια εξ αυτών να σιτίζονται με κρατικά κουπόνια ή από τα συσσίτια.

Είναι προφανές πως αυτή η σχεδόν ανεπίστρεπτη κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας, καθορίζουν ήδη όλες τις προτεραιότητες της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής. Έτσι, μπαίνουμε στον κλασικό μονόδρομο του ιμπεριαλισμού:Να εξάγει την κρίση του και να προσπαθεί να την ξεπεράσει με πολέμους, πραξικοπήματα, με βίαιες εξαρτήσεις τρίτων, ή αναπτυσσόμενων χωρών στο άρμα του. Μόνο με τη στρατιωτικοπολιτική της υπεροχή (αδιαμφισβήτητη για αρκετά χρόνια ακόμη μεταξύ των μεγάλων χωρών) μπορούν οι ΗΠΑ να επιβεβαιώσουν και να ασκήσουν την ηγεμονία τους.

Σε δύο σημεία είναι εδώ απαραίτητο να σταθούμε:

1) Η τάση διεθνοποίησης του κεφαλαίου είναι ισχυρή, αλλά απέχει αρκετά από την ολοκλήρωση της, και σίγουρα δεν είναι πιο ισχυρή από τους κλασικούς διαχωρισμούς και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις κυρίαρχες χώρες. Έτσι σήμερα παρατηρείται το φαινόμενο τα κλασικά σχήματα του έθνους-κράτους ναι μεν να υπόκεινται σε βίαιες μεταλλάξεις έως και μετασχηματισμούς, αλλά να παραμένουν εκτός από αντικείμενα των ασύμμετρων συγκρούσεων των βαμπίρ των διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων (ανελέητες επιθέσεις και υποθηκοποίηση ακόμη και ολόκληρων οικονομιών και κοινωνιών με μεγάλο παγκόσμιο εκτόπισμα) ταυτόχρονα όμως και υποκείμενα (οχήματα) των στρατηγικών αναγκών για τις άρχουσες τάξεις των ιμπεριαλιστικών χωρών και των χωρών-δορυφόρων τους. Ή, πιο απλά, τα μέσα (ιδεολογικά, πολιτικά, στρατιωτικά) για να προωθήσουν τα σχέδια τους.

2) Το οικοδόμημα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έχει σαν κύρια ιδεολογική βάση την δήθεν μεταϊμπεριαλιστική εποχή του τέλους των πολέμων (έπειτα από την πτώση του ανατολικού μπλοκ), καθώς και την αιχμή-αντίθεση προς τις “ολοκληρωτικές” κοινωνίες- των ανθρώπινων ελευθεριών (όπως τις ερμηνεύουν οι άρχουσες τάξεις). Υπό αυτήν την έννοια ίσως να είναι-ή να φαντάζει πως είναι- πιο δύσκολη η συναίνεση των λαών σε διευρυμένες πολεμικές συρράξεις. Γι’ αυτό και η στρατηγική της συγκαλλυμένης βίαιης προσαρμογής σε αυτό το σχέδιο (στρατιωτικές επεμβάσεις, ανοιχτές χούντες, ή με κοινοβουλευτική επίφαση π.χ. Ελλάδα) βρίσκεται αυτή τη στιγμή εν πλήρη εξελίξει. Κοντά σε αυτό, ας υπολογίσει κανείς το τεράστιο οικονομικό κόστος (3 τρις δολάρια), όπως και το ανθρώπινο κόστος για τις ΗΠΑ των πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Ιδιαίτερα μάλιστα με την παραδοχή της αποτυχίας των πολέμων αυτών που σε τίποτε δεν ωφέλησαν την Αμερική: Δεν ελέγχουν τις χώρες αυτές στα νότα του άξονα Ρωσίας-Κίνας, ούτε γεωστρατηγικά, ούτε και πολιτικά. Λογαριάσανε λάθος στους υπολογισμούς τους, και φεύγουν κακήν κακώς από εκεί με τις χώρες παραδομένες στην βαθμιαία ανάδειξη του ακραίου ισλαμικού φονταμενταλισμού-με τον οποίον αναγκαστικά επιδιώκουν σταδιακά πλέον να γίνουν προνομιακοί συνομιλητές.

Επομένως, καταρχήν, η πολιτική αποσταθεροποίηση ολόκληρης της λεκάνης της Μεσογείου, και τα στρατιωτικά πραξικοπήματα-συγκαλυμμένοι πόλεμοι (Λιβύη, και πλέον Συρία),απομένουν το τελευταίο χαρτί της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής στην προσπάθεια της:

α) Να αποδυναμώσει αποφασιστικά το ευρώ, εκβιάζοντας την ενότητα του και ακινητοποιώντας την οικονομική επεκτατικότητα του γερμανικού ιμπεριαλισμού κυρίως. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η επίθεση στις χώρες του νότου με αρχή την Ελλάδα, ο ρόλος του ΔΝΤ στην ελεγχόμενη πτώχευση της, και η πλήρης υποταγή της στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ.

β) Να πατήσει πιο αποφασιστικά το πόδι της στην Αφρική, ιδιαίτερα έπειτα από την προϊούσα θέση της Κίνας εκεί, που εκμεταλλευόμενη τα τεράστια συναλλαγματικά της αποθέματα πλησιάζει στο σημείο να αγοράσει τους φυσικούς πόρους από την μισή ήπειρο! Σε αυτά τα πλαίσια, οι ΗΠΑ έχουν φτιάξει τους τελευταίους μήνες «αλυσίδα» νέων αεροπορικών βάσεων για Μη Επανδρωμένα Βομβαρδιστικά Αεροσκάφη (UAV) σε Αιθιοπία, σε χώρα της Αραβικής Χερσονήσου που δεν κατονομάζεται (ενδεχομένως Υεμένη…) και στις Σεϋχέλλες με τον πρόεδρό της Τζέιμς Μισέλ να προσκαλεί τις ΗΠΑ να δουν τη χώρα του σαν ένα «αεροπλανοφόρο στον Ινδικό Ωκεανό δίχως αεροπλάνα»!

γ) Να δημιουργήσει τους όρους για αποφασιστικό στρίμωγμα, ή ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στο Ιράν, χώρα που αφενός αποτελεί οδηγό και πρότυπο για τους λαούς του Ισλάμ, αφετέρου αποτελεί την πυρηνική ασπίδα στα νότια της Κίνας.

δ) Να πλαισιώσει επειγόντως την χώρα-βάση της στην περιοχή, το Ισραήλ, που φαίνεται να χάνει οριστικά την πολύτιμη στήριξη της Τουρκίας, την οποία έτσι εκβιάζει έπειτα από την στροφή της εξωτερικής της πολιτικής, και τον επαπειλούμενο προσανατολισμό της προς μια νέα θέση, αυτόνομη και ηγεμονική για ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο!

Όλες αυτές οι ανοιχτές υποθέσεις προωθούνται εξαιρετικά γοργά και άμεσα: Τόσο γοργά που ελπίζει ο Ομπάμα να τις κλείσει τουλάχιστον πριν από τις προεδρικές εκλογές τον επόμενο Νοέμβρη! Γιατί όχι; Η ανθρώπινη ιστορία άλλωστε βρίθει από αυτοκράτορες στα όρια της παράνοιας λίγο πριν την κατάρρευση του βασιλείου τους.

Αυτήν την παρανοϊκή ισορροπία του τρόμου καλούμαστε να ερμηνεύσουμε και να αντιμετωπίσουμε!

Η “ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ” ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΙ ΑΠΛΟΥΣΤΕΥΤΙΚΑ

Οι εξεγέρσεις στις χώρες της Βόρειας Αφρικής , στην Συρία και στην Υεμένη, δεν έχουν ούτε τα ίδια κίνητρα, ούτε και τα ίδια αποτελέσματα. Ξεκίνησαν από την Τυνησία, πέρασαν στην Αίγυπτο, για να πάρουν την μορφή της υποκίνησης στη Λιβύη με την ανοιχτό πόλεμο ενάντια της από μέρους των νατοϊκών δυνάμεων και του αραβικού συνδέσμου.

Σε όλες τις περιπτώσεις, οι ΗΠΑ κινούνται ανάλογα με τον βαθμό που μπορούν να παρέμβουν, ανάλογα με το ως που μπορούν να φτάσουν και το τι μπορεί να κερδίσουν.

Στην Αίγυπτο, οι αμερικάνοι αρχικά προσπάθησαν να στηρίξουν τον Μουμπάρακ, μα με μια στροφή 180 μοιρών τον εγκατέλειψαν για να μην μείνουν πίσω στις εξελίξεις όταν η πτώση του κατέστη αναπόφευκτη. Πλαισίωσαν την μετάβαση στον πλήρη έλεγχο της χώρας από το στρατό. Επειδή όμως ο στρατός είναι άρρηκτα δεμένος οικονομικά και επιχειρησιακά με τους Αμερικάνους, πρέπει να περιμένουμε εκ νέου εξελίξεις εάν τα πολιτικά σχήματα που θα πάρουν την εξουσία (εάν επιτραπεί από τον στρατό) θα τους ικανοποιήσουν. Αλλιώς, μια νέα χαοτική κατάσταση στην χώρα θα αποβεί αναπόφευκτη- από την άλλη μεριά το λαϊκό κίνημα εκεί είναι ένα μωσαϊκό με τη συμμετοχή προοδευτικών στοιχείων, ακραίων ισλαμιστικών κ.α.

Στην Λιβύη, ήξεραν πως μόνο με την επίθεση των νατοϊκών δυνάμεων θα κατάφερναν την πτώση του Καντάφι, ενός ηγέτη που ακόμη και σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του λιβυκού λαού υποστηρίζει, και που υπό την ηγεσία του επί έξι μήνες προσπάθησε ηρωικά να αντισταθεί στις 18 χιλιάδες ΝΑΤΟικές αεροπορικές επιθέσεις, καθώς και στην κατοχή της χώρας από τους δοσίλογους νοσταλγούς της αποικιακής μοναρχίας που ανέτρεψε ο Καντάφι το 1969! Αυτούς τους δοσίλογους εξόπλισε με όπλα και τανκς ο αμερικάνικος παράγοντας (και μέσω της Ελλάδας),σε αυτούς παρείχε αμέριστη οικονομική και πολιτική κάλυψη. Παραπέρα, το χτύπημα στον Καντάφι πέρα από σαφή πολεμική επέμβαση απέναντι στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης μιας κρατικής οντότητας, αποτελεί καίριο χτύπημα ενάντια στις χώρες του “τρίτου κόσμου”, των αγώνα των οποίων για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση στήριξε πολύπλευρα όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Λίβυος ηγέτης.

Γι’ αυτό και η πτώση του ήταν απαρέγκλιτος στόχος για τις ΗΠΑ.

Τέτοιο θέατρο αποσταθεροποίησης είναι και η Σομαλία, όπου και εκεί με πρόσχημα των “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, οι ΗΠΑ βάζουν χοντρά το πόδι τους μέσω αμφιλεγόμενων ΜΚΟ, αλλά και ένοπλων σωμάτων “ασφαλείας για την προστασία του πληθυσμού κατά την διάρκεια της χορήγησης της ανθρωπιστικής βοήθειας” έπειτα από τον λιμό που θερίζει την χώρα. Η Σομαλία, αποτελεί αποφασιστικό εμπορικό και πολεμικό κόμβο, με το μάτι στραμμένο προς την Κίνα.

Στην περίπτωση της Υεμένης όπου οι Ρώσοι διατηρούν δική τους ναυτική βάση, και κυρίως της Συρίας γνωρίζουν ότι μια επέμβαση τύπου Λιβύης θα βρει σφόδρα και ανεξέλεγκτη την αντίδραση της Κίνας και της Ρωσίας. Ωστόσο, όλα δείχνουν πως δεν θα αποφευχθεί, με όσες συνέπειες μπορεί να επιφέρει: Ήδη, οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία, προκάλεσαν όντως αντιδράσεις, όχι κλασικού αλλά φανερά επιθετικού ύφους από Κίνα αλλά και Ρωσία. Όλα, ακόμα και τα πλέον ακραία ενδεχόμενα, θα πρέπει δυστυχώς να θεωρούνται ανοιχτά! Η Συρία, που αποτελεί στόχο από την εποχή πατέρα Μπους, αποτελεί άμεσο στρατηγικό εταίρο της Κίνας και είναι χώρα προθάλαμος του Ιράν! Γι’ αυτό και επένδυσαν ως την ώρα στη μέχρι τέλους πολιτική κάλυψη των “αντικαθεστωτικών” (και τη συναίνεση σε αυτήν την γραμμή εκ μέρους όσων κυβερνήσεων θέλουν να αποδειχτούν de facto εταίροι τους). Εφόσον δεν πέτυχαν τους σκοπούς τους κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο ανοιχτός εμφύλιος πόλεμος με όρους Λιβύης φαίνεται πως θα είναι το επόμενο βήμα…(το άρθρο γράφεται στις 16/11).

Όπως και να ‘χει, οι εξελίξεις θα ναι ραγδαίες, με συμμαχίες να δοκιμάζονται, τον χάρτη της περιοχής να επανακαθορίζεται βίαια, με τελικό προορισμό της “αυγής της Οδύσσειας” (όπως ονόμασαν την επέμβαση στη Λιβύη) την Ιθάκη του Ιράν- ο αμερικάνος υπουργός οικονομικών δήλωσε άλλωστε βέβαιος πρόσφατα πως “πλησιάζει η ώρα μιας αντίστοιχης εξέγερσης στο Ιράν”. Όμως και στο Ιράν, το καθεστώς Αχμαντινετζάντ χαίρει ευρείας λαϊκής υποστήριξης…

Όλες ανεξαιρέτως οι εκθέσεις της IAEΑ (Διεθνής Υπηρεσία για την Ατομική Ενέργεια) για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν έχουν στρώσει το έδαφος ώστε να εντείνονται οι απειλές από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ: Απειλές που δεν περιλαμβάνουν μόνο τις κλασικές πιέσεις για διεθνή απομόνωση του Ιράν. Προχωρούν ως και τις άμεσες απειλές για πόλεμο. Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι να παρακολουθήσει κανείς το γεγονός ότι όλες οι στρατιωτικές ασκήσεις του στρατού του Ισραήλ (και των συμμάχων του-δηλαδή ημών πρώτων) έχουν προσαρμοστεί το τελευταίο διάστημα στην ενδεχόμενη αντιμετώπιση των συνθηκών πυρηνικού πολέμου, και χερσαίας ή από αέρος εισβολής σε συνθήκες αντίστοιχες με την μορφολογία του Ιράν!

Η ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Η σαρωτική νίκη του Ερντογάν στις πρόσφατες εκλογές με τον πλήρη έλεγχο που απέκτησε στη Βουλή, καθώς και τα απανωτά δικαστικά-πολιτικά χτυπήματα που κατάφερε στο στρατιωτικό κατεστημένο δείχνουν πως στην Τουρκία, έχει ήδη παγιωθεί η εξουσία μιας νέας αστικής τάξης που ανέδειξε τον τούρκο πρωθυπουργό, και την οποία εκφράζει το “πολιτικό φαινόμενο του νέου Ερντογάν- Αττατούρκ!”. Ως προς τα χαρακτηριστικά της, είναι λιγότερο “κοσμοπολίτικη” από την αστική τάξη από την οποία πήρε το πάνω χέρι. Είναι λιγότερο εξαρτημένη από τα αμερικάνικα συμφέροντα (όχι όμως ακόμη στο βαθμό που να τα αγνοεί και εντελώς), και φαίνεται πως έχει ήδη θέσει σε ισχύ την στρατηγική του προσεταιρισμού στην επιρροή της ενός μεγάλου κομματιού της παλιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας. Την στρατηγική αυτή της πολύπλευρης και όχι πια μονομερούς εξωτερικής πολιτικής περιγράφει όπου σταθεί και όπου βρεθεί ο τούρκος ΥΠΕΞ Νταβούτογλου. Οι συνεχείς περιοδείες του Ερντογάν στις χώρες αυτές προωθούν δυναμικά το σκοπό αυτό: Να εμφανίζεται δηλαδή ως ο νέος ηγεμόνας του ισλαμικού κόσμου. Η τακτική αυτή ακόμη δεν ενοχλεί τις ΗΠΑ-λειτουργεί άλλωστε αντιπαραθετικά με την αντίστοιχη εικόνα που έχει κατακτήσει ο ιρανός πρόεδρος (δαίμονας των ΗΠΑ). Εξυπηρετεί όμως πρώτιστα την Τουρκία, το πολιτικό παράδειγμα της οποίας (ισλαμικά κόμματα στην εξουσία σε “ημικοσμικό” καθεστώς) φαίνεται πως θέλουν να μιμηθούν οι λαοί στις χώρες της λεγόμενης “αραβικής άνοιξης”-ήδη προς τα εκεί αναφανδόν έγειρε το εκλογικό αποτέλεσμα για την συντακτική συνέλευση στην Τυνησία, και πρώτιστα στην Αίγυπτο. Υπό μια έννοια δηλαδή, υπάρχουν οι όροι ώστε η Τουρκία να αναδειχτεί αρκούντως επωφελούμενη από τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο.

Με αυτό το πρίσμα πρέπει να ε ιδωθεί και η ακραία όξυνση των σχέσεων της με το Ισραήλ. Έτσι η Τουρκία από χώρα ανάχωμα για τον αραβικό κόσμο απέναντι στο Σιωνισμό, μετατρέπεται σε κύριο εκφραστή της αντιπαράθεσης με το Ισραήλ. Το πως θα διαχειριστεί αυτήν την καινούρια θέση της (αν δηλαδή θα την παζαρευτεί με τις ΗΠΑ, ή θα την χρησιμοποιήσει για τον εαυτό της), μένει να αποδειχτεί. Όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ολοκληρωτικό αλισβερίσι. Από την αμερικάνικη πλευρά έχει καταστεί σαφές πως “αν οι ΗΠΑ χρειαστεί να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο στρατηγικούς εταίρους στην περιοχή, ο Ερντογάν θα βγει χαμένος”. Η στρατηγική της Τουρκίας από την άλλη δε μπορεί να περιγραφεί απλοϊκά σαν εχθρική απέναντι στις ΗΠΑ. Είναι αναπροσαρμοσμένη με τις απαιτήσεις τις πιο ανεβασμένες. Έτσι σπεύδει να υποστηρίξει τους αντικαθεστωτικούς στη Συρία (πράξη που βολεύει τις βλέψεις του Ερντογάν), και παράλληλα να υποστηρίξει την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από τον ΟΗΕ, έπειτα από το σχετικό αίτημα που κατέθεσε στη γενική συνέλευση του οργανισμού ο παλαιστίνιος πρόεδρος στις 26/9. Η στάση των χωρών-μελών απέναντι στο αίτημα αυτό, θα αναδείξει και επίσημα τους αντίθετους πόλους που αναδεικνύουν οι διεθνείς αντιθέσεις-με την Αμερική να προτίθεται να ασκήσει αν χρειαστεί βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας! Το μόνο σίγουρο είναι πως η υποστήριξη του Ερντογάν προς το παλαιστινιακό αίτημα, φρενάρει, έστω και παροδικά την αμερικάνικη στρατηγική.

Οι συνεχείς προστριβές ΗΠΑ-Ιράν, με τεχνητά διπλωματικά επεισόδια και με τις απειλές εκ μέρους των ΗΠΑ, ίσως να είναι ο καταλύτης των εξελίξεων, ενδεχομένως και εξαιρετικά σύντομα και απότομα. Απόδειξη γι’ αυτό αποτελούν οι διαρκείς προσταγές προς τις χώρες άμεσης επιρροής των ΗΠΑ, για “εδώ και τώρα” περαιτέρω κυρώσεις προς το Ιράν. Η βρετανική κυβέρνηση μάλιστα εξέδωσε ανακοίνωση στις 12/10 πως “στέκει στο πλάι των ΗΠΑ όπως κι αν κινηθούν απέναντι στο Ιράν”.

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΣΦΑΛΗΣ

Στη συνάντηση κορυφής Ομπάμα-Μέρκελ στις 2 Ιουνίου, ο νομπελίστας ειρήνης πρόεδρος Ομπάμα δήλωσε: “Η Ελλάδα, αποτελεί σήμερα το επίκεντρο του ενδιαφέροντος της εξωτερικής μας πολιτικής”.

Η υπαγωγή της χώρας στην άμεση κηδεμονία της τρόικας σημαίνει την μετάβαση της στην άμεση σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, με απόλυτα ελεγχόμενους όρους, που έχουν άμεσα και άκρως επικίνδυνα εξαρτησιακά χαρακτηριστικά. Οι απειλές προς τον λαό, πως “ή μνημόνιο ή χρεοκοπία”, ή “ή ευρώ ή πείνα” αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούν.

Από πολλές απόψεις, αυτές οι εξελίξεις δένουν με την αναπροσαρμοσμένη αντιμετώπιση των ΗΠΑ από την Τουρκία. Η Ελλάδα έχει σαν μόνη σύμμαχο χώρα πλέον στην περιοχή το…Ισραήλ. Και τανάπαλιν. Θα πρέπει να εθελοτυφλεί κανείς ώστε να μην αντιλαμβάνεται την επικινδυνότητα στην οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός μέσω του frontman των ΗΠΑ πρώην πρωθυπουργού-και συνολικά του μαύρου πολιτικού μετώπου που συγκροτήθηκε ήδη τον Φλεβάρη του ’09 (επί Καραμανλή) με την εκλογή Παπούλια και που σήμερα αναβαθμίστηκε και σε εξωθεσμική κυβέρνηση της χώρας. Και η συγκρότηση αυτού του μετώπου, η σχετική ομογενοποίηση του, καθώς και οι ποικίλες διεργασίες (π.χ. η “απειλή” Παπανδρέου για δημοψήφισμα, μαζί με την ιντριγκαδόρικη και συνεπικουρούμενη με εξευτελιστικούς χαρακτηρισμούς για τους θεσμούς και τα πρόσωπα εκστρατεία του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου),ώσπου να φτάσει στην σημερινή “κυβερνητική” μορφή-όλα είναι το ξεδίπλωμα της αμερικάνικης στρατηγικής για την χώρα που στοχεύει:

α) Να εκβιάσει ακόμη περισσότερο και με εκνευριστική συχνότητα και επίδειξη δύναμης την Μέρκελ. Θα πρέπει να είναι αφελής κάποιος για να εκλάβει την κίνηση της μαριονέτας-Παπανδρέου για δημοψήφισμα ως αυτόβουλη: Μέσα σε μια ημέρα το ευρώ βρέθηκε σε χαμηλά πενταετίας ενώ επίσης χάθηκαν 3 τρις από τις ευρωπαϊκές κυρίως χρηματαγορές!

β) Να συγκροτήσει την μόνιμη κατοχική κατάσταση στην χώρα μας-πολιτικά-οικονομικά-κοινωνικά, κατάσταση παρόμοια με αυτήν της εμφυλιοπολεμικής περιόδου. Και μάλιστα, όλα δείχνουν ότι δεν ενδιαφέρονται καν πλέον αν θα γίνει μέσω μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, την οποία και θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν για να επιβληθούν ενδεχομένως και ακόμη πιο ΑΜΕΣΑ στρατιωτικά στην Ελλάδα-μια εμφυλιοπολεμική κατάσταση θα ήταν ιδανικό άλλοθι γι’ αυτό!

Τελική τους επιδίωξη γι’ αυτό δεν είναι βέβαια ο έλεγχος της οικονομίας μας ή των φυσικού μας πλούτου (με μια οικονομία ίση με το 0,03 του παγκόσμιου ΑΕΠ, μια εξήγηση που αρκείται σε αυτήν την μεριά του ζητήματος είναι εξαιρετικά αφελής). Αυτό που ενδιαφέρει τους αμερικάνικους σχεδιασμούς είναι ο γεωπολιτικός ρόλος της Ελλάδας για το ΝΑΤΟ (εφαρμοσμένος ήδη σε Σερβία και πρόσφατα στην Λιβύη) καθώς και η εν γένει πίεση που ασκεί για λογαριασμό των ΗΠΑ προς την Ε.Ε συνολικά (δεν είναι τυχαίο πως σε όλες, ακόμη και τις επίσημες δηλώσεις τους το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί αντιμετώπιζε τον Παπανδρέου σαν πράκτορα των ΗΠΑ στην ευρωζώνη). Στο βαθμό που η Γερμανία

α) θα συμβιβαστεί με τον αναγκαίο ρόλο της Ελλάδας για τις ΗΠΑ

β) θα πάψει να εργάζεται για την αναβάθμιση της εταιρικής της σχέσης με την νεοτσαρική και ανταγωνίστρια προς τις ΗΠΑ Ρωσία,

θα καθοριστεί και η τελική επιλογή του μεγέθους και της ποιότητας της επέμβασης των ΗΠΑ στον τόπο μας!

Σε αυτά τα πλαίσια υπογράφηκε κοινό στρατιωτικό σύμφωνο με το Ισραήλ, διεξάγονται κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Σε αυτά τα πλαίσια επίσης η ελληνική κυβέρνηση δεν ξεχνάει να υπενθυμίζει έργω και λόγω την πλήρη μεταστροφή της θέσης της για το παλαιστινιακό. Διαρρηγνύει έτσι όμως τις σχέσεις που εδώ και δεκαετίες έχει συνάψει ο ελληνικός λαός με τον αραβικό κόσμο και τους αγώνες του για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Δυστυχώς όμως, αυτές τις ολέθριες εξελίξεις ίσως πολύ σύντομα να κληθούμε να τις πληρώσουμε.

ΠΟΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ;

Ο καθορισμός της εξωτερικής πολιτικής ενός κοινωνικού σχηματισμού δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος από την θέση του στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, και φυσικά από τους ταξικούς συσχετισμούς στο εσωτερικό του καθώς και από τις ιδεολογικούς προσανατολισμούς που υπερισχύουν σε κάθε περίπτωση.

Είδαμε τις προτεραιότητες των διεθνών δυνάμεων καθώς και την ανάδειξη και επισημοποίηση που λαβαίνει το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό των ντόπιων διαμεσολαβητών με τον μεσίτη της Goldman sacks Παπαδήμο!

Η απειλή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, και της βίαιης επιστροφής στην δραχμή χρησιμοποιείται σαν μέσο πολιτικής τρομοκράτησης του λαού!

Αύριο αυτό που θα χρησιμοποιηθεί σαν μέσο για την “εθνική τους ενότητα” μπορεί να είναι πέρα από αυτά, και η απειλή του διαμελισμού της χώρας-όλα σε μια πορεία ενίσχυσης των εθνικιστικών κύκλων και του αναβαθμισμένου ρόλου τους!

Το ερώτημα παραμένει: Ποια μπορεί να είναι και σε ποια πλαίσια μπορεί να κινηθεί μια νέα προοδευτική-εθνοανεξαρτησιακή εξωτερική πολιτική της ειρήνης και της ελευθερίας για την Ελλάδα;

Αυτό το ερώτημα ασφαλώς και αποτελεί συνάρτηση μιας γενικότερης αντινεοφιλελεύθερης-αντιιμπεριαλιστικής-δημοκρατικής διεξόδου για την χώρα. Αλλά επειδή αποτελεί συνάρτηση, δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί και απαραίτητη, προγραμματική μάλιστα, προϋπόθεση για μια τέτοια διέξοδο: Στο κάτω-κάτω ο λαός μας έχει μεγάλη πείρα από τις ταλαιπωρίες που έχει επιφέρει η θέση της χώρας μας στον χάρτη, όπως επίσης, την αγωνία και από αυτήν την σκοπιά για το αύριο!

Ασφαλώς και το ερώτημα εάν μπορεί να αποτελέσει μία μόνο χώρα ανάχωμα στον ιμπεριαλισμό, απασχολεί κυρίως το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα εδώ και 150 χρόνια! Σε κάθε περίπτωση, οι απαντήσεις που δίνονται κάθε εποχή εξαρτούνται από την ιδεολογική διαύγεια και την αποφασιστικότητα των πρωτοποριών, από το επίπεδο της ταξικής πάλης και φυσικά από την ιδιαιτερότητα της χώρας (εάν δηλαδή υφίσταται επάρκεια του φυσικού πλούτου ή του τεχνολογικού-μορφωτικού κεφαλαίου για καθετοποιημένες παραγωγικές διαδικασίες κ.λ.π.) για μια αυτόνομη οικονομία (σε περίπτωση απομόνωσης), καθώς και των διεθνών καταστάσεων (ύπαρξη ή όχι υποστήριξης και από άλλους λαούς από το επίπεδο του να ακολουθήσουν ή έστω ν’ αποτρέψουν τυχόν επιθέσεις εκ μέρους των κυβερνήσεων τους). Με λίγα λόγια κάτι παραπάνω από αλληλεγγύη των λαών (έστω και αν αυτό παραμένει ζητούμενο σήμερα!)

Η αλήθεια είναι ότι και στα τέσσερα αυτά ζητήματα-προϋποθέσεις η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας τέτοιας απόπειρας!

Από τη σκοπιά της πρωτοπορίας, οι κατεξοχήν δυνάμεις που από ιστορικές καταβολές τουλάχιστον θα έπρεπε να βρίσκονται σε θεωρητικές έστω διεργασίες για ένα τόσο σπουδαίο ζήτημα βρίσκονται είτε σε λήθαργο είτε σε πλήρη σύγχυση. Απόρροια της κομμουνιστικής κληρονομιάς της νεοτσαρικής Ρωσίας και της νεοφασιστικής “κομμουνιστικής” Κίνας ή της αφελούς προσκόλλησης στον ευρωκομουνισμό-αμφότερα κινήματα δοκιμασμένα και, δυστυχώς, ιστορικά χρεοκοπημένα!

Για αυτό και δεν μπορούν όχι μόνο να σκιαγραφήσουν μια επαναστατική εξωτερική πολιτική, αλλά πολύ συχνά τάσσονται με τον Ομπάμα όταν πρόκειται για έναν “δικτάτορα” ενοχλητικό για τις ΗΠΑ, χωρίς να μπορούν να “διαβάσουν” τη συνολική και ιστορική διάσταση ας πούμε π.χ. του πολέμου στην Σερβία ή στην Λιβύη!

Σε κάθε περίπτωση, αυτού του είδους η κομμουνιστική ή μη αριστερά, όταν καλείται να τοποθετηθεί, εγκλωβίζεται εύκολα από τους αντιπάλους της στο δίπολο Κούβας-Β.Κορέας,ή Κίνας-Ρωσίας!

Από τη σκοπιά των οικονομικών προϋποθέσεων, είναι γεγονός ότι 25 και πλέον χρόνοι νεοφιλελεύθερης “ανάπτυξης”, ισοδυναμούν με αντίστοιχα χρόνια αποβιομηχάνισης, εγκατάλειψης της αγροτικής οικονομίας, και δυσανάλογα μεγάλης μεγέθυνσης του παρασιτικού τομέα και, το χειρότερο, της παρασιτικής νοοτροπίας και συνείδησης σε μια κάθετα και οριζόντια εκμαυλισμένη κοινωνία!

Από τη σκοπιά του επιπέδου της αλληλεγγύης των λαών, είναι επίδικο εάν θα επικρατήσει ο εθνικισμός εντός των ευρωπαϊκών χωρών, ή εάν τα κινήματα που γεννιούνται αδιάκοπα παντού θα αντιστρέψουν την πορεία αυτού του είδους της ευρωπαϊκής και όχι μόνο διακυβέρνησης, καθώς η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση θα σημάνει είτε την νίκη του σοσιαλισμού σε μια σειρά από χώρες είτε την επιστροφή σε ακραία εθνικιστικές πολιτικές και πρακτικές.

Επομένως, η μόνη συνθήκη που παραμένει ανοιχτή από όλες είναι και η πιο ανεπαρκής καθότι η χώρα μας και εξαιρετικό επίδικο αποτελεί και παραμένουν σε ισχύ οι δυο προηγούμενες δυσχερείς συνθήκες! Είναι όμως ανεπίστρεπτη η κατάσταση, ή μπορούμε να βρούμε δυνατότητες για μια ολικά διαφορετική θέση της χώρας μας στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, όπως και μια διαφορετική κατεύθυνση των διεθνών της σχέσεων;

ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΦΙΚΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ!

Σε αυτήν την κατεύθυνση, στην ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία της και πρόταξη της στην κοινωνία οφείλουν να εργαστούν όλες οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στη δημοκρατία, στην πρόοδο, στην ειρήνη. Υπό αυτό το πρίσμα:

1) Αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση να θέσει το λαϊκό κίνημα επί τάπητος και να λύσει από τη σκοπιά μιας νέας κοινωνικής συμμαχίας των εργαζόμενων-νέων-επισφαλώς εργαζόμενων-ανέργων-μεταναστών,το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και της διεκδίκησης μιας αυτόνομης οικονομίας έστω και με τις θυσίες που πρέπει να θεωρηθούν αναπόφευκτες (αλλά που θα είναι πολλαπλάσια λιγότερες από αυτές που θα υποστεί η κοινωνία με το παρόν αδιέξοδο μονόδρομο).

2) Πρέπει το ερώτημα-απειλή παραμονής της χώρας ή όχι στο ευρώ να ειδωθεί επιτέλους από μια αληθινή σκοπιά: Η χώρα ήδη βρίσκεται σε πτώχευση, και ουσιαστικά εκτός του ευρώ! Το πραγματικό επίδικο βρίσκεται εάν θα μπει ο λαός σε μια διαδικασία να παρακαλά να παραμείνει αλυσοδέσμιος της ολοκληρωτικού τύπου φασιστικής ευρωπαϊκής “πολιτικής ενοποίησης της ευρωζώνης” που σημαίνει απόλυτο έλεγχο σε όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές-κοινωνικές διεργασίες της χώρας στο επάπειρο, με μεροκάματα 12 ευρώ την ημέρα και με πλήρες ξεπούλημα-αποδιάρθρωση των παραγωγικών δομών-με την κοινωνία στον αυτόματο πιλότο του “ο ένας εναντίον του άλλου”. Ή εάν θα αποκτήσει το λαϊκό κίνημα την κατεύθυνση να φροντίζει για την οικονομική-πολιτική-κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα, και να μπει στην τροχιά να αντιστρέψει όταν θα είναι έτοιμο την απειλή!

3) Το ανέβασμα και η ωρίμανση της ταξικής πάλης να συνδεθεί με την αλληλεγγύη στους αγώνες όλων των λαών της Ευρώπης (του Νότου κυρίως) σε μια αλληλοτροφοδοτούμενη πορεία!

4) Η πάλη για μια τέτοια διέξοδος να προταχθεί όπως είναι: Μια αντιιμπεριαλιστική πάλη που υπηρετεί την αξιοπρέπεια και την ειρήνη! Ο ελληνικός λαός, δεν πολέμησε ενάντια σε τόσους και τόσους κατακτητές για να αναγκαστεί από το σάπιο εξουσιαστικό κατεστημένο και από τα βαμπίρ των διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων σήμερα να σηκώσει το χέρι του ενάντια σε λαούς άλλων χωρών.

Η οικοδόμηση οικονομικοπολιτικής συμμαχίας στρατηγικού μάλιστα χαρακτήρα στα πλαίσια της Βαλκανικής και του ευρύτερου μεσανατολικού χώρου, είναι υπαρκτή δυνατότητα σήμερα. Μια τέτοια συμμαχία θα συμβάλει στην εθνική ανεξαρτησία όλων των λαών της περιοχής και στην απεξάρτηση μας από την ιμπεριαλιστική κηδεμονία.

Παραπέρα, έστω και σαν άμεση και πρόσκαιρη λύση, η χώρα μας μπορεί να εκμεταλλευτεί τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να πάρει δρόμο διαφορετικό από αυτόν της πλέον σκοταδιστικής και επιθετικής συμμαχίας που συγκροτούν τα συμφέροντα του αμερικάνικου παράγοντα.

Τα ζητήματα έχουν τεθεί από τη μεριά των τερατωδών συμμαχιών, των σάπιων κεφαλαιοκρατικών παράσιτων. Είναι εν πλήρη εξελίξει και κρέμονται σαν δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας. Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη: Φτάνουν μέχρι και στον διαμελισμό της χώρας, τον ανεξέλεγκτο εμφύλιο και σε μια στρατιωτική επέμβαση αν δεν φτάσει η πολιτική κηδεμονία-όλα είναι ανοιχτά!

Όποιος δεν τα κοιτάζει κατάματα, ρίχνει απλώς νερό στο μύλο της καταστροφής!

Το μόνο βέβαιο είναι ένα: Ο λαός δεν έχει να φοβηθεί κανέναν, εφόσον η πάλη του είναι ενιαία, αποφασιστική και με συγκεκριμένο στόχο! Κανείς δεν μπορεί να διαιρεί τους λαούς όταν έχουν φτάσει σε τέτοια επίπεδα ωρίμανσης τους αγώνες τους!

Ανδρέας Μπεντεβής

ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Μερικές πρώτες σκέψεις

Πριν σταθούμε ειδικά στο θέμα νομίζουμε αναγκαία μια ανίχνευση του ευρύτερου πλαισίου, μέσα στο οποίο ξετυλίγονται οι σχέσεις Κεφαλαίου - Εργασίας.

Οι "απότομες τιμονιές" στις κυβερνητικές πολιτικές σε εθνικό αλλά κύρια σε παγκόσμιο επίπεδο επιβάλλουν μια βαθύτερη πιο πειστική ανάλυση των αιτιών που παράγουν τα φαινόμενα των ημερών μας. Η επίθεση του Κεφαλαίου σε Ανατολή και Δύση με πρωτοφανέρωτη ένταση και έκταση επιτάσσει σ' όλες τις δυνάμεις που θέλουν να λέγονται ταξικές, το άνοιγμα όλων των ζητημάτων, όλης της πορείας του συνδικαλιστικού κινήματος. Με μάτι κριτικό, χωρίς απορριπτική διάθεση, με βάση τις σταθερές που κατέκτησε όλα τα χρόνια πάλης η προοδευτική σκέψη στη δράση.

Στις μέρες μας βιώνουμε ολοκληρωτικά την εγκατάλειψη του σοσιαλδημοκρατικού οράματος "ενίσχυσης" του εισοδήματος με επέμβαση στην αναδιανομή και την αντικατάστασή του, από τα νεοφιλελεύθερα μέτρα "σταθεροποίησης" "εξυγίανσης" και "ανάπτυξης". Η πορεία αυτή δείχνει για μια φορά ακόμη, ότι το εργατικό εισόδημα μπορεί να "αυξάνεται" μόνο μέχρι εκείνο το σημείο που οι ρυθμοί σώρευσης της καπιταλιστικής οικονομίας, και τα ποσοστά κέρδους, δε θίγονται.

Από τη στιγμή που οι ΣΥΝΟΛΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ , ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ - της Εργατικής Τάξης μπαίνουν εμπόδιο στην ανάπτυξη των κερδών, αρχίζει η πιο έντονη επίθεση στο εργατικό κίνημα ώστε μέσα από την ήττα του να επιχειρηθεί το ξεκίνημα ενός νέου καπιταλιστικού κύκλου ανάπτυξης.

Η νομοτελειακή ανάγκη του κεφαλαίου να συγκεντρώνεται οδηγεί σταδιακά στην πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, φέρνοντας την καπιταλιστική οικονομία σε κρίση, συμπαρασύροντας σε αδιέξοδο και τις μορφές οργάνωσης της παραyωγικής διαδικασίας.

Στην κάθε φάση σώρευσης του κεφαλαίου ξεκινά μια μεγάλη μαζική εισαγωγή νέων επιστημονικοτεχνικών γνώσεων στην παραγωγή οι οποίες αφού γενικευτούν ουσιαστικά θα απαξιωθούν. Αυτές οι νέες γνώσεις εισαγόμενες στην παραγωγή ουσιαστικά, σημαίνουν αντικατάσταση εργασίας από σταθερό κεφάλαιο ενώ συγχρόνως θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου της ταξικής πάλης γύρω από τους όρους, τις συνέπειες και αποτελέσματα της τέτοιας αντικατάστασης.

Τα κάθε φορά εργαλεία ειδικής απόδοσης, δια μέσου των οποίων επιχειρείται η άνοδος του ποσοστού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης έχουν ανάγκη ολοένα πιο αποδοτικών τρόπων εργασίας. Ε[ναι αναγκαία επομένως μια συνολική ανασυγκρότηση του προτσές εργασίας.

Η τεράστια κατάτμηση της γνώσης στη διαδικασία παραγωγής - η εξειδίκευση η αναγκαία αμέσως μετά σύνθεση και ενιαία έκφρασής της στο κοινωνικό επίπεδο έχουν ανάγκη από τη δημιουργία κολοσσιαίων μηχανισμών παρέμβασης του κεφαλαίου στις κοινωνικές διαδικασίες ώστε να δουλέψει, να φέρει θετικά αποτελέσματα η λεγόμενη νέα τεχνολογία (ν.τ)

Οι αλλαγές στη διαδικασία της εργασίας, ξεχωρίζουν όλο και πιο καθαρά το ρόλο ενός στρώματος διευθυντικών στελεχών τα οποία όμως βρίσκονται σε στενή σχέση και αλληλε· ξάρτηση με μια ΔIΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΦΥΣΗΣ από παλιά, ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΡIΣΤΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΖΟΥΣΑΣ, η οποία προσεγγίζει από το δρόμο των μεσαίων στρωμάτων την αστική τάξη και ποτέ την εργατική. Ουσιαστικά αυτό το στρώμα στη πλήρη έκφραση του θα παίξει ρόλο στη διαχείριση της επιχείρησης.

Το κεφάλαιο στις μέρες μας δεν κατευθύνει μόνο την επιστήμη στη δημιουργία νέων μέσων παραγωγής αλλά και σε ανάλογες παραγωγικές και κοινωνικές διαδικασίες. Η ψυχολογία, η αισθητική, η κυβερνητική, γενικά οι λεγόμενες επιστήμες του ανθρώπου επιτέλους παίρνουν την εκδίκησή τους. Χωρίς αυτές ο ανταγωνισμός δεν θα είχε ενδιαφέρον. Βέβαια τα παραπάνω είναι "υπεύθυνα" και για τη δημιουργία ενός τεράστιου παρασιτικού κυκλώματος, μέσα στο οποίο φρακάρονται τα ποσοστά κέρδους ώστε να μπορούμε να ισχυριστούμε πως το κεφάλαιο στις μέρες μας ότι κερδίζει στην παραγωγή το χάνει στην κυκλοφορία.

Στα πλαίσια της ν.τ ανάλογα θα τροποποιηθεί ό ίδιος ο άμεσος παραγωγός. Το κεφάλαιο τώρα χρειάζεται ένα νέο συνολικό εργάτη "ο οποίος θα κατέχει όλες τις παραγωγικές ιδιότητες στον υψηλό βαθμό δεξιοτεχνίας και θα τις ξοδεύει με τον πιο οικονομικό τρόπο, χρησιμοποιώντας αποτελεσματικά για τις ειδικές λειτουργίες του όλα του όργανα που έχουν εξατομικευθεί σε ειδικούς εργάτες ή σε ειδικές ομάδες εργατών". Αυτόν το συνολικό εργάτη "ειδικό μηχανισμό - που σχηματίζεται με το συνδυασμό πολλών μερικών εργατών" (Μαρξ) έχει ανάγκη και παλεύει σήμερα να "παράγει" το κεφάλαιο. Άρα το κεφάλαιο έχει ανάγκη από ανάλογη α) αντικειμενοποίηση των γνώσεων β) αλλαγή των διαδικασιών εργασίας και γ) ένα νέο συνολικό εργάτη.

Εάν το συνδικαλιστικό κίνημα και γενικότερα το εργατικό κίνημα δεν πάρει υπ' όψη του αυτή την κατάσταση πολύ δύσκολα μπορεί να απαντήσει στην ανασυγκρότηση του κεφαλαίου μέσα από το αντίπαλο δέος της ταξικής ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Και είναι ακριβώς αυτοί οι τρεις παράγοντες με προεξάρχοντα το ρόλο του συνολικού εργάτη, που θα κατευθύνουν τη ροή επενδύσεων "εντάσεως κεφαλαίου" και όχι μόνο και αποσπασματικά η ύπαρξη φτηνής εργατικής δύναμης.

Αντίστροφα το μέγεθος, η έκταση, η ένταση της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης είναι θέμα όπου μόνο η εργατική τάξη μπορεί να το αντιμετωπίσει: Αμφισβητώντας την κυριαρχία του κεφαλαίου στη συνολική παραγωγική διαδικασία. Το μέγεθος αυτής της αμφισβήτησης είναι βέβαια συνάρτηση πολλών παραγόντων σημαντικότερος από τους οποίους προβάλλει η κάθε φορά έλλειψη πολιτικής συλλογικότητας πραγματικά αντίπαλης στο κεφάλαιο.

Στα πλαίσια της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης γινόμαστε μάρτυρες μιας απόλυτης εχθρότητας απέναντι στον άμεσο παραγωγό. Μιας εχθρότητας που μόνο σε συνθήκες εκφασισμού του συνολικού κράτους και των διαδικασιών του μπορεί να περπατήσει. Η μεταφορά στην παραγωγή προτύπων δοκιμασμένων στο στρατό και στα σώματα "ασφαλείας" είναι προδιαγεγραμμένη πορεία. Η Ιαπωνοποίηση της εργατικής τάξης (διαχείρηση της) μαζί με την κινεζοποίηση (συνθήκες εργασίας) είναι το όραμα κάθε βιομηχάνου. Ανεξέλεγκτες καταστάσεις θάνε το αποτέλεσμα, χωρίς να σηματοδοτούν πάντα την απάντηση για το ξεπέρασμα των καπιταλιστικών ονείρων.

ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΡΝΤΙΣΜΟ ΣΤΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡ/ΣΜΟ.

Στις μέρες μας γινόμαστε θεατές της τελικής φάσης του σχεδίου συνολικής αμφισβήτησης του Φορντικού μοντέλου οργάνωσης της παραγωγής και του ονομαζόμενου "κράτους δικαίου & πρόνοιας". Η τεράστια ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων δεν είναι καθόλου ικανή να οδηγήσει σε ανάλογη έκταση την κερδοφορία του κεφαλαίου από μόνη της. Αντίθετα όλο και περισσότερο σταθερό κεφάλαιο είναι αναγκαίο προκειμένου να διατηρηθούν η μάζα κέρδους και η αύξηση της παραγωγικότητας.

Η ταξική πάλη με τις όποιες συγκεκριμένες μορφές παίρνει στη Δυτική Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας, παρ' όλη τη μακριά πορεία του ρεφορμισμού δημιουργεί συνεχώς, προϋποθέσεις αμφισβήτησης.

Στον νέο δυσκολότερο ανταγωνισμό οι πιο αδύνατες επιχειρήσεις οδηγούνται στον αφανισμό με τους εργαζόμενους στην ανεργία.

Η γρήγορη φθορά, η ηθική φθορά των μηχανημάτων, η πολλαπλότητα των τελικών προϊόντων, η υψηλή οργανική σύνθεση κάνουν αναγκαίες τις νέες εργασιακές σχέσεις. Το 4ωρο, το ωρομίσθιο, η εργασία φασόν κάνουν τώρα δυναμικά και ταχύτατα την εμφάνισή τους κονιορτοποιώντας το 8ωρο και τη σταθερή εργασία.

Το σημαντικότερο, η αλλοτρίωση του εργαζόμενου δεν σταματά στον εργασιακό χρόνο αλλά καλύπτει το 24ωρο. ΟΛΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ γίνεται ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ. ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΨΑΧΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΑΤΟΜΟ, MAΖIKOΠΟΙΗΜΕΝΟ ως προς την ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΑΛΛΑ ΑΤΟΜΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ.

Η επιστήμη δένεται με τις γενικές τάσεις συμφερόντων του κεφαλαίου. Έτσι η χημεία αναλαμβάνει την επέμβαση στις πρώτες ύλες προκειμένου να επιτύχει γρήγορους κύκλους με συνεχή ανανεωμένα σε εμφάνιση και δευτερευόντως σε ιδιότητες, προϊόντα.

Η οικολογία, γενικά οι επιστήμες που συνδέονται μ' αυτήν, θα παρουσιάσουν έτσι τα πράγματα ώστε από το "χώρο της ρύπανσης" να υπεραξιωθεί το κεφάλαιο περνώντας στο χώρο της αντιρύπανσης (αναγκαίος όρος ύπαρξης δηλαδή είναι η ρύπανση γι' αυτό και συνεχώς στα πλαίσια του καπιταλισμού θα αναβαθμίζεται μέσα από ασύλληπτες μορφές).

Σ' αυτά τα γενικά πλαίσια πρέπει να παρακολουθήσουμε την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος.

Ο ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ

Ένα μεγάλο πρόβλημα για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, αποτέλεσε η νίκη του ρεφορμισμού σ' όλα τα μέτωπα στη Δυτική Ευρώπη, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο ρεφορμισμός αναπτύχθηκε κατά τρόπο "δομικό" μαζί με το σύστημα χωρίς το ταξικό εργατικό κίνημα να κατανοήσει όσο έπρεπε ότι το New Deal, ο Φορντισμός - κράτος δικαίου αλλά και ο Φασισμός σαν διέξοδοι στην κρίση του καπιταλισμού εμπεριείχαν ολοκληρωμένα τη δράση - ανάπτυξη ανάλογων κάθε φορά μορφών ρεφορμισμού. Ενός ρεφορμισμού που όχι μόνο συναινεί αλλά κύρια επιστατεί στην ισορροπία, παραγωγικές δυνάμεις - ειδική μορφή κατανάλωσης της εργατικής δύναμης, μέσα στα πλαίσια μιας καθορισμένης συμμετοχικής διαδικασίας. Από την άλλη, η Επανάσταση του Οκτώβρη όπλισε την αστική τάξη με ανάλογη πολύτιμη πείρα. Μπόρεσε ακριβώς από τότε, να μετατρέπει και να εκτρέπει τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης από ωθητήρες της υπέρβασής της σε εφαλτήρια ενός καινούργιου κύκλου ανάπτυξης της. Τέτοιες κατακτήσεις όπως το καθολικό εκλογικό δικαίωμα, η μείωση του χρόνου εργασίας και η εν συνεχεία σταθεροποίηση της, αλλά κύρια το κοινωνικό κράτος μπολιασμένες σε καθεστώς πλατιάς κοινωνικοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων, δημιούργησαν προϋποθέσεις για μηχανισμούς ρύθμισης σχεδίασης (καπιταλιστικής) περιορίζοντας τον καταστροφικό ρόλο των δρώντων αντιθέσεων. Ανακλώντας την επαναστατική τακτική - στρατηγική μέσα από τον παραμορφωτικό του καθρέφτη ο καπιταλισμός αντέταξε τα αντιόπλα του θαμπώνοντας τα γυαλιά του εργατικού κινήματος στη Δυτική Ευρώπη. Ειδικά το γενικό εκλογικό δικαίωμα το χειρίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να του προσδώσει μόνιμες υπερφυσικές ικανότητες. Ουσιαστικά η αντιπροσωπευτική δημοκρατία αποστερημένη όλο και περισσότερο από κάθε μορφή άμεσης δημοκρατίας αντιστοιχήθηκε πλήρως με το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης.

Ο ρεφορμισμός στη δεκαετία 191 Ο - 1920 και '20 - '30, έδωσε μάχες και στο οικονομικό και στο πολιτικό επίπεδο. Ο αντιφασιστικός αγώνας, αναβάθμισε τις σχέσεις του με τις μάζες ειδικά στο βαθμό που το τέλος του Β' πασκοσμίου πολέμου βρήκε τα κομμουνιστικά κόμματα κατευθυνόμενα στις ουρές των αστικών τάξεων. Το κράτος δικαίου και η ευσπλαχνία των ταμείων ανεργίας έκφρασε πλήρως τα οράματα του ρεφορμισμού φέρνοντας παράλληλα τη στρατηγική του σε αδιέξοδο. Φτάνοντας η αστική δημοκρατία στα όρια της, αποστερεί το ρεφορμισμό από οράματα. Έτσι απομένει να μάχεται σε στενά οικονομικά πεδία στο βαθμό που οι μακροπρόθεσμοι σχεδιασμοί της αστικής τάξης άφήναν κοντοπρόθεσμα και τέτοια περιθώρια. Ακριβώς στα περιθώρια αυτά ανάπνευσε ο ρεφορμισμός παίζοντας σε ζητήματα τακτικής που έχουν να κάνουν με τη διανομή της υπεραξίας. Μόνο που ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει ανάγκη πλέον τη συνδρομή του ρεφορμισμού οργανωμένου σε συνδικαλιστική βάση. Έτσι ο τελευταίος ακολουθεί το μόνο δρόμο που του μένει Να "αναβαθμίζει" συνεχώς την παρουσία του νερώνοντας το κρασί του στο κρανίο της εργατικής τάξης. Βέβαια το φορντικό μοντέλο στο βαθμό που μπόρεσε να συνδυάσει το optimum με το maximum είναι αδιαπέραστο. Έτσι σε μια επόμενη φάση πιθανόν το κεφάλαιο να αφήσει περιθώρια για έναν "νέο" καθορισμένο ρεφορμισμό εκτόνωσης πράγμα που επιχειρεί και μέσα από τις διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Ουσιαστικά στις μέρες μας το κεφάλαιο αρνείται τον εμπορευματικό χαρακτήρα της εργατικής δύναμης.

Η καπιταλιστική ανασυγκρότηση έχει ανάγκη από δραστικό φτήνεμα της εργατικής δύναμης. Έχει ανάγκη από μια εργατική δύναμη απλό στοιχείο των παραγωγικών μέσων ( του πάγιου κεφαλαίου ) ένα απλό εργαλείο, χωρίς ηθική φθορά, που συνεχώς επανατοποθετείται και επαναπροσδιορίζεται στην παραγωγική διαδικασία .

Στη σημερινή πραγματικότητα, το κεφάλαιο έρχεται σε σύγκρουση με την ανθρώπινη φύση συνολικά, στο βαθμό που καλείται να υποταχθεί (η εργατική δύναμη) στα παραγωγικά μέσα Στην πορεία αυτή, απόλυτης εχθρότητας του κεφαλαίου απέναντι στον άμεσο παραγωγό βρίσκεται ο εκφασισμός, που επιχειρείται καθώς και οι τάσεις συνολικής στρατιωτικοποίησης της πολιτικής και της οικονομίας. Σαν συμπέρασμα μπορούμε να ισχυριστούμε τα παρακάτω. Η σχέση κεφάλαιο – εργασία είναι σχέση εσωτερική. Η επίκληση επομένως σε συνθήματα του τύπου- τη κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία- όλο και λιγότερο μπορούν να πείσουν τον κόσμο. Ο τελευταίος εργαζόμενος ξέρει από την πείρα του ότι εντός του ίδιου συστήματος το κλείσιμο η αποτυχία ενός επιχειρηματία συνεπάγεται και την επιδείνωση της δικής του θέσης. Συνειδητά λοιπόν στο βαθμό που δεν προδιαγράφεται ορατή διέξοδος - όμορφα και ταπεινά πάει με κείνον που νικά.

Ο ρεφορμισμός επομένως στη Δ. Ευρώπη ήταν συνειδητή επιλογή των εργαζόμενων μελών και εκφράστηκε μέσα από την επικράτηση της σοσιαλδημοκρατίας σαν η πλέον ορατή και πρόσφορη λύση. Η βασική ιδεολογία όμως που κρύβεται πίσω από αυτή την επιλογή έχει να κάνει με τον κοινό τόπο όλων των πολιτικών δυνάμεων είτε χαρακτηρίζονται σαν ταξικές είτε αναφέρονται σαν σοσιαλδημοκρατικές η νεοφιλελεύθερες. Αυτός ο κοινός τόπος δεν είναι άλλος από το όραμα της εργασίας. Από την εποχή της αναγέννησης και μετά, ιδίως τα τελευταία 200 χρόνια οι πολιτικές συλλογικότητες στο σύνολο τους αποδίδουν φόρο τιμής στην εργασία. Όσο και να μουμιοποιείται η ουσία και η έννοια της τόσο πιο στέρεα πατάει στο βάθρο το άγαλμα της τόσο πιο πολλά τα ωσαννά και τα στεφάνια προς τιμή της. Η εργασία παίρνει την μορφή φυσικού νόμου όπου ο άνθρωπος αξίζει να ζεί μόνο αν δουλεύει. Δεν έχει σημασία τι παράγεις . Αρκεί να δουλεύεις και να παράγεις. Η εργασία γίνεται αυτοσκοπός γιατί μόνο έτσι το εμπόρευμα εργατική δύναμη μετουσιώνεται σε προϊόν – εμπόρευμα και το τελευταίο σε εμπόρευμα – χρήμα. Η εργασία γίνεται μετοχή άρα η τιμή της μεταβάλλεται στη βάση της προσφοράς και της ζήτησης μόνο που για τις μετοχές ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης έχει αντίστροφη κίνηση ( η πτώση της τιμής μιας μετοχής μειώνει την διάθεση για αγορά της). Η εργατική δύναμη σαν εμπόρευμα ουσιαστικά «αυτοεγκλωβίζεται» στην αξία χρήση της μηδενίζοντας την ανταλλαχτική αξία της. Στη κίνηση του κεφαλαίου – νεκρή εργασία –ο πολλαπλασιασμός της ζωντανής εργασίας γίνεται αυτοσκοπός. Σαυτή τη κίνηση είναι το εργατικό κίνημα που αυτοεγκλωβίζεται . Είναι αυτό που ζητά τη συνέχιση της «ανάπτυξης» δηλ την πιο γρήγορη επιβολή της νεκρής εργασίας πάνω στη ζωντανή. Είναι αυτό που δεμένο στο κατάρτι σαν τον Οδυσσέα σιγοντάρει το τραγούδι των σειρήνων. Περισσότερη κατανάλωση γρηγορότερη καταστροφή με μοναδικό σκοπό εργασία και κατανάλωση. Δεν βλέπουμε πως για πρώτη φορά είναι η παραγωγή που κατευθύνει την κατανάλωση. Είναι οι ανάγκες του σταθερού κεφαλαίου . Είναι η κρίση υπερσυσώρευσης που δημιουργεί τη τάση του μέσου ποσοστού κέρδους να πέφτει και όχι αντίστροφα. Και είναι το μπλοκάρισμα παραγωγής - κατανάλωσης που ωθεί το Κεφάλαιο να δημιουργεί κέρδη όχι μόνο από την σχετική και απόλυτη υπεραξία αλλά αποστασιοποιημένα μέσα από τη φούσκα της χρηματιστικής σφαίρας. Κέρδη που δεν πατάνε σε καμία παραγωγή την ίδια στιγμή που δημιουργούν όμως στρεβλή κατανάλωση άρα και στρεβλή παραγωγική διαδικασία. Η χρηματοπιστωτική σφαίρα έγινε ο επίσημος νόμιμος παραχαράκτης του συστήματος . Ενός συστήματος που έχει ανάγκη αυτόν τον παραχαράκτη στον ίδιο βαθμό που έχει ανάγκη τον νταβατζή και τον ναρκέμπορο. Τον νταβατζή γιατί «δημιουργεί» πολλές «πουτάνες» (σόλα τα επίπεδα) και τον ναρκέμπορο γιατί είναι ο μόνος τρόπος ένα κομμάτι της υπεραξίας να μεταφέρεται από τις κύριες καπιταλιστικές χώρες στις λεγόμενες υπανάπτυκτες. Άραγε Πόση παραγωγή ακόμα? Από την άλλη μεριά είναι ο εργαζόμενος που αντιστέκεται στην υποβάθμιση του βιοτικού του επιπέδου και προτιμά να εργαστεί περισσότερο χρόνο προκειμένου να κρατήσει το εισόδημα του. Περισσότερη εργασία για όσους έχουν δουλειά περισσότερη πίεση στους άνεργους (άρα και στον εργαζόμενο) . «…Όσες περισσότερες αξίες δημιουργεί τόσο χάνει την αξία του…ο εργάτης δεν επιβεβαιώνει τον εαυτό του στην εργασία αλλά αρνείται τον εαυτό του…» (Μαρξ Οικον. Φιλος. Χειρόγραφα). Άρα δεν είναι η εργασία το αντίθετο του κεφαλαίου. Είναι κεφάλαιο. Το σύνθημα δηλ. απελευθέρωση της εργασίας πρέπει να γραφεί στις μέρες μας « απελευθέρωση από την εργασία » . Τότε η ταξική πάλη? Σωστά . Πήρε το χαρακτήρα αντίθεσης εντός της καπιταλιστικής σχέσης Κεφ-Εργασία. Σαν διεκδίκηση καλλίτερου μισθού, κοινωνικού κράτους, κτλ αλλά πάντα έχοντας προϋπόθεση την αύξηση της νεκρής εργασίας (την υπεραξίωση) τις επενδύσεις, κτλ. Έτσι πχ Η εργ. Τάξη αποδέχτηκε στο πλαίσιο της δικής της ευημερίας την αποικιοκρατία με τον ίδιο τρόπο που σήμερα η αποικιοκρατία μεταφέρεται και γίνεται εσωτερικό στοιχείο του έθνους κράτους. Είναι ίσως αυτός ο λόγος που ανάγκασε τα κόμματα να αποδεχτούν την ύπαρξη πολλαπλών κινημάτων καθώς η ιερή εργασία δημιουργούσε συνεχείς συντεχνιασμούς και αντιτιθέμενα συμφέροντα στους εργαζόμενους.

Η εποχή του φορντισμού που συνέπεσε με τις καταστροφές ενός παγκόσμιου πολέμου θεοποίησε και την εργασία και τη σοσιαλδημοκρατία. Όμως η ν.τ καταρρίπτει τα είδωλα και τους μύθους…. Το κεφάλαιο είναι κινούμενη αντίφαση. Προσπαθεί να περιορίσει το χρόνο εργασίας στο ελάχιστο ενώ από την άλλη μεριά τοποθετεί το χρόνο εργασίας σαν μοναδικό μέτρο και πηγή του πλούτου… Παραγωγικές μονάδες κλείνουν, η ανεργία ανεβαίνει παράλληλα και ο χρόνος εργασίας όσον εργάζονται. Το κεφάλαιο ταξιδεύει σόλο τον κόσμο ευκολότερα και γρηγορότερα από τα προϊόντα του. Τα κόστη παραγωγής βαρύνουν την αρχική δράση, τη πρωταρχική κίνηση του, δηλαδή την οργάνωση και την εκπαίδευση. Συγχρόνως δημιουργεί μετανάστες ώστε να εκτονώνει να συμπυκνώνει να προλαμβάνει και να προβοκάρει καταστάσεις με τη «βοήθεια» μιας αριστεράς… Η κρίση της εργασίας μπολιάζει το κορμό του κράτους και της πολιτικής. Η θεμελιωμένη στην εργασία κοινωνική ασφάλιση γενικά η κοινωνική λειτουργία του κράτους καταρρέουν. Το κράτος πλησιάζει σε μια χρηματοοικονομική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ενδύεται τον μανδύα του στρατοχωροφύλακα. Κυνικά αρχίζει να επιβάλλετε ο νόμος μιας γενικευμένης κοινωνικής ευθανασίας. Ας κρατήσουμε ένα πρώτο συμπέρασμα. Τα συνδικάτα δεν ενδιαφέρθηκαν για την «παραγωγή», την «παραγωγική διαδικασία» αλλά για την κατανάλωση. Οι αυξήσεις μισθού σαν κόστος για τον επιχειρηματία είναι ισοδύναμο με τη μείωση χρόνου εργασίας. Θα μπορούσε δηλαδή ένα συνδικάτο θεωρητικά αντί να ζητά 10% αύξηση μισθού να ζητήσει 10% μείωση του χρόνου εργασίας με σταθερό το μισθό, η κάτι ενδιάμεσο (π.χ 5%-5%). Για τον μεμονωμένο επιχειρηματία από άποψη κόστους θα ήταν το ίδιο. Για το σύνολο όμως των κεφαλαιοκρατών τα αποτελέσματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ακριβώς γιατί η τέτοια εξέλιξη επηρεάζει την κατανάλωση και την ανεργία. Ένα δεύτερο. Η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Από μεριάς συνδικάτων ειδώθηκε σαν ένα σκαλί πάνω στο οποίο θα ανέβαιναν μόνο όσοι εργαζόμενοι εργάζονταν σε αντίστοιχο κλάδο που έσερνε αυτή την παραγωγικότητα. Έγινε δηλαδή όπλο αντίθεσης και συντεχνιασμού, τη στιγμή που μπορούσε να γίνει το κατεξοχήν όπλο ενίσχυσης και ομογενοποίησης της εργατικής τάξης. Η οικονομία σήμερα παράγει μαζικά χρόνο απελευθερωμένο από οικονομικούς περιορισμούς και εξαναγκασμούς. Άρα υπάρχει η δυνατότητα οικοδόμησης ενός πολιτισμού του ελεύθερου χρόνου στον οποίο τα συνδικάτα συνεχώς αφενός γυρίζουν την πλάτη αφετέρου καρφώνουν τον ελεύθερο χρόνο στο ταμπλό με τις κατάρες. Ζητούν να ξαναγυρίσουμε στη περίοδο που ξυλώνανε πεζοδρόμια την ίδια ώρα που άλλη ομάδα προγραμμάτιζε και ξεκίναγε την κατασκευή τους. Ουσιαστικά δηλ. εύχονται τη λύση ενός σεισμού, παρακαλάνε για ένα πόλεμο, θυσιάζουν σε ένα τσουνάμι. Ουσιαστικά η απελευθέρωση του χρόνου ωθεί σε μια άλλη οικονομία σε μια άλλη κοινωνική οργάνωση κοινωνικής συνεργασίας, αυτοοργανωμένης αλληλεγγύης, συλλογικής τεχνικής υποδομής και εξυπηρέτησης.

Ο ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Για τη χώρα μας η κατάσταση έχει ιδιαίτερες συνέπειες κάτω από το βάρος της εξάρτησης.

Στην Ελλάδα είχαμε ανάπτυξη βιομηχανίας σε παραδοσιακούς χώρους (κλωστοϋφαντουργία, ένδυση, μεταλλεία) όπου υπήρχε δυνατότητα καθετοποίησης της παραγωγής και δημιουργίας συνθηκών εθνικής αγοράς. Ακριβώς αυτοί οι κρίκοι από το 1980 και μετά διαλύονται Ουσιαστικά η ελληνική αγορά χάνει τα όποια εθνικά χαρακτηριστικά της. Τείνει να λειτουργήσει σαν παράρτημα των κύριων καπιταλιστικών μηχανισμών. Σε ανάλογα επίπεδα διατάσσονται οι ομάδες της παρασιτικής αστικής τάξης, οι εκφράσεις τους στο κοινοβούλιο και στο συνδικαλιστικό κίνημα δευτερευόντως.

Με κύριο σύνθημα" Δεν υπάρχουν κεκτημένα" η Οικουμενική πολιτική επιτίθεται.

Η φασονοποίηση, οι νέες εργασιακές σχέσεις προχωρούν.

Στον ιματισμό, στην κλωστοϋφαντουργία, στο δέρμα, η ύπαρξη ειδικευμένου προσωπικού μαζί και η ανεργία, δημιούργησαν προϋποθέσεις οικογενειακής δομής επιχειρήσεων στη βάση των νέων εργασιακών σχέσεων.

Σε παράλληλους δρόμους ο τομέας του επισιτισμού και καταναλωτικών αγαθών δημιουργούν ετέλειωτους δορυφόρους, μονάδες που κινούνται μεταξύ εργάτη και μικρομεσαίου, Η συσκευασία του τελικού προϊόντος εκτοπίζει πλήρως το μικρομεσαίο σαν "ανεξάρτητη" μονάδα. Μια ιδιόμορφη φασονοποίηση συντελείται Αλλά το κυρίαρχο συνδικαλιστικό κίνημα σ' αυτές τις διαδικασίες παρεμβαίνει ασχολούμενο με "το φύλο των Αγγέλων".

Ένα ατέλειωτο παζάρι γύρω από την καλύτερη "ανάπτυξη" και "απόδοση" επιχειρήσεων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια ξεκινά.

Βέβαια το φαινόμενο είναι πανευρωπαϊκό. Όμως και στην Ελλάδα υπάρχει μακριά περίοδος ρεφορμιστικού κινήματος, ειδικά μετά το 1981. Μόνο που η έκταση και η ένταση του κυβερνητικού αυταρχισμού μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού κάνει ώστε η οποιαδήποτε διαμαρτυρία κατά της δεξιάς να φαντάζει για αγωνιστική.

Ιδεολογικά, τα ζητήματα που έλυσαν τα 11 5 συνεργαζόμενο σωματεία τη δεκαετία του '60, ποτέ δεν ξεπεράστηκαν από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της μεταπολίτευσης.

Ο εργατοπατερισμός της Ασφάλειας έκλεισε τον κύκλο το με την πτώση της δικτατορίας και παρέδωσε τη θέση του έναν "άλλο" κοινωνικά αναβαθμισμένο, που πατά γερά στους χώρους της Κ, Ω. (κοινής ωφέλειας) και των μεγάλων εργοστάσιων, αντλώντας στελέχη από το χώρο των επιστημόνων, των εργοδηγών , στελεχών και των εργολάβων από τους οικοδόμους.

Τα καταστατικά, τα συνθήματα, οι τακτικές όλα αλλάζουν. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει οργανικό δεσμό με την εργατική τάξη? Είναι ξένο σώμα ? Η ρήξη του 85 - 88 ενός κομματιού της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δε στάθηκε ικανή να τροφοδοτήσει μια άλλη πορεία ταξική, αλλά αναπροσάρμοσε τους στόχους, τις μεθόδους, τις κατευθύνσεις (της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας) σε ανώτερα επΙπεδα μέσα από τα οποία έγινε η τελική ενσωμάτωση της στις επιλογές της αστικής τάξης.

Σε τέτοιο βαθμό ώστε σήμερα να μη μπορούμε να μιλάμε για κυβερνητικό αλλά να έχουμε κρατικό συνδικαλισμό.

Την περίοδο 85 - 88 τα προεδρεία ΔΑΚΕ . ΕΣΑΚ - ΣΣΕΚ, εγκλώβισαν πίεσαν την ΠΑΣΚΕ ώστε γρήγορα να απαντήσει η τελευταία με τα Οικουμενικά προεδρεία, δίνοντας το σύνθημα για τη γενική έφοδο ενάντια στο εργατικό κίνημα και τα συμφέροντά του. Ήταν το σημείο όπου αντικαταστάθηκε κάθε μορφή άμεσης δημοκρατίας με κοινοβουλευτική μορφή. Ήταν η στιγμή που άρχισε να μπαίνουν όλες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις στο ίδιο κάδρο. Αυτός ο εργατοπατερισμός ανδρώθηκε τόσο ώστε κανείς να μην μπορεί να τον ξανακάνει "αθώο και έφηβο".

Η Κ.Ω ειδικά το πιο καλοπληρωμένο κομμάτι της, μπαίνει επικεφαλής παίζοντας ρόλο μάνατζερ συνδικαλιστικών στελεχών. Μπλεγμένη σε προστριβές με υποψίες για προμήθειες κ.λ.π., έρχεται σε επαφή με την κρατική γραφειοκρατία με την οποία αλληλοτροφοδοτούνται σε απόψεις και πείρα.

Παραμορφώνουν τα εργατικά αιτήματα δημιουργώντας δεκάδες επιτροπές και επιτροπάτα ειδικών όπου κυριαρχούν οι πανεπιστημιακοί, οι δικηγόροι, οι τεχνοκράτες. Οι επιτροπές αυτές αναλαμβάνουν αφ' ενός να δώσουν κύρος στις αποφάσεις των οργάνων, αφ' ετέρου να αναχαιτίσουν την εργατική πίεση στην οποία είναι εκτεθειμένα τα όργανα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Τα περιθώρια όμως στενεύουν. Οι κρουνοί στερεύουν και από τις δυο κατευθύνσεις και από την εργατική τάξη και από την αστική. Έτσι η γραφειοκρατία αναπολεί τις παλιές καλές μέρες, εκλιπαρεί ματαίως την ελεημοσύνη της κυβέρνησης προκειμένου να δαγκάσει ξανά το μήλο της Εύας, ανεξάρτητα αν πολλαπλασιάζει τα προπατορικά αμαρτήματά της.

Κάνει υπέρτατη αρχή της το κλέψιμο της μεσαίας ψήφου (των αναποφάσιστων). Συγκλίνει για τούτο σε συνθήματα όλο και πιο πολύ σε γενικά δημοκρατικά και δήθεν ισοπολιτικά. Συντεχνιάζει για να "κρατήσει" ομάδες αλλά τους ψήφους πλέον τι τους θέλει? Μάλλον θα προτιμήσει από το κομματικό ράσο τον επιχειρηματικό σταυρό για να μπορεί να αναφωνεί «‘εν τούτω νίκα» Έτσι βέβαια τα όρια της δράσης των παρατάξεων γίνονται δυσδιάκριτα αφού όλες αποκτούν όλο και πιο καθαρά χαρακτηριστικά συνασπισμών. Παρά ταύτα η φορά των γεγονότων είναι τέτοια ώστε η εργατική τάξη έστω και σε επιμέρους χώρους να σπρώχνει το πλοίο της οργής της σε ταξικές κατευθύνσεις. Οι ρίζες του ποταμού αναζωογονήθηκαν ξανά στους αγώνες του σήμερα .Δεν έσμιξαν όμως με τα ρυάκια μαθητικών , αγροτικών κτλ κινητοποιήσεων, ασφυκτιούν από την προδοσία της ΓΣΕΕ και ίσως αφήνουν σοβαρές παρακαταθήκες για τους επόμενους αγώνες.

Η υπέρβαση του ρεφορμισμού είναι επιτακτική .

Τα συνθήματα δράσης, οι μορφές πάλης, η διεύρυνση της εργατικής δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς, ο τρόπος λειτουργίας των συνδικάτων, όλα αυτά και τόσα άλλα ακόμη πρέπει να σπάζουν τον καθωσπρεπισμό του συνδικαλιστικού κινήματος.

Να ανοίξουν καινούργιες σελίδες στην κατεύθυνση ταξικής αυτονόμησης του εργατικού κινήματος από την αστική πολιτική. Καθαγιάζουν το συνδικάτο σαν όργανο ταξικής πάλης τα όρια νομιμότητας της οποίας διαρκώς μπορούν να μεγαλώνουν στο βαθμό που η κοινωνία το αγκαλιάζει. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ανάγκη τους συνδικαλιστές ακριβώς το αντίθετο. Οι συνδικαλιστές έχουν ανάγκη τους εργαζόμενους.

Τ ους αγώνες όλους όλων έχουμε καθήκον να μελετήσουμε ώστε να βγάλουμε ιδιαίτερα συμπεράσματα.

Σ' αυτή την πορεία ταξικής ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος πολλά πρέπει να αλλάξουν. Για πολλά πρέπει να παλέψουμε. Πρέπει να ανατραπούν εξαρτήσεις χρόνων, να σπάσουν αγκυλώσεις παλιές, να αλλαχθούν συνήθειες. Από το ποιός θα είναι μέλος του συνδικάτου σε μια επιχείρηση μέχρι το ποιοί μπορούν να εκλέγονται σε όργανα. Τι είναι συνδικάτο σήμερα. Πως γίνονται οι εκλογικές διαδικασίες. Πως ορίζεται το Προεδρείο, αλλά κύρια πως παίρνονται οι αποφάσεις…

Το ζητούμενο η ταξική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι υπόθεση δύσκολη αλλά είναι και η μοναδική διέξοδος .

Στην πορεία αυτή , βγάζοντας κάθε φορά τα σωστά συμπεράσματα, πρέπει να κερδίζουν το στοίχημα της παραπέρα προώθησης του πολιτικού στόχου. Τ ο χτίσιμο του κόμματος που θα εκφράσει ευρύτερα την κοινωνία των εργατικών τάξεων. Η ταξική ανασυγκρότηση θα περπατήσει σε ρήξη με την εργασία και τα συμπράκαλα της.( αξία, εμπόρευμα, αντιπρ. Δημοκρατία, νόμος ) έχοντας κατά νου πως … η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας θα πραγματοποιηθεί μόνον όταν γίνει αντιληπτή ως κατάργηση της εργασίας…. …. Η εργασία η ίδια γενικά στο βαθμό που ο σκοπός της περιορίζεται στην αύξηση του πλούτου είναι βλαβερή και καταστρεπτική…

Με τις σημερινές συνθήκες κάθε ενέργεια του συνδ. Κινήματος πρέπει να κινείται στη τροχιά μιας άλλης θεώρησης της ανθρώπινης εργασίας. Να καταλάβουμε ότι η αγορά ενισχύει τις αντιθέσεις, και ο φιλελευθερισμός δεν είναι απλά μια θεωρία της αγοράς αλλά μια θεωρία του πιο άγριου ανταγωνισμού . Θεωρία που απογυμνώνει το άτομο, αποκόβοντας το από την κοινωνία.

Η ταξική ανασυγκρότηση σαν σύνθημα ζύμωσης , και σαν οδηγός δράσης, ουσιαστικά απευθύνεται σε πολλούς και πολλά . Στο χέρι μας είναι πέρα από οπισθοχωρήσεις και απογοητεύσεις να την παλέψουμε και ας μην ξεχνάμε πως "τα φύλλα του μπαμπού κι αν είναι λίγα δεν μαραίνονται ποτέ".

Χρήστος βανδώρος Ιτέα 28/3/2011

Δολοφονία Τεμπων. Η Συνέχεια

  Δεν γνωρίζω πόσοι πολίτες, άκουσαν η διάβασαν όσα η κ. Μαρία Καρυστιανού ανέφερε σε δύο εμβληματικές παρουσίες της.  Η "ΜΗΤΕΡΑ των ΤΕ...