Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

ΛΑΡΝΑΚΙ ΙΤΕΑ ΜΑΛΑΙΣΙΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΒΩΞΙΤΗ



           ΙΤΕΑ ΜΑΛΑΙΣΙΑ

Ένα τσιγάρο δρόμος

Η φρενίτιδα με τον βωξίτη στη Μαλαισία… και το κόστος (που κανείς δεν ξέρει ακόμη)

Η φρενίτιδα με τον βωξίτη στη Μαλαισία… και το κόστος (που κανείς δεν ξέρει ακόμη)
Στις 5 Ιανουαρίου, εκατοντάδες νεκρά ψάρια ξεβράστηκαν σε ένα ποτάμι στην επαρχία Παχάνγκ της Μαλαισίας. Αμέσως σήμανε συναγερμός για τον φόβο μόλυνσης από βωξίτη. Το τοπικό παράρτημα του WWF κάλεσε την κυβέρνηση να σταματήσει την εξόρυξη στην περιοχή. Κάθε εργασία εξόρυξης «πάγωσε». Για τρεις μήνες. Τι είχε συμβεί, όμως, τους προηγούμενους 18 μήνες;
Η βιομηχανία βωξίτη στην επαρχία Παχάνγκ, στα ανατολικά της χώρας, δούλευε «με τις μηχανές στο φουλ» όλο το προηγούμενο διάστημα. Το 2013 είχαν εξορυχθεί 200.000 τόννοι βωξίτη. Το 2015, 20 εκατομμύρια. Τώρα, η Μαλαισία είναι πρώτη χώρα στον κόσμο στην παραγωγή βωξίτη.

Νεκρά ψάρια στις όχθες ποταμού στο Κουαντάν, αρχές Ιανουαρίου
Στα χωριά της περιοχής, κόκκινη σκόνη κάθεται στα αυτοκίνητα, στις κουρτίνες, και στους ανθρώπους. Σύννεφα σκόνης καλύπτουν τις περιοχές που βρίσκονται στην ακτογραμμή. Ο κάτοικος της περιοχής Αμπντούλ Νγκα λέει στην εφημερίδα Star, «υπάρχουν λόφοι από βωξίτη στην περιοχή του λιμανιού κοντά στο χωριό μας. Ο άνεμος σπρώχνει την κόκκινη σκόνη παντού, και όταν βρέχει το νερό τη μεταφέρει στη θάλασσα. Η θάλασσα γίνεται τόσο κόκκινη μερικές φορές που είναι σαν θάλασσα αίματος».
Σε επικοινωνία μας, ο Νουρ Φαρίσα Αμπιντίν, εκπρόσωπος Τύπου του WWF Μαλαισίας, μας μεταφέρει την άποψη της οργάνωσης. «Τα μακροπρόθεσμα κόστη στο περιβάλλον και την υγεία εξαιτίας αυτής της μη βιώσιμης πρακτικής, είναι πιθανό να αποδειχθούν βαρύτερα από τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη από αυτή τη δραστηριότητα».

Οδηγοί προσπαθούν να καλύψουν τα πρόσωπά τους καθώς περνούν δίπλα από φορτηγό που μεταφέρει βωξίτη
Πότε άρχισε η εξόρυξη
Τον Ιανουάριο του 2014, η Ινδονησία, βασικός προμηθευτής βωξίτη στην Κίνα, αποφάσισε να απαγορεύσει την εξαγωγή μεταλλεύματος. Ήθελε έτσι να τονώσει την επεξεργασία στο εσωτερικό της και τη βιομηχανία αλουμινίου της. Τότε, πολλές εταιρίες άρχισαν να κοιτούν προς τους λόφους της πόλης Κουαντάν στη γειτονική Μαλαισία. Μεγάλο μέρος της γης στην επαρχία Παχάνγκ, είχε διανεμηθεί σε χωρικούς για να εγκατασταθούν εκεί και να την καλλιεργήσουν. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνουν οι εταιρίες, γράφει το βρετανικό δίκτυο BBC, ήταν να πλησιάσουν τους μικροιδιοκτήτες που είχαν βωξίτη στα χωράφια τους, και να τους δώσουν σημαντικά ποσά για να επιτρέψουν την εξόρυξη.
«Η απληστία, η ανάγκη συγκεκριμένων ανθρώπων, μέτρησε περισσότερο από το καλό των απλών ανθρώπων, και οι αρχές το επέτρεψαν, λέει η Φουζία Σάλεχ, βουλευτής της αντιπολίτευσης.

Δύο «tonto», φρουροί που χρησιμοποιούν εταιρίες εξόρυξης για να εμποδίσουν την πρόσβαση σε οργισμένους χωρικούς και δημοσιογράφους
Η ζωή με την κόκκινη σκόνη
Σύντομα, φορτηγά που μετέφεραν βωξίτη κινούνταν μέρα-νύχτα μέσα στα χωριά. Οι κάτοικοι άρχισαν να αντιμετωπίζουν αναπνευστικά και δερματικά προβλήματα, έγραφε πριν από δύο μήνες στην ιστοσελίδα του το World Policy. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλήθαιναν οι φωτογραφίες αντικειμένων καλυμμένων με κόκκινη σκόνη. Οι αρχές της χώρας δεν εμφανίζονταν ιδιαίτερα δραστήριες στην επιβολή και τήρηση κανόνων στην -τόσο προσοδοφόρα- βιομηχανία. Τα ποτάμια έγιναν κόκκινα, κάνοντας κόκκινη και τη θάλασσα στην οποία εκβάλλουν. Αποτέλεσμα της αμέλειας στη διαχείριση των απορριμμάτων της εξόρυξης.
Την περασμένη άνοιξη, οι αρχές έλεγαν ότι η αλλαγή του χρώματος του νερού δεν είναι επιβλαβής για τους ανθρώπους ή για τη θαλάσσια πανίδα, έγραφε το site Clean Malaysia. Το φθινόπωρο, καθώς η πίεση αυξανόταν, πήραν δείγματα νερού για να τα εξετάσουν. Η κυβερνητική τοπική επιτροπή για το περιβάλλον ανακοίνωσε ότι τα νερά δεν είχαν βαριά μέταλλα. Καχύποπτο, το portal News Straits Times αποφάσισε να κάνει τη δική του έρευνα. Πέντε μέρες μετά, πήρε τέσσερα δείγματα νερού από την περιοχή. Τα τεστ έδειξαν ότι όχι μόνο περιείχαν βαριά μέταλλα, αλλά και πως ήταν σε αρχικά στάδια μόλυνσης με ραδιενέργεια.
Τα κέρδη… και το κόστος
Το 2015, ο βωξίτης απέφερε μεγάλα κέρδη στις εταιρίες εξόρυξης, ενώ η κυβέρνηση της Μαλαισίας προσπαθούσε να συγκεντρώσει τα ποσά από τα δικαιώματα που της οφείλονται για τις άδειες που έχει δώσει στις μεγάλες εταιρίες. 5% , σύμφωνα με το BBC, κατάφερε τελικά να συγκεντρώσει. Και το δίκτυο συμπληρώνει στο άρθρο του, «ίσως, λίγες μόνο εκατοντάδες άτομα πλούτισαν από το μπουμ στον βωξίτη, και λίγες δεκάδες εταιρίες με καλές διασυνδέσεις».
«Όποια κι αν είναι τα οφέλη, δε φαίνεται να δικαιολογούν την τεράστια οικολογική καταστροφή που έχει γίνει»-BBCΗ Μαλαισία πιθανότατα θα δει θανάτους θαλάσσιων ειδών, γενιές κοινοτήτων χτυπημένες από καρκίνους, και, άμεσα, κατολισθήσεις λόγω των μουσώνων στα ανοιχτά σημεία εξόρυξης στους λόφους της περιοχής, γράφει η ιστοσελίδα του Clean Malaysia. «Η κυβέρνηση λέει ότι πάρα πολλοί εργαζόμενοι στη Μαλαισία εξαρτώνται οικονομικά από τον βωξίτη για να σταματήσει η εξόρυξη, όμως, το τίμημα που θα πληρώσει η Μαλαισία στη δημόσια υγεία και την αποκατάσταση του περιβάλλοντος θα είναι αναμφίβολα μεγαλύτερο από το οποιοδήποτε βραχυπρόθεσμο εισόδημα φέρνει η εξόρυξη βωξίτη».
Τον Δεκέμβριο, κάηκαν πέντε φορτηγά που μετέφεραν βωξίτη. Υπό την όλο και μεγαλύτερη πίεση, οι αρχές κήρυξαν αναστολή κάθε εργασίας για τους επόμενους τρεις μήνες. Τι θα συμβεί μετά; Οι κινέζοι εισαγωγείς δεν εμφανίζονται ανήσυχοι. Αντιθέτως, δηλώνουν με σιγουριά ότι η Μαλαισία θα συνεχίσει την παραγωγή, απευθείας μετά τη λήξη της απαγόρευσης. «Είναι πολλά χρήματα για αυτούς, οπότε δεν υπάρχει ανησυχία», προβλέπει στέλεχος εταιρίας διύλισης από την Κίνα.
Ο κάτοικος Τσε Λονγκ Τσε Άλι είναι ένας από τους κατοίκους της «ζώνης του βωξίτη». Αρνήθηκε να υπενοικιάσει τη γη του, όπου κάνει καλλιέργειες οπωροφόρων δέντρων. Και σήμερα λέει, «μια χούφτα ανθρώπων απολαμβάνουν τα κέρδη, αλλά στο μέλλον πολλοί άνθρωποι μπορεί να υποφέρουν».
πηγές: World Policy, New Straits Times, BBC, WWF, Clean Malaysia
φωτογραφίες: ΑΠΕ/ΜΠΕ
 αποστολή από Χ Βανδώρο

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΜΙΣΘΟΣ



ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΙΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΜΙΣΘΟΣ

Η συζήτηση για το ασφαλιστικό η οποία διεξάγεται αυτές τις ώρες, ειδικά όσον αφορά την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, αλλά και μέλη της κυβερνητικής πλειοψηφίας  (όπως προκύπτει από σχετική δήλωση του κ. Νάσου Αθανασίου) γίνεται σε κενό μνήμης.
Αναφέρονται σχεδόν όλοι στις απώλειες από το «τελευταίο» PSI αγνοώντας ότι ΟΛΗ η ιστορική διαδρομή του ασφαλιστικού είναι ΕΝΑ ΣΥΝΕΧΕΣ PSI! Τουλάχιστον μεταπολεμικά που υπάρχουν στοιχεία  πλήρως καταγεγραμμένα.
Μια συνεχής αφαίμαξη των αποθεματικών, μια συνεχής κλιμακούμενη εισφοροδιαφυγή και εισφοροαποφυγή, αλλά και μια συνεχής προσπάθεια των κυβερνήσεων να δημιουργήσουν συνθήκες αφενός απαξίωσης του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, ενισχύοντας τα κεφαλοποιητικά - ανταποδοτικά  στοιχεία, και αφετέρου εγκλωβίζοντας, δυστυχώς,  τμήματα των εργαζομένων αλλά και το σύνολο του συνδικαλιστικού κινήματος σε λογικές εμπορευματοποίησης της εργατικής συνείδησης.    
Όμως ας επανέλθουμε.
Το τελευταίο PSI τράβηξε το σωληνάκι με το οποίο το βυθισμένο ασφαλιστικό, ακόμη ανέπνεε…αναγκάζοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρώτη φορά να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, πέρα από συνθήματα και αέρα ντουντούκας.
ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;
Η παρέμβαση των εργαζόμενων, ο διάλογος, οι απαντήσεις στα γιατί και πώς… είναι περισσότερο από αναγκαία.  
Τα ερωτήματα παραμένουν, οι προτάσεις αναμένουν .   
-         Μέσα από ποιους μηχανισμούς χάθηκαν τόσα ποσά και πού πήγαν;
-         Για ποιο λόγο αφέθηκαν οι εργαζόμενοι και οι κάθε λογής εκφραστές-εκπρόσωποι τους στην αγκαλιά του κράτους, επιδιώκοντας την εξασφάλιση τους εντός της καπιταλιστικής σχέσης με εγγυητή το κράτος της;
-         Μα πάνω απόλα το ζήτημα των ζητημάτων: Η εργασία, τα όρια της, ο ελεύθερος χρόνος εντός αυτής, σε σχέση με τον νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση. Θέμα που σχετίζεται και με τον χρόνο του συνταξιούχου, την αλληλέγγυα προσφορά του, μέσα από την θεμελίωση του ελεύθερου χρόνου σαν κατεξοχήν δημιουργικού και παραγωγικού. Συγχρόνως, ποιά τα όρια, ποιές οι σημερινές δυνατότητες για έναν εξελισσόμενο κοινωνικό μισθό;
Βεβαίως τα ερωτήματα δεν τελειώνουν στα παραπάνω.
Όμως στο βαθμό που οι συλλογικότητες των εργαζομένων και πριν και τώρα αρνούνται (συνειδητά και ασυνείδητα) να τοποθετηθούν, να  απαντήσουν, η συζήτηση και οι τελικές αποφάσεις θα εκτρέπονται και θα τοκίζονται στις τεχνοκρατικές αγκάλες και στα μαθηματικά μοντέλα μέσω των οποίων όλα τα τελευταία χρόνια το ασφαλιστικό οδηγήθηκε «με επιστημονικό» τρόπο στα βράχια.
Όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα οφείλουμε τουλάχιστον να ξεκινήσουμε. Αυτό για δύο λόγους. Αφενός για να μάθουμε και αφετέρου για να οικοδομήσουμε την άλλη πρόταση. Άλλωστε και η μεγαλύτερη πορεία ξεκινά από ένα βήμα.
Ας  τολμήσουμε.
Βρισκόμαστε σε έκτακτες περιστάσεις. Ας μην γελιόμαστε. Με 1.500.000 ανέργους, εκατοντάδες χιλιάδες σε καθεστώς μαύρης εργασίας, μισθούς που ανταποκρίνονται σε επίπεδο τουλάχιστον προ 10ετίας, ΚΑΙ το κυριότερο με πλήθος εργαζομένων σε ηλικία  περισσότερο ή λιγότερο κοντά στην συνταξιοδότηση χωρίς δυνατότητα εργασίας και με ελάχιστο αριθμό ενσήμων. Αποθεματικά μηδενικά.
 Αυτό το βαρύ φορτίο πρέπει να διαχειριστεί άμεσα, ώστε και να σταθεροποιηθεί  το ασφαλιστικό και να μπουν στέρεες βάσεις για μια άλλη προοπτική. Χωρίς ίχνος μαξιμαλισμού, μπορούν να βρουν λύση μόνο στα πλαίσια ενός άλλου κοινωνικού οράματος, μιας νέας κοινωνικής «καινοτομίας».
Όσο για το ερώτημα, αν το προτεινόμενο ασφαλιστικό από την κυβέρνηση είναι στην σωστή κατεύθυνση, ας το κάνουμε πιο απλό:
 Οι εργαζόμενοι και οι συλλογικότητες τους τι πρέπει να κρατήσουν και να διευρύνουν από την κυβερνητική πρόταση;
Τι απορρίπτουν και με τι το αντικαθιστούν;
 Μέχρι τώρα δεν ακούσαμε τίποτε ή σχεδόν τίποτε σχετικό, σε αντίθεση με κλάδους ελευθεροεπαγγελματιών που ξέρουν και τι θέλουν και πως το θέλουν, ειδικά οι των ανώτερων  εισοδηματικών  απολαβών… 
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:
Η εθνική σύνταξη είναι σωστή και αναγκαία λύση; ΕΙΝΑΙ.
Όμως τα συνδικάτα πρέπει να πιέσουν, ώστε τουλάχιστον οι μικρότερες συντάξεις, να συμπληρωθούν με συνεχώς διευρυνόμενο-αναπροσαρμοσμένο κοινωνικό μισθό μέσα από αποεμπορευματοποίηση Δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών. Στα ίδια πλαίσια γίνεται αναγκαία η αλληλέγγυα εθελοντική κοινωνική προσφορά των συνταξιούχων.  
Εφόσον βελτιωθεί η οικονομία-εργασία δεν θα πρέπει η εργατική εισφορά να μειωθεί;
Για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα δεν θα μπορούσε να διεκδικηθεί κλιμακούμενη μείωση στο ωράριο;
Ας μην αναφερθούμε στην έλλειψη εργοδοτικής εισφοράς για κάλυψη επαγγελματικού κινδύνου και «εργατικού ατυχήματος», όταν ακόμη και τα έξοδα κηδείας μετά από θανατηφόρο εργατικό, τα αναλαμβάνει το ασφαλιστικό ταμείο!!
Η αξιοποίηση των αποθεματικών; Ένα τεράστιο ζήτημα. Μπορούμε να διεκδικήσουμε τράπεζα ειδικού σκοπού;
Σε μια εποχή που δεν υφίσταται ίχνος εργασίας μη κοινωνικής αλλά και το ποσοστό πνευματικής εργασίας συνεχώς αυξάνει ποιά πρέπει να είναι η κατεύθυνση; Πως μπορεί να στοιχειοθετηθεί ένας καθολικός κοινωνικός πόρος που δεν θα μετράει την εργασία αλλά την παραγωγικότητα; Μερικά απλά ερωτήματα.
Τα συνδικάτα αν μείνουν στην απόρριψη με το μάτι στραμμένο στα πάλαι ποτέ ευγενή ταμεία απλά θα χάσουν και το τελευταίο κομμάτι της αξιοπιστίας τους. Την ίδια ώρα κλιμακώνεται η επιδίωξη των νεοφιλελεύθερων όπου γης, να καταργήσουν τα «βαρίδια» της κοινωνικής ασφάλισης και του κράτους πρόνοιας. Μα αυτά είναι που ακόμη, έστω και κατακερματισμένα, υπάρχουν και ωθούν τους εργαζόμενους να αντιστέκονται στην Ελλάδα στην Ευρώπη. 
          Το πρόβλημα των ταμείων δεν είναι μόνο λογιστικό. Είναι πολιτικό-ταξικό και σαν τέτοιο να το αντιμετωπίσουμε.

Υστερόγραφο. Η ΓΣΕΕ δεν μετέχει στην συζήτηση για το ασφαλιστικό. Τι αντιπροσωπεύει σήμερα η ΓΣΕΕ; Ποια η σχέση της με τον άνεργο χαμηλοσυνταξιούχο κτλ; Μήπως είναι καιρός ομάδα συνδικαλιστών με αποφάσεις Γ. Συνελεύσεων να αναλάβει ρόλο;
   
ΜΕΡΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Μετά τα ανωτέρω επιλέγουμε μια σύντομη αναφορά στα διαχρονικά PSI, και αυτό για να δειχτεί άλλη μια φορά ότι η πορεία του ασφαλιστικού είναι η άλλη όψη της πορείας της ελληνικής οικονομίας όπως την προδιέγραψε η μαφιόζικη αστική τάξη με τους διαχρονικά εκπροσώπους της…
 Η μείωση των αποθεματικών των ταμείων, προέκυψε από την  κατάθεση τους στην Τράπεζα της Ελλάδας με επιτόκιο που καθοριζόταν από τις κυβερνήσεις (νομισματική επιτροπή) με τον αναγκαστικό νόμο 1611/1950. Από το 1951 μέχρι το 1954 τοκίζονταν με 5%, ο πληθωρισμός έφτανε το 15,1% και το επιτόκιο των καταθέσεων ήταν 7%. Από το 1954 έως το 1971 το επιτόκιο έγινε  4,00%. Από το 1972 έως το 1973 ο πληθωρισμός κλιμακώνεται από 15,5% έως 26,8%  με επιτόκιο κατάθεσης στο 4%.
          Μόνο για το ΙΚΑ η απώλεια εσόδων από διαφορά επιτοκίων από το 1970 έως το 1987 ανέρχεται σε 500 εκατ. Ε. Την ίδια ώρα τα ταμεία δανείζονταν από τις τράπεζες με επιτόκια έως 32%!
 Οι επιβαρύνσεις του ΙΚΑ από τόκους δανείων την περίοδο 1982 - 1989 ξεπέρασαν τα 700 εκατ. Ε.
Το σημαντικότερο: Από το 1950 έως το 1980 τα ταμεία βρίσκονταν σε περίοδο κεφαλαιοποίησης.
 Η σχέση ασφαλισμένων προς συνταξιούχους για το ΙΚΑ ξεκινά από 17,27/1 (το 1950) και φτάνει το 2,77/1 το 1990.
Επί κυβέρνησης Ν. Δημοκρατίας, ενώ οι δανειακές ανάγκες του κράτους αυξάνονται, απαγορεύτηκε στα ασφαλιστικά ταμεία να επενδύουν τα διαθέσιμα τους σε τίτλους του δημοσίου. Από το 1994 έως το 2004 με το νόμο 2042/92 επιτρέπεται το 20% των διαθεσίμων να επενδύονται σε μετοχές και ακίνητα και σε τίτλους δημοσίου. Την ώρα της χρηματιστηριακής φούσκας η κυβέρνηση Σημίτη - ΠΑΣΟΚ επέλεξε να αυξήσει το όριο επένδυσης από 20% σε 23% (Ν. 2676/99) κάνοντας γαργάρα και τις υπερβάσεις του ορίου αυτού. Συγχρόνως μέρος των αποθεματικών των ταμείων κατευθύνεται στο χρηματιστήριο για αποκρατικοποιήσεις Δημόσιων οργανισμών. Με το νόμο 2216/94 δημιουργείται κεφάλαιο στην Τράπεζα της Ελλάδας από τα μη επενδυμένα κεφάλαια ασφαλιστικών ταμείων και νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου που επενδύονται σε τίτλους του ελληνικού δημοσίου από τη δευτερογενή αγορά. Η απόδοση και αυτών των κεφαλαίων ξεκινά από 8,2% το 1994 και φτάνει 1% στα 2004 σε αποπληθωρισμένες τιμές, και σε οριακές αποδώσεις το 2005 και 2006 .
Συνολικά, στα 60 δις Ε περίπου, υπολογίζεται η απώλεια των αποθεματικών από το 1950 έως 1975.
3,5 δις ευρώ χάθηκαν στο τζογάρισμα, περίπου 9 δις χρωστάει το κράτος και άλλα τόσα οι ιδιώτες στο ΙΚΑ. Το κράτος ουδέποτε τήρησε την υποχρέωση του για καταβολή κεφαλαίων στην κοινωνική ασφάλιση. Τόσο με το νόμο Σιούφα σύμφωνα με τον οποίο έπρεπε να δίνει 10% (3/9) για τους μετά το 1993 εργαζόμενους όσο και όταν  υποχρεώνεται σε 1% του ΑΕΠ ετησίως. Τα λεγόμενα δομημένα ομόλογα  και το PSI     αποδόμησαν ότι είχε απομείνει (πάνω από 13 δις Ευρώ).
Παράλληλα εξελίσσονται και οι κυβερνητικές επιθέσεις- ρυθμίσεις. Στην αρχή που δεν υπήρχαν παρά λίγοι συνταξιούχοι ήταν αρκετή μια μικρή σύνταξη μέσα από τα υπάρχοντα αποθεματικά. Όταν μετά το 80 αρχίζει ο αριθμός των δικαιούχων να αυξάνει συγχρόνως με την ικανοποίηση εργατικών αιτημάτων από την τότε κυβέρνηση – ειδικά ευνοϊκά για Δημόσιο και ευγενή ταμεία αλλά και την κατώτατη ΙΚΑ– αρχίζουν τα δύσκολα. Ο Ν. 1759/88 ανοίγει το χορό ώστε οι 1902/90, 1976/91 και 2084/92 μέσα από την γνωστή τακτική του κατακερματισμού της εργατικής συλλογικότητας να προχωρήσουν τη μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στην κατεύθυνση της ανταποδοτικότητας. Η συνέχεια είναι γνωστή: Γιαννίτσης, Ρέππας και η τελευταία «χρυσή» 7ετία των μεγάλων ανατροπών. Το συμπέρασμα παραμένει. Ούτε το 1990 ούτε αμέσως μετά η ανεργία ήταν μεγάλη ούτε η σχέση εργαζόμενοι/συνταξιούχοι σε επικίνδυνο σημείο. Το ΑΕΠ αυξανόταν με ικανοποιητικό ρυθμό. Όμως οι παρεμβάσεις στα ταμεία ήταν συνεχείς και σε βάρος της κοινωνικής ασφάλισης. Άρα δεν είναι μόνο τα μνημόνια αλλά …κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει…

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

ΤΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ



ΤΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ

Εδώ και αρκετό χρόνο, πολύς λόγος γίνεται για τα λεγόμενα ισοδύναμα.
Τα ψάχνουν και δυσκολεύονται να τα βρουν η κυβέρνηση και οι υπουργοί. Τα χλευάζουν η αντιπολίτευση και οι δημοσιογράφοι.
 Οι πολίτες σκεπτικοί κουνούν το κεφάλι, υπομένουν, μην έχοντας αποφασίσει πως, που, πότε σε ποιους να κουνήσουν το μαντίλι…  είναι τόσα πολλά που το παρελθόν αγιοποίησε αλλά το παρόν μουμιοποίησε.
 Το ίδιο δυσκολεύονται να βρουν τα ισοδύναμα έστω και της «δικής τους κοπής», όχι μόνο τα λοιπά κόμματα, αλλά και όλες οι συλλογικότητες, ακόμη και αυτές με μακρόχρονη παρουσία και δράση όπως τα σωματεία, τα συνδικάτα, που προηγήθηκαν των κομμάτων, καθώς και οι διάφορες κινηματικές ομάδες.
Δεν τα βρίσκουν.
Τα ψάχνουν παντού.
Τα ψάχνουν στον χρυσό οδηγό και στα γράμματα πχ α (ανασφάλιστοι) και μ.ε. (μαύρη εργασία) δεν υπάρχει το τηλέφωνο  ούτε διεύθυνση!.
Το ίδιο στα γράμματα κ. δεν δηλώνεται κανένας κλέφτης, στα φ.γ κανένας φακελάκιας γιατρός  και πάει λέγοντας.
Λέτε να ψάχνουν σε λάθος γήπεδο;
Ίσως να μην γνωρίζουν τις αιτίες και την καθημερινότητα;
Να μην έχουν ακούσει τίποτε πχ για την αδήλωτη εργασία, που είναι παντού και "πουθενά" ;  Τις πρακτικές στα ιατρικά;
Την ανεργία των συμπατριωτών μας, την καθημερινή φοροδιαφυγή, την αναγκαστική μετανάστευση των νέων; Μήπως όλες αυτές οι λέξεις απλά αναπαράγονται στις δεκάδες ανακοινώσεις μόνο και αποκλειστικά, ποιητική αδεία;
Πως εξηγείται 1.500.000 άνεργοι, χιλιάδες οι ωρομίσθιοι, οι απλήρωτοι, και τα συνδικάτα ακόμη να προβληματίζονται αν και πώς θα τους γράψουν μέλη τους;;;!!! Πως εξηγείται, την ώρα που οι άνεργοι και οι απλήρωτοι – κάθε είδους – εργαζόμενοι είναι περισσότεροι από τους «κανονικούς», τα σωματεία να προβληματίζονται αν και πως θα τους εντάξουν; Μήπως σε σωματεία ανέργων; Σιγά μη φτιάξουν και σωματεία αρρώστων, ψηλών, χοντρών και πάει λέγοντας.
 Η εδώ και χρόνια μετατροπή του μέλους σε πελάτη και επακόλουθα σε ανά 3ετία ψηφοφόρο αποδείχνει τα όρια της.
ΚΥΡΙΟΙ ΚΥΡΙΟΙ υπεύθυνοι και ανεύθυνοι
Τα ισοδύναμα είναι ακριβώς αυτά που δεν βρίσκετε, δεν βλέπετε, δεν ακούτε, δεν καταλαβαίνετε.
Τα ισοδύναμα είναι το χτύπημα με κάθε τρόπο της μαύρης εργασίας, του φάκελου στο νοσοκομείο, του γρηγορόσημου στην πολεοδομία.
Τα ισοδύναμα είναι η ανάκτηση της εργατικής αξίας σε αντίθεση με την καθολική εκμετάλλευση και την πλήρη υποτίμηση του εργαζόμενου σήμερα.
Είναι το κλέψιμο του εργασιακού χρόνου σε κάθε γωνιά που  υπάρχει εργασία. Στο μπαρ, στην καφετέρια, στο κατάστημα του μικρομεσαίου, στις μεταφορές, στις τράπεζες, στον ΟΤΕ, των μεταναστών στα χωράφια, στον ελληνικό ελαιώνα, στον αμπελώνα, στην οικοδομή.
 Ποιος θα σηκώσει τον πέπλο που σκεπάζει όλα αυτά; Ποιος και πώς θα αποκαλύψει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός;
Ποιος και πώς θα σπάσει το πλέγμα συμφερόντων των μικρομεσαίων και της αστικής τάξης; Πότε και πώς θα ξεχωρίσει επιτέλους η εργατική εκπροσώπηση από την ταύτιση της με τα συμφέροντα των ποικιλώνυμων μεσαίων στρωμάτων;
 Μπορούν τα συνδικάτα; Μπορούν οι κομματικές οργανώσεις οι λεγόμενες και αναφερόμενες γενικά στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
Τι να απαντήσω;
 Αν μπορούσαν θα το είχαν κάνει προ πολλού!!!
 Απλά Δεν Μπορούν.
 Και όχι μόνο. Τα νέα "υποκατάστατα» τους δεν έχουν δημιουργηθεί και αφετέρου τα παλιά υποκείμενα εμποδίζουν κάθε προσπάθεια δημιουργίας των νέων και αναγκαίων.
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα με σημαία τα μνημόνια συντελείται  μια ΝΕΑ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ μέσα από περιφράξεις γεμάτες αίμα και δάκρυα.
Δυστυχώς απέναντι σε αυτήν την κατάσταση οι εργαζόμενοι δεν μπορέσαμε ακόμη να προδιαγράψουμε και να επιβάλλουμε το δικό μας υπόδειγμα.
Η κυβέρνηση από μόνη της δεν μπορεί όσο κι αν θέλει. Οι ποικιλώνυμοι ελεγκτικοί μηχανισμοί (θεσμοθετημένοι και εν δυνάμει) ούτε μπορούν ούτε και θέλουν.
Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
 Όσο για τα συνδικάτα; Άραγε τι εξυπηρετούν; Πόσες φορές τα εργατικά κέντρα, οι ομοσπονδίες, τα σωματεία χτύπησαν ανοιχτά και πρακτικά τέτοια ζητήματα; Από γενικές καταγγελίες και τραγούδια στα μικρόφωνα των –αραιών- από κόσμο συγκεντρώσεων έχουμε χορτάσει… Από πράξεις ακόμη και απλής συμπαράστασης πολύ περισσότερο ενεργούς αλληλεγγύης ούτε λόγος να γίνεται…
Οι εργαζόμενοι απλήρωτοι και η επωδός μόνιμη. Να κλείσουμε το μαγαζί; Τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων στο ναδίρ, ο κίνδυνος για τις συντάξεις μέγιστος και η εργατική πλευρά σκέφτεται την συναλλαγή με τον εργοδότη υπέρ του εργοδότη.
Στα νοσοκομεία ξεσαλώνει το ιατρικό κατεστημένο. Αποδιοργάνωση, τα φακελάκια  τραβάν την ανηφόρα. Οι βουλευτές της κυβέρνησης να αναλάβουν το ρόλο τους.
Όλα αυτά είναι τα ισοδύναμα. Τόσο κοντά μας και τόσο μακριά μας. Το κοινωνικό κουκούλι δυστυχώς, δυστυχέστατα δεν έχει διαρραγεί όσο απαιτείται. Τα ποικιλώνυμα συμφέροντα που μας οδήγησαν έως εδώ έχουν ακόμη το πάνω χέρι.
Ας μην αυταπατόμαστε… Το όραμα της ελληνικής αστικής τάξης είναι μόνιμα κολλημένο στο μετακατοχικό καθεστώς, στους μαυραγορίτες που έβγαζαν τα χρυσά δόντια των εκτελεσμένων, στα σχέδια άλωσης των Μάρσαλ, ΜΟΠ, Ντελόρ, ΕΣΠΑ. Και φυσικά αποτελούν το χειρότερο υπόδειγμα-παράδειγμα στα διευρυμένα μεσαία στρώματα και όχι μόνο.
 Είναι ανάγκη πέρα από την κυβέρνηση η ενεργοποίηση με κάθε τρόπο αυτών που σήμερα υφίστανται την μεγαλύτερη επίθεση. Να γίνει υπόθεση της κοινωνίας της εργασίας πέρα και πάνω από υπάρχουσες οργανώσεις είτε κομματικές είτε συνδικαλιστικές που συνήθως θεραπεύουν την αδράνεια και την ωραιοποίηση ενός λόγου στείρου και  δήθεν αριστερού. Γιατί τα όρια δράσης της αριστεράς τα θέτει η κοινωνία και οι άμεσα πιεστικές ανάγκες της και όχι τα οράματα και τα θαύματα δήθεν εκπροσώπων της.  Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κόμμα πολύ δύσκολα,  και οι άλλοι αριστεροί σχηματισμοί αδύνατον, να προωθήσουν ή και να στηρίξουν μια  προσπάθεια κοινωνικής ανάταξης. Τι απομένει;
 Η αριστερά στη κυβέρνηση, να συναντηθεί άμεσα και αποφασιστικά με τα χειμαζόμενα στρώματα της κοινωνίας (νέους και άνεργους) ανοίγοντας δρόμους δημιουργικής αυτοοργάνωσης.
Η κριτική συμμετοχή, στήριξη και ενεργοποίηση των πολιτών θα δώσει περιθώρια ανάσας στην κυβέρνηση, καθώς η επίθεση που αυτή θα δέχεται, θα εντείνεται και θα επεκτείνεται στο βαθμό που η πολιτική της θα αμφισβητεί τα χθεσινά και τα μελλοντικά «κεκτημένα » των κέντρων και παράκεντρων εξουσίας.
  Οι πολιτικές εξελίξεις σήμερα χωρίς ισχυρή από την κυβέρνηση διασύνδεση με τους πολίτες, δημιουργούν αντιφατικές προσλαμβάνουσες στους τελευταίους. Ειδικά η αποσάθρωση του κράτους πρόνοιας, μέσα από το κτύπημα όλων των εργασιακών κατακτήσεων είναι ο καταλύτης για τον κοινωνικό εκφασισμό.
Η ενεργοποίηση νέων συλλογικοτήτων ακόμη και θεσμών  εκπροσώπησης είναι λοιπόν αναγκαίες αν ζητούμενο είναι η δημιουργία νέων συσχετισμών, οι οποίες θα εμπλακούν στην διαδικασία κριτικής αλλά και άσκησης, υποκατάστασης δημόσιας διοίκησης - αυτοδιοίκησης κυρίως μέσα από την  αμφισβήτηση της γραφειοκρατίας  και της αποτελεσματικότητας τους.
Οι εξελίξεις στην χώρα μας ΑΜΕΣΑ ή θα ανοίξουν και θα εδραιώσουν δρόμους ρήξης με το υπάρχον ή απλά θα το προσαρμόσουν τόσο ώστε …όλα τριγύρω να αλλάζουνε; και όλα ίδια να μένουν…
Ας μην ξεχνάμε… Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις.

Υστερόγραφο. Αφιερωμένο στον Μάριο που για εργασία από τα 13 του χρόνια ως τα 27 έχει 35 ένσημα και στον Δ. Κ που κόντρα στην γενική ηττοπάθεια υπερασπίστηκε το δίκιο του…
       
                                                      Χ. Βανδώρος 17-12-2015

Δολοφονία Τεμπων. Η Συνέχεια

  Δεν γνωρίζω πόσοι πολίτες, άκουσαν η διάβασαν όσα η κ. Μαρία Καρυστιανού ανέφερε σε δύο εμβληματικές παρουσίες της.  Η "ΜΗΤΕΡΑ των ΤΕ...