Από τον Τανιζάκι στο Le Pierrot

 Κύριε αυτό το βιβλίο να αγοράσετε. 

Η φωνή ακούστηκε από δίπλα αριστερά. Κοίταξα αδιάφορα, πιστεύοντας πως δεν με αφορούσε. Μα η κοπέλα γύρω στα 38 επεμεινε. 

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο είπε κοιτάζοντας με. 

Το έχεται διαβάσει προφανώς. Η ερώτηση μου.

Φυσικά.  Ηρθε άμεσα απάντηση. Και να πω την αλήθεια το περιεχόμενο του με έχει σημαδεύσει, πριν χρόνια όταν το διάβασα, συνέχισε.

Υπάρχει λοιπόν λόγος να σημαδεύσει και μένα; Απάντησα γελώντας ενώ συγχρόνως έπαιρνα στα χέρια μου το βιβλίο.  

Τον Τζουνιτσίρο Τανιζάκι τον αγνοούσα. 

Το βιβλίο του, με τιτλο ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ επίσης. Έχω δεί αρκετά έργα Ιαπώνων σκηνοθετών έχω διαβάσει λίγο ποίηση και αρκετά για την ιστορία της περιοχής ειδικά πριν το 1987 όταν είχα βάλει στόχο το ταξίδι στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου αλλά λογοτεχνία γιοκ. 

Η βροχή είχε σταματήσει. Λίγες σταγόνες που και που. Συνέχισα να περιδιαβαίνω τους πάγκους στην έκθεση βιβλίου στο Πασαλιμάνι. Τι Ευλογία, να μπορείς να κοιτάς να πιάνεις στα χέρια να ξεφυλλίζεις τόσο πλούτο. Μα το βιβλίο του Τανιζάκι μου βάραινε τη σκέψη. Μια μεγάλη επιθυμία να το ανοίξω να διαβάσω έστω τον πρόλογο. Ωρα λοιπόν να καθήσω κάπου. Άρχισα να γυρίζω τους παράλληλους στον κάθετο πεζόδρομο που από το δημαρχείο κατεβάζει στο Πασαλιμάνι. Τα τραπέζια έξω θόρυβος και χαμηλωμένα φώτα. Άντε να "πιάσεις βιβλίο" με τέτοιες συνθήκες! 

Η καλή μου τύχη με πέρασε και με σταμάτησε στο Le Pierrot. Τα τραπέζια έξω με κόσμο χαλαρό που έπινε το ποτό του. Κοίταξα καλύτερα και διέκρινα ένα υπέροχο εσωτερικό . Πανέμορφο και άνετο. Νότες τζαζ σε σωστή ένταση, φωτισμός υποφερτός και καθίσματα άνετα.  Προσπέρασα τον έξω κόσμο, και προς έκπληξη της σερβιτόρας άρραξα στον δερμάτινο καναπέ με πορτατίφ παρακαλώ δίπλα στο τραπέζι, στο βάθος του καταστήματος. Χωρίς χρονοτριβή, Άνοιξα το βιβλίο παράγγειλα ένα ποτήρι ροζέ, άφησα στην διάθεση της σερβιτόρας το συνοδευτικό και ξεκίνησα την ανάγνωση. 

Η ώρα περνούσε υπέροχα. 

Οι σελίδες γύριζαν, το ποτήρι γουλιά γουλιά κατέβαινε και το απίθανο συνοδευτικό λιγόστευε πιρουνιά πιρουνιά.. Κάποια στιγμή μετά από ώρα κατάλαβα πως οι λέξεις "πετάριζαν". Πλησίαζα την 80στή σελίδα. Αρκετά. Την άλλη ημέρα κλείδωνα την 237 σελίδα, δηλ. την τελευταία του βιβλίου. Όταν ανέβω στο κέντρο σίγουρα θα αγοράσω και ένα ακόμη. Μάλλον σκέφτομαι πως ο καφές στο Le Pierrot πίνεται ποιο ευχάριστα με έναν ακόμη Τανιζάκι   

ΝΙΚΟΣ ΒΑΝΔΩΡΟΣ ένας υπέροχος τεχνίτης

Το κείμενο που ακολουθεί, αρχικά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «kefalonitis magazine» το 2007. Σήμερα φίλοι-ες φυσικά Κεφαλονίτες με ενημέρωσαν ότι ξαναδημοσιεύτηκε σε τοπικά σάιτ. Εύλογη λοιπόν η αντίδραση μου. Το δημοσιεύω χωρίς τις φωτό που το συνοδεύουν αλλά με δικές μου ανάλογες. Να συμπληρώσω μόνο στο εξαίρετο κείμενο του Γεράσιμου, ότι ο πατέρας μου γεννήθηκε στα Στελιάτα χωριό; αμέσως μετά το Μάγγανο και μάλιστα στον οικισμό του Διβόλου όπου το πέτρινο σπίτι του 1800 και η παραδοσιακή στέρνα κομμένη στο βράχο με την παραμίνα και τον κασμά. Οι ιστορίες πάντως είναι πολλές. Ελπίζω να βρω την ώρα που θα τις δημοσιεύσω

Νίκος Χαραλάμπους ΒΑΝΔΩΡΟΣ                                                              Εναςυπέροχος τεχνίτης, ο ωρολογοποιός του Ληξουρίου

Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός

Ο Νίκος Βανδώρος για τους Ληξουριώτες ήταν μια φυσιογνωμία ικανού τεχνίτη πάνω σε ένα μεγάλο πλήθος τεχνικών θεμάτων, ιδίως για τα ρολόγια, Το πέρασμά του δε από αυτήν την πόλη, έγραψε μια σελίδα στην ιστορία των παραδοσιακών επαγγελμάτων. Γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου του 1916 στα Αντυπάτα της Ερύσσου και ήταν ένα από τα τρία παιδιά του Χαράλαμπου Βανδώρου και της Μαρίας Ιωάννη Τουλιάτου.

            Το 1922-3 γράφτηκε στο Δημοτικό Σχολείο του Φισκάρδου και αργότερα τελείωσε το Σχολαρχείο στα Μεσοβούνια. Η οικογένειά του δυστυχώς δεν είχε την οικονομική ευχέρεια να τον βοηθήσει να σπουδάσει και έτσι ο Νίκος εγκατάλειψε τις όποιες επιθυμίες του για παραπέρα σπουδές. Βέβαια, εξεδήλωσε το ενδιαφέρον να γίνει ιερέας και δάσκαλος και να σπουδάσει γι' αυτό τον σκοπό στο Διδασκαλείο της Κέρκυρας.  Δυστυχώς, το Διδασκαλείο, εκείνη τη χρονιά έκλεισε, λόγω, που έφυγε ο ιδρυτής του, ο τότε μητροπολίτης του νησιού, Αθηναγόρας και έγινε αρχιεπίσκοπος Αμερική.

          

  Γύρω στα 1930 κατόπιν προτροπή του πατέρα του μαθήτευσε στο τσαγκάρικο του αδελφού του για τρία χρόνια, πράγμα που αυτός δεν ήθελε. Το 1933 αποφασίζει να μάθει το επάγγελμα του ξυλουργού, καθώς και άλλες τεχνικές δουλειές, που η ψυχή του επιθυμούσε.

            Ωστόσο, είχε έλθει σε επαφή με την τέχνη του ωρολογοποιού, ερασιτεχνικά λόγω που ένας θείος του είχε αρκετά ρολόγια τσέπης και συχνά ήθελαν επισκευή. Ο Νίκος Βανδώρος ήταν από μικρός ανήσυχος και αποτύπωνε με τη ματιά του την κάθε τεχνική λεπτομέρεια Μελετούσε και ερευνούσε το καθετί που ήθελε μια τεχνική διεργασία. Ρολόγια, όπλα, γραφομηχανές και τόσα άλλα, τα μαστόρευε από μικρός για να ανακαλύψει τη συναρμολόγησή τους και τη λειτουργία τους. Τολμούσε από μικρός να επισκευάζει ρολόγια και να κάνει δικές του κατασκευές. Ιδίως, να μελετά το λύσιμο, το δέσιμο, την επισκευή, τον καθαρισμό των όπλων και από μόνος του είχε αποκτήσει σπουδαίες γνώσεις σ’ αυτό το αντικείμενο. Παρόλο που επιθυμούσε να σπουδάσει οπλουργός, δυσκολεύεται από κάποιες άτυχες καταστάσεις.

            Το Σεπτέμβριο του 1937 θα ενταχθεί στο στρατό για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Θα δηλώσει πως είναι οπλουργός μια και κατείχε αρκετά καλά αυτό το αντικείμενο και τον τοποθέτησαν στα συνεργεία του στρατού για να συντηρεί τον οπλισμό. Θα του δοθεί η ευκαιρία να μαθητεύει και να τελειοποιήσει την τέχνη του ωρολογοποιού δίπλα στον Πατρινό Παναγιώτη Γαρταγάνη, ο οποίος δούλευε και αυτός στο συνεργείο του στρατού. Επειδή είχε καλήν αντίληψη, την τέχνη αυτή, του ωρολογοποιού, την έμαθε γρήγορα.

           

Δεν προφτάνει όμως να απολυθεί και να ασχοληθεί με τις ξυλουργικές και τεχνικές εργασίες που κηρύχθηκε ο πόλεμος με τους Ιταλούς. Στην αρχή του πολέμου, ο ταγματάρχης του τον έστειλε στα Χαυδάτα ως οπλουργό, λόγω που εκεί υπήρχε ένας λόχος. Μετά από λίγο καιρό, επίσημα η πατρίδα τον κάλεσε, όπως όλους του Έλληνες και βρέθηκε στις πρώτες γραμμές στα βουνά της Αλβανίας. Είναι συγκινητικές οι αναφορές που έκανε  ο ίδιος ο Νίκος ο Βανδώρος, για το πώς από την Κεφαλονιά με άλογα και μουλάρια μέσα σε ένα καράβι πήγαν στον Αστακό για να βρεθούν έπειτα στην Αλβανία.

            Η κουραστική διαδρομή, τα ξενύχτια και τα ατελείωτα περπατήματα μέχρι να φθάσουνε στα χωριά της Αλβανίας και ιδίως στο Αργυρόκαστρο, ακόμη η οριστική τοποθέτησή του μαζί με άλλους Κεφαλονίτες στο Ανεξάρτητο Τάγμα Πολυβόλων της 8ης Μεραρχίας, είναι γεγονότα που αναφέρονται στο ημερολόγιό του. Επίσης αναφέρεται με λεπτομέρειες για μετακινήσεις και μάχες, για τα χιόνια, για εφόδους και παλέματα μέσα στα χαρακώματα.

            Όταν κατεβήκανε οι Γερμανοί και ο Ελληνικός στρατός διαλύθηκε, οι περισσότεροι στρατιώτες εντάχθηκαν στο αντάρτικο, το οποίο έπληξε τους καταχτητές. Ο Νίκος Βανδώρος εντάχθηκε στο ΕΑΜ. με ήθος και αγωνιστικότητα. Έγινε αρχηγός του ΕΑΜ στην Έρυσσο και χωρίς απρέπειες και άνομες πράξεις, βοήθησε την τότε κατάσταση με αντίσταση, με επικοινωνία για βοήθεια, για ισότητα και δικαιοσύνη. Στάθηκε ένας σπουδαίος αγωνιστής, με ακέραιο χαρακτήρα. χωρίς να ενοχλήσει τον αντίθετον ιδεολογικά. Η υπομονή του Νίκου Βανδώρου ήταν ένα προτέρημα, που ακόμη και αυτούς τους αντίθετους πολιτικά τους έκανε βοηθούς του για την καλή υπηρεσία στην πατρίδα και το κοινωνικό σύνολο.

            Κλείνοντας το αγωνιστικό κεφάλαιο του Νίκου Βανδώρου για κείνη την σκληρή περίοδο, που τα πάθη ήταν έκδηλα και οι κακές στιγμές πολλές, αυτός παρέμεινε σταθερός στο πιστεύω του για δικαιοσύνη και λευτεριά, ακέραιος χωρίς ποτέ να ενοχλήσει για οποιοδήποτε λόγο. Ο αγώνας του να μεταφέρει τρόφιμα και αναγκαία από την Αιτωλοακαρνανία στο νησί μας, για να βοηθήσει τα χρόνια της κατοχικής πίνας, στάθηκε σπουδαίος.

            Έφυγαν οι καταχτητές, και, αδελφός τον αδελφό σκότωνε. Το νησί μας πλήρωσε με αίμα τον Εμφύλιο. Πέρα από αυτά τα συμβάντα, πολλοί σπουδαίοι αγωνιστές, που είχαν επιδείξει ήθος ακέραιο αγωνιστικό μπήκαν στην φυλακή. Ο Νίκος Βανδώρος έκανε τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια στις φυλακές του Αργοστολίου και ταλαιπωρήθηκε αρκετά. Από τη θέση του κράχτη των φυλακών που τον είχαν ορίσει, συμμεριζόταν τους συντρόφους του και συναγωνιστές του.

            Το 1950, έχοντας καλές τεχνικές γνώσεις, υπομονή και μεράκι, αλλά και γνωρίζοντας καλά την τέχνη του ωρολογοποιού, ήλθε στα Χαυδάτα και έπειτα στο Ληξούρι, που τότε ήταν σε «αποχώρηση» ο παλιός ωρολογοποιός Χαρίλαος Χρυσομάλλης. Έκανε το δικό του ωρολογοποιείο, που το κράτησε έως το 1990.

            Ο Νίκος Βανδώρος είχε  παντρευτεί τη Βρησίδα  Γέμου από τα Ματζαβινάτα και απέκτησαν  δυο παιδιά τον Αντώνη και τον Χρήστο.

            Αρχικά άνοιξε το ωρολογοποιείο του κοντά στα Μαρκάτο, το παλιό Διοικητήριο της πόλης. Έπειτα μετά το σεισμό και την ανοικοδόμηση ξαναέστησε το ωρολογοποιείο του σε ένα δρόμο κοντά στην πλατεία του Ληξουρίου. Εκεί επισκεύαζε ρολόγια, κούρδιζε το μεγάλο ρολόι της πλατείας. Ήταν  τέτοια η τεχνική του αντίληψη και ικανότητα, που σε κάθε επισκευή, σε μικρά και μεγάλα τεχνικά θέματα, ο Νίκος τα κατάφερνε άνετα.

            Επίσης, ήταν πολυτεχνίτης για όπλα, μηχανές, οικιακές μικροκατασκευές, επισκευές γεωργικών μηχανημάτων, επισκευές ομπρελών και γνώστης σε τόσα άλλα τεχνικά θέματα.

            Σκυφτός πάνω σε ένα πάγκο με το προσοφθάλμιο στο μάτι κοιτούσε το εσωτερικό των ρολογιών και τα διόρθωνε εάν είχαν χαλάσει. Μικρά και λεπτά κατσαβιδάκια, λαδωτήρια με πολύ μικρά στόμια, τσιμπίδια, μικρές και μεγάλες βίδες, κουτιά παλιά πορσελάνινα με μικροϋλικό για τα ρολόγια, γρανάζια ρολογιών μικρά και μεγάλα ρουμπίνια, βιδούλες που με δυσκολία τις έπιανε το χέρι και τις διέκρινε το μάτι κατάλληλες για τα ρολόγια, παλιά ρολόγια του τοίχου, επιτραπέζια, του χεριού, μα και της τσέπης και ένα μεγάλο πλήθος από τέτοια πράγματα, συνέθεταν το εργαστήριο του Νίκου Βανδώρου. Το βασικό όμως εργαλείο του ωρολογοποιού ήταν τα προσοφθάλμια που μεγέθυναν στο μάτι το εσωτερικό των ρολογιών για να μπορεί να το διορθώσει εάν υπήρχε πρόβλημα.

            Ο Νίκος Βανδώρος δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος ωρολογοποιός, ήταν ένας τεχνικός επισκευαστής που τα χέρια του οδηγημένα με άριστη αντίληψη διόρθωνε και επισκεύαζε κάθε πρόβλημα που ήθελε τεχνική λύση. Γραφομηχανές, ομπρέλες, ηλεκτρικές συσκευές, αντικείμενα ελάτινα, γεωργικά εργαλεία και όχι μόνο, τεχνικές επιδιορθώσεις ακόμη και σε αυτοκίνητα, ο τεχνίτης αυτός πραγματοποιούσε με επιτυχία.

            Οι Ληξουριώτες συχνά για τέτοιες επισκευές τρέχανε στον Νίκο Βανδώρο για να τους βρει τη λύση. Αγάπησε το Ληξούρι ο Νίκος και αγαπήθηκε από τους Ληξουριώτες. Εκείνος όμως δεν ξέχασε ποτέ και την Έρυσσο, τον τόπο καταγωγής του, εκεί που είχε περάσει τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Είχε ακούσει από τους δικούς του και τους Ρυσσιάνους για τον Γεώργιο Μολφέτα και είχε αποκτήσει μέσα του μια αγάπη και ποιητική συμπάθεια για τον υπέροχο σατιρικό. Του άρεσε πολύ ο στίχος του Μολφέτα, που σχολίαζε γεγονότα και συμβάντα της εποχής του. Ο Βανδώρος τον μελετούσε συχνά και μάλιστα αντέγραφε σε τετράδια έργα του ποιητή για να παρακινήσει τους Ρυσσιάνους να κάνουν μια επανέκδοση των έργων του Μολφέτα.

            Ο Νίκος Βανδώρος ήταν μια παραδοσιακή πινελιά στην ιστορία του Ληξουρίου. Σήμερα, χάθηκε ή καλύτερα ελαττώθηκε αυτό το επάγγελμα του παραδοσιακού ωρολογοποιού, λόγω που οι περισσότεροι άνθρωποι αγοράζουμε ηλεκτρονικά πλαστικά ρολόγια μιας χρήσης. Χάθηκε η εικόνα, τού να βλέπεις τον τεχνίτη ωρολογοποιός με το μεγάλο κουρδιστήρι του να θέλει να κουρδίσει το ρολόι της πόλης, εκείνο που σου κρατούσε συντροφιά.

            Στις 30 Νοεμβρίου 2006 ο Νίκος Βανδώρος έφυγε από τη ζωή.  Μας άφησε καλές πράξεις και αναμνήσεις. Υπηρέτησε το παραδοσιακό επάγγελμα του ωρολογοποιού και όχι μόνο, με αξιοσύνη και με μοναδική τεχνική αντίληψη. Μάθαμε από αυτόν, την καλή στάση και τον ανθρωπισμό, που πρέπει να έχει κανείς, όταν βρίσκεται στην ανάγκη, γιατί εκεί είναι που ξεχωρίζει, δηλαδή τη σωστή συμπεριφορά και δράση,  στα δύσκολα.

Εργασία και εργαζόμενος ποιο το μέλλον;

  

συνεχίζουμε σήμερα με άλλο ένα άρθρο του Μανώλη, που αναφέρεται στις δυσκολίες σχετικά με το εργασιακό παρόν και μέλλον ειδικά των νέων ατόμων. Το άρθρο δημοσιεύεται πλέον στη κανονική του έκταση, πιστεύοντας πως αξίζει να διαβαστεί με κριτική διάθεση.                       

   Εργασία και εργαζόμενος ποιο το μέλλον;

                                                του Μανώλη Βανδώρου

Οι εργαζόμενοι και ειδικά οι νέοι δεν συντάσσονται σήμερα με τις παλιότερες γενιές. Η πρόσληψη της ενημέρωσης τους γίνεται με ριζικά διαφορετικό τρόπο και οι δομημένες συλλογικότητες δεν τους «λένε» δεν τους συγκινούν ιδιαίτερα.

Οι ενημερωτικές εξορμήσεις στις γειτονιές και στα στέκια των περιοχών της Νότιας Αθήνας, κυρίως με νέους ήταν – είναι αποκαλυπτικές ακόμη και σε μένα που ανήκω στη νεότερη γενιά. Πλούσια εμπειρία πλουσιότερος ο προβληματισμός σχετικά με τον τρόπο που θα ζητηθούν λύσεις και απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα .

Μιλάμε για τον κόσμο της ανεργίας τον κόσμο της υποαπασχόλησης και της υποδηλωμένης εργασίας. Η συζήτηση με τον Χάρη και μετά την Μαρία είναι πραγματική. Περιγελά προγράμματα παρατάξεις συνθήματα και βάζει δύσκολα σε όλους εμάς που πραγματικά θέλουμε και παλεύουμε για την δημοκρατία στην εργασία.

Ας τους ακούσουμε αναλογιζόμενοι πως όσα λέγονται είναι τα ίδια από πολλές χιλιάδες στόματα…

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΕΝΑΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ

Τέλειωσα μια οικονομική σχολή. Κουραστήκαμε κι εγώ και η οικογένεια για να δούμε το πτυχίο. Πήρα και το άλλο το «πτυχίο στρατού», οπότε ξαμολήθηκα σε παραγωγή βιογραφικών. Πόσα; Πάνω από 100 . Χαμένος κόπος. Απόρριψη μετά πολλών επαίνων ελλείψη προϋπηρεσίας! Σοβαρός ο λόγος. Λες και οι 40ρηδες οι 50ρηδες και οι ακόμη μεγαλύτεροι με προϋπηρεσία  βρίσκουν  εργασία! Φίλε κοίτα ξεκινάς από τα ψηλά ψάχνεις ένα διάστημα εργασία βάση προσόντων σου και σιγά σιγά χαμηλώνεις τους στόχους σου. Συμβιβάζεσαι «με την αγορά εργασίας» προσαρμόζεις τα βιογραφικά σου και στο τέλος πάς σαυτό που λένε, ότι μας κάτσει. Μόνο που το ότι κάτσει συνήθως είναι η ντελιβεράς η σερβιτόρος.

Για να σου πω την αλήθεια, όταν είσαι από επαρχία και η οικογένεια σου παραμένει εκεί θα προσθέσεις στάνταρ άλλη μια σελίδα στο βιβλίο εύρεσης εργασίας. Ξέρεις στην επαρχία και στο δήμο, ο τοπικός βουλευτής, οι εργολαβίες, στο δασαρχείο με δίμηνα και 8μηνα που μετάφρασε τα και σε ψήφους με τα άτομα του σογιού, δηλ. όλο και κάποιος «κολλητός» του γέρου σου θα σου κάμει το καλό. . Πάει κι αυτό, μα τόσο λίγο, τι να το κάμεις;  Ξανά μανά Αθήνα και μία από τα ίδια. 

 Περάσαμε και από νησί. Επάγγελμα σερβιτόρος με πτυχίο οικονομικών. Εργασία 7Χ12 ξέρεις τι θα πει. Υπερωρίες; Τι είναι αυτό; Ένσημα; Όσο για την πληρωμή πάντα έναντι. Στο τέλος θα καθαρίσουμε η απάντηση του ιδιοκτήτη καριόλη. Αλλά ότι σπάσαμε η πίναμε ακόμη και μια πορτοκαλάδα μίκραινε τον μισθό μας.

Παρόμοια η συζήτηση με την Μαρία.

 Πτυχίο ανωτέρας και 4ωρη εργασία σε call center.  Προκειμένου να ξεκινήσω την δουλειά πέρασα από 5ήμερη απλήρωτη 8ωρη εκπαίδευση. Αρχικά τόσο η συμφωνία που κάναμε όσο και η εκπαίδευση περιλάμβανε ένα συγκεκριμένο project δηλαδή την εξυπηρέτηση ενός έργου, επίσης υπήρξε η διαβεβαίωση ότι η εργασία αφορούσε αποκλειστικά εξυπηρέτηση πελατών και όχι τηλεφωνικές πωλήσεις.

Στη συνέχεια επειδή θεώρησαν ότι το έργο αυτό δεν είχε πολύ δουλειά ,δηλαδή δεν παίρναμε συνέχεια κλήσεις , επικαλέστηκαν  χαμηλή παραγωγικότητα (!) και θα πρέπει να αναλάβουμε και άλλα έργα ώστε να έχουμε περισσότερη παραγωγή (είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι οι μανατζερς των call center πιστεύουν ότι παράγουν)!

Σταδιακά μπαίναμε σε όλο και περισσότερα έργα με αποτέλεσμα να εξυπηρετούμε από πελάτες  σουπερ μαρκετ , eshop , ρεύματος, τηλεφωνίας , συνεργεία, ενοικιάσεις αυτοκινήτων κλπ κλπ. Σε αυτά τα έργα μπήκε και η ανάγκη να  αξιολογούμαστε από τους πελάτες και η πίεση μεγάλωνε καθώς πρέπει και να έχουμε 9 κ 10 από πελάτη και η κλήση να κρατάει πολύ λίγο. Εάν η κλήση κρατούσε παραπάνω ο leader ερχόταν και σου έκανε παρατήρηση να κλείσεις το τηλέφωνο ακόμα και αν ο πελάτης δεν είχε εξυπηρετηθεί.

Στη συνέχεια κάποιους μας τοποθετήσαν σε θέσεις πωλήσεων, λέγοντάς μας: είναι μόνο μια ενημέρωση, αλλά θέτοντάς μας  ξεκάθαρους στόχους πωλήσεων.

Και όλα αυτά για τον κατώτατο μισθό 4ωρο που αν βγάλεις εισιτήρια νερό και ένα καφέ ε! τουλάχιστον έμενε το ένσημο.

Κοινές οι διαπιστώσεις.

Ρωτάς τι σκεφτόμαστε τι περιμένουμε; Απλά τίποτα έως ελάχιστα.

Δηλ όλοι ίδιοι είναι ρωτάς. Κόμματα συνδικάτα συλλογικότητες;

Ρε φίλε τι να πούμε; Ακούμε λόγια αλλά γιατί να τα πιστέψουμε;  Κι αν έχουμε ακούσει . Εθνικές στρατηγικές για την εργασία των νέων, συνέδρια με κλάμα από γραβατομένους για το δράμα μας , συνθήματα από συνδικαλιστάδες , παραστάσεις, διαμαρτυρίες συγκεντρώσεις με λίγο κόσμο συγκεντρώσεις με πολύ κόσμο, ξύλο, αστυνομική βία και κρότου λάμψης.

Ούτε ο Χάρης ούτε η Μαρία πήγαν σε σωματείο. Χαμένος χρόνος. Την Επιθεώρηση εργασίας δεν καλόξεραν  ότι υπάρχει. Άλλωστε όταν τους εξήγησα είχαν μια άνετη απάντηση. Χα χα η παρθένα με τον σατανά. Δεν επέμεινα. Ναι γνώριζαν ότι η ΝΔ είχε ξηλώσει τους νόμους που η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ψηφίσει σχετικά με την προστασία της εργασίας. Ακόμη και αυτό όμως τους προβλημάτισε. Άντε 2 χρόνια παλεύτηκε καλλίτερα και μετά ο Μητσοτάκης με το πρώτο νόμο τα γ…σε όλα..

Ανέβα κατέβα ανηφόρα κατηφόρα δεν βγαίνει. Απογοήτευση φίλε. Σκέψου να έχεις και οικογένεια. Τι διάολο κάνεις τότε; 

Ξαναβρεθήκαμε δεν ξέρω αν τους έπεισε ο λόγος μου βάση των πεπραγμένων και των προγραμματικών του ΣΥΡΙΖΑ η το γενικότερο κλίμα των ημερών. Σίγουρα βοήθησε αποτελεσματικά. Διέκρινα όμως κάτι. Η απογοήτευση ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΧΩΡΟ ΣΤΗΝ ΕΚΔΙΚΙΣΗ. Μου υποσχέθηκαν.  θα στηρίξουμε ΣΥΡΙΖΑ κ βλέπουμε φίλε.

Η αλλαγή στη νομοθεσία, ειδικά η επαναφορά του 1264 βελτιωμένου, μαζί με νόμους για απολύσεις, συνδικαλιστική δράση, συλλογικές συμβάσεις εργασίας που περιέχονται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ συν την αποφασιστική ενίσχυση των επιθεωρήσεων εργασίας είναι η αρχή, μιας πρώτης απάντησης στα ώριμα αιτήματα των εργαζομένων.

Να προβληματιστούμε όμως και παραπέρα.   

Εκτός από τους νόμους να δούμε με ποιο τρόπο οι συλλογικότητες των εργαζομένων της κοινωνίας θα παρεμβαίνουν στο νομοθετικό έργο στον έλεγχο στα αποτελέσματα. Με ποιο τρόπο η «ηθική τρύπα» στην κοινωνία , η μικρομεσαία ασυδοσία που τρέφεται από το ακαταδίωκτο των μεγάλων τζακιών, η διαπλοκή των κρατικοδίαιτων,  και η τυφλή δικαιοσύνη, όλα αυτά πως θα παλευτούν ώστε η υποταγή της οικονομίας στην παραοικονομία τουλάχιστον αν δεν σταματήσει να λιγοστέψει. Τον τελευταίο καιρό τόσο στην χώρα όσο και στην Ευρώπη οι ανυπέρβλητες αντιθέσεις στις ομάδες εξουσίας, λύνονται σε βάρος της εργατικής σχέσης.

Προς το παρών η Απάντηση μας ας είναι...

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ  ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

«Ονειρεύτηκα ότι είδα τον Τζο Χιλλ χθές βράδυ.

Ζωντανός καθώς εσύ και εγώ

Λέμε «Μα Τζό είσαι δέκα χρόνια νεκρός»

«δεν πέθανα ποτέ »   λέει … (το τραγούδι του   Joe Hill).