Κατά την διάρκεια των λίγων ημερών, από την ώρα που έκλεισαν τα ψηφοδέλτια μέχρι την Κυριακή 21 του μήνα, ο Μανώλης εκλείθει να στείλλει 2-3 άρθρα και συνεντεύξεις, όπως άλλωστε και όλοι σχεδόν οι υποψήφιοι, σε τοπικές εφημερίδες της Καλλιθέας και του Βύρωνα και άλλη μία στην καθημερινή εφημερίδα των ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ η οποία δημοσίευσε άρθρο όχι στον έντυπο αλλά στην ηλεκτρονική της σελίδα. Όσο για τα έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ; Μην τα είδατε. Αλλού νταλλού όπως λέμε στην πατρίδα μου (Ληξούρι).
Φυσικά τα γραφόμενα είχαν περιορισμούς ώς προς την έκταση τους. Αποφάσισα λοιπόν να τα αναδημοσιεύσω στο δική μου σελίδα σε κανονική μορφή.
Σχετικά με την ΠΑΙΔΕΙΑ
Μια πικρή ιστορία που διαιωνίζεται…
Τον μακρινό Αύγουστο του 1992 βρέθηκα να μπουσουλάω στο όμορφο νησί της Κω, όντας σε ηλικία ενός χρόνου, αντί της Καλλιθέας που γεννήθηκα. Ο λόγος; Η εκπαιδευτικός μητέρα μου, με πτυχίο από το 1981 διορίστηκε στην Κέφαλο μια κωμόπολη του νησιού, σαράντα περίπου χιλιόμετρα από το λιμάνι, στο εκεί γυμνάσιο.
Απότι έμαθα αργότερα, όταν πλέον μπορούσα να παρακολουθήσω τις συζητήσεις, ο πρώτος μισθός της καθηγήτριας τότε ήταν περίπου 90.000 δρχ από τα οποία τα 35.000 δρχ πήγαιναν στο ενοίκιο ενός μικρού –δυσεύρετου και τότε- σπιτιού και ακόμη 25.000 δρχ χρειαζόταν για να με προσέχουν αφού στην πολίχνη δεν υπήρχε βρεφονηπιακός σταθμός. Με αυτές τις συνθήκες με παρόμοιο τρόπο είχε στελεχωθεί το γυμνάσιο στον Κέφαλο αλλά και σε πάμπολλες περιοχές της πατρίδας μας. Να σημειώσω ότι στην Καλλιθέα παρέμεινε ο πατέρας μου –λόγω εργασίας- μαζί με την λίγο μεγαλύτερη αδελφή μου.
Κυρία πόσος είναι ο μισθός σας;
Με πόσα χρήματα ζείτε μετά την αφαίρεση του ενοικίου;
Εύλογα τα ερωτήματα των νεαρών 12χρονων και 15χρονων μαθητών μαθητριών. Α!!! Τόσα λίγα; Και γιατί να σπουδάσουμε; Γιατί μας πιέζετε να διαβάσουμε; Τα ερωτήματα τους. Μα γιατί και διότι η παιδεία η μόρφωση ο πολιτισμός κτλ. Οι γνωστές απαντήσεις των εκπαιδευτικών. Μα οι ανταπαντήσεις των μικρών μαθητών έσπαγαν κόκκαλα βάζοντας το θέμα εργασία-παιδεία-κοινωνία στην ζώσα διάσταση όπως την αντιλαμβάνονταν. Μου αρκεί να γίνω σερβιτόρος στο τάδε ξενοδοχείο ή να γίνω μάγειρας κτλ. Θα βγάζω και περισσότερα από εσάς κυρία και θα εργάζομαι λιγότερο. Να, ο θείος μου μάγειρας το καλοκαίρι, τον χειμώνα κάνει διακοπές στην Φινλανδία και εσείς θα δείτε το άλλο σας παιδί τα Χριστούγεννα και μετά το Πάσχα. ΓΙΑΤΙ να διαβάσουμε;
Τα χρόνια πέρασαν. Ότι έγινε στην Κω επαναλήφθηκε σε άλλες περιοχές, που ανάγκες και μεταθέσεις μας φέρανε, μέχρι τώρα που κυλάνε αυτές οι λέξεις .
Ας ξεφυλλίσουμε λοιπόν τους νόμους τα προγράμματα και ας κολυμπήσουμε στα βαθειά να δούμε τι άλλαξε, τι βελτιώθηκε, σε ποια αφετηρία είμαστε και σε τι όραμα παιδείας ορκιζόμαστε.
Η επαρχία συρρικνώνεται. Τα κουδούνια στα χωριά από καιρό σίγησαν. Οι «επαρχιώτες» κατεβαίνουν στις πόλεις για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής κυρίως των παιδιών τους. Το ηρώο στο χωριό περιμένει έναν κανέναν μαθητή την ίδια ώρα που η τάξη στην πόλη στριμώχνει όλο και περισσότερα θρανία μέχρι ασφυξίας. Το οικιστικό μοτίβο της πολυκατοικίας μεταφέρεται με τον χειρότερο τρόπο στο σχολείο κλουβί. Οι σχολικές επιτροπές οι δάσκαλοι, παλεύουν με λειψή χρηματοδότηση να μπαλώσουν τις αυξημένες ανάγκες. Ως πότε το κουράγιο;
Και οι γονείς; Εκεί να δούμε τι γίνεται. Όσοι αποφασίσουν και μπορούν να το παλέψουν έχουν συνεχώς το χέρι στη μίζα από κάθε άποψη!
Στη μίζα του αυτοκινήτου για να μεταφέρουν και να πάρουν το παιδί από το σχολείο. Μετά να το πάνε στο γυμναστήριο στο κολυμβητήριο και όσο μεγαλώνει στο φροντιστήριο. Ο ελεύθερος χρόνος ακριβώς την στιγμή που χρειάζεται περισσότερο από ποτέ, αναγκαίος μέσα από κατάλληλες δραστηριότητες να βοηθήσουν στην σωστή ψυχική ισορροπία και να αναπτύξουν την προσωπικότητα του αυριανού πολίτη, αναπαύεται στο κόκκινο. Και όλα αυτά για ένα πουκάμισο που πολλοί λίγοι θα φορέσουν. Στο Λύκειο η μεγάλη παπαγαλία. Οι λύσεις κονσέρβας αντικαθιστούν όσο γίνεται την κριτική σκέψη. Μα το παιδί ο νέος πλέον πολίτης αντιστέκεται. Ίσως οι μεγαλύτεροι να μην το βλέπουν γιατί τα δικά τους γυαλιά είναι ρυθμισμένα σε άλλη όραση. Όμως αντιστέκονται αρκεί να βρούμε τον τρόπο να «διαβάσουμε» αυτό που νιώθουν αυτό που λένε μέσα από αυτά που κάνουν. Η περίοδος των τελευταίων 15 χρόνων έχουν αλλάξει πολλά σε συμπεριφορές σε κριτικές σε αποφάσεις. Οι πτωχεύσεις τα μνημόνια η σκληρότητα και το κυνηγητό στις πορείες, στις πλατείες έχουν αφήσει σημάδια στη νεολαία. Σίγουρα το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τα γυμνάσια λύκεια και δημοτικά με διορισμούς δασκάλων και καθηγητών, την κατάργηση της τράπεζας θεμάτων και την χρηματοδότηση για υποδομές στα κτίρια στα όργανα εκπαίδευσης, είναι αναγκαία και σημαντικά. Το δημοκρατικό σχολείο έχει ανάγκη από άλλη διάθρωση από εκπαιδευτικούς και βιβλία που θα εξασκήσουν την κριτική σκέψη ώστε να χτίσουν πολίτες και όχι πελάτες. Από την άλλη οι κεραμίδες της Κεραμέως συνεχίζονται αμείωτες. Ελάχιστη βάση εισαγωγής για τα δημόσια πανεπιστήμια, ελευθερία για απονομή πτυχίων και ισοτιμία για τα ιδιωτικά!
Προεόρτια όλα αυτά για ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ της ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ εφόσον δώσουμε το δικαίωμα με την ψήφο μας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη να συνεχίσει τη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Είναι εύκολο να λέμε για προγράμματα σπουδών, για καλλιέργεια στους μαθητές κριτικής σκέψης, για χτύπημα της παπαγαλίας, της παραπαιδείας, καλύτερη οργάνωση βιβλίων μαθημάτων κτλ.
Το πρώτο όμως αυτή την ώρα είναι να υπάρξει δημόσια εκπαίδευση. Να πέσει χρήμα στην εκπαίδευση με λογισμό και όνειρο έλεγχο σχεδιασμό και απολογισμό για ένα καλύτερο ανοιχτό δημοκρατικό σχολείο με μαθητές που θα χαίρονται την εκπαίδευση και θα αποζητούν την γνώση.
Σε κάθε άλλη περίπτωση ας ξαναθυμηθούμε την αρχή του κειμένου. Τα παιδιά να προτιμούν να γίνουν σερβιτόροι παρά να διαβάσουν. Ίσως γιατί ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ πως και αν ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ πάλι οι περισσότεροι μόνο σαν ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΙ θα βρουν εργασία.
Με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ με συνεργασία όλων των προοδευτικών δυνάμεων ας είμαστε σίγουροι πως μπορεί ο μαθητής να γίνει το κέντρο της εκπαίδευσης και ο δάσκαλος η πηγή έμπνευσης για τον αυριανό δημοκρατικό πολίτη. Αυτή την παιδεία έχουμε ανάγκη και θα αγωνιστούμε να πετύχουμε…
