ΜΕΝΩ ΠΑΝΤΟΥ

«Η ΜΑΓΕΙΑ της ΕΛΙΑΣ»

 

Μετα την παρουσίαση για τον παραδοσιακό ελαιώνα της Άμφισσας, ακολουθεί ευρεία παρουσίαση από το άρθρο του Θ Βασιλείου με τον παραπάνω τίτλο- ένας υμνος στην αξια και στους δρόμους της ελιάς)

Ήταν τέλος Νοεμβρίου όταν μου τηλεφώνησε  φίλος από την Κεφαλονιά.

Ο Παναγής, κατέχει ελαιώνα 300 στρεμμάτων στην Κεφαλονιά. Η πρόσκληση αφορούσε την συμμετοχή μου στο μάζεμα της Ελιάς… Εγώ Βόρειος στην καταγωγή δεν είχα ιδέα από ελαιοσυγκομιδή, αλλά με φυσική περιέργεια για καθετί το καινούργιο αποδέχτηκα την πρόσκληση με ενθουσιασμό… Το επόμενο πρωί βρεθήκαμε στον Ελαιώνα και η συγκομιδή άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς (καλή θερμοκρασία και ηλιόλουστες ημέρες).

Η ποικιλία ήταν η Κορωνέικη ελιά και μέχρι το μεσημέρι είχαμε συγκεντρώσει (μαζί με το υπόλοιπο συνεργείο) περί τα 500 κιλά.

Και εκεί άρχισαν οι εκπλήξεις. «Διάλειμμα για φαγητό» λέει ο Παναγής. Το τραπέζι λιτό όσο και πλούσιο, ανάλογα με την οπτική του καθενός. Ζυμωτό ψωμί από τον ξυλόφουρνο του αγροκτήματος, φρέσκα λαχανικά και ντομάτες από τον κήπο, Κεφαλονίτικο κατσικίσιο τυρί

και γραβιέρα, τοπικά αλλαντικά και λιαστό κρασί.

Και ιδού το Θαύμα. Στην μέση του τραπεζιού μια πιατέλα γεμάτη με ένα χρυσοπράσινο αγουρέλαιο και θρούμπες ελιές που πάνω τους επέπλεε θρυμματισμένη άγρια ρίγανη…

Καθώς φέρνω την λαδομπούκα στο στόμα μου ένα άρωμα ανοιξιάτικων αγριολούλουδων κατακλύζει την όσφρηση μου. Καταπίνω και ένα ελαφρύ κάψιμο, σε συνδυασμό με μια ιδιόμορφη πικράδα, γίνεται αισθητό στον λάρυγγα και τον ουρανίσκο, χαρακτηριστικό των ελαίων που παράγονται στην αρχή της ελαιοκομικής περιόδου,  από πράσινες  ελιές.

Όταν συνέρχομαι από την πρώτη έκπληξη, αρχίζει και κυριαρχεί η φρουτώδης γεύση η οποία εισβάλει στο σύνολο των οσφραντικών και γευστικών κυττάρων.

Η πανδαισία αυτών των γεύσεων είναι αδύνατο να περιγραφεί από άπειρο δοκιμαστή όπως εμένα. Εγώ το βίωσα ωσάν ένα ελαιώδη γευστικό οργασμικό χορό, που κατακυρίευσε την στοματική μου κοιλότητα και με οδήγησε σε νέα και ανεξερεύνητα γευστικά μονοπάτια.

Λογικό για έναν άπειρο Βόρειο, που μυείται στα ελευσίνια μυστήρια του ελαιόλαδου, έχοντας γνωρίσει μόνο τα χαμηλής ποιότητας λάδια των σούπερ μάρκετ, (και τα οποία ειρήσθω εν παρόδω είναι χίλιες φορές καλύτερα από αυτά που κυκλοφορούν στην Ευρώπη, όπως με διαβεβαίωσε και η κόρη μου που ζει στην Ολλανδία).

Φανταστείτε λοιπόν τί ένιωσα εκείνη την στιγμή.

 «Στο οργανοληπτικό προφίλ του λαδιού μου, μπορούμε να ανιχνεύσουμε από αρωματικά βότανα, λουλούδια και αγκινάρα, μέχρι πράσινο αμύγδαλο, κόκκινα φρούτα, φύλλα ελιάς, φρεσκοκομμένο γρασίδι, ακόμα και νότες από βανίλια, ξηρούς καρπούς, βασιλικό και εσπεριδοειδή, λέει ο Παναγής.

…Η οργανοληπτική αξιολόγηση του λαδιού πραγματοποιείται σε ειδικά κατασκευασμένες καμπίνες δοκιμών, στον χώρο των οποίων πρέπει να διασφαλίζεται η απουσία οσμών και θορύβων. Σε κάθε καμπίνα βρίσκεται θερμαντική συσκευή όπου τοποθετούνται τα ειδικά ποτήρια δοκιμών με τα υπό δοκιμή δείγματα. Το ποτήρι δοκιμής έχει σκούρο μπλε χρώμα καθώς ο δοκιμαστής δεν πρέπει να επηρεάζεται από το χρώμα του ελαιόλαδου, το οποίο δεν αποτελεί κριτήριο ποιότητας. ..«Σίγουρα μιλάμε για ελαιόλαδο και όχι για κρασί;» τον διακόπτω εντυπωσιασμένος…

«Ποια είναι η διαφορά» μου λέει ο Παναγής «και τα δύο είναι τα σπουδαιότερα τρόφιμα της ελληνικής γης που τα εξάγουμε σε όλη την μεσόγειο, τον Εύξεινο πόντο και ενδεχομένως τον Ατλαντικό εδώ και χιλιάδες χρόνια», απαντά ο αγαπημένος μου φίλος και συνεχίζει απτόητος την άκρως ενδιαφέρουσα διάλεξη.

πολλές επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει πως η μεσογειακή διατροφή, η βασισμένη στο ελαιόλαδο, συνδέεται με χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης αθηροσκλήρωσης, καρδιαγγειακών παθήσεων, καθώς και ορισμένων μορφών καρκίνου…

Νιώθω τρισευτυχισμένος γιατί θεωρώ ότι σήμερα ανακάλυψα ένα νέο είδος τουρισμού που έχει τα χαρακτηριστικά του οινοτουρισμού, αλλά δυστυχώς βρίσκεται στα σπάργανα στην χώρα μας.

Μέχρι να αναπτυχθεί ο επισκέψιμος ελαιοτουρισμός θα χυθεί αρκετό νερό στο αυλάκι.

Θα απαιτηθεί η επιμόρφωση των παραγωγών, η απόκτηση τουριστικής κουλτούρας, η συνειδητοποίηση των επιχειρηματιών ελαιοτριβείων ότι μπορούν να μεταμορφώσουν τις μεταποιητικές τους εγκαταστάσεις, σε επισκέψιμες κ.λπ.

Για να μη μιλήσουμε για την δυνατότητα ανάδειξης του ελληνικού ελαιόλαδου σε ισχυρό διεθνές brand.

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία