Τετάρτη 6 Απριλίου 2022

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

           


      ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Το παρακάτω κείμενο είναι συντομευμένο του Κώστα Λάμπου. Αποτελεί μια άλλη ματιά στα γεγονότα που τείνουν να αλλάξουν συνολικά τον άξονα των γεωπολιτικών εξελίξεων στον κόσμο μας. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε η να διαφωνούμε πολύ η λίγο προκειμένου να διαβάζουμε ένα κείμενο. Με αυτό το σκεπτικό το δημοσιεύω στη σελίδα μου. Οι συντομεύσεις έγιναν για λόγους ευκολοδιαβάσματος και θεωρώ πως δεν έχουν επηρρεάσει την ουσία της άποψης του Κ. Λάμπου. Φυσικά θα ακολουθήσουν και διαφορετικά κείμενα άλλων.

…Γίνεται λοιπόν κατανοητό πως όσο θα υπάρχει η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής τόσο θα ταλανίζονται οι κοινωνίες και η ανθρωπότητα συνολικά από ιμπεριαλιστικούς πολέμους που θα καταλήγουν σε προσωρινές συμφωνίες μεταξύ των εμπόλεμων ιμπεριαλιστικών χωρών που, ως ιμπεριαλιστική ειρήνη αποτελεί ενδιάμεσο διάλλειμα μεταξύ δύο ιμπεριαλιστικών πολέμων, προκειμένου να τρυγήσουν τους καρπούς της ιμπεριαλιστικής ειρήνης και να ετοιμαστούν για κάποιον νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο μεταξύ τους ή με άλλη ανταγωνιστική ιμπεριαλιστική δύναμη, που αποσκοπεί η ίδια, ή εμποδίζει κάποια άλλη στην υλοποίηση της πολιτικής της για την παγκόσμια ηγεμονία.

Έτσι, μετά από εκατοντάδες, ή και χιλιάδες κατακτητικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, φτάσαμε στον σημερινό ρωσοουκρανικό πόλεμο, που παραπλανητικά λέγεται και ‘πόλεμος του Πούτιν’, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας ‘συστημικός πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ανατολής’ με πεδίο την Ουκρανία και πρώτο στόχο την Ευρώπη και απώτερο «τις μεγαλύτερες απειλές για την δυτική δημοκρατία και την ελευθερία στον κόσμο» που για την μητρόπολη του καπιταλισμού, είναι η Ρωσία και η Κίνα, «η οποία κατά τον Μπάϊντεν θα μας φάει το ψωμί αν δεν κάνουμε τίποτα». Με αυτόν τον ρωσοουκρανικό πόλεμο αυτό ακριβώς κάνει για την προώθηση των σχεδίων της παγκόσμιας ηγεμονίας του ο αμερικανισμός. Αλλά για να κατανοήσουμε τη θέση της Ρωσίας και τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτόν τον πόλεμο, ας ξαναφέρουμε στη μνήμα μας την κρίση της Κούβας και ας αναρωτηθούμε τι θα έκαναν οι Ενωμένες Πολιτείες αν η Ρωσία ή η Κίνα, ή και οι δυό μαζί είχαν εγκαταστήσει βάσεις πυρηνικών όπλων στην Καραϊβική και στον Καναδά και ετοιμάζονταν να εγκαταστήσουν και στο Μεξικό.

Η επιτυχία του σχεδίου της παγκόσμιας ηγεμονίας των Ενωμένων Πολιτειών προϋποθέτει την κατάργηση της όποιας αυτονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον πλήρη έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δικτύων των ορυκτών καυσίμων, αντί της υδρογονοενέργειας, που προσφέρουν οι σύγχρονες επιστήμες και η τεχνολογία και την χρειάζεται η Ευρώπη και ολόκληρη η ανθρωπότητα προκειμένου να επιβιώσουν ως ελεύθερες και αυτοδιοικούμενες οντότητες. Έτσι γίνεται κατανοητό πως το διακύβευμα σε αυτόν τον πόλεμο δεν είναι παρά η ανεξαρτησία της Ευρώπης και ποιος θα την ελέγχει, γιατί η Ευρώπη, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει ή να θέλει να το γνωρίζει, ήταν πάντα και συνεχίζει να είναι η δύναμη που οδηγεί, με τα όποια ιστορικά εγκλήματά της, τα λάθη  και τις όποιες αστοχίες της, την ανθρωπότητα στην πρόοδο και στον πολιτισμό, όταν είναι ανεξάρτητη και ενωμένη, ιδιότητα την οποία η τρέχουσα πολιτική ηγεσία της υπό τον Νεογερμανισμό, αποποιήθηκε συντασσόμενη και στην ουσία υποτασσόμενη στις επιλογές και στα συμφέροντα του αμερικανισμού, μέχρι οι λαοί των χωρών της Ευρώπης να ακυρώσουν αυτά τα σχέδια και να απελευθερωθούν από τον καπιταλισμό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και με αυτό να ανοίξουν ακόμα μια φορά τον δρόμο για την απελευθέρωση ολόκληρης της ανθρωπότητας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Το τραγικό σε όλη αυτή την ιστορία είναι το γεγονός πως ολόκληρη η ανθρωπότητα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, χορεύει στο ρυθμό ενός αχυράνθρωπου που τον έφεραν στην εξουσία της Ουκρανίας οι μυστικές υπηρεσίες των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής με όργανα τα αζοφικά κατάλοιπα του ναζισμού και με σκοπό να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ η Ουκρανία και να προκαλέσει τα φοβικά σύνδρομα της νεοτσαρικής Ρωσίας για να την σύρει στην πολεμική εισβολή και να της χρεώσει την ευθύνη αυτού του πολέμου. … Το γεγονός ότι πρωταγωνιστεί, ως πρόεδρος της χώρας του, αθετώντας συμφωνίες ουδετερότητας, στην σκηνοθετημένη από τις μυστικές υπηρεσίες των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής φάρσα, με την επανάληψη του σήριαλ ‘ο υπηρέτης του λαού’, με αποτέλεσμα την διάλυση, για λογαριασμό των σχεδίων του αμερικανισμού, της ουκρανικής κοινωνίας, αντί να την προστατέψει τόσο από τη Ρωσία όσο και από την Αμερική.

Το τραγικότερο βέβαια είναι πως ο Πούτιν που ταύτισε τις προσωπικές του και τις ταξικές φιλοδοξίες του ρώσικου κεφαλαίου με τα συμφέροντα της Ρωσίας, παρασύρθηκε σε έναν πόλεμο που δεν κατάστρεψε μόνο την σχέση της Ρωσίας με την Ευρώπη, σπρώχνοντάς την οριστικά στην αγκαλιά του αμερικανισμού, αλλά και πέρα από την ισοπέδωση της πατρίδας των ξεριζωμένων Ουκρανών, έκανε τον ρωσικό λαό συνένοχο στα ταξικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα του ρωσικού μεγάλου κεφαλαίου. Πέρα όμως από αυτά η Ρωσία πότε ως μισοφεουφαρχική τσαρική αυτοκρατορία και μητρόπολη της λεγόμενης ορθοδοξίας, πότε ως πυρήνας της Σοβιετικής Ένωσης που επέλεξε αντί να κάνει ένα βήμα προς τον πραγματικό σοσιαλισμό να υποχωρήσει προς τον καπιταλισμό και να μείνει στην ιστορία ως πρώην ‘υπαρκτός σοσιαλισμός’ και τώρα ως μια από τις μητροπόλεις του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, καταφέρνει να απογοητεύει όσους πίστεψαν πως αυτή είναι ο απελευθερωτής τους και με τις παλινδρομήσεις της να φρενάρει, όπως κάθε άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, την κοινωνική πρόοδο σε πλανητική κλίμακα, και να δίνει το φιλί της ζωής στον τρεκλίζοντα, ψυχορραγούντα και παρακμασμένο καπιταλισμό και να δίνει νόημα ύπαρξης στον παγκόσμιο δεσμοφύλακα της εργαζόμενης ανθρωπότητας, στον σιδερένιο βραχίονα του αμερικανισμού, στο ΝΑΤΟ. Όποιος δεν διδάσκεται από την ιστορία του είναι, λέει η λαϊκή σοφία, καταδικασμένος να την ξαναζήσει.

Σε αυτό το ‘θέατρο του παραλόγου’ που όλοι σπρωχνόμαστε, με πρωταγωνιστές ινστρούχτορες τα δυτικά και τα ανατολικά ΜΜΕ, να πάρουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου πρωταγωνιστή των εξελίξεων, καταλήξαμε να μιλάμε για τον πόλεμο που, όπως κάθε πόλεμος, μας αφορά ως θύματα, αντί να μιλάμε για την αιτία και την πολιτική που παράγει πολέμους, με σκοπό να καταργήσουμε την αιτία και να αντικαταστήσουμε την πολεμοκάπηλη πολιτική με την πολιτική της κοινοκτημοσύνης, της κοινωνικής ισότητας, της ενότητας των αμεσοδημοκρατικά αυτοδιεθυνόμενων κοινωνιών και της ενιαίας ανθρωπότητας που αποτελούν τις αναγκαίες και ικανές προϋποθέσεις για μια μόνιμη οικουμενική ειρήνη, πρόοδο και ευημερία. …Ας σταματήσουμε λοιπόν να μιλάμε για τον πόλεμο των άλλων σε βάρος μας και ας αρχίσουμε να μιλάμε για πολιτική, δηλαδή για την πολιτική που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού αμερικάνικης, ρώσικης ή κινέζικης κοπής και ραφήςΑς μιλήσουμε πρώτα-πρώτα για την πολιτική που θα μετακινήσει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή τον καθένα από εμάς που αποτελούμε το 99% της ανθρωπότητας, από τη θέση του αντικειμένου του κεφαλαίου που αφορά το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, στη θέση του υποκειμένου της ιστορίας που θα καταργήσει τοξικούς θεσμούς και τοξικές πολιτικές που καθιστούν τοξικές τις κοινωνίες και τοξικούς τους ανθρώπους. ..Μετά από όλα αυτά προκύπτει για μια ακόμα φορά ότι το ιστορικό καθήκον των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή της εργαζόμενης ανθρωπότητας, στον 21ο αιώνα, είναι να δηλώσουν πως είναι ενάντια τόσο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όσο και ενάντια στην ιμπεριαλιστική ειρήνη και αντ’ αυτών επιλέγουν να μετασχηματίσουν την ανισότητα 1%>99% σε ισότητα 99% = 100% -1%, για να σταματήσουν οι πόλεμοι και να μπει η ανθρωπότητα στον αταξικό οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό, όλα τα άλλα αποτελούν ψευδαισθήσεις και φρούδες ελπίδες, για θρησκευτικά, ιδεολογικά και κομματικά ποίμνια.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τέλος Νοεμβρίου Πρώτη Δεκεμβρίου

 Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός! Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια.                        Δυο εκδηλώσεις στην Καλλιθέα Ταξιδεύουμε για Χριστούγε...