Εἰς τὸ βουνὸ ψηλὰ ἐκεῖ
εἶν᾿ ἐκκλησιὰ ἐρημική,
τὸ σήμαντρό της δὲ χτυπᾶ,
δὲν ἔχει ψάλτη οὔτε παπά...
έγραφε, ο παππούς Άγγελος Βλάχος(1838 - 1920) τον προπερασμένο αιώνα.
Αλήθεια , πόσα τέτοια ερημοκκλήσια να υπάρχουν στην πατρίδα μας και στην περιοχή μας;.
Χτισμένα από ευσεβή άτομα, προφανώς συνοδευόμενα από κάποιο τάμα, και ευρισκόμενα στα ποιο ωραία σημεία με πανοραμική θέα. Πάντα οι ναοί, ανεξαρτήτως θρησκείας και χρονολογίας, στην Ελλάδα, νεότερη, μεσαία , αρχαιότερη, είχαν αυτό το προνόμιο. Της απεριόριστης θέας.
Βρεθήκαμε σε ένα τέτοιο ναίσκο, μάλλον τυχαία. Παρατηρητήριο γύρω γύρω. Πυκνή βλάστηση. Πουρνάρια και μυρωδιές από θρούμπι.
Ησυχία και απόλαυση της καλοκαιρινής ημέρας.
Από το σπασμένο τζάμι κοίταξα το εσωτερικό. Λίγες εικόνες , ανάκατες με σπασμένα έπιπλα
Οι παλιές αγάπες, μοιάζουν με τοιχογραφίες
σ ερημοκλήσια...
ο χρόνος τις παλαιώνει, τις ξεθωριάζει, αλλά αν υπήρξαν Αγάπες, εξακολουθούν…
θαλεγε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων.
Ίσως γιαυτο τα ερημοκκλήσια να υπάρχουν. Για να στεγάζουν παλιές τοιχογραφίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου