Ήταν το 1920 όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος,εδωσε άδειες για παρασκευή τσίπουρου. Από τότε τα καζανέματα, τα ρακοκάζανα για άλλους, κυριαρχούν στα χωριά και στα οινοπαραγωγικά μέρη της χώρας μας.
Από την Κρήτη μέχρι την Κοζάνη, από τον Έβρο μεχρι την Πελοπόννησο οι τελευταίες ημέρες του Οκτώβρη και όλος ο Νοέμβριος, μαζεύει γύρω από το καζάνι πολίτες, μέσα στο κέφι, την χαρά το τραγούδι και το τραπέζι με τα ψητά.
Μια γιορταστική ιεροτελεστεία, προάγγελο του Δεκεμβριανού 10ήμερου, μια ευκαιρία ισχυρής κοινωνικότητας.
Η απόσταξη των στέμφυλων, δηλαδή των υπολειμμάτων από το στυψιμο του σταφυλιού και την εξαγωγή του κρασιού, θα μας αποδώσει μετά από μια μιάμιση ώρα κάτω από την παραδοσιακή τέχνη του ρακατζή, το δυνατό τσίπουρο, τσικουδιά, γράπα, ρακί, που θα μας συντροφεύσει τον κρύο χειμώνα.
Εδώ και χρόνια έχω στο νού μου να βρεθώ μια τέτοια ημέρα στη Μακεδονία σε καζάνι στη Γουμένισσα όπου η ιεροτελεστία πάντα κλείνει στην πλατεία με τα χάλκινα να στέλνουν νότες αισιοδοξίας, να ντύνουν με μελωδικούς ήχους το κρύο της ατμόσφαιρας. Κάποτε θα γίνει και αυτό.
Για μια χρονιά ακόμη βρεθήκαμε όμορφη παρέα στις πρόποδες της Γκιώνας, στο καζάνι του Κώστα, που σαν καλός νοικοκύρης φρόντισε να μας κεράσει εκτός από το καλόπιοτο κρασί του, και με το ανάλογο κοντοσούβλι με προβατίνα από τα Βαρδούσια.
Όλα κύλησαν θαυμάσια τόσο που ξέχασα, δεν μου έλειψε καθόλου για άλλη μια φορά η Γουμένισσα της νεγκόσκα και του ξινόμαυρου της Μακεδονίας. Σε λίγο χρόνο γύρω από το τζάκι με τους αναμένους ελατοκορμούς πάνω στα 2.000 μέτρα του καταφυγίου των Βαρδουσίων θα απολαμβάνουμε το φετινό νέκταρ όπως κάθε χρονιά.
Κατά τα άλλα για χάλκινα οψόμεθα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου