Από την πόλη της Ξάνθης στην Κοττάνη

                   

Κοττάνη

στην Κοττάνη του Τζεμήλ

Στην Θράκη έχω ανέβει αρκετές φορές.  Έχω γυρίσει όλους τους νομούς της, με κάθε πρόσφορο μέσο και τρόπο. Φυσικά την πρωτοκαθεδρία κατέχει ο νομός Έβρου όπου για 26 μήνες φύλαξα ψηλά, στα σύνορα, γύρω γύρω στο λεγόμενο τριεθνές.

Ο νομός της Ξάνθης επίσης με ιντριγκάρει. Μετά το πέσιμο της γνωστής μπάρας ξεκίνησα τις εξορμήσεις με το Νιβα στα ορεινά, στα πομακοχώρια. Θυμάμαι με ευχαρίστηση

πανέμορφες διαδρομές στο Χαιντού, με την βοήθεια  χάρτη που ο τότε δραστήριος δασάρχης μου είχε δώσει. Στο χάρτη αυτόν, μάλιστα είχε αποτυπώσει ανάλογα με την δυσκολία βατότητας τις διαδρομές σε 4 ζώνες αν θυμάμαι καλά.

Φυσικά είχαμε επιλέξει τις δυσκολότερες διαδρομές, μέχρι που τα γυναικόπαιδα μας επανέφεραν στα ομαλότερα… Το βουνό Χαιντού λέγεται και Ερύμανθος έχει δασικό χωριό από το 1980; και φημίζεται για την πλούσια βλάστηση με προεξάρχουσα τις πανύψηλες οξιές. Ένα τμήμα δε του δάσους  το λεγόμενο «δάσος της Τσίχλας» έχει κηρυχθεί μνημείο της φύσης. Τα θαυμάσαμε τότε όπως και τα κοντινά χωριά. Ξαναπήγαμε, περπατήσαμε, κάναμε κάμπινγκ δίπλα στο Νέστο, φάγαμε στις ταβέρνες αλλά αγνοούσαμε την Κοττάνη . Μάλλον δεν πήγαινε καν δρόμος τότε. Μονοπάτι και άλογα.

 Μάθαμε όμως πως ο χωματόδρομος έφτασε, μα κυρίως πως εκεί , πριν πάρεις τον χωματόδρομο, υπάρχουν οι θερμές  μάλλον οι ολόθερμες πηγές στο χωριό Θέρμη και μετά στον χωματόδρομο 2 χιλιόμετρα από την Κοττάνη, μας σας περιμένει ο Τζεμήλ  με την Μουσγιέν.

 Όλες οι αισθήσεις σε συναγερμό. Χρώματα αρώματα επιφωνήματα θαυμασμού. Πανδαισία . Αναφέρομαι στην ταβέρνα του Τζεμήλ στο τελευταίο πομακοχώρι της Ξάνθης ,που κατοικείται μόνο το Καλοκαίρι. Το σπίτι του παππού έγινε ταβέρνα αλλά μάλλον πρόκειται για λαογραφικό μουσείο .

Το 200 κοντά χρόνων πλινθόκτιστο ισόγειο  είναι η πομάκικη ταβέρνα με τα σχετικά χάλκινα , τις κουρελούδες στους τοίχους, το τζάκι.

Η  ξύλινη σκάλα δίπλα στο πάγκο της κουζίνας μας οδηγεί πάνω στα δωμάτια, όπου ξεχωρίζουν  φορεσιές έπιπλα,  χαλιά όπως παλιά σε κάθε; Σπίτι της περιοχής.  

Τα τραπέζια απλώνονται στην αυλή και το μάτι βόσκει στο απέναντι χωριό, στο μιναρέ και στην δασώδη βλάστηση. Για την ποιότητα των φαγητών μιλούν οι ταξιδιώτες που τα γεύτηκαν με τα καλλίτερα λόγια. Ειδικά για τις πίττες της Μουσγεν. Άρα εγώ περισσεύω. Αξίζει μια δοκιμή.

Καθίσαμε, φάγαμε ήπιαμε,  μιλήσαμε φιλικά με όλες τις παρέες. Όμορφα συζητήσαμε με το ζευγάρι. Μακάρι να αντέξουν τις δυσκολίες του χώρου και του τόπου.  Δεν είναι μικρό πράγμα στο πουθενά να βρίσκεις τέτοια γωνιά. Εμείς μείναμε ενθουσιασμένοι.

 

στη Θέρμη

Μα ο ενθουσιασμός μας ξεκίνησε από το χωριό Θέρμη όταν επισκεφτήκαμε τις  ανοιχτές λεκάνες- τσιμεντένιες μπανιέρες, του τρεχούμενου καυτού νερού. Εκεί, προσπαθήσαμε να μπούμε αλλά το νερό παραήταν ζεστό. Είμασταν μόνοι έτσι, πήραμε το λάστιχο του κρύου νερού, το αναμίξαμε και μπορέσαμε να καθίσουμε στην μπανιέρα. Μέσα στο χωριό με λίγα χρήματα απότι μάθαμε υπάρχουν ιδιωτικά λουτρά και φυσικά ταβέρνα με αξεπέραστα κρέατα.

 Όμως ο προορισμός μας, ήταν ακόμη λίγα χιλιόμετρα μακριά. Ο χωματόδρομος μας χάρισε ανεπανάληπτες εικόνες, παρόλο που αρχές Σεπτέμβρη τα δένδρα δεν είχαν πάρει τα φθινοπωρινά χρώματα. Δένδρα ξύλα σωριασμένα έτοιμα για τζάκι, έντονη βλάστηση ποτάμι με λίγα νερά αλλά αρκετές βρύσες με επιγραφές από το κοράνι στα δεξιά της πορείας μας. Το τοπίο κορυφώνεται όταν βρίσκεσαι «στο παλάτι του Τζεμήλ».

Ο Τζεμήλ, παραπονιέται γιατί ο δρόμος 5-6 χιλιόμετρα είναι βάρβαρος για τα ιχ. Αλλά για μας, τα 4χ4 είναι το στοιχείο μας.  Η 1,50 ώρα πήγαινε και άλλη τόση γύρνα από την Ξάνθη αξίζει τον κόπο με το παραπάνω. Μην φοβηθείτε τίποτε.  Φάτε πιείτε δοκιμάστε όσα περισσότερα. Αν μπορείτε να πάρετε κάποιο χωματόδρομο από τους πολλούς να περπατήσετε η ακόμη καλύτερα ελεύθερο κάμπινγκ όλα τα λεφτά. Δυστυχώς εμείς δεν…  λόγω προγραμματισμού και μετάβασης στην Δράμα. Καλλίτερα για να έχουμε ένα ακόμη κίνητρο για Κοττάνη. λοιπόν  στο επανιδείν .