ΑΣΠΡΗ ΜΕΡΑ
ΠΗΓΑ ΣΕ ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΣΕ ΧΑΡΤΟΡΙΧΤΡΕΣ
Παράξενος καιρός. Δεκέμβρης Μήνας και το θερμόμετρο να μη λέει να κατέβει κάτω από 15 βαθμούς.
Κοίταζα τον καιρό. Τον ουρανό, το φεγγάρι, τα αστέρια. Μα είχαν συνωμοτήσει εναντίον μου και εναντίον όλου του κλαμπ 4Χ4.
Απευθύνθηκα στα γνωστά. Σε μάγισσες και καφετζούδες. Αυτές όλα τα ξέρουν… Όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν. Τζίφος η απάντηση. Σαν την Πυθία ένα πράγμα. Έψαξα για τα μερομήνια. Την λαϊκή λεγόμενη μετεωρολογία. Περίμενα βλέπετε μια σίγουρη απάντηση. Να αλλάξω λάστιχα στον ταρζάν ή να αφήσω τα ασφάλτινα; Με άλλα λόγια θα δούμε χιόνι εφέτος;. Αμ δε.
Η λαϊκή μετεωρολογία δεν απέδιδε. Άνοιξα τον καζαμία. Μία από τα ίδια. Το γνωστό ρεφρέν «χιόνες εις τα βόρεια» με υποχρέωνε αλλά ουσιαστική απάντηση δεν μου έδινε… Και όχι τίποτε άλλο. Κάθε που εμφανιζόταν σύννεφο μαύρο στην Αττική το τηλέφωνο χτύπαγε.
- Άσπρισε το Κοκκινάρι; Έστω ο Προφήτης Ηλίας; Με άλλα λόγια Χιόνισε ;
-Μπα τίποτε, περιμένουμε, το χιόνι αργεί.
Βλέπεις το εργαλείο 4Χ4 επείγει να δοκιμαστεί. Όμως που θα πάει; Οι άσπρες μέρες είναι μπροστά μας. Περάσανε τα Χριστούγεννα. Χιόνια στο καμπαναριό τίποτα. Ήρθαν και η Πρωτοχρονιά, τα φώτα, αλλά άσπρο φώς καθόλου. Ο Παρνασσός αριά και πού, άσπριζε μα για λίγο. Πασπάλα, που την σήκωνε ο ήλιος της άλλης ημέρας. Ο Γενάρης μπήκε για τα καλά και τα ΜΜΕ έπαιζαν με τον πόνο μας. Η Μαδρίτη στα κατάλευκα. Χιόνι άφθονο. Ε που θα πάει θα έρθει κι εδώ. Επείγει να συναντηθούμε με την άσπρη ημέρα. Το 20 μας μαύρισε. Μία ο καλπάζων φιλελευθερισμός και άλλη μία το αποπαίδι του ο κορονοιός.
Είχε αρχίσει να κάνει κρύο καθώς κρυβόταν ο ήλιος και η μέρα παραχωρούσε την βάρδια της στην νύχτα. Ο ουρανός γινόταν κόκκινος, ζωγραφιά που αποτυπωνόταν στις απανωτές δημοσιεύσεις των ερασιτεχνών φωτογράφων του ΦΒ. Προμηνύματα βαρυχειμωνιάς και χιονιού σκεφτόμουν. Ακόμη και τα απανωτά άδηλα τραντάγματα του σεισμού. Όλα συνωμοτούσαν για την άσπρη ημέρα που ερχόταν. Και ήρθε. Και κόντρα τα δεσμά της καραντίνας μικροί και μεγάλοι – σίγουρα – ξεχύθηκαν να ζήσουν μια από τις λίγες ευχάριστες στιγμές στην μακριά πορεία των μη και των όχι, που προτάσσουν σαδιστικά αυτοί, που εμείς με την ψήφο μας πριμοδοτούμε.
Μα τόση προσμονή για λίγο χιόνι; Για λίγες στιγμές χαράς; Στη φύση; Ε ναι μετα από τόσους και τέτοιους περιορισμούς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου