Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΊΝΕΙ ούτε η αριστερά της
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα σχετικά με τις εσωτερικές εξελίξεις, όλο και περισσότερο επικεντρώνεται στο τι στο πως στο πότε θα εμφανιστεί επίσημα κόμμα Τσίπρα. Διάχυτη αγωνία φαίνεται να έχει καταλάβει το σύνολο των κομμάτων ενθε κακείθεν. Αριστερά Κέντρο, δεξιά ανησυχούν και βυζαντινολογούν. Το παρακάτω κείμενο είναι του Δ. Τεμπονέρα και θεωρώ πως πρέπει να διαβαστεί με άκρα προσοχή. Ούτε μια λέξη δεν πρέπει να πάει χαμένη. Ξαφνικά ειδικά τα κόμματα που λένε ότι είναι στην αριστερά βρήκαν επιτέλους θέμα να ασχοληθούν. 2 και3 χρόνια ξυνόντουσαν πολιτικά και τώρα...αναπροσαρμόζουν τακτικές και στρατηγικές; και άντε να τις βρούν. Στην χειρότερη μοίρα το ΠΑΣΟΚ που θεωρεί πως ακόμη θα είναι ΠΑΣΟΚ. Αναγκασμένο να επενδύσει σε νέο αντισύριζα και αντιτσίπρα μέτωπο, επέλεξε αφελώς κάποιον φιλοδεξιό πατενταρισμένο μητσοτακικό σε καίρια θέση και έγινε κουλουβάχατα. Γάτα ο δήμαρχος Αθηνών κάνει στροφή διαβάζοντας την συγκυρία. Στην λεγόμενη Αριστερά αφήστετα καλύτερα. Ειδικά σε όλα τα πολλά κομμάτια του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ.
Βαδίζουν προσποιούμενοι ΟΛΟΙ τους πως δεν έχουν καταλάβει ότι πολύ πολύ δύσκολα θα ξαναμπούν στην βουλή. Μα αυτό είναι το λιγότερο δυστυχώς...Δε βαριέσαι!! Ασ μην πλήττουμε. Κάτι είναι και αυτό. Όσο για τον δικό μου τίτλο. Ας με συγχωρέσετε. Μέρες πούνε αντί να βάλω η αριστερά ποτέ δεν πεθαίνει το έπαιξα λίγο πατριωτικά.
Η φωτό πάνωαπό εκθεση του Γ Ξένου με τίτλο Σύγχυση
Ο Τσίπρας ως ευκαιρίαΟ «ελέφαντας στο δωμάτιο» για τον αριστερό και προοδευτικό χώρο είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους, ο πρώην Πρωθυπουργός με τα λάθη και τα σωστά του, έχει ένα εκτόπισμα και ένα ενεργό πολιτικό κεφάλαιο στην κοινωνία, που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει.
Κανείς δεν μπορεί, αλλά το κάνουν μάλλον όλοι:
1.Η κυβέρνηση και η ΝΔ έσπευσαν στο άκουσμα της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, να αναβιώσουν το «αντιΣΥΡΙΖΑ» ή «αντι-Τσίπρας» μέτωπο θυμίζοντας τα πεπραγμένα της κυβέρνησης 2015-2019. Μόνο που λησμόνησαν, ότι ο Αλέξης Τσίπρας πήρε πολύ καλό βαθμό σαν κυβερνήτης της χώρας και αξιολογήθηκε με το διόλου ευκαταφρόνητο 32% στις εκλογές του 2019. Στην αντιπολίτευση τα …χάλασε. Επιπλέον, ο «μπαμπούλας» Τσίπρας δεν λειτουργεί, όπως δεν λειτούργησε και αντίστροφα και ο «μπαμπούλας» Μητσοτάκης για τον ΣΥΡΙΖΑ το 2019. Οι πολίτες δεν είναι ηλίθιοι. Αν ακούσουν μια συνολική, αξιόλογη πολιτική πρόταση θα τοποθετηθούν επ’ αυτής και όχι επί φαντασμάτων.
2.Το ΠΑΣΟΚ έσπευσε πανικόβλητο να πει, ότι ο Τσίπρας έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν και αποτελεί «παλιό υλικό». Εντωμεταξύ μιλάει το ΠΑΣΟΚ για αυτοκριτική και δοκιμές, όταν το ίδιο στο εσωτερικό του έχει βολευτεί με την θεωρία, ότι η χώρα χρεωκόπησε αποκλειστικά και μόνο λόγω της κυβέρνησης Καραμανλή, αποκρύπτοντας τις δικές του ευθύνες. Αν μη τι άλλο η Ιστορία απαιτεί αλήθεια και σεβασμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρεοκόπησε τη χώρα και η χώρα δεν ξεκίνησε να υπάρχει το 2015. Ποιον να πιστέψουμε άλλωστε, τον κ. Νίκο Χριστοδουλάκη που λέει ότι το μνημόνιο του 2010 δεν ήταν μονόδρομος ή την ηγεσία που λέει, ότι ήταν υποχρεωμένη να «βάλει πλάτη», συγκυβερνώντας έπειτα με την Δεξιά;
3.Η Αριστερά (εξωκοινοβουλευτική και μη) έσπευσε να κατακεραυνώσει τον Αλέξη Τσίπρα καταλογίζοντας του τον συμβιβασμό και την ανατροπή του δημοψηφίσματος το 2015, αλλά και την «κακή» διακυβέρνηση της περιόδου 2015-2019. Οι εύκολοι αφορισμοί για να μην κοιτάξουμε την «καμπούρα» μας ήταν πάντα στη μόδα στην Αριστερά. Λες και πριν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, η Αριστερά ζούσε μέρες θριάμβου. «Μα συκοφάντησε την Αριστερά και καταδίκασε τη χώρα για 100 χρόνια» λένε αρκετοί στον αριστερό χώρο μη αντιλαμβανόμενοι ότι το 2015 υπήρξε η κατάληξη μιας Αριστεράς που για 30 χρόνια δεν είχε πολιτικό σχέδιο διεξόδου, δεν έπειθε τους πολίτες και αδιαφορούσε για την κυβερνητική προοπτική, παρακολουθώντας την κοινωνία να καταστρέφεται. Καμία ανάλυση για τη αδυναμία της Αριστεράς να εμφανίσει εναλλακτική πρόταση, καμία αυτοκριτική αλλά ούτε και διάθεση να το πράξει τώρα. Είναι πράγματι δύσκολο να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Ακόμα πιο δύσκολο να καταλάβεις, ότι υπήρξες μέρος του προβλήματος και μέρος της ήττας.
Και τώρα, τι κάνουμε με τον Τσίπρα;
Αντί όλος ο προοδευτικός χώρος, να αντιληφθεί ότι ο «παράγοντας Τσίπρας» είναι παράγοντας που ανοίγει μια συζήτηση, όχι για το μέλλον του ιδίου, αλλά για το μέλλον του προοδευτικού χώρου, τα κόμματα στέκονται αμυντικά ή αμήχανα και ζητάνε να επιστρέψουμε σε …τι άραγε;
Στην αναπαραγωγή του εκλογικού αποτελέσματος του 2023, που θεωρήθηκε στρατηγική ήττα όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλου του προοδευτικού χώρου;
Τα ζήσαμε και τα ζούμε τα αποτελέσματα της εκλογικής συντριβής του «χώρου».
Από την άλλη, ποιος ασχολείται να ανοίξει συνολικά και ευρύχωρα η συζήτηση και τολμά να μιλήσει για μια άλλη κινηματική και πολιτική Αριστερά από μηδενική βάση μακριά από τις διαφωνίες του παρελθόντος;
Ή μήπως οι διαφωνίες είναι πιο βολικές για να νικήσει η αδράνεια,η αναπαραγωγή της και ο Μητσοτάκης;
Ένα 20-25% φαίνεται να θέλει να ακούσει τον Αλέξη Τσίπρα και αποδοκιμάζει σε ποσοστό κοντά στο 60% τα υφιστάμενα κόμματα και τις πολιτικές προτάσεις τους.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;
Συμπέρασμα:
Είτε θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε κατευθείαν σε πολιτικό αδιέξοδο, είτε με βάση τη συγκυρία θα επιχειρήσουμε μια ρεαλιστική προσέγγιση που θα δίνει λύση σε ενεστώτα χρόνο.
Κανείς δεν ζητά από κανέναν να αναιρέσει τον εαυτό του. Οι πολίτες όμως ζητούν διάλογο, σύνθεση και υπέρβαση του αδιεξόδου του χθες.
Το ζητούμενο σήμερα είναι απλό:
Σε πρώτη φάση, να υπάρξει ένας ανοιχτός, δημόσιος, οργανωμένος διάλογος των αριστερών και προοδευτικών κομμάτων για την δημιουργία μιας άλλης Αριστεράς από μηδενική βάση. Ένας διάλογος προγραμματικής ενότητας με ορίζοντα κυβερνητικό. Ένας διάλογος που θα απαντάει στο ποιος, με ποιες κοινωνικές συμμαχίες, με ποιο πολιτικό σχέδιο και σε ποια κατεύθυνσή.
Αν αποτύχουμε στο διάλογο, η ζημιά θα είναι μικρή.
Αν πετύχουμε όμως;
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι κομμάτι της Αριστεράς στο χώρο και στο χρόνο.
Με τα στραβά και τα καλά της.
Ας τον αντιμετωπίσουμε όχι με φόβο, αλλά με θάρρος σαν αυτό που πραγματικά είναι:
Μια ευκαιρία, να αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια τον εαυτό μας, να τον ξεπεράσουμε και να πάμε παρακάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου