ΞΑΝΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

ΞΑΝΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

 

    «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι…» έγραψε ο ποιητής και φεύγοντας ο Σεπτέμβρης βιάστηκε να τον δικαιώσει.

 Οι παραλίες άδειασαν, τα λιμάνια ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον μεγάλο Σιρόκο, και τα βουνά το πρώτο χιόνι.

Ο Οκτώβρης κρυφοπλησιάζει…

και μπορεί ο μεγάλος Α. Καμύ να ισχυρίζεται πως «…Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη, όπου κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι…» αλλά ο ποιητής αναρωτιέται «Ώστε ήταν όνειρο, και πάει,του θέρους η μαγεία; …» (Π. Δήμας)

Ανάμικτα τα αισθήματα.

 Η μελαγχολία της εποχής αναστατώνει της ευαίσθητες πένες.

 ..Φθινόπωρο πάλι, οι σκέψεις αράζουν

σε μαύρα σύννεφα του δειλινού

λόγια της βροχής τα όνειρα σκουριάζουν

και πάνω τους βλέπεις τα χρόνια να περνούν… (Μ. Ξυδούς)

 Ο μεγάλος G. Elliot παραμένει αποκλειστικός εραστής αυτής της εποχής

 «Αν ήμουν πουλί θα πετούσα γύρω από τη γη αναζητώντας διαδοχικά φθινόπωρα...»

 Αλλά η πένα της Πολυδούρη κολλημένη στο μελανοδοχείο της θλίψης θα γράψει.

Κ᾿ ἦρθε μοιραῖα τοῦ φθινοπώρου ἡ Ὥρα,

ἀνάμεσό μας στάθη σκυθρωπή,

μᾶς ἄφησε τ᾿ ἀνταλλαγμένα δῶρα             

καὶ τὸ γιατί χωρὶς νὰ μᾶς τὸ πῆ…

 

Στο ιδιο μελανοδοχείο βούτηξε την πένα ο Κ.Καρυωτάκης  για να απαντήσει…

 Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι

στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες

γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι.

Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα

την έκανα γλυκύτατο τραγούδι

κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα.

 

Η φωνή της Δημ Γαλάνη και ο Γκάτσος μελοποιημένος από τον Ξαρχάκο  κυλάνε στα ρυάκια του δίσκου

…Φθινοπώριασε κι έσβησε

το ξανθό σου το αστέρι φθινοπώριασε

κι έγινε βορινό πια τ’ αγέρι…

 

Είναι μια θλίψη το φθινόπωρο καθώς αδειάζουν οι ακρογιαλιές και το νησί ερημώνει· και μένει μόνη η ψυχή με τ’ άγριο πέλαγο... Θα γράψει ο Χ. Λάσκαρης.

"απομεσήμερο πλάι στο κύμα..."

Μα γιατί τόση μελαγχολία? Προφανώς το καλοκαίρι  ποτέ δεν θα μπορέσει να ικανοποιήσει τα όνειρα μας, μέχρι να το «εντάξουμε» σε όλες τις εποχές… καθώς είναι ο ελεύθερος χρόνος αυτός που μετράει την χαρά και την ευτυχία του ανθρώπου. Αλλά και την δημιουργία – τι σκέφτομαι τώρα…

Μέχρι τότε ας αποδεχτούμε την διαφορετικότητα του Φθινοπώρου

.. Να μη λυπάσαι που πέφτουν τα φύλλα φθινόπωρο. Η δική σου τρυφερότητα θαν τα φέρει και πάλι στα δέντρα. Δάκρυα μη χαλνάς· όλοι ανήκουμε στην ανάσταση.

 (Ν. Καρούζος) 

…Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσον καιρό σε καρτερώ,

με τις πλατιές, βαριές σου στάλες… (Λαπαθιώτης)

 

 Ούτως η αλλιώς χωρίς Φθινόπωρο και χειμώνα δεν υπάρχει Άνοιξη.

Κοιτάζω τον χάρτη. Οι μεγάλες εξορμήσεις πάντα ξεκινάν – τουλάχιστον επί χάρτου τέλη Σεπτέμβρη. Στην άλλη άκρη ο Σ. Ανυπομονεί. Άγραφα, Ρούμελη, Πίνδος , και πόσα ακόμη μέρη!! Οι Αναμνήσεις των Φθινοπωρινών εξορμήσεων μπλέκονται με σχέδια και οδηγούν τις συζητήσεις, χωρίς  «ποιητικές» μελαγχολίες. Λοιπόν ναι.Όλα αυτά και πόσα ακόμη γιατί

«Το φθινόπωρο μας γοητεύει με τη βουβή του επίκληση να συμπονέσουμε την αποσύνθεσή

του.»  (R Browning)         Ξεκινάμε…