Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. ΣΗΜΕΡΑ.
Δεν έχω ορισμό για την ποίηση. Δεν ξέρω και αν υπάρχει. Ίσως το τετράστιχο του ποιητή Αντρεεβιτσ Βοζνασενσκι (1933-2010) να είναι μια λύση.
Το ποίημα το καλό δε γράφεται. Συμβαίνει
σα λιοβασίλεμα και ντέρτι ερωτικό.
Η ψυχή σ ακολουθάει παρασυρμένη!
Δεν είναι ποίημα αλλά κάτι ξαφνικό...
(Η απόδοση στα Ελληνικά είναι του κορυφαίου Αλέξη Πάρνη. Νομίζω πως οι μεταφράσεις του αλλά και τα ιστορικά κείμενα του είναι αξεπέραστα. Διαβάστε τα ...).
Ξέρω, από προηγούμενα χρόνια τιμάται η ημέρα αυτή με αρκετές εκδηλώσεις . Γενικά είναι από τις προβεβλημένες επετείους. Προσπάθησα να αναδείξω κάτι διαφορετικό. Ελπίζω να αξίζει κάθε προσπάθεια που οδηγεί περισσότερους φίλους στις εκδηλώσεις και στις εκδόσεις που κυκλοφορούν.
Μια γνωστή παροιμία του Αφγανιστάν λέει «μια γυναίκα γεννιέται με λύπη, παντρεύεται με λύπη και θα πεθάνει με λύπη». Η Αφγανή ποιήτρια Rabia Balkhi (10ος αιώνας) συνοδεύεται από μια ιστορία ανάλογη του Ρωμαίου κ Ιουλιέτας. Ας την ακούσουμε
Πιασμένη στης αγάπης τον ιστό - τον τόσο απατηλό
όλες μου οι προσπάθειες άκαρπες.
Δεν το γνώριζα όταν έτρεχα ν'ανέβω στην τολμηρή τη θέση
τραβούσα τα ηνία δυνατά μα χωρίς σημασία.
Ο έρωτας είν’ενας ωκεανός - τόσο τεράστιο κενό
κανείς σοφός άνθρωπος δεν μπορεί να τον κολυμπήσει.
Ο αληθινά ερωτευμένος θα'πρεπε ως το τέλος να μένει πιστός
και ν'αντιμετωπίζει το ρεύμα της ζωής που τον καταδικάζει.
Όταν βλέπεις πράγματα αποκρουστικά, φαντάσου τα όμορφα
κατάπινε το δηλητήριο, αλλά γεύσου το σα ζάχαρη γλυκό.
Η αριστοκράτισα Rabia ερωτεύτηκε τον Baktash, έναν τούρκο σκλάβο του αδελφού της . To ζευγάρι συναντιόταν κρυφά. Ο αδελφός της έμαθε για την παράνομη σχέση, φυλάκισε τον Baktash σ’ενα πηγάδι και την Rabia σ’ένα χαμάμ όπου της έκοψε τις φλέβες αφήνοντας την να πεθάνει.
Ο Baktash σαν έμαθε τα νέα, κατάφερε να το σκάσει από το πηγάδι, δολοφόνησε τον αδελφό της και μετά αυτοκτόνησε. Όσο για την Rabia;
το παραπάνω ποίημα της γράφτηκε στους τοίχους του χαμάμ με το ίδιο της το αίμα πριν πεθάνει: (δεν ξέρω τον μεταφραστή).
Η ποίηση είναι απέραντη. Όπως η άλλη όψη της, η μουσική, όπως και η ζωή.
Ο Νικολάι Γκουμιλιόφ και η Άννα Αχμάτοβα! Τι ιστορία της ποίησης, της ζωής, κι αυτή! λοιπόν ας κλείσουμε με τις δύο τελευταίες στροφές από το
ΕΣΥ κι ΕΓΩ του Γκουμιλιόφ και αντίστοιχα από Η γυναίκα του Νωε της Αχμάτοβα
με συμβολαιογράφο και γιατρό στέρεψε των ματιών της η πηγή
αλλά σε βουνίσιο μονοπάτι και το κορμί της έγινε διαφανές αλάτι
πλάι σενα χάος τρομερό όταν τα πόδια της ριζώσανε στη γή
δε ζητάω ναβρω πλούσιο σπίτι ποιος θα την κλάψει τάχα;Εχουν πληθύνει
η του παραδείσου τη χλιδή οι απώλειες κι άλλοι νεκροί έχουν πρωτιά
αλλά του κουρσάρου κ του αλήτη κι όμως εγώ θυμάμαι τη γυναίκα εκείνη
και της αμαρτίας την ορδή. που τη ζωή της έδωσε για μια ματιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου