ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ της ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

     

                         ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ της ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Με τον παραπάνω τίτλο, δημοσιεύτηκε άρθρο του Μανώλη Βανδώρου, στην τελευταία έκδοση της εφημερίδας " Η ΕΠΟΧΗ ". 

Το αναδημοσιεύω στο δικό μου ιστολόγιο, ελπίζοντας πάντα, πως στα ερωτήματα αυτά και όσα ακόμη θα προστεθούν, θα υπάρξουν και ανάλογες απαντήσεις. 

" Διανύουμε μια «παράξενη» εποχή. Εποχή οξυμένων αντιθέσεων και προβλημάτων κάθε μορφής αλλά και με χαρακτηριστική αδράνεια στη κίνηση των κοινωνικών δυνάμεων.

Οι ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις διαμορφώνουν συνεχώς νέους άξονες ανταγωνισμού και ισορροπιών όπου το σύστημα διεθνών σχέσεων συνεχώς αναιρεί και αντικαθιστά την διπολική μορφή του κόσμου. Πολεμικές συγκρούσεις, και συνεχείς προετοιμασίες για αυτές, εξελίσσονται βάζοντας την σφραγίδα τους σε έναν ιδιόμορφο πόλεμο.

Η στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού, κυριαρχεί. Επιβάλλει την καθολική εμπορευματοποίηση των κοινωνιών μέσα από την κατάργηση των ορίων ανάμεσα στον εργασιακό και τον ελεύθερο χρόνο, την ενοποίηση της παιδικής, της  εργασιακής, και της συντάξιμης  ηλικίας, την αποειδίκευση της εργασίας ταυτόχρονα με την υπερειδίκευση, την απαξίωση μέσα από την χρηματιστηριακή υπεράντληση του περιβάλλοντος και σαν αποτέλεσμα και κορωνίδα όλων των παραπάνω, η απαξίωση της κατακτημένης «κοινωνικής ηθικής».

Οι πρακτικές του νεοφιλελευθερισμού δεν έρχονται σαν αποτέλεσμα της δυναμικής του αλλά κυρίως λόγω της όξυνσης των αντιθέσεων του και φυσικά της αντίθεσης ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ σε διεθνές επίπεδο. Τα κρισιακά φαινόμενα είναι πλέον ορατά.

Το μεταναστευτικό, το Οικολογικό , η νέα παγκόσμια νοσηρότητα, η γενικευμένη φτώχεια και πόσα ακόμη.

Στη πατρίδα μας είμαστε «αισίως» στο τρίτο χρόνο με κυβέρνηση Ν.Δ και Μητσοτάκη. Η διακυβέρνηση τους έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αλλά στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Με σύμμαχο την δικτατορία των δημοσκοπήσεων και των ΜΜΕ επιβάλλει την μετάλλαξη θεσμών, μετατρέποντας την πολιτική μέσω της «είδησης» σε εμπόρευμα στα ράφια του κυβερνητικού σούπερ μάρκετ. Η πολιτική της παράγεται στα παρασκήνια από όπου και ελέγχονται δομές εξουσίας εξευτελίζοντας κάθε θεσμικό πολιτικό όργανο.

Παράλληλα η αποιδεολογικοποίηση της καθ ημάς σοσιαλδημοκρατίας στα πρότυπα του Αμερικάνικου δημοκρατικού κόμματος, και της αντίστοιχης Ευρωπαϊκής, διευκολύνει τα μέγιστα την διείσδυση νεοφιλελεύθερων απόψεων στην σύνολη κοινωνία. Φυσικά δεν ταυτοποιούνται τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας με τα αντίστοιχα της δεξιάς, αλλά οφείλουμε να ξέρουμε τις αντιφάσεις και αντιθέσεις μαζί τους.  

Και εδώ μπαίνει το ερώτημα. Ποια μπορεί να είναι η πρόταση και η επιδίωξη των προοδευτικών δυνάμεων; Σε τι βαθμό το «τοπικό» χωρίς το παγκόσμιο μπορεί να ανατρέψει ή να ανασχέσει αποφασιστικά την κατάσταση; Με άλλα λόγια «τα φτερά της πεταλούδας στην Κίνα » δημιουργούν καταιγίδες μόνο στην Αμερική του Μπάιντεν, χωρίς  αποτελέσματα για τον εργαζόμενο όπου γης; Ακόμη, Οι σοσιαλιστικές κοινωνικές σχέσεις πρέπει και μπορεί να είναι απαίτηση στηριζόμενη στους σημερινούς αντικειμενικούς υλικούς όρους;  Τέλος ποιό το δημοκρατικό προοδευτικό υποκείμενο σαν ιδεολογική πολιτική και οργανωτική ενότητα  που θα παράγει πολιτική και θα προωθεί τα συμφέροντα μαζί με τους εργαζόμενους;

Το σίγουρο κατά την γνώμη μου είναι πως η αριστερά σε κάθε επίπεδο δεν μπορεί συνεχώς να διαμαρτύρεται για τα δίκια της, αλλά έχει υποχρέωση να αντιπαρατεθεί μέσα από το όραμα ενός δημοκρατικού ριζικού μετασχηματισμού.  Ενός μετασχηματισμού που θα σφραγίζει μια διαχείριση με βασικές αξίες την εργασία, την δημοκρατία, την διεθνιστική αλληλεγγύη.".