ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ ενας πρωτοπόρος αγωνιστής

ΜΑΡΙΝΟΣ ΑΝΤΥΠΑΣ

ΑΠΟ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ ΣΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΤΟΝ ΚΑΜΠΟ

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Την νύχτα της 8 προς 9 Μάρτη του 1907, ο άνθρωπος των τσιφλικάδων ο επιστάτης Ιωάννης Κυριακός δολοφονεί τον ΠΡΩΤΟΠΟΡΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ Μαρίνο Αντύπα.

  Στη  δίκη παρωδία που ακολούθησε «φυσικά» ο δολοφόνος  αθωώθηκε επιβεβαιώνοντας έτσι δυο πράγματα:

Το προσχεδιασμένο έγκλημα που συγκλόνισε το πανελλήνιο και ιδιαίτερα τους σοσιαλιστικούς και προοδευτικούς κύκλους της εποχής και την δύναμη την αποφασιστικότητα την μαχητικότητα μέχρι τέλους του Μαρίνου, ο οποίος

 στις 23.04.1905 στην εφημερίδα του «Ανάστασις» έγραφε:

«είμεθα έτοιμοι να δεχθώμεν και φυλακήν και ανασκολόπισιν και σταύρωσιν και δυστυχίαν και περιφρόνησιν και εμπτυσμούς και γροθιές και κουμπουριές. Βαστάμε για όλα και προκαλούμεν όλους και Άρχοντας και Πλουσίους και Παληκαράδες και Τραμπούκους και δολοφόνους, ίνα αν μπορέσουν είτε διά της απειλής, είτε διά του χρήματος, είτε διά της μαχαίρας και κουμπούρας είτε δι’ ούτινος δήποτε μέσου να μας κάμουν ώστε να αλλάξωμε του σκοπού μας έστω και μίαν κεραίαν και να οπισθοδρομήσωμεν έστω και μίαν σπιθαμήν».

Αυτός ήταν ο Αντύπας.

Γεννημένος στα Φερεντινάτα της Πυλάρου, το 1872, γιος του Σπύρου Αντύπα,  και της Αγγελίνας Κλαδά, σε φτωχή και πολυμελή οικογένειά.

Μετά το γυμνάσιο γράφεται στη νομική σχολή Αθηνών όπου έρχεται σε επαφή με σοσιαλιστικές ιδέες.

      Η ΠΡΩΤΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗ ΔΩΡΙΔΑ

Γράφει ο Χρ. Βραχνιάρης: «Στο σοσιαλισμό μυήθηκε στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στη Νομική Σχολή. Έρχεται σ’ επαφή με τους σοσιαλιστικούς κύκλους που επηρεάζονται από το Σταύρο Καλλέργη, γίνεται μέλος του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου και αναπτύσσει πολύπλευρη δραστηριότητα».

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Σοσιαλιστής» επιβεβαιώνει τη σχέση του Αντύπα με τον «Σοσιαλιστικό Σύλλογο»· αναφέρεται σε φύλλο της 1.3.1896: «Περί τα μέσα του 15ημέρου τούτου εν Βιτρινίτση ο σοσιαλιστής Μ. Αντύπας, φοιτητής της Νομικής, ωμίλησε ενώπιον 200 περίπου προσώπων αναπτύξας τας σοσιαλιστικάς αυτού ιδέας…». (Βιτρινίτσα η σημερινή Τολοφώνα)!

Ποιες ήταν οι ιδέες του?

Στο πρόγραμμά του, που δημοσιεύτηκε την 23.04.1905 στην εφημερίδα του, αναφέρει: «… ανακηρύττομεν ως υπέρτατον Νόμον την Καθολικήν Εργασίαν, το Καθολικόν Καθήκον, το Καθολικόν Δικαίωμα… Αναφωνούμεν: Ζήτω ο εις και μόνος άρχων λαός, η μία και μόνη προνομιούχος τάξις των εργατών».

«Είμαι Σοσιαλιστής όνομα και πράγμα»,( άρθρο του, την 23.02.1907), «φέρω τον τίτλον μου πιστώς και υπερηφάνως. Πιστεύω ως Παντοκράτορα, ποιητήν ορατών τε και αοράτων, την Εργασίαν, και ως ομοούσιον και αχώριστον τριάδα τής ευτυχίας και ειρήνης, την Ελευθερίαν, Ισότητα και Αδελφότητα».

Στις 23 Φλεβάρη του 1907,  θα γράψει: «… φρονώ ότι το δίκαιον είνε εκεί όπου το συμφέρον των πολλών και όχι των ολίγων, επομένως μεταχειρίζομαι τας δυνάμεις μου υπέρ της εξαφανίσεως του τσιφλικιού και της πλήρους ανεξαρτησίας του καλλιεργητού».

Ο ίδιος ο Μαρίνος Αντύπας γράφει για τον εαυτό του(22-2-1907): «… δεν είμαι ούτε ήρωας ούτε άγιος ούτε πατριώτης και δεν κινδυνεύω τόσον. Είμαι όμως ένας μικρός φορεύς χαλίκων προωρισμένων διά την άνευ ορίων οικοδομήν της αγάπης και άλληλοβοηθείας…».

Και συνεχίζει «… διά τούτο παρακαλώ να δημοσιεύσητε τι είμαι και τι προσπαθώ, ίνα απαλλάξω την κοινήν γνώμην από την περιέργεια που της εκόλλησεν, οι μεν φίλοι παριστώντες με ως γίγαντα, ενώ είμαι ένας νάνος, οι δε εχθροί παριστώντες με ως ένα αιμοβόρον λύκον, ενώ είμαι ένα αρνίον χωρίς μαλλί». Αυτά λέει ο μεγάλος Μαρίνος. Ένας «μικρός φορεύς χαλίκων». Φταίμε όσοι πάμπολλες  φορές δεν καταλαβαίνουμε τόσους και τόσους…?.

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΗ ΤΟΥ ΑΝΤΥΠΑ ΤΟ 1975

–Ο Μαρής! Που τον θυμηθήκατε; Πόσα χρόνια από τότε. Ημουνα είκοσι χρονών σαν τον δολοφονήσανε και κείνος μονάχα τριανταπέντε. Τον θυμάμαι σαν και τώρα: ψηλός, γερός και όμορφος, με δαχτυλίδια τα μαλλιά – αληθινός λεβέντης.

–Ητανε μαζί με τον αδελφό μου Παναγιώτη Σκιαδαρέση, στη Θεσσαλία. Εκείνος όμως γλύτωσε. Πήρε των ομματιών του και πήγε στην Αργεντίνα. Δεν ξαναγύρισε ποτέ πια στην πατρίδα. Πέθανε στο Μπουένος ΄Αϋρες, αφού τιμήθηκε με τ’ αξίωμα του υπουργού της Γεωργίας της Αργεντινής.

–Ναι, θυμάμαι τον Μαρή. Όταν σπούδαζε, δούλευε κιόλας. Πήγαινε και βοήθαγε τον πατέρα του που σκάλιζε τα τέμπλα στις εκκλησίες. Του ρίχνονταν όλοι – δικηγόρος και να δουλεύει σαν εργάτης! Μα εκείνος τίποτα. Στο κολατσό βάραγε την καμπάνα της εκκλησίας, μάζευε τους εργάτες και τους μαθητές και τους μίλαγε για τα δίκια τους. Τον λάτρευαν οι εργαζόμενοι γιέ μου. Εκεί στα Δαμουλιανάτα, που άρχισε για πρώτη φορά να μιλάει στον κόσμο οι εργαζόμενοι ζήταγαν να του φιλήσουν τα χέρια πριν πάνε στην εκκλησιά.

–Θυμάμαι ακόμα και τούτο. Είχαμε μιαν ανηψιά που τη βάφτισε ο Μαρίνος. Την είπε Επανάσταση και το τι έγινε στην εκκλησία ούτε που λέγεται. Όμως το υπουργείο σώνει και καλά την αλλαξονόμασε και την ξαναβάφτισε Τασία. Ήταν γύρω στα 1900 και θυμάμαι τις κορδέλες των κεριών και τα βαφτιστικά που ήταν κατακόκκινα!

–Τι άλλο να σου πω. Είχε μεγάλες χάρες ο Μαρίνος μας: Ο πατέρα του τούλεγε:

–Θα πας χαμένος.

–Εγώ γι αυτό γεννήθηκα, απαντούσε. Για να βοηθήσω τους φτωχούς και τους καταφρονεμένους.

Έτσι έμεινε σε όλη του τη ζωή. Φιλότιμος, πρόθυμος. Προτιμούσε να φάει ο ξένος και να μην φάει κιός. Κάθε βράδυ δίδασκε τη φτώχεια τι θα πει πλούτος. Ο ίδιος δεν είχε σκουτί. Εκείνο πούχε τόδινε. Όταν πέθανε δε βρήκανε δεύτερο πουκάμισο να του βάλουνε. Τον έκλαψε ολόκληρη η Κεφαλονιά.»  ( Ριζοσπάστης της Κυριακής 9 Μάρτη 1975. Η μαρτυρία είναι  της θειάς Αβροκώμη Ασκητή – πρωτοξάδελφη του Αντύπα και τελευταία από την γενιά των Σκιαδαρέσηδων. Η θεια Αβροκώμη παντρεύτηκε και έζησε στα Ματζαβινάτα. Την θυμάμαι με αγάπη πάντα.). 

Υστερόγραφο. Το 2003 αδελφοποιήθηκαν ο τότε δήμος Πυλάρου όπου τα Φερεντινάτα με τον δήμο όπου έχει θαφτεί ο Μαρίνος Αντύπας στο Ομόλιο Ν. Λάρισσας.)