Θεσ/κη. Στο 65ο διεθνές κιν/κο φεστιβάλ

   

      Στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ λοιπόν

Τελικά όλα τα ωραία γεγονότα, πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνουν. Να τελειώνουν για να μπορούν να ξανάρχονται ανανεωμένα. Να ξαναγυρίζουν. Κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι όσο μας αρέσουν να ακολουθούμε την κάθε φορά αρχή τους σαν να είναι η πρώτη φορά.

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη αισίως κλείνει τα 65 χρόνια.

Μα δεν πρόκειται να πάρει σύνταξη, καθόσον είναι ένα με την ανάσα της πόλης, και όχι μόνο, με ισχυρό πολιτιστικό αποτύπωμα τοπικά, πανελλαδικά και παγκόσμια.

 Ο πολιτισμός και όλα όσα απορρέουν από αυτόν είναι μια μορφή της δημοκρατικής κοινωνικής κίνησης, μια σκάλα που μετράει και αναδεικνύει την πραγματική ποιότητα ζωής σε μια χώρα. 

Παραβρεθήκαμε λοιπόν και το 2024, για 3 ημέρες. Λιγο, πολύ λίγο, αν σκεφτουμε τις 252 ταινίες που προβάλονται από 1 έως 10 Νοέμβρη .

 Μα στην Καλλιθέα μάς περιμένει μια εξίσου σπουδαία εκδήλωση της νεοσύστατης Λέσχης κινηματογράφου και πολιτισμού της πόλης. 

Δ. Νακος

Παρακολουθήσαμε λοιπόν, όσες μπορούσαμε περισσότερες ταινίες. 

Ξεχωρίσαμε την δημιουργία του καταγόμενου από τον Πανουργιά Φωκίδος, Δημήτρη Νάκου "Το κρέας". Η ταινία η πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη, πρωτοπροβλήθηκε τον Σεπτέμβρη στο 49ο φεστιβάλ στο Τορόντο, ενώ απέσπασε το βραβείο JAM για το σάουντρακ του μουσικού Κωσταντή Πιστιόλη στο Μονπελιέ.

 Η ταινία απαντά εύστοχα πάνω στις δύσκολες σχέσεις που επικρατούν και αναπαράγονται στην Ελληνική επαρχία, στο χωριό, κάτω από το βάρος της πατριαρχίας, του πατέρα αφέντη. 

Ενδιαφέρουσες κ πολλά υποσχόμενες οι ταινίες των Πέννι Παναγιωτοπούλου (Wishbonε) , του Άγγελου Φραντζή (Ο νόμος του Μέρφι) κ της Ελένης Αλεξανδράκη "Θολός βυθός". 

Από τις ξένες συμμετοχές ξεχώρησα της Ελληνορουμάνας

με την Sarra

Sarra Tsorakidis - "Νερό στο Μελάνι", μια σκιαγράφιση της σημερινής Ρουμανίας και της νεοαποικιακής αντιμετώπισης της από την δύση, και τέλος την "Γkρέισι" του Πορτογάλου Leonardo Monramateus. 

Μια διασκεδαστική και χαρούμενη νεανική ταινία που τόσο έχουμε ανάγκη στις συννεφιασμένες μέρες μας. 

Φυσικά αναφέρομαι σε ταινίες που είδα καθώς οι ταινίες που δεν είδα είναι η συντριπτική πλειοψηφία.

 Πόσες θα δούμε, πόσες θα πάρουν διανομή; Να μια πραγματι θλιβερή ιστορία...