ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ πριν 91 χρόνια

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

 (91 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ)

«…Κάνε τον πόνο σου άρπα

Και δρόσισε τα χείλη

Στα χείλη της πληγής σου

……………………………………

Και γέλασε και σβήσου

…Συμβουλεύω ὅσους ξέρουν κολύμπι νὰ μὴν ἐπιχειρήσουνε ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσουν διὰ θαλάσσης. Ὅλη νύχτα ἀπόψε ἐπὶ δέκα ὧρες, ἐδερνόμουν μὲ τὰ κύματα. Ἤπια ἄφθονο νερό, ἀλλὰ κάθε τόσο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς, τὸ στόμα μου ἀνέβαινε στὴν ἐπιφάνεια. Ὡρισμένως, κάποτε, ὅταν μοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία, θὰ γράψω τὶς ἐντυπώσεις ἑνὸς πνιγμένου…».

Πιθανόν η αποκρυπτογράφιση ενός των ποιημάτων του να μας έδινε αυτές τις εντυπώσεις.

 Έτσι και αλλιώς,  Ήταν σαν σήμερα 21 Ιουλίου του 1928 όταν ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης αυτοκτονούσε στην Πρέβεζα, στις 4.30 μμ με πιστόλι. Ήταν 32 ετών.

Δικά μου οι Στίχοι, απ το αίμα μου, παιδιά.    

Μιλούνε, μα τα λόγια σαν κομμάτια

Τα δίνω από την ίδια μου καρδιά,

Σα δάκρυα τους τα δίνω από τα μάτια….

Μετέφραζε, διάβαζε, έγραφε, ζωγράφιζε. 

Στην εισαγωγή της Έλλης Αλεξίου στην παρουσίαση του Γ. Πικρού στα ποιήματα του Κ. Καρυωτάκη, θα διαβάσουμε χαρακτηριστικά. «…Ο Καρυωτάκης έφερνε μέσα του συνυφασμένο το κενό. Την ανικανοποίηση. Μια μαρτυρική δίψα. Μια εφιαλτική αναζήτηση…αλλά καθώς τη βασανιστική αυτή ψυχοσύνθεση την έφερνε μέσα του γι αυτό δεν μπορούσε να απαλλαγεί από αυτήν… »

Ο τραγικός θάνατος του,  έγινε αφορμή να ειπωθεί πως έφταιξε η μετάθεση στην Πρέβεζα, μα όπως παρατηρεί η Ε Αλεξίου.

 «…αυτό του έδωσε μόνο την επιθυμητή λύτρωση. Για τον Καρυωτάκη ήταν το ελιξήριο της πικρής ζωής του, το αναμενόμενο και ποθούμενο ιδανικό τέλος…».

Καλό ταξίδι αλαργινό καράβι μου, στου απείρου

Και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα.

Να μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου

Σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.

Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,

Μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,

Να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι.

Δίχως να ξέρω που με πάς και δίχως να γυρίσω!