Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΥ

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΥ

41^Ο ΦΕΣΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ κ 24^Ο ΔΙΕΘΝΕΣ

Άλλη μια χρονιά βρεθήκαμε προσκεκλημένοι στο Φεστιβάλ των μικρομηκάδων στη Δράμα.

Μα αυτή την φορά δεν ήταν μόνο ή κυρίως οι ταινίες, αξιόλογες σίγουρα, που μου τράβηξαν την προσοχή.

 Ήταν κάτι περισσότερο.   Η παρουσία του 90χρονου ποιητή Τίτου Πατρικίου που οριοθέτησε κατά τη γνώμη μου τη μαγεία  του χρόνου εκεί, που καθόρισε αυτή την διαφορετική εσάνς σε αυτό το φεστιβάλ.

Ήταν και κάτι ακόμη. Μαθήτριες της δευτέρας γυμνασίου, νέα παιδιά προετοιμασμένα φυσικά από την φιλόλογο τους που με τις εύστοχες ερωτήσεις, τροφοδότησαν έναν υπέροχο διάλογο με τον ποιητή την Παρασκευή το μεσημέρι στον ονειρικό τόπο των νερών της οργιώδους βλάστησης των διατηρητέων κτισμάτων στην Αγία Βαρβάρα.   

Στην Αθήνα της Γερμανικής κατοχής , ο ποιητής είναι στρατευμένος στον αγώνα κατά των κατακτητών.  Δίνουν ραντεβού με μια συναγωνίστρια στο κέντρο της πόλης για να κολλήσουν αφίσες. Η κοπέλα καθυστερεί και ο Τίτο μετά από καταδίωξη συλλαμβάνεται από γερμανοτσολιάδες οι οποίοι κατάλαβαν πως ο νεαρός κάτι σκάρωνε. Δεν είχε τίποτε πάνω του καθώς η μεταφορά των υλικών θα γινόταν από την κοπέλα. Στις ερωτήσεις τι έκανε περιμένοντας, απάντησε πως είχε ραντεβού με την  κοπέλα του. Έχεις περιθώριο λίγα λεπτά πριν σε σκοτώσουμε του απάντησαν . Αν έρθει η κοπέλα στο ραντεβού θα δούμε. Περίμεναν. Η κοπέλα ήρθε. Στο σακούλι κρατούσε τις αφίσες μα κατάλαβε το σκηνικό . Άφησε το σακούλι κάτω έτρεξε αγκάλιασε και φίλησε τον Τίτο. ΣΩΘΗΚΑΝ για καλή τύχη όλων. Αυτά μπορεί να κάνει ένα φιλί.  

Ο Τίτο δεν την ξαναείδε από τότε. Αυτά έχει η ζωή.

Το φεστιβάλ αλλάζει θετικά την Δράμα.

Μια επαρχιακή πόλη απομονωμένη, γίνεται κέντρο πολιτισμού, σημείο παροχής γνώσης και παιδείας.

 Ο μικρομηκάς δεν είναι απλά ο άγουρος καλλιτέχνης. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι ο εμβρυουλκός του καινούργιου, είναι αυτός που καταγράφει με τις όποιες ατέλειες, τις αγωνίες, τους προβληματισμούς της νέας γενιάς. Μέσα από αυτόν αχνοφαίνεται η νέα πορεία, μέσα από την όποια ευαισθησία του φακού θα προβάλλει το όποιο όραμα  των επόμενων χρόνων.

Μα επιπλέον ο διεθνής χαρακτήρας του Φεστιβάλ φέρνει την μακρινή σε εμάς ΔΡΑΜΑ όλο και συχνότερα στα χείλη ανθρώπων όπου γης. Έλλειψη χώρου, καθόμουν στο ίδιο τραπέζι, έξω από την αίθουσα προβολής με έναν άγνωστο μου κύριο. Η κόρη του ήταν παραγωγός ταινίας από το Τορόντο. Ο ίδιος καθηγητής πανεπιστημίου και η σύζυγος του υπουργός τοπικής κυβέρνησης  στην περιοχή του Τορόντο.

Σερβία , Γαλλία, Ιταλία Ρωσία, Φιλανδία, Αργεντινή, Αυστραλία Αυστρία Γερμανία Βέλγιο Βουλγαρία, Χιλή, Κίνα Αίγυπτος κτλ.

Ένα ουράνιο τόξο χρωμάτων, χειροκροτημάτων, χαμόγελων. Ένα δροσερό μπουκέτο νέων παιδιών.

Το μέλλον είναι μπροστά μας.

Όσο για την πόλη?

Όπως πάντα – όσα χρόνια την επισκέπτομαι- σεμνή, φιλόξενη, οικονομική με θαυμάσια κουζίνα, όμορφα μαγαζιά, τσίπουρα , νερά πολλά νερά και φημισμένα οινοποιία. Με άλλα λόγια μια μαγεία αντάξια του κινηματογράφου και της μεγάλης σχολής των μικρών ταινιών.