...δρόσισε τα χείλη/ στα χείλη της πληγής σου...
Το βιβλίο του Τσίπρα το αγοράσαμε αλλά δεν ήρθε ακόμη η ώρα μου να το διαβάσω. Στην οικογένεια έχουμε περισσότερους του ενός βιβλιόφιλους. Περιμένοντας λοιπόν στην σειρά, δεν έμεινα άπραγος. Άκουσα την ομιλία στο ΠΑΛΛΑΣ και συγχρόνως διάβασα ότι έχει κυκλοφορήσει από αποσπάσματα του βιβλίου, αλλά κυρίως ότι έχει γραφτεί από εχθρούς φίλους και *φίλους* στο διαδίκτυο και όχι μόνο. Ομολογώ πως δεν μου έκανε εντύπωση το κουτσομπολίστικο στιλ πολλών που δηλώνουν πούροι αριστεροί, όσο η ταύτιση αρκετών εξ αυτών με τον μέσο όρο των δεξιών επιχειρημάτων έως και της λεγόμενης ομάδας αλήθειας. Τόσος εγωισμός, τόση αναξιοπρέπεια, τόση έλλειψη αυτοσυντήρησης; να προσπαθούν να απαξιώσουν στην αντίθεση με τον Τσίπρα όλη την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ και το μετά διάστημα της αντιπολίτευσης του. Κύριο επιχείρημα ανάμεσα σε πολλά η μη επαρκής αυτοκριτική του, οι λαθεμένες επιλογές του κτλ. Αλήθεια ποια η δική τους αυτοκριτική; Μάλλον αυτή που ξεπέρασε το *οι καλύτερες προθέσεις ενίοτε οδηγούν στην κόλαση* καθώς την αντικαθιστούν με το ευκολάκι *η κόλαση είναι ο άλλος*.
Εκτός αυτών βλέπουμε μετά από 2,5 χρόνια φαγούρας να πετάνε απλώς τίτλους πχ μέτωπο κτλ βάζοντας το κάρο μπροστά από το άλογο χωρίς να έχουν στοιχειωδώς μιλήσει για πρόγραμμα, οργάνωση αλλά κυρίως δίχως να έχουν αποδείξει μέχρι τώρα πρακτικά κ κινηματικά η όπως αλλιώς ότι μπορούν και αξίζουν για την αριστερά και την προοδευτική λεγόμενη παράταξη.
Μετά το ΠΑΛΛΑΣ και την όποια δυσαρέσκεια από την αντιμετώπιση των κομμάτων που προέκυψαν από την ουσιαστικά διάλυση του όλου ΣΥΡΙΖΑ, η αποδοκιμασία στην Ιθάκη άλλαξε όροφο. Μπήκε σε ασασερ . ΤΗΝ κάνανε ταράτσα που λένε.
Ηρεμίστε παρακαλώ.
Στο ΠΑΛΛΑΣ ο Τσίπρας απλά προειδοποίηση για κίτρινη κάρτα έδειξε. Κόκκινη κάρτα εδώ και καιρό οι πολίτες έχουν βγάλει αλλά δεν θέλετε να την δείτε και να ασχοληθείτε με αυτό το ζήτημα. Γιατί; Απλά γιατί πριν απαξιωθείτε από την κοινωνία γενικότερα , είχατε απαξιωθεί από τις οργανωμένες δυνάμεις /μέλη/ του ΣΥΡΙΖΑ. Ναι αυτές τις οργανώσεις που περνάγατε όταν περνάγατε για να σας δούν, μιλούσατε περί ανέμων και υδάτων μέσα από πολιτικάντικα copy paste, και εξαφανιζόσασταν χωρίς να ακούσετε τα μέλη. ειδικά τα εκτός ομαδούλας .
Όσο για την προοδευτικότητα του ΠΑΣΟΚ που νομίζει και αυτό και εμείς; πως εξακολουθεί να είναι ΠΑΣΟΚ ; Προοδευτική ομάδα μπορεί να υπάρχει σαυτό μαζί όμως με την Αδιευκρίνιστη ομάδα που έχει το πάνω χέρι κατά τα γνωστά. Η ενεργοποίηση Τσίπρα κλείνει τον δρόμο σε αυτοδυναμία αλλά και σε πραγματική διεύρυνση, αν και κάποια ξόμπλια μπορεί να τα μαζέψει με κίνδυνο περαιτέρω πτώση της αξιοπιστίας του χώρου του.
Τέλος πάντων. Κάθε φορά το δίλλημα παραμένει.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ; Τώρα τι ΛΕΜΕ:
Μια σοβαρή απάντηση στα παραπάνω διάβασα στο άρθρο του Διονύση Τεμπονέρα. Η αλήθεια είναι πως με πολύ ευγένεια αλλά με σοβαρότητα αντιμετωπίζει το όλο ζήτημα. Προτίμησα λοιπόν να καταφύγω στο άρθρο του χωρίς άλλη δική μου παρέμβαση. Ο διάλογος και η πολεμική έχουν αρχίσει. Που θα καταλήξουν; Όποιος νομίζει ας παραφράσει τον Νίκο Καββαδία
...συχάθηκα τον ναυτικό που έμάζεψε λεφτά/ εμούτζωσε την θάλασσα και τηνε κατουράει...
αν και εγώ θα προτιμούσα για την περίπτωση τον Καριωτάκη ... κάνε τον πόνο σου άρπα/ και δρόσισε τα χείλη/ στα χείλη της πληγής σου...
ΛΟΙΠΟΝ Στο Dnews.gr...ΑΠΟ Δ,. ΤΕΜΠΟΝΕΡΑ
Ο Τσίπρας η δύσκολη συζήτηση και ο προορισμός... ας διαβαστεί με προσοχή.
Είναι δεδομένο, ότι ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Επιστρέφει, ως παράγοντας αναδιάταξης όλου του πολιτικού και κομματικού συστήματος για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι εντοπίζει ένα υπαρκτό πολιτικό κενό αντιπολίτευσης 2,5 ετών.
Και δεύτερον, διότι εκτιμά, ότι σε ένα διαφορετικό περιβάλλον από το 2015 έχει να καταθέσει μια νέα πολιτική πρόταση, όπως την περιέγραψε (ασαφώς) στην βιβλιοπαρουσίαση της «Ιθάκης».
Ερώτημα πρώτο.
Έχει δικαίωμα, να επιθυμεί να επιστρέψει;
Αλήθεια, ποιος μπορεί να αρνηθεί σε έναν πρώην Πρωθυπουργό την πολιτική παρέμβαση, όταν μάλιστα φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, ότι ένα ποσοστό κοντά στο 25% του εκλογικού σώματος τον ακούει με προσοχή;
Ερώτημα δεύτερο.
Όσοι κατηγορούν τον Αλέξη Τσίπρα για αυτήν του την «επιθυμία» (και του προσάπτουν ακόμα και το προπατορικό αμάρτημα της Αριστεράς) γιατί δεν απολαμβάνουν αντίστοιχης δημοσκοπικής προσοχής από τους πολίτες;
Ερώτημα τρίτο.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα κριθεί για την πρόθεση επιστροφής τελικά ή από το αν έχει να καταθέσει στον δημόσιο πολιτικό διάλογο κάτι για την έξοδο της χώρας από το τέλμα; Υπάρχουν δηλαδή, κάποιοι που για ιδιοτελείς σκοπιμότητες θέλουν να εγκλωβίσουν την συζήτηση στα υφιστάμενα σχήματα, που αντικειμενικά δεν φαίνεται να ανταποκρίνονται στις αγωνίες των πολιτών; Ποια εναλλακτική πρόταση έχουν να καταθέσουν οι «διαμαρτυρόμενοι» και αν έχουν, γιατί δεν την έχουν καταθέσει ή πείσει τους πολίτες τα τελευταία 2,5 χρόνια;
Τα πράγματα είναι απλά:
Τα υφιστάμενα αριστερά και προοδευτικά κόμματα 18 μήνες πριν από τις εθνικές εκλογές αδυνατούν να δώσουν λύση και έχουν καταστεί μέρος του προβλήματος. Η συζήτηση αντί να γίνεται για την ταμπακιέρα, για το αν δηλαδή το «πολιτικό σχέδιο Τσίπρα» είναι ρεαλιστικό, εφαρμόσιμο, αποτελεσματικό, η συζήτηση γίνεται για τις προθέσεις, τους ρόλους, τα οφίτσια και την παραπολιτική.
Το ίδιο άλλωστε συνέβη και με την ανάγνωση του βιβλίου της «Ιθάκης».
Αντί ο διάλογος να επικεντρωθεί στα όρια του ριζοσπαστισμού και του ρεαλισμού, στις εξαρτήσεις της χώρας όπως αποτυπώθηκαν στην διαπραγμάτευση του 2015, αντί να επικεντρωθεί στην ελλιπή (ίσως και απροετοίμαστη) πολιτική πρόταση που είχε η Αριστερά μπροστά στο πολιτικό διακύβευμα του 2015, αντί να επικεντρωθεί στο ιδεολογικό, προγραμματικό και οργανωτικό έλλειμμα της Αριστεράς, εστίασε στις σχέσεις των προσώπων και στο «κουτσομπολιό». Όλα αυτά όμως, είναι δείγματα μιας Αριστεράς που δεν μπορεί και δεν θέλει…
Χρειαζόμαστε μια άλλη Αριστερά του σήμερα.
Ερώτημα τέταρτο…
Εγγυάται κανείς ότι ...μπορεί ο Τσίπρας;
Όχι… Αλλά Τι προτιμούμε; Να ανοίξουμε τη συζήτηση, όχι για το παρελθόν, αλλά για το μέλλον από μηδενική βάση, μακριά από τα μίση, τα πάθη και τις ξεπερασμένες αντιθέσεις του χθες ή να συνεχίσουμε να βαδίζουμε μετά βεβαιότητας σε πολιτικό τοίχο προς το εκλογικό 2027;
Συμπερασματικά, ο Αλέξης Τσίπρας είναι μια ευκαιρία να επιστρέψει η συζήτηση, όχι στο ρόλο του Ανδρουλάκη, του Φάμελλου ή του Χαρίτση, όχι σε ένα αδιέξοδο κομματικό πατριωτισμό και στον αν θα τα βρουν οι γραφειοκρατίες, αλλά στο πως θα αντιμετωπίσουμε τον πόλεμο, την ακρίβεια, την λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος, την απαξίωση του κοινωνικού κράτους και τον ξεπάτωμα των θεσμών από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Κάτι τελευταίο για όσους βιάζονται, να κατακεραυνώσουν την κυβερνητική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019. Ο Αλέξης Τσίπρας δύο φορές ως εν ενεργεία Πρωθυπουργός της Αριστεράς, σε αδιανόητα αντίξοες συνθήκες, αξιολογήθηκε θετικά από τους πολίτες. Η πρώτη τον Σεπτέμβριο του 2015(35%) και η δεύτερη το 2019(31,5%).
Όσοι πυροβολούν αυτήν την παρακαταθήκη είναι εκείνοι που δεν θέλουν να κάνουν την δύσκολη συζήτηση για τις ευθύνες, τις δυνατότητες και την …κατάληξη της Αριστεράς τα τελευταία 35 έτη.
Συνεπώς, αντί ορισμένοι να εκδίδουν «πολιτικό απαγορευτικό» στον Τσίπρα ή σε οποιονδήποτε άλλον, ας απελευθερώσουν την μεγάλη και δύσκολη συζήτηση για το μέλλον της Αριστεράς και ας παραμερίσουν για να αποφασίσει ακηδεμόνευτα ο τελικός κριτής, δηλαδή ο λαός, αφού ακούσει τι έχει να πει ο Τσίπρας ή οποιοσδήποτε άλλος.
Άλλωστε, αν ο Τσίπρας δεν καταφέρει να συμβάλλει πειστικά και ουσιαστικά σε αυτήν την αναγκαία συζήτηση, τότε αντί για την «Ιθάκη» θα καταλήξει στον «Καιάδα» της Ιστορίας.
Δική μας υποχρέωση είναι να εμπλουτίσουμε και να αναβαθμίσουμε τη «μεγάλη συζήτηση» με σημερινούς όρους μακριά από αγωνίες για θέσεις και αξιώματα. Να φέρουμε κοντά τους πολίτες ανεξάρτητα από κομματικές αφετηρίες και να τους πείσουμε ότι οι ιδέες και οι αξίες της Αριστεράς παραμένουν επίκαιρες και αναγκαίες. Να δώσουμε την ευκαιρία στους πολίτες και όχι στα «στελέχη», να μιλήσουν και να εκφραστούν χωρίς προαπαιτούμενα. Να συναντηθούμε με τα κινήματα και τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου και να συν-διαμορφώσουμε ένα νέο προοδευτικό πολιτικό σχέδιο χωρίς ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς με βάση τις σημερινές ανάγκες.
Ο Τσίπρας ανοίγει μια δύσκολη συζήτηση και η ιστορία θα τον κρίνει αυστηρά για αυτό.
Εμείς όμως από την πλευρά μας, δεν ψάχνουμε απλά το ταξίδι και τον καπετάνιο.
Ψάχνουμε νέους πολιτικούς προορισμούς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου