Με τη Δημοκρατική Κίνηση Συνταξιούχων ΟΤΕ *ΔΗΚΙΣΥ* λοιπόν

               

  Έρχεται κάποια στιγμή που αποφασίζεις να ξαναξεκινήσεις .

 Έχεις ακούσει πως και η ποιο μεγάλη πορεία αρχίζει με ένα βήμα. Το πρώτο βήμα. Πόσο μάλλον που εσύ έχεις κάνει χιλιόμετρα στον δρόμο αυτό. 

Κοιτάς γύρω σου. Βλέπεις, διαβάζεις, ακούς και τα άλλα βήματα. Δεν είσαι μόνος. Συνάδελφοι του ΟΤΕ από τα παλιά... Τώρα συνταξιούχοι . Άσπρα, λίγα,  μαλλιά, άλλα μυαλά. 

Παλιές διαφορές παραμερίζονται, η κομματικοποίηση δεν έχει θέση, η ταμπέλα γράφει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΟΤΕ. Ξεκινάμε... 

Η πρώτη διαφορά από τις άλλες παρατάξεις η ανάδειξη αυτού που λέγεται και περικλείεται στις λέξεις  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. 

Με άλλα λόγια όσα πρέπει να περιλαμβάνει η λέξη ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ. 

Ακριβώς λοιπόν, αυτά βρήκα από την πρώτη στιγμή στην ομάδα της ΔΗΚΙΣΥ και εντάχθηκα. Γνωρίζω τις δυσκολίες, τα κατεστημένα μικροσυμφέροντα σε όλο το συνδικαλιστικό κίνημα, έχω ζήσει τις κομματικές αγκυλώσεις, ενδεδυμένες με μπόλικη ιδεολογική δηθενιά. Ο σκοπός άγιαζε τα μέσα, μα πλέον οι παρατάξεις ούτε σκοπό υπηρετούν ούτε μπορούν με παλιά μέσα να κερδίσουν την αποδοχή των πολλών. 

Αποτέλεσμα μια θλιβερή προσπάθεια αναπαλαίωσης.

Πόσα χρόνια ακόμη, μια συγκέντρωση μαζί με ΓΣΕΕ, μια ανακοίνωση με τα ίδια άλυτα αιτήματα 10δων χρόνων, επαναστατικές κουβέντες, και αποτέλεσμα; 

Μα τι θα προσφέρει στους υπηκόους ο πρωθυπουργός στην καθιερωμένη ομιλία στην έκθεση Θεσσαλονίκης.!!! Λίγα ψίχουλα πασπαλισμένα με υποσχέσεις που θα καταλήξουν σε αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολογίας .

Η κατάσταση μας προβληματίζει. Αν η τακτική σου τόσα χρόνια δεν κερδίζει έχεις υποχρέωση να προσπαθήσεις να την αλλάξεις.  Ο δρόμος δύσκολος αλλά η δύναμη πάντα βρίσκεται στους πολλούς.  

Ξαναφέρνουμε τα μέλη στο σωματείο με κάθε τρόπο. Κάνοντας πράξη την δημοκρατική λειτουργία σε όλα τα επίπεδα, δημιουργούμε συνοδηγούς, ενεργούς συναδέλφους . Δεν θέλουμε ψηφοφόρους τριετίας αλλά καθημερινούς φίλους και συναγωνιστές. 

Ξέρω πως αφήνω πολλά ανοιχτά.  Έχουμε την θέληση να τα συζητήσουμε. Για ένα είμαι απόλυτα σίγουρος. Εμείς οι συνταξιούχοι όπως και οι εργαζόμενοι έχουμε δίκιο.  Οφείλουμε να το διεκδικήσουμε.  Η προσπάθεια αυτή είναι ποιότητα ζωής.

* οι φωτό από πρόσφατη συνάντηση συζήτηση ΔΗΚΙΣΥ Αθήνας. 

Η Ελλάδα ποτέ δεν Πεθαίνει

                                 

    Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΊΝΕΙ ούτε η αριστερά της

  Το τελευταίο χρονικό διάστημα, η πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα σχετικά με τις εσωτερικές εξελίξεις, όλο και περισσότερο επικεντρώνεται στο τι στο πως στο πότε θα εμφανιστεί επίσημα κόμμα Τσίπρα. Διάχυτη αγωνία φαίνεται να έχει καταλάβει το σύνολο των κομμάτων ενθε κακείθεν. Αριστερά Κέντρο, δεξιά ανησυχούν και βυζαντινολογούν. Το παρακάτω κείμενο είναι του Δ. Τεμπονέρα και θεωρώ πως πρέπει να διαβαστεί με άκρα προσοχή. Ούτε μια λέξη δεν πρέπει να πάει χαμένη. Ξαφνικά ειδικά τα κόμματα που λένε ότι είναι στην αριστερά βρήκαν επιτέλους θέμα να ασχοληθούν. 2 και3 χρόνια ξυνόντουσαν πολιτικά και τώρα...αναπροσαρμόζουν τακτικές και στρατηγικές; και άντε να τις βρούν. Στην χειρότερη μοίρα το ΠΑΣΟΚ που θεωρεί πως ακόμη θα είναι ΠΑΣΟΚ. Αναγκασμένο να επενδύσει σε νέο αντισύριζα και αντιτσίπρα μέτωπο, επέλεξε αφελώς κάποιον φιλοδεξιό πατενταρισμένο μητσοτακικό σε καίρια θέση και έγινε κουλουβάχατα. Γάτα ο δήμαρχος Αθηνών κάνει στροφή διαβάζοντας την συγκυρία. Στην λεγόμενη  Αριστερά αφήστετα καλύτερα. Ειδικά σε όλα τα πολλά κομμάτια του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ. 

Βαδίζουν προσποιούμενοι ΟΛΟΙ τους πως δεν έχουν καταλάβει ότι πολύ πολύ δύσκολα θα ξαναμπούν στην βουλή. Μα αυτό είναι το λιγότερο δυστυχώς...Δε βαριέσαι!! Ασ μην  πλήττουμε. Κάτι είναι και αυτό. Όσο για τον δικό μου τίτλο. Ας με συγχωρέσετε. Μέρες πούνε αντί να βάλω η αριστερά ποτέ δεν πεθαίνει το έπαιξα λίγο πατριωτικά.                                              

     Η φωτό πάνωαπό εκθεση του Γ Ξένου  με τίτλο Σύγχυση                 

   Ο Τσίπρας ως ευκαιρία

Ο «ελέφαντας στο δωμάτιο» για τον αριστερό και προοδευτικό χώρο είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει σε κάποιους, ο πρώην Πρωθυπουργός με τα λάθη και τα σωστά του, έχει ένα εκτόπισμα και ένα ενεργό πολιτικό κεφάλαιο στην κοινωνία, που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει.
Κανείς δεν μπορεί, αλλά το κάνουν μάλλον όλοι:
1.Η κυβέρνηση και η ΝΔ έσπευσαν στο άκουσμα της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, να αναβιώσουν το «αντιΣΥΡΙΖΑ» ή «αντι-Τσίπρας» μέτωπο θυμίζοντας τα πεπραγμένα της κυβέρνησης 2015-2019. Μόνο που λησμόνησαν, ότι ο Αλέξης Τσίπρας πήρε πολύ καλό βαθμό σαν κυβερνήτης της χώρας και αξιολογήθηκε με το διόλου ευκαταφρόνητο 32% στις εκλογές του 2019. Στην αντιπολίτευση τα …χάλασε. Επιπλέον, ο «μπαμπούλας» Τσίπρας δεν λειτουργεί, όπως δεν λειτούργησε και αντίστροφα και ο «μπαμπούλας» Μητσοτάκης για τον ΣΥΡΙΖΑ το 2019. Οι πολίτες δεν είναι ηλίθιοι. Αν ακούσουν μια συνολική, αξιόλογη πολιτική πρόταση θα τοποθετηθούν επ’ αυτής και όχι επί φαντασμάτων.

2.Το ΠΑΣΟΚ έσπευσε πανικόβλητο να πει, ότι ο Τσίπρας έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν και αποτελεί «παλιό υλικό». Εντωμεταξύ μιλάει το ΠΑΣΟΚ για αυτοκριτική και δοκιμές, όταν το ίδιο στο εσωτερικό του έχει βολευτεί με την θεωρία, ότι η χώρα χρεωκόπησε αποκλειστικά και μόνο λόγω της κυβέρνησης Καραμανλή, αποκρύπτοντας τις δικές του ευθύνες. Αν μη τι άλλο η Ιστορία απαιτεί αλήθεια και σεβασμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρεοκόπησε τη χώρα και η χώρα δεν ξεκίνησε να υπάρχει το 2015. Ποιον να πιστέψουμε άλλωστε, τον κ. Νίκο Χριστοδουλάκη που λέει ότι το μνημόνιο του 2010 δεν ήταν μονόδρομος ή την ηγεσία που λέει, ότι ήταν υποχρεωμένη να «βάλει πλάτη», συγκυβερνώντας έπειτα με την Δεξιά;

3.Η Αριστερά (εξωκοινοβουλευτική και μη) έσπευσε να κατακεραυνώσει τον Αλέξη Τσίπρα καταλογίζοντας του τον συμβιβασμό και την ανατροπή του δημοψηφίσματος το 2015, αλλά και την «κακή» διακυβέρνηση της περιόδου 2015-2019. Οι εύκολοι αφορισμοί για να μην κοιτάξουμε την «καμπούρα» μας ήταν πάντα στη μόδα στην Αριστερά. Λες και πριν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, η Αριστερά ζούσε μέρες θριάμβου. «Μα συκοφάντησε την Αριστερά και καταδίκασε τη χώρα για 100 χρόνια» λένε αρκετοί στον αριστερό χώρο μη αντιλαμβανόμενοι ότι το 2015 υπήρξε η κατάληξη μιας Αριστεράς που για 30 χρόνια δεν είχε πολιτικό σχέδιο διεξόδου, δεν έπειθε τους πολίτες και αδιαφορούσε για την κυβερνητική προοπτική, παρακολουθώντας την κοινωνία να καταστρέφεται. Καμία ανάλυση για τη αδυναμία της Αριστεράς να εμφανίσει εναλλακτική πρόταση, καμία αυτοκριτική αλλά ούτε και διάθεση να το πράξει τώρα. Είναι πράγματι δύσκολο να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Ακόμα πιο δύσκολο να καταλάβεις, ότι υπήρξες μέρος του προβλήματος και μέρος της ήττας.

Και τώρα, τι κάνουμε με τον Τσίπρα;

Αντί όλος ο προοδευτικός χώρος, να αντιληφθεί ότι ο «παράγοντας Τσίπρας» είναι παράγοντας που ανοίγει μια συζήτηση, όχι για το μέλλον του ιδίου, αλλά για το μέλλον του προοδευτικού χώρου, τα κόμματα στέκονται αμυντικά ή αμήχανα και ζητάνε να επιστρέψουμε σε …τι άραγε;
Στην αναπαραγωγή του εκλογικού αποτελέσματος του 2023, που θεωρήθηκε στρατηγική ήττα όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλου του προοδευτικού χώρου;
Τα ζήσαμε και τα ζούμε τα αποτελέσματα της εκλογικής συντριβής του «χώρου».
Από την άλλη, ποιος ασχολείται να ανοίξει συνολικά και ευρύχωρα η συζήτηση και τολμά να μιλήσει για μια άλλη κινηματική και πολιτική Αριστερά από μηδενική βάση μακριά από τις διαφωνίες του παρελθόντος;
Ή μήπως οι διαφωνίες είναι πιο βολικές για να νικήσει η αδράνεια,η αναπαραγωγή της και ο Μητσοτάκης;
Ένα 20-25% φαίνεται να θέλει να ακούσει τον Αλέξη Τσίπρα και αποδοκιμάζει σε ποσοστό κοντά στο 60% τα υφιστάμενα κόμματα και τις πολιτικές προτάσεις τους.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;
Συμπέρασμα:
Είτε θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε κατευθείαν σε πολιτικό αδιέξοδο, είτε με βάση τη συγκυρία θα επιχειρήσουμε μια ρεαλιστική προσέγγιση που θα δίνει λύση σε ενεστώτα χρόνο.
Κανείς δεν ζητά από κανέναν να αναιρέσει τον εαυτό του. Οι πολίτες όμως ζητούν διάλογο, σύνθεση και υπέρβαση του αδιεξόδου του χθες.
Το ζητούμενο σήμερα είναι απλό:
Σε πρώτη φάση, να υπάρξει ένας ανοιχτός, δημόσιος, οργανωμένος διάλογος των αριστερών και προοδευτικών κομμάτων για την δημιουργία μιας άλλης Αριστεράς από μηδενική βάση. Ένας διάλογος προγραμματικής ενότητας με ορίζοντα κυβερνητικό. Ένας διάλογος που θα απαντάει στο ποιος, με ποιες κοινωνικές συμμαχίες, με ποιο πολιτικό σχέδιο και σε ποια κατεύθυνσή.
Αν αποτύχουμε στο διάλογο, η ζημιά θα είναι μικρή.
Αν πετύχουμε όμως;
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι κομμάτι της Αριστεράς στο χώρο και στο χρόνο.
Με τα στραβά και τα καλά της.
Ας τον αντιμετωπίσουμε όχι με φόβο, αλλά με θάρρος σαν αυτό που πραγματικά είναι:
Μια ευκαιρία, να αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια τον εαυτό μας, να τον ξεπεράσουμε και να πάμε παρακάτω. 

ΠΙΣΩ από τις ΘΗΜΩΝΙΕΣ

                                     

    Μια κινηματογραφική Δευτέρα στην Καλλιθέα

Την ταινία που σκηνοθέτησε σε δικό της σενάριο η Ασημίνα Προέδρου, την έχω δεί μέχρι τώρα 3 φορές. Η πρώτη ήταν στην πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η δεύτερη στην Ιτέα με παρουσία της Ασημίνας και η τρίτη χθές στον φιλόξενο χώρο του δημοτικού θεάτρου Καλλιθέας με την συμμετοχή όχι μόνο της σκηνοθέτριας αλλά και της δημοσιογράφου στην ΕφΣυν, Νορας Ράλλη. 

Ευχαρίστως θα την ξαναδώ και 4η φορά καθόσον είναι, είτε μας αρέσει είτε όχι, μια διαχρονική ταινία. Μια ιστορία που για την σεναριογράφο μπορεί να ξεκίνησε το 2015, για την σκηνοθέτρια το 2021, αλλά για μας, τους πολίτες της χώρας εξακολουθεί να "γυρίζεται" στα ίδια πάνω κάτω μονοπάτια άλλοτε πίσω, άλλοτε μπροστά από τις θημωνιές. Διαπλοκή, μεταναστευτικό, ανδροκρατία/ πατριαρχία, εκκλησία,  Ελληνική επαρχία, Μέγιστη Υποκρισία  και στο τέλος πολιτικό αδιέξοδο.

Δεν νομίζω πως πρέπει να επεκταθούμε περισσότερο σε περιγραφές. 

Αξίζει να σημειώσω όμως πως η συνεισφορά των δύο φιλοξενούμενων κυριών στην συζήτηση που ακολούθησε την ταινία ήταν καταλυτική. Οι παρεμβάσεις τους έδωσαν ώθηση και άνοιξαν πολλαπλούς δρόμους ώστε να περάσει ο προβληματισμός μας, οι ερωτήσεις, οι τοποθετήσεις μας. . Οι πολίτες που παρακολουθήσαμε την εκδήλωση πιστεύω πως κερδίσαμε  πολλαπλά. Γιατί αυτό επιτάσσει η δημοκρατία, και οι κινηματογραφικές Λέσχες υπηρετούν αυτό τον σκοπό   

Στο Καταφύγιο στα Βαρδούσια

                                       

   Στα Βαρδούσια

Τον Οκτώβρη αρχίζει και μυρίζει το φθινόπωρο. Τα δένδρα στο δάσος ετοιμάζονται να πάρουν τα χρώματα του χειμώνα. Οι ζεστές χρυσοκόκκινες αποχρώσεις στα φύλλα και στην υγρή γη μας προκαλούν για περπάτημα ανάβαση γενικά για εξορμήσεις στην φύση. 

Σταθεροί λοιπόν στην παράδοση αρκετών 10ετιών ξεκινήσαμε και αυτή την χρονιά για το καταφύγιο στα Βαρδούσια, ψηλά στα 2.000 μέτρα στην περιοχή Πιτιμάλικο.

Στα Βαρδούσια και σε απόσταση μερικών 100δων μέτρων υπάρχουν 2 καταφύγια. Το καταφύγιο που πηγαίνουμε είναι το μεγάλο του ΕΟΣ Άμφισσας με 75 κρεββάτια ηλεκτρικό ρεύμα από ηλιακά πάνελ και γεννήτριες, τηλέφωνο, οργανωμένη κουζίνα και πάνω απόλα με υπεύθυνο τον Κώστα, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών . 

Η θέα το κάτι άλλο. Αυτή την εποχή και μέχρι του Αγίου Δημητρίου τα κοπάδια βόσκουν στις γύρω πλαγιές που μετά τις Φθινοπωρινές βροχές έχουν δώσει ένα όμορφο χρώμα στα μάτια μας. Φυσικά δεν πάμε επάνω απλά για την διαδρομή. 

Εδώ και χρόνια οι δύο Χρηστάδες προσπαθούμε όσο μπορούμε να τελειώσουμε την συντήρηση των ηλεκτρολογικών και μηχανολογικών εγκαταστάσεων καθόσον ο βαρύς χειμώνας δεν αστειεύεται. Όλο και κάτι θα γίνει ώστε ο δυνατός βοριάς να νικήσει τα ανθρώπινα έργα. Στο τέλος της εργασίας, μας περιμένει το έπαθλο που ο Κώστας με περισσή φροντίδα ετοιμάζει. Κρασί τσίπουρο μεζέδες μα πάνω απόλα και πρώτα πρώτα η καλή παρέα.

 Η λιακάδα φρόντισε να μας προφυλάξει ώστε να τελειώσουμε τις εξωτερικές εργασίες αν και το θερμόμετρο είχε κολλήσει στους 10 βαθμούς, υπενθυμίζοντας μας πως το βράδυ θάθελε τζάκι παρέα και δυνατό τσίπουρο. Μα εμείς θα φεύγαμε. 

Αυτή την φορά η διαδρομή της επιστροφής ήταν ξεχωριστή. 

Πριν τον Αθανάσιο Διάκο πήραμε τον χωματόδρομο που οδηγεί στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής και αφού μετά από κάποια πανέμορφα χιλιόμετρα  περάσουμε μέσα από τον Μόρνο

καταλήγουμε στην άσφαλτο, στη γέφυρα Νταού. Ουσιαστικά αυτός ο χωματόδρομος μοιάζει με ποταμιά. Ο δρόμος μετά τις βροχές δύσκολος ακόμη και για 4χ4.

 Παλιές αναμνήσεις ξυπνάνε. Πόσες φορές  με το τσερόκι πέρναμε την διαδρομή αυτή ώστε να συντομεύσουμε την ώρα για την Αρτοτίνα τον Διάκο το καταφύγιο κτλ. Διαδρομή και με απρόοπτες συναντήσεις...

 Η βλάστηση οργιάζει . Ελατα,  καστανιές, δρύς, αγριαχλαδιές, αγριοτριανταφυλλιές, πλατάνια, κτλ. Περιοχή ιδιαίτερης ομορφιάς που λίγοι προφανώς την γνωρίζουν.

Η όμορφη διαδρομή συνεχίζεται στην περιοχή της Στρώμης και της Καλοσκοπής αλλά και  μέχρι την Άμφισσα και την Ιτέα όπου δεσπόζει ο παραδοσιακός ελαιώνας. 

Γκιώνα Βαρδούσια Οίτη μας περιβάλλουν και εμείς με ανοιχτά παράθυρα στο Τερράνο ρουφάμε τον αέρα της Ρούμελης. 'Αντε και του χρόνου να ξανασυναντηθούμε στο καταφύγιο για εργασία και χαρά αναφωνεί ο ένας Χρίστος. Ο άλλος κουνάει το κεφάλι και σκέφτεται προφανώς πως όσο υπάρχει δρόμος ανοιχτός θα ξανανέβει με πρώτη ευκαιρία. 

ΖΩΗ με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ με ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

                               

         ΑΠΕΡΓΙΑ 1η Οκτωβρίου 2025

Ο 10ος μήνας του 2025 έκανε ποδαρικό με απεργία των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ. Μετά τα τελευταία νομοσχέδια της κυβέρνησης τα οποία ουσιαστικά νομιμοποίησαν ΟΛΟ το εργασιακό καθεστώς μιας "εργασίας ΤΎΠΟΥ ντελίβερι" που προσομοιάζει σε φασιστικό καθεστώς με δημοκρατικό; προσωπείο. Η κινητοποίηση αυτή των συνδικάτων λοιπόν, είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει αυτή την ώρα.

Μια δύσκολη ώρα για κάθε πολίτη στη χώρα μας, των καθολικών μπαζωμάτων απόλους τους αρμούς εξουσίας, μια ώρα επικίνδυνη για την Μεσόγειο και τον κόσμο γενικότερα.

Ας μην γκρινιάσουμε όμως. 

συνταξιουχοι ΟΤΕ

Οι χώρες, οι λαοί, οι εργαζόμενοι έχουν κύρια ευθύνη στο ποιους εκλέγουν ποιους στηρίζουν, αλλά και πως και πόσο αντιδρούν.  

Ούτε το δίκιο ούτε οι νίκες για τον εργαζόμενο είναι αυτονόητο ότι θα υπερισχύσουν από μόνες τους. Τέλος πάντων.

Θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν τα κατάλληλα σχέδια στα επιτελεία των προοδευτικών όπου γης και στην χώρα μας που θα οδηγήσουν σαυτο που λέει ο τίτλος του σημειώματος. 

ΖΩΗ με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ με ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Ελπίζουμε ...