ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ το λιοντάρι της Ρούμελης

 

από Andreas Mp 

Το βράδυ της 5ης Ιουνίου του 1825 το ξυλοφορτωμένο σώμα του Οδυσσέα Ανδρούτσου ρίχτηκε από τον βράχο της Ακρόπολης. 

Ο υπασπιστής του οπλαρχηγός Γκούρας τον δολοφόνησε κατόπιν συμφωνίας με τον Κωλέττη. Ο Κωλέττης ο άθλιος είχε προσπαθήσει κι άλλες πολλές φορές να βγάλει από την μέση τον λαοπρόβλητο Ανδρούτσο. 

Στο πρόσωπο του Οδυσσέα συγκεφαλαιώνεται ένα μεγάλο μέρος των αντιθέσεων της επανάστασης. Ο ίδιος, υπέρτατο κομάντο μα και στρατιωτικός ηγέτης από τους λίγους, βρισκόταν σε μονίμως δυσχερή θέση από τους πολιτικούς ηγέτες και τον Άρειο Πάγο. Ο αρχιστράτηγος της Ανατολικής Ελλάδας εξέφραζε στο ανώτερο επίπεδο τις διαμάχες εξουσίας που κατέληξαν σε πολύ συχνούς εμφυλίους.

 Οι οπλαρχηγοί με τους πολιτικούς. Οι οπλαρχηγοί μεταξύ τους. Οι πολιτικοί μεταξύ τους με πληρωμένους οπλαρχηγούς. Οι Ρουμελιώτες με τους Μωραίτες. Πρωταγωνιστής στην παραπλάνηση και διάσπαση του Οθωμανικού μετώπου, ο πρώην αρχηγός της φρουράς του Αλί Πασά, μυημένος στις αξίες της Φιλικής Εταιρείας, μα και οπαδός της πανβαλκανικής προοπτικής του Ρήγα, καθυστέρησε την κάθοδο του Ομέρ Βρυώνη στην Πελοπόννησο στα πρώτα κρίσιμα βήματα της Εθνεγερσίας. Απηυδησμένος από την κατοπινή του απομόνωση παρέδωσε τους τίτλους του, απομονώθηκε στην Δρακοσπηλιά του, για να επανέλθει κατόπιν λαικής απαίτησης όταν έσφιξε ο κλοιός των Οθωμανών καβαλάρης υπερασπιστής της Αθήνας υπό τις επευφημίες του πλήθους. 

Μα η Επανάσταση ήταν διμέτωπη, ενάντια στις ελληνικές φατριές και στους Τούρκους. Το λιοντάρι της Γραβιάς με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις και με την τρομερή φήμη, με τον τραγικό του θάνατο, προοίμιο άλλωστε και της δολοφονίας του Καραισκάκη, μένει σύμβολο των διχασμών που σηματοδότησαν τις προοπτικές της Επανάστασης μα και ταλαιπωρούν το νεοελληνικό έθνος εξαρχής της συγκρότησης του σε έθνος. Μπορεί να βρήκε τέλος από αδερφική προδοσία, όμως ούτε οι αντιφάσεις του, ούτε η καταφυγή του στους Τούρκους, στο τέλος, του αφαίρεσαν την θέση του στο πάνθεον των Ηρώων. 

Εξάλλου ο Δυσσέας εκτός από αγρίμι των βουνών ήταν κι από τους λίγους μορφωμένους οπλαρχηγούς. 

Σαν τους Κολοκοτρωναίους, έτσι και η γενιά των Βερουσέων, Βερούσης ήταν το επώνυμο του Οδυσσέα, γιου του Καπετάν Ανδρέα (εξού και Ανδρούτσος) που τον αποκεφάλισαν οι Τούρκοι όταν ο Δυσσέας ήταν μόνον 8, δηλαδή το 1797, είχαν χορτάσει από βουνίσια δράση πολλές γενιές πίσω.

 Η γενιά του Οδυσσέα και του Κολοκοτρώνη ήταν το απαύγασμα, η κορύφωση γενεών αιώνων: ήταν το πλήρωμα του χρόνου.