δίπλα στο ΦΩΚΙΚΟ ΤΡΙΕΘΝΕΣ

 

 

δίπλα ΣΤΟ ΦΩΚΙΚΟ ΤΡΙΕΘΝΕΣ

Μέρος πρώτο Χρ. Βανδώρος

Ο Αύγουστος τελειώνει αλλά οι καύσωνες συνεχίζονται. Τι καλλίτερο από μια εξόρμηση στην ελατοσκέπαστη ορεινή βορειοανατολική περιοχή του νομού; Κριάτσι, Αρτοτίνα, μονή Αγ Ιωάννη, Καλύβια (Αγ. Μαρίνα), μα κυρίως το μετά.

Η ΟΞΙΑ σταμάτησε στην ΣΑΡΑΝΤΑΙΝΑ

Η Οξιά και ο Έλατος ήταν αδέλφια. Στην μακριά πορεία τους από τα βόρεια στα νότια έφτασαν στην Σαράνταινα. Η Οξιά δεν είχε άλλες δυνάμεις… Προχώρα είπε στον Έλατο. Εγώ μένω εδώ δεν συνεχίζω. Ο Έλατος πράγματι συνέχισε. Έφτασε στον Ταΰγετο. Η Οξιά έδωσε το όνομα της στην περιοχή και δημιούργησε στα όρια 4 νομών, το νοτιότερο δάσος του είδους αυτού στην Ευρώπη.

Ο Δημήτρης φορώντας το κράνος, και καθήμενος στη σέλα της εντούρο, μας δείχνει τον δρόμο για την διάσχιση της βουνοπλαγιάς. Προηγουμένως η προσπάθεια να φτάσουμε με το Τερράνο στην Άμπλιανη ναυάγησε, καθόσον  ο δρόμος μετά την Λεύκα-Μανδρινή είχε εξαφανιστεί στην χαράδρα. Δεν πειράζει. Κάθε εμπόδιο για καλό, και το πρώτο σημάδι, η πρόθυμη παρέα των 3 μοτο βουνού ότι καλλίτερο. Σαν κατσίκια ανεβοκατέβαιναν, έπαιζαν στο χώμα, πηδούσαν τις χωμάτινες όχθες.

Το τερράνο ζήλευε αλλά το πλήρωμα πάθαινε ίλιγγο και μόνο που το σκεφτόταν. Που να το τολμήσω…

 Πριν την Λεύκα στην ταμπέλα ΒΟΣΚΟΤΟΠΙΑ, πήραμε τον υποτυπώδη δρόμο που οδηγεί στο καταφύγιο της Γραμμένης Οξιάς. Πίσω μας τα περήφανα Βαρδούσια, ο Φίδαρης, του Άη Γιάννη το Μοναστήρι με το κελί του Άγιου Διάκου της κλεφτουριάς, στο πλάι αγναντεύεις την Καλιακούδα και το Βελούχι. Στόχος μας το πέρασμα δίπλα από το ερημοκλήσι προς την κορυφή.

Τ' άσπρο ξωκλήσι στην πλαγιά κατάγναντα στον ήλιο

πυροβολεί με το μικρό στενό παράθυρό του

Και την καμπάνα του αψηλά στον πλάτανο δεμένη

την εκουρντίζει ολονυχτίς για του Αη Λαού τη σκόλη.

 Τραβερσάραμε έναν από τους πολλούς και παντοτινούς αγίους των ελληνικών βουνών – το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και βρεθήκαμε δίπλα στο όμορφο αλλά κλειστό πλέον καταφύγιο. Κάπου εδώ αφήσαμε τα ωραία και ορμήσαμε στα ωραιότερα. Η μαγεία ολοκληρώθηκε όταν μετά το μνημείο της μάχης στη Γραμμένη, και μετά την βρύση του Αρβανίτη πήραμε το αριστερά δρομάκι που δεν καλοφαίνεται είναι η αλήθεια.

Ο Ήλιος χάθηκε. Μερικά χιλιόμετρα η διαδρομή μας προκαλούσε να κατέβουμε να περπατήσουμε… Ένας πέπλος κάτω –στις ρόδες, μια αέρινη από φύλλα τέντα δροσιάς από πάνω.

Σπάνια τέτοια ομορφιά. Αν και έχω γράψει 100δες χιλιόμετρα  σε χώμα και βουνό (4Χ4 35 χρόνια) η διαδρομή αυτή είναι η κορυφή.

Αξίζει να την διασχίσεις και τις 4 εποχές ειδικά τέλη Οκτώβρη… Αργά ανεβήκαμε στην Σαράνταινα. Τα παιδιά τράβηξαν διαδρομή κάθετη στην πλαγιά εκτός δρόμου, για να βρεθούν στο τέλος στα Κοκκάλια από την περιοχή της Ευρυτανίας. Συνεχίσαμε στον δρόμο. Τα κοπάδια λίγο πιο πέρα με τους 2 γεροβοσκούς ζωγράφιζαν στο τοπίο κάτι από την Ελλάδα του 50 του 60 που μάλλον δύσκολα θα συνεχίσει .

…Πράσινη μέρα λιόβολη καλή πλαγιά σπαρμένη

κουδούνια και βελάσματα μυρτιές και παπαρούνες…

Η Άμπλιανη ή Σταυροπήγιο στα 1220 υψόμετρο μας περιμένει. Ξακουστό χωριό για τα σκουτιά του και τον χορό του Στέγκου στην πλατεία της Αγ. Παρασκευής. Πρόχειρο φαγητό και ξανά στο δρόμο. Δίχως χώμα.

Μπήκαμε στον πολιτισμό της ασφάλτου.  Μικρή παράκαμψη για το μνημείο στα Κοκκάλια.. Παρατημένο ξεθωριασμένο και σίγουρα άγνωστο για τους πολλούς. Είναι η περιοχή που οι Γαλάτες του Βρέννου ηττήθηκαν κατά κράτος από τους Αιτωλούς το 279 πχ. Ο θρύλος μιλάει για 40.000 σκοτωμένους. Σκάβεις ακόμη και σήμερα και ανακαλύπτεις αντί πέτρα κόκκαλα. Έτσι ονομάστηκε η περιοχή στα Κοκκάλια.

Κατηφορίζουμε για Άγιο Νικόλαο όπου μας περιμένει το οικογενειακό ξενοδοχείο ΟΝΕΙΡΟ. Άριστη επιλογή από κάθε πλευρά. Με τους αναβάτες συναντιόμαστε για να χωρίσουμε. Αυτοί για Κρίκελλο εμείς για το Όνειρο. Την άλλη ημέρα θα συναντιόμασταν στην Καστανούλα (Σέλιτσα) όπου πέρασαν την βραδιά τους στο δρόμο για τον Πάντα Βρέχει. 

το δευτερο μέρος  θα ακολουθήσει...