ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ κ Οσα φερνει Ο ΧΡΟΝΟΣ

Μετά από αρκετό καιρό, βρέθηκα -αναγκαστικά- λόγω κτηματολογίου στα πατρικά χώματα.
Στην Έρυσσο, στα Τουλιάτα, στα Στελιάτα, στο δασωμένο λόφο του Διβόλου, όπου τα πατρογονικά κτίσματα, στέκουν λαβωμένα από τον χρόνο και την εγκατάλειψη.

Ευτυχώς.
Το πέτρινο μονοπάτι που οδηγούσε πάνω στο λόφο ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση. Ας είναι καλά τα παιδιά που άνοιξαν τα παλιά μονοπάτια που οδηγούσαν στις κατοικίες και συνδεαν μεταξύ τους τα χωριά της Ερύσσου.
Μετά από σύντομο περπάτημα 10 λεπτών έφτασα στον προορισμό μου.
Η θέα απεριόριστη.

Η Ιθάκη, το ακρωτήρι της Κυράς στη Λευκάδα, μέχρι και τους Παξούς!!! το μάτι χαίρεται την απεραντοσύνη του πελάγους, μαζί με το δασωμένο κοντινό τοπίο. Κυπαρίσσια, ελιές πνιγμένες από τα αγριοπούρναρα, γκρίζα πέτρα, μονοπάτια που μόνο τα ζωντανά μπορούν να διαβούν χωρίς να κινδυνεύουν.
Και ανάμεσα σε όλα αυτά, τα παλιά πέτρινα σπίτια σε κατάσταση ερειπίων, τα περισσότερα, να μπερδεύονται με τα πολυτελή καινούργια "πισινάτα" του RBNB.
Πλούσια παλέτα, όλες οι αποχρώσεις, το μάτι "βοσκάει" σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.
Ξεχωριστή η Έρυσσος από την άλλη Κεφαλονιά. Δύσκολη ορεινή περιοχή γιαυτό -έλεγε - ο πατέρας μου οι Ενετοί δεν την προτιμούσαν και οι άρχοντες της εποχής, όντας γαιοκτήμονες, στάθηκαν απόμακρα.
Κάθε οικογένεια, και ένα χωριό, λίγα σπίτια όλοι συγγενείς μα κυρίως αλληλέγγυοι. Λίγο το νερό, λίγη η γη, πολλοί ναυτικοί και μετανάστες.
 Κάθε σπίτι, ένα ολοκληρωμένο νοικοκυριό με το κατώι και την στέρνα του...
Δύσκολα μέρη. Πολύ πέτρα.
Η πρώτη ύλη ήταν από δίπλα. Οι στέρνες κομμένες με τον πίγκο και την παραμίνα στον βράχο, σε σχήμα πιθαριού χωρίς καμιά άλλη λεπτομέρεια, ή στεγάνωση και υλικό. Το αλωνοπήγαδο από πέτρα και φυσικά το άνοιγμα για να κατεβαίνει ανεβαίνει ο σύκλος.

Τώρα στου Διβόλου στα 250 μέτρα περίπου υψόμετρο, υπάρχουν χαλάσματα από μερικά σπίτια και δύο που στέκονται λιγότερο ή περισσότερο τραυματισμένα, χάσκοντα στα στοιχειά της φύσης.

Κατά τις διηγήσεις που έχω υπόψη μου, το πέτρινο, είναι του 1800, φτιαγμένο από τον Ανδρέα (προπροπάππου).
Τα παιδιά του σκόρπισαν. Τα εγγόνια το ίδιο.
Ο Κώστας (Καργαμίξας)  βρέθηκε με καίκι στην Πόλη και το 1860 έφτιαξε το σπίτι στο Διβόλου που τώρα δεν υπάρχει. Παντρεύτηκε την Αναστασούλα από τις Λαγονικιές , πήγε στην Ρουμανία αλλά ήταν τζογαδόρος και τεμπέλης.
Ο Δημήτρης (Γλιτσός) σκοτώθηκε το 1910 -12, οι κόρες παρατήσανε το σπίτι, την περιοχή το 1925 και χαθήκανε στην μεγάλη πόλη της Πάτρας.
Ο Ανδρέας ήταν καπιτάνιος στα καράβια του Βαλλιάνου, και στις αρχές του 1900 είχε σκλέπι στο Δούναβη όπου έκανε εμπόριο  σιτηρών.

Ο Παππούς Μπάμπης (Μέγκουρας) στη Ρουμανία στο Δούναβη δούλευε με τον Ανδρέα, και το 1905 έφτιαξε το δεύτερο σπίτι το μεγάλο φέρνοντας 4 λίρες χρυσές, τότε αρκετά χρήματα. Παντρεύτηκε και ξανάφυγε όπως συνήθως γινόταν. Να σημειώσω πως η μάνα του Μπάμπη ήταν από το σόι των Βασιλάτων (Μπουραχανέοι). Πέθανε το 1912. 
Η νόνα Μαρία ήταν από τα Τουλιάτα του 1870, αδελφή του Παπά Δημήτρη. Πέθανε στα 1964 στο Ληξούρι.
Η ώρα περνάει. Ο ήλιος πάει στη Δύση. Βιαστικά κατεβαίνω. Πέντε λεπτά οδήγηση και η Έμπλυση με περιμένει.

Το Φισκάρδο άδειο. Ουτε καφέ να πιείς.
Στον μοναδικό ανοικτό καφενέ κάθεται ο παλιός ιδιοκτήτης για να περάσει η ώρα. Πλησιάζω συστήνομαι. Είπαμε όλοι στην Έρυσσο είναι γνωστοί. Ο Παναγής Γερμενής (Σταθιάς) θυμάται, αναπολεί, ρωτάει. Συζητάμε.

Ο χρόνος περνάει γρήγορα. Έχω να πάω Μάγκανο(στον Αρη)  και Τουλιάτα (ευχαριστώ το τοπικό πρόεδρο Γιάννη Βασιλάτο παιδί παλιού φίλου).
Τελικά ζωή είναι η ιστορία των αναμνήσεων?