ΣΤΟΝ ΚΡΙΣΣΑΙΟ ΣΤΟΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ

«...Όμορφη, Θε μου, που 'ναι η πλάση,

μύρια ποτήρια του νερού

φρεσκοπλυμένα, σκουπισμένα

στο περιγιάλι αστράφτουνε.

Απ’ όλα πίνω το γαλάζιο,

κι ακόμη, γιε μου, να μεθύσω. ...»

ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΙΚΡΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΟΥ

(Στο Κρισσαιο στο Κορινθιακό)

Τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού και αποφάσισα άρον άρον να ανανεώσω την επαφή μου με την θάλασσα.

Φυσικά με την βοήθεια του φουσκωτού μου, παλαίμαχου μεν  αλλά  ετοιμοπόλεμου  FOST.

Πάντα όταν βρίσκομαι σε οποιαδήποτε παραθαλάσσια περιοχή, σε νησί Ελλάδα η αλλού, άθελα μου συγκρίνω τα χρώματα και τα αρώματα του νερού με τα αντίστοιχα του Ιονίου, καθόσον πιστεύω πως οι στίχοι του ποιητή « η πιο όμορφη θάλασσα ειναι αυτή που δεν έχουμε ακόμη ταξιδεύσει...» δεν περιλαμβάνει το Ιόνιο και την πολυνησία του.

Ο Αυγουστιάτικος ήλιος, η ελαφριά συννεφιά ο ελάχιστος σιρόκο λεβάντες, ήταν σταθερή παρέα μας καθώς αφήναμε την προστασία της Μαρίνας Ιτέας και με ανατολική πορεία απομακρυνόμασταν .

Πέρασα ανοιχτά από το Ξενία, τα βραχάκια, το κάμπινγκ . Κανένα πλεούμενο στον ορίζοντα. Λίγα γλαρόνια και συνειρμικά καθώς οι απολήξεις των απότομων χαραδρών σχημάτιζαν λιλιπούτιες παραλίες θυμήθηκα  τον Τζωρτζ Κλούνευ στην «Καταιγίδα» όταν με το σιδερένιο ψαροκαίκο έβγαινε από το λιμάνι, «Αυτή είναι η ζωή...»  Όντως Τζώρτζ αυτή είναι η ζωή... Άλλωστε ο Ψαραντώνης το λέει και το τραγουδάει πολύ καλλίτερα..

Έχω μια σκέψη τώρα μήνες και θέλω να τη μοιραστώ:

Πώς θα 'ταν Θάλασσα να ήμουν, όλο το κόσμο να γυρνώ,

Να κανω κύματα μεγάλα όταν θυμώνω και πονώ

Και ναμαι ότι πιο ωραίο όταν με πιάνει και ηρεμώ....

Τι διάολο. Επιασα τον εαυτό μου να μονολογεί. «...Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου με μάτια να σε χαίρομαι θολά και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου, πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά...»

Ένα γαλαζοπράσινο σκηνικό ελάχιστα μίλια από  την MARINE ITEAS, γέμιζε το οπτικό μου πεδίο. Και λίγο παρακάτω οι αποχρώσεις του μπλέ μια πανδαισία.                          «...Αγκαλιά να με πάρεις θάλασσά μου εσύ

τη μπορώ την αρμύρα και ας είμαι πληγή.

Γίνε δρόμος και μοίρα θάλασσά μου και πες

τι σημαίνουν οι λέξεις αλλά κι οι σιωπές...»

Λες και ένα κομμάτι από τα Εγκρεμνά, από την Πλατειά Αμμο από την πανέμορφη Αγ Κυριακή ακόμη ακόμη και από την ανεπανάληπτη Φτέρη το Βατούμι το Γιδάκι είχαν μεταφερθεί στα βορεινά προάστεια του Κορινθιακού, στα διαμερίσματα του Κρισσαίου.                    «..Μπορεί και τα λόγια μου  

να είναι αέρας σαν τα δικά σου.

Καιρός είναι άλλωστε ν’ αφήσουμε

τα όνειρα, σαν μια φούχτα άμμο

που τη ρίχνουμε πίσω μας. Αρκεί

πως αυτός ο παράδοξα όμορφος

κόσμος μάς μάγεψε. Μεθύσαμε

θάλασσα! ...»

Φυσικά μην υπερβάλουμε.  Το Ιόνιο είναι εκτός συναγωνισμού και παραλίες όπως τα Μανιά το Ξι και ο Μια Λάκος δεν υπάρχουν πουθενά αλλού. 

«...Εχουµε τόση θάλασσα µπροστά µας.

Εκεί που τελειώνουµε εµείς αρχίζει η θάλασσα...»

Μα αρκετά.  Ηρθε η ώρα να πούμε να δούμε μέσα από ατελέστατες φωτο ενός απλού κινητού τηλ ...

«...Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή — φωνή που μπαίνει μες στην καρδιά μας και την συγκινεί και την ευφραίνει. Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει, τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι, ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός. ....»

«...Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού. Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό. ..»

«...Νὰ ζοῦσα καὶ πάλι στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη, στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη ...»

Το αιώνιο τ ρ α γ ο ύ δ ι του πόντου απαντά στο κενό

και γεμίζει το μηδέν με καρδιά και με ήλιο

«...Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα

Βαθύ γαρίφαλο ακρωτήρι

Το χέρι σου έφευγε με το νερό

Να στρώσει νυφικό το πέλαγος

Το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό...»

«...Η θάλασσα

χαμογελάει στα μάκρη

δόντια τ’ αφρού

ουράνια χείλη ...»