ΕΛΙΑ Βάσανα, προβλήματα κ προβληματισμοί

Η ΕΛΙΑ κ (2) μαρτυρίες

Το μάζεμα της ελιάς βρίσκεται αυτή την περίοδο στα φόρτε του. Μαζί με αυτό, η αγωνίες για τον καιρό, τον δάκο, τα μεροκάματα, τα δικαιώματα στα ελαιοτριβεία, αλλά κυρίως για την τιμή που θα πετύχουν οι παραγωγοί στο λάδι τους και κατά δεύτερο αλλά πολύ σημαντικό ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της ακρίβειας την επόμενη καλλιεργητική περίοδο. Πολλά και διάφορα ακούγονται. Αλλά τελικά όπως λέει ο λαός «έξω από τον χορό πολλά τραγούδια».

 Σαν μια απάντηση στα παραπάνω προβλήματα,  επέλεξα από πλήθος σχολίων 2 πολύ χαρακτηριστικές παρεμβάσεις παραγωγών προκειμένου να αποκτήσουμε μια σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων, η έστω να σκεφτούμε τρόπους παρέμβασης σε ότι έρχεται.

Έτσι μετά το χθεσινό άρθρο για τον πρωτογενή τομέα (Ν. Φαραντούρη) ας δούμε και το σημερινό σαν συνέχεια στην ασυνέχεια των πολιτικών στην αγροτική περιοχή.

ΜΗΝ ΑΔΙΚΕΊΤΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ Κ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΊΑ ΤΩΝ ΕΛΑΙΟΠΑΡΑΓΩΓΩΝ

Πέτρος Δρακόπουλος

Διαβάζω διάφορα για εμάς κ την τιμή του προϊόντος (ελαιόλαδο)

Έχει κανείς αναλογιστεί πόσο αξίζουν τα ελαιοπεριβολα κ τα διάφορα εργαλεία που απαιτούνται κ τα έξοδα;

Για να μην σας κουράσω με αριθμούς ( μπορώ να το κάνω κάποια άλλη στιγμή)

Η συνολική αξία της περιουσίας του πατέρα μου μαζί με εργαλεία κ αποθήκες ανέρχεται σε περίπου 400 με 450 χιλιάδες € έχοντας στην κατοχή του 1500 παραγωγικά ελαιόδεντρα ορισμένα 100+ πλέον ετών κ 500 δέντρα ελιές Καλαμών.

Πείτε μας λοιπόν, ποιος έχοντας ένα μαγαζί ή μια βιοτεχνία τέτοιας αξίας θα ήταν ευχαριστημένος εάν έβγαζε καθαρά στην καλύτερη περίπτωση περίπου 10000 άντε 12000€ εάν πάνε καλά τα πράγματα.

Κ εάν σας φαίνονται πολλά τα 400 χιλιάδες € να κατεβάσω την αξία των στα 300χιλιαδες.

Kostas Kazeros

Για να δώσει σοβαρό κέρδος ένας ελαιώνας πρέπει να δουλέψουν 3 γενιές. Εκτός της δουλειάς που χρειάζονται με χιλιάδες εργατοώρες προσωπικής εργασίας, έχεις να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο της πυρκαγιάς που σημαίνει ότι ξαναρχίζεις από την αρχή. Τον πάγο και τον χιονιά, που επίσης δημιουργούν ζημιές που σε φέρνουν πίσω αλλά και την ξηρασία, το χαλάζι κλπ που δίνουν χαμένες χρονιές.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους Ισπανούς οι οποίοι έχουν τεράστιες συνεχόμενες εκτάσεις, επίπεδων εδαφών που τους επιτρέπουν να καλλιεργούν και να συλλέγουν τον καρπό με το 1/3 των δικών μας εξόδων. Μπορεί το λάδι των ημιορεινών ελαιώνων να είναι γκουρμέ και άριστης ποιότητας, αλλά αν δεν γίνει συνεταιριστική καλλιέργεια, επεξεργασία και εμφιάλωση, δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει την τιμή που του αξίζει. Θα θησαυρίζουν οι έμποροι ντόπιοι και ξένοι.

Συνεπώς η ελαιοκαλλιέργεια είναι έρωτας και όχι επένδυση που θα σου αποφέρει κέρδη σύντομα. Αγαπώ την ελιά γιατί είναι συνδετικός κρίκος με τους προγόνους μας που τις φυτέψαν για μας. Κλαδεύεις, μαζεύεις τα ίδια δέντρα που καλλιεργούσε για σένα ο παππούς η ο προπάππος σου κι ακόμα πιο παλιά. Για αυτό αξίζει να προσπαθούμε να διατηρήσουμε αυτά τα δέντρα έστω κι αν δεν αποδίδουν σε χρήμα όσο θα έπρεπε λόγο των συνθηκών.

Τελειώνω λέγοντας σε όσους δεν γνωρίζουν και θυμώνουν που οι παραγωγοί ζητούν μεγαλύτερες τιμές, ότι για να φτάσει ένας ελαιώνας να βγάζει τα έξοδα του, χρειάζονται 15 χρόνια τουλάχιστον, στα οποία έχεις ξοδέψει χιλιάδες ευρώ.

Ένα παράδειγμα για να βάλεις 600 ρίζες ελιές χρειάζεσαι ένα κτήμα 30 στρεμμάτων με νερό το οποίο έχει αξία και θα μπορούσε να αποφέρει άμεσα κέρδη με μονοετής καλλιέργειες. Θα χρειαστείς γύρω στα 3000€ τουλάχιστον για χωματουργικές εργασίες, να ανοίξεις τρύπες, αποστραγγιστικά , εξετάσεις εδάφους κλπ. Αγορά φυτών 2500€, εγκαταστάσεις ποτίσματος, κόστος ύδρευσης, λιπάσματα κάνα 2000 ακόμα. Αν πάνε όλα καλά και δεν χάσεις πολλά δέντρα επί μία πενταετία θα πληρώνεις κάθε χρόνο κάνα δυο χιλιάδες και δεν θα εισπράττεις. Για άλλα πέντε χρόνια θα βγάζεις ίσως τα έξοδα για τα λιπάσματα και το νερό. Μετά την δεκαετία θα είσαι τυχερός αν τον Νοέμβρη σου αφήσουν ένα μικρό κέρδος, όχι απόσβεση απλά να καλύψεις τα έξοδα της χρονιάς και να σου μείνουν λίγα ευρώ. Ποιος επιχειρηματίας θα έκανε μια τέτοια επένδυση? Κανείς.

Το κάνουν μόνο όσοι έχουν ήδη κάποιους κερδοφόρους ελαιώνες από τους παππούδες και γονείς και θέλουν κι αυτοί να αφήσουν στα παιδιά τους κάτι ακόμα.

Και μόνο αν έχουν κάποιες άλλες παράλληλες καλλιέργειες που δίνουν εισόδημα.

Στην Ισπανία όμως έχοντας τεράστιες εκτάσεις φυτεύουν χιλιάδες δέντρα που στα 5 χρόνια μπαίνει η μηχανή και τα μαζεύει αυτόματα με ασήμαντο κόστος. Μπορεί από 5000  δεντράκια να πάρουν 2.5 τόνους αλλά το κόστος είναι ελάχιστο σε σχέση με το δικό μας. 

Ναι θα έπρεπε το λάδι όπως το παράγουμε εμείς να πουλιέται από τον παραγωγό 10 ευρώ, αλλά δεν θα μπορούσε κανείς να το αγοράσει.

ΣΙΤΟΥ ΣΠΑΡΘΕΝΤΟΣ ΚΡΙΘΗ ΕΦΥ

 

σίτου σπαρθέντος κριθή έφυ

Ο Νικόλας Φαραντούρης, είναι καθηγητής της Έδρας Jean Monnet στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, διευθυντής Μεταπτυχιακών στην Ενέργεια στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς, και οινοπαραγωγός στην Κεφαλονιά . Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ναυτεμπορική στις 21/11/2022 και τό έλαβα μετά από σχετική ερώτηση μου για ανάλογη παρουσίαση του σχετική με την πρωτογενή παραγβγή στο νησί. Πρόκειται για ένα σοβαρότατο κείμενο το οποίο καλό είναι να διαβαστεί από όλους όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για μια αναπτυξιακή πορεία στη χώρα με την κοινωνία και τον πολίτη στο επίκεντρο. Ειδικά σήμερα , που ο "πόλεμος των τροφίμων κ της ενέργειας" αποδείχνει την γύμνια, την κοινωνική αχρηστία του νεοφιλελέ χρηματοπιστωτικού τομέα, τέτοιες αναφορές γίνονται δυο φορές απαραίτητες. Ας το μελετήσουμε.

ΣΙΤΟΥ ΣΠΑΡΘΕΝΤΟΣ κριθή έφυ.

 Σιτάρι σπείραμε, κριθάρι φύτρωσε. Η φθίνουσα ελληνική γεωργική παραγωγή, η εθνική αιμορραγία και ο κίνδυνος για τη διατροφική επάρκεια (επαν)έρχονται στο προσκήνιο καθώς ο πόλεμος μαίνεται στην Ουκρανία.

Η ΕΛΛΑΔΑ βρίσκεται σήμερα στη θέση να μην μπορεί να καλύψει με ίδιες δυνάμεις όλες τις ανάγκες της σε βασικά αγαθά όπως το μαλακό σιτάρι, το γάλα και το μοσχαρίσιο κρέας και σε απαραίτητα προϊόντα όπως τα λιπάσματα και οι ζωοτροφές. Καθίσταται έτσι όμηρος των διεθνών εξελίξεων (διεθνών παραγωγών, διεθνών τιμών). Και όταν μεν οι τιμές είναι χαμηλές και η εφοδιαστική αλυσίδα λειτουργεί ομαλά, ουδέν πρόβλημα. Σε ένα όμως πληθωριστικό περιβάλλον με ένα δυσθεώρητο ενεργειακό κόστος, οι χρόνιες αδυναμίες αποκαλύπτονται: στα είδη πρώτης ανάγκης, στο καλάθι της νοικοκυράς και στα σκληρά στατιστικά στοιχεία για το ισοζύγιο συναλλαγών, που δείχνουν την επιδείνωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.

ΑΣ ΔΟΥΜΕ τα νούμερα: Το 2021 το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της Ελλάδος ανήλθε στα 181 δισ. ευρώ. Οι συνολικές εισαγωγές της χώρας διαμορφώθηκαν σε 64,2 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 35% του ΑΕΠ. Συνολικά σε αξία, οι ελληνικές εισαγωγές το 2021 ανήλθαν στα υψηλότερα επίπεδα από το 2008, ενώ το εμπορικό έλλειμμα (εξαγωγές μείον εισαγωγές) ανήλθε στα υψηλότερα επίπεδα από το 2010, στα 24,3 δισ. Είναι προφανές ότι το ενεργειακό κόστος επιδρά επιβαρυντικά στον αγροτικό τομέα, αφενός διότι καθιστά ακριβότερα τα καύσιμα των αγροτών, αφετέρου διότι εκτοξεύει τις τιμές των λιπασμάτων, η παραγωγή των οποίων απαιτεί μεγάλες ποσότητες ενέργειας και ειδικά φυσικού αερίου.

ΑΛΛΑ ΓΙΑ την Ελλάδα το πρόβλημα είναι ακόμη μεγαλύτερο, διότι ως εισαγωγέας βασικών προϊόντων και αγαθών, δεν επιβαρύνεται μόνο με το κόστος παραγωγής, αλλά και με το κόστος εισαγωγής. Εάν η ελληνική αγροτική και ζωική παραγωγή ήταν πιο εύρωστη, το κόστος εισαγωγής θα ήταν μικρότερο και οι ανατιμήσεις στο ράφι ακόμη μικρότερες.

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), την περίοδο 2015-2019 οι συνολικές εισαγωγές τροφίμων και ζώντων ζώων στη χώρα μας ανήλθαν σε αξίες σε 28 δισ. ευρώ περίπου, εκ των οποίων τα 9,3, δηλαδή το 33%, αφορούσαν τρόφιμα ζωικής προέλευσης (κρέας, αυγά, γάλα, τυριά, γαλακτοκομικά προϊόντα). Την ίδια περίοδο, οι αντίστοιχες συνολικές εξαγωγές ήταν αξίας 22 δισ. ευρώ, εκ των οποίων μόνο τα 3,4 δισ. ευρώ, δηλαδή το 15%, αφορούσαν τρόφιμα ζωικής προέλευσης.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ τα σημερινά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ δείχνουν πως οι τιμές στην ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία επηρεάζονται καθοριστικά από τις εισαγόμενες πιέσεις. Τα στοιχεία για τους Δείκτες Τιμών Εισροών και Εκροών στη Γεωργία – Κτηνοτροφία για τον Ιανουάριο 2022 είναι αποκαλυπτικά. Σκοπός του Δείκτη Τιμών Εκροών είναι η μέτρηση της σχετικής μεταβολής των τιμών που απολαμβάνουν οι παραγωγοί στον τομέα γεωργίας – κτηνοτροφίας κατά την πώληση των γεωργικών προϊόντων τους, ενώ σκοπός του Δείκτη Τιμών Εισροών είναι η μέτρηση της σχετικής μεταβολής των τιμών που καταβάλλουν για την αγορά των αναλώσιμων μέσων, αγαθών και υπηρεσιών, που χρησιμοποιούνται στην παραγωγική διαδικασία. Τον Ιανουάριο 2022, λοιπόν, ο Γενικός Δείκτης Τιμών Εισροών στη Γεωργία – Κτηνοτροφία παρουσίασε αύξηση 18,6% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη του Ιανουαρίου 2021, ενώ ο Γενικός Δείκτης Τιμών Εκροών στη Γεωργία – Κτηνοτροφία (χωρίς επιδοτήσεις) παρουσίασε αύξηση 18,3% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη του Ιανουαρίου 2021. Ο μέσος σταθμικός Δείκτης Εκροών του δωδεκαμήνου Φεβρουαρίου 2021 – Ιανουαρίου 2022, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη του δωδεκαμήνου Φεβρουαρίου 2020 – Ιανουαρίου 2021, παρουσίασε αύξηση 11,9% και ο μέσος Δείκτης Εισροών του δωδεκαμήνου Φεβρουαρίου 2021 – Ιανουαρίου 2022 παρουσίασε αύξηση 9,3%.

ΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ κόστος εκτόξευσε τις προαναφερόμενες τιμές εισροών και πυροδότησαν ανησυχίες για τη διατροφική επάρκεια στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες. Ειδικά όμως στη χώρα μας η κατάσταση είναι εξαιρετικά ανησυχητική, διότι η αγροτική και ζωική παραγωγή είναι μικρή και πλήρως εξαρτώμενη από εισαγόμενα προϊόντα. 

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ για παράδειγμα το σιτάρι: Οι ετήσιες ανάγκες της χώρας σε μαλακό σιτάρι είναι 900 χιλιάδες τόνοι. Η εγχώρια παραγωγή καλύπτει μόλις το 10%, ενώ από τις εμπόλεμες σήμερα χώρες, Ρωσία και Ουκρανία, εισάγουμε περίπου το 40% των αναγκών μας. Γιατί η Ελλάδα δεν είναι αυτάρκης σε σιτάρι; Διότι η καλλιέργεια του σίτου δεν προσέφερε μεγάλα περιθώρια κέρδους στους αγρότες, δεν στηρίχθηκε επαρκώς μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και έτσι οι παραγωγοί την εγκατέλειψαν. Αλλά και δεδομένου ότι οι αλευροβιομηχανίες μπορούσαν να εισάγουν πολύ πιο φτηνό αλεύρι από τρίτες χώρες, δεν έδωσαν κίνητρα στους Έλληνες καλλιεργητές, οι οποίοι έστρεψαν το ενδιαφέρον τους σε νέες, οικονομικά πιο ελκυστικές (καλύτερα επιδοτούμενες) καλλιέργειες.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ πως στην Ελλάδα η παραγωγή μαλακού σιταριού έφτασε στα επίπεδα της αυτάρκειας τη δεκαετία του 1950, και προς τα τέλη του 1970 υπήρχε πλεόνασμα, το οποίο διατηρήθηκε μέχρι το 1984. Έκτοτε όμως επήλθε ραγδαία μείωση της καλλιέργειας του μαλακού σιταριού, η οποία συνοδεύθηκε από αντίστοιχη αύξηση της καλλιέργειας του σκληρού. Μόλις προ μηνών και ενώ ήταν σαφές πόσο εύθραυστη είναι η κατάσταση στην Ελλάδα (τα συμβόλαια σιταριού ανήλθαν στο υψηλότερο επίπεδο 14 ετών, στα 400 ευρώ ο τόνος, εξαιτίας των φόβων για παγκόσμιες ελλείψεις), αποφασίσθηκε στα πλαίσια της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής οι καλλιέργειες των σιτηρών να επιδοτηθούν και να ενταχθούν στο καθεστώς των συνδεδεμένων ενισχύσεων.

ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ; Επανασχεδιασμός: Επανασχεδιασμός της γεωργικής μας πολιτικής. Όπως στην ενέργεια, έτσι και στον πρωτογενή τομέα. Η σοβούσα κρίση μπορεί να αποτελέσει αφορμή και αναγκαιότητα. Βασικό στοιχείο του ανασχεδιασμού θα πρέπει να είναι η χρηματοδότηση που παραμένει εξαιρετικά προβληματική. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ), τα επιτόκια για τη γεωργία στην Ελλάδα κυμαίνονται από 4%-8,5%, είναι υψηλότερα στη γεωργία από τους άλλους τομείς και από τα υψηλότερα στην Ε.Ε. Αυτό έχει ως συνέπεια το κόστος των τόκων να είναι υψηλό και να επιβαρύνει ανάλογα και το κόστος παραγωγής. Η ΕΤΕπ στην έκθεσή της διαπίστωσε και σημαντικό χρηματοδοτικό κενό στη γεωργία (ζήτηση-προσφορά δανείων) μεταξύ 4,5 δισ. ευρώ και 14,3 δισ. ευρώ, το οποίο δείχνει πως οι νέοι Έλληνες αγρότες δεν έχουν πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό.

ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ γεωργία και κτηνοτροφία στον τόπο μας, χρειάζεται άμεσα επανασχεδιασμός στόχων και στρατηγικής. Διαφορετικά, «σίτου σπαρθέντος κριθή έφυ». Ή ακριβέστερα: Μήτε σίτος, μήτε κριθή.

Στην Θεσσαλονίκη - Διεθνές κιν/κό φεστιβάλ.

    

ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ είναι ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ

Χθές, 13 Νοεμβρίου, Κυριακή βράδυ, στη Θεσσαλονίκη και στο κατάμεστο ΟΛΥΜΠΙΟΝ, έπεσε η αυλαία του 63ου διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ.

Η απονομή των βραβείων, ανέδειξε νικήτριες, σπουδαίες ταινίες τόσο του ευρωπαικού κινηματογράφου όσο και του ελληνικού μέσα από μια διαδικασία που αγκαλιάζουν οι πολίτες της πόλης και το ελληνικό κινηματογραφόφιλο κοινό. Ελπίζουμε κάποιες από αυτές - ειδικά τις Ελληνικές να τις χαρούμε ίσως μαζί με τους συντελεστές τους στην περιοχή μας.

(Ασημίνα Προέδρου (σκηνοθέτης) κ Ηλέκτρα Βενάκη (μοντέρ) της βραβευμένης ταινίας "ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΗΜΩΝΙΕΣ"

Παραβρεθήκαμε σε αυτή την γιορτή της εικόνας, μαζί με πολλές άλλες λέσχες από όλη την Ελλάδα. 100δες πολίτες , με προεξάρχουσα την νεολαία δίναμε καθημερινά το παρόν στις συνεχείς προβολές σε όλες όσες αίθουσες πρόβαλαν έργα. Παράλληλα είχαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε με τους δημιουργούς, να ανταλλαγούν ερωτήσεις, απαντήσεις, απόψεις , να σφυρηλατηθούν θέσεις και να προβληματιστούμε πάνω στα σημερινά θέματα. 

(Ηλέκτρα Γενατά και Θανάσης Χαλκιάς από την βραβαυμένη ταινία "με αξιοπρέπεια"

Ιδιαίτερα ικανοποιητικό το γεγονός που αποτυπώθηκε και στα βραβεία είναι το ότι η νέα γενιά Ελλήνων δημιουργών τόσο σκηνοθετών όσο και ηθοποιών είναι ιδιαίτερα ικανή να χειριστεί κορυφαία κοινωνικά προβλήματα, να εμβαθύνει στις αιτίες και χωρίς κόμπλεξ να προτείνει απόψεις άκρως ενδιαφέρουσες. 

(Μπάμπης κ Σίσυ. Δύο άτομα των κινημάτων-της αλληλεγγύης που μας τιμούν με την φιλία τους

Οκινηματογράφος δεν είναι απλή υπόθεση. Όταν ξεφεύγει από το απλό προς τέρψη θέαμα, σφυρηλατεί χαρακτήρες, και δημιουργεί οράμα.  Στο φεστιβάλ, υπάρχει και ένα ακόμη κέρδος που δεν φαίνεται "απέξω" .

Η μεγάλη οθόνη, η αίθουσα, ο διάλογος μετά με τους συντελεστές , τα πηγαδάκια στο τραπέζι αργά το βράδυ στην Αριστοτέλους, στα λαδάδικα, γύρω από την Ρωμαική αγορά, σφυρηλατούν μια διαφορετική κοινωνικότητα μέσα από την οποία ο θεατής από αποδέκτης μετατρέπεται σε ενεργό άτομο.

.

ΑΠΕΡΓΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ από τα παλιά

Η μνήμη των αγώνων είναι αιώνια

Σαυτό το συμπέρασμα καταλήγω κοιτάζοντας το πλήθος το πάθος την αποφασιστικότητα των πολιτών στην Ομόνοια στην πλατεία Κλαυθμώνος στο Σύνταγμα. Οι πολίτες, οι εργαζόμενοι,οι νέοι, οι μαγαζάτορες έδωσαν ραντεβού στην πορεία και υπέγραψαν για μια φορά ακόμη- μετά από καιρό στην σελίδα με τους αγώνες.

ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΈΓΚΕΙΤΑΙ ΣΤΑ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ , σε κάθε μονάδα συλλογικής εκπροσώπησης των εργαζομένων, να συντονίσουν τις διεκδικήσεις τους μέχρι την αγωνιστική εκπαραθύρωση αυτής της βάρβαρης αντιδημοκρατικής, ακραία νεοφιλελεύθερης και αρπαχτικής κυβέρνησης.

Κάθε ημέρα που έρχεται, βουλιάζουμε όλο και περισσότερο. Καιρός να γαντζωθούμε και να ανεβούμε λίγο ψηλότερα . Προγράμματα και συνθήματα υπάρχουν. Δεν χρειάζονται περισσότερα. Τα προοδευτικά κόμματα να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Σε τέτοιες ώρες αξίζει να παραμερίζονται "τα μικρά" και να βλέπουμε "το μεγάλο". 

Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ τα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΝΦΕΡΟΝΤΑ και οι παρατρεχάμενοι ομόκεντροι κύκλοι τους, να παραμεριστούν . Επιτέλους αναλαμβάνουμε σαν εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, άνεργοι δημοκράτες πολίτες τις ευθύνες μας.

το Νοέμβρη στα Βαρδούσια

Το Νοέμβρη στα Βαρδούσια

Ο καιρός το φετινό Φθινόπωρο ποιο πολύ για καλοκαίρι μοιάζει. Ο Σεπτέμβρης ο Οκτώβρης αλλά και οι πρώτες ημέρες του Νοέμβρη, γελάνε με τις προβλέψεις όλων των παραδοσιακών και ερασιτεχνών μετεωρολόγων.

Ούτε βροχή ούτε κρύο. Κάπου κάπου μικρός βοριάς, και τα θαλάσσια λουτρά να συνεχίζονται. Όλοι σκεφτόμαστε πόσο ακόμη. Η παλιά παροιμία, όπως θυμάμαι στο νησί που έλεγαν πως «ο μήνας χάνει τα νερά μα ο χρόνος τα μαζεύει» άραγε θα επαληθευτεί; Δεν γνωρίζω. Αυτό που είναι βέβαιο, η συντήρηση του τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού στο καταφύγιο Βαρδουσίων πρέπει να τελειώσει.

Η παρέα από τα προηγούμενα 20 σχεδόν χρόνια θα ξαναβρεθεί στο δρόμο για πάνω. Τα χρώματα των Βουνών αυτή η απίθανη χρωματική παλέτα του Φθινοπώρου, θα μας συντροφεύσει ξανά, θυμίζοντας μας πως ακριβώς αυτά τα χρώματα θα γίνουν ο προάγγελος του Χειμώνα που θα τα ξεθωριάζει.

Ανεβαίνουμε αργά αργά παρατηρώντας γύρω και συζητώντας. Μα τι νόημα έχουν όλα αυτά τα γράμματα χωρίς τις εικόνες; Λέτε η ζωή να είναι εικόνες κ σιωπή;