Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2024

Δολοφονία Τεμπων. Η Συνέχεια

 


Δεν γνωρίζω πόσοι πολίτες, άκουσαν η διάβασαν όσα η κ. Μαρία Καρυστιανού ανέφερε σε δύο εμβληματικές παρουσίες της. 

Η "ΜΗΤΕΡΑ των ΤΕΜΠΩΝ" που έχασε την 19χρονη κόρη της Μάρθη, σαν πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων και Πληγέντων του δυστυχήματος των Τεμπων, αφενός μίλησε στην εξεταστική Επιτροπή της Βουλής και επίσης έδωσε συνέντευξη στο ραδιοφωνικό σταθμό Ηρακλείου 98,4 και στον δημοσιογράφο κ Σαχίνη.

Και στα δύο ήταν συγκλονιστική. 

Όσα είπε και αποκάλυψε, είναι η πληρέστερη πολιτική ανάλυση των ημερών μας, η σύγχρονη ιστορία της κοινωνίας της πολιτείας της πολιτικής σήμερα. 

Κι όμως. Πολύ λίγη κατά την γνώμη μου, σημασία έχουν δώσει τα κόμματα και οι κοινωνικές οργανώσεις, αλλά και γενικότερα οι πολίτες στις καταγγελίες και στην φασιστική συμπεριφορά πάνω στα θέματα που ανακύπτουν στα γεγονότα των Τεμπων. Αντίθετα απότι συμβαίνει στο θέμα με τον ¨ΑΛΛΟ ΆΝΘΡΩΠΟ" που μάλλον μπήκε εμβόλιμα στη δημοσιότητα αυτές τις ώρες για να αποσπάσει και να καλύψει ττα Τέμπη και τις καταγγελίες της προέδρου κ Καρυστιανού. 


Αν τα κόμματα που αναφέρονται στην πρόοδο στην αριστερά στο δημοκρατικό χώρο μαζί και οι οργανώσεις πολιτών δεν μπορούν η ακόμη χειρότερα δεν καταλαβαίνουν η δεν θέλουν να "αξιοποιήσουν", την σοβαρότητα όλων των παραπάνω, τότε είμαστε σε πολύυυ χειρότερη κατάσταση απότι και ο πλέον απαισιόδοξος θα νόμιζε. Να ξέρουμε πως αν τα λόγια της , η οδύνη που αναβλύζει από αυτά , όχι μόνο για το έγκλημα στα Τέμπη αλλά για την χώρα Ελλάδα, δεν μας ταρακουνήσουν συθέμελα δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να συμβεί. Στην Ελλάδα ενός ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού, μιας κυρίαρχης  τάξης που δρά με όρους κυριολεκτικά μαφίας.

Τελειώνοντας, ας θυμηθούμε ξανά λίγες λέξεις από τα μηνύματα της κ Καρυστιανού και ας αναλογιστούμε που βρισκόμαστε και που πρέπει να πάμε.   


  "Το έγκλημα των Τεμπών περιλαμβάνει τα πάντα. Διαφθορά, ασυδοσία, εκμετάλλευση, φίμωση της Δικαιοσύνης. Όσο υψώνεται η φωνή μας, σκύβουν το κεφάλι. Πιστεύω ότι θα δικαιωθούμε. Και μόνη να μείνω…το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα συγκαλυφθεί». 

Σωστά δεν θα συγκαλυφθεί... Αυτό όμως σημαίνει ότι η διαφθορά, η εκμετάλευση και η δικαιοσύνη θα τις...αλλάξουνε σελίδα.

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2024

2024. Η Κινηματογραφική Λέσχη έκοψε την πίττα (της)


 Την τελευταία ημέρα του Γενάρη επέλεξε η κινηματογραφική λέσχη της πόλης μας -Ιτέας, τηρώντας το έθιμο, να κόψει την πίττα της. Στο καφέ Μαιάμι κατά το σύνηθες των τελευταίων χρόνων, παραβρεθήκαμε αρκετές δεκάδες σινεφίλ, να ανταλλάξουμε ευχές και συγχρόνως να απολαύσουμε βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους. 

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασε το προτεινόμενο πρόγραμμα ταινιών για τον χειμώνα του διανυόμενου έτους και ειδικά τα ονόματα καταξιωμένων δημιουργών της τέχνης του κινηματογράφου και της λογοτεχνίας, που θα βρεθούν στη πόλη μας, προσκεκλημένοι της δραστήριας κινηματογραφικής λέσχης. (Στέλιος Χαραλαμπόπουλος, Γιάννης Ξανθούλης, Λευτέρης Χαρίτος ).  


Αυτές οι συναντήσεις είναι που δίνουν υπεραξία σε μια επαρχιακή πόλη και πιστεύουμε πως θα εκτιμηθούν ανάλογα από τους πολίτες και γενικά όλους όσοι ενδιαφέρονται για την πρόοδο και την ανάπτυξη του όμορφου τόπου που ζούμε.

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2024

Σχετικά με τον Γάμο των ομόφυλων ζευγαριών


Το παρακάτω κείμενο είναι του Οδυσσέα Βουδούρη, ο οποίος είναι γιατρός διδάκτωρ πανεπιστημίου Παρισιού, γνωστός όμως και για την κοινωνική του δραστηριότητα και προσφορά, από το μετερίζη των Γιατρών χωρίς σύνορα. Το κείμενο με τίτλο 

    "Γάμος ομόφυλων ζευγαριών από τον Homo Sapiens στον Homo deus "

αναρτήθηκε στο tvxs στις 19 Ιανουαρίου 2024. Το επέλεξα γιατί πιστεύω πως είναι το μοναδικό το οποίο αντιμετωπίζει με επιστημονική και κονωνική επάρκεια το θέμα στις μέρες μας αλλά και με την δέουσα προοπτική στη βάση των μελλοντικών ανακαλύψεων στο χώρο της βιοτεχνολογίας. Φυσικά μη γνωρίζοντας (εγώ)πολλά πάνω στο τελευταίο, σκέφτομαι πως μόνο μια ανώτερη ηθική συνολικά του ανθρώπινου γένους πλέον μπορεί να δώσει τις σωστές απαντήσεις στα ερωτήματα και τα προβλήματα που θα προκύπτουν. Η επιστήμη δεν πρόκειται να σταματήσει είτε θέλουμε είτε όχι. Μετά από αυτά ας αφιερώσουμε ελάχιστο χρόνο διαβάζοντας το

 H προβαλλόμενη αντιπαράθεση μεταξύ μιας «νεωτεριστικής» και μιας «συντηρητικής» αντίληψης του γάμου, καλύπτει ένα πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό διακύβευμα. Το θέμα του γάμου ομόφυλων ζευγαριών δεν είναι τόσο σημαντικό θέμα αυτό καθ’ αυτό, όσο είναι οι αυτονόητες και νομοτελειακές του προεκτάσεις.

Οι προεκτάσεις αυτές οδηγούν απευθείας στην τεκνοθεσία και, από κει, στις συνθήκες αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους. Το θέμα συνεπώς ξεκινάει από μια σχετικά δευτερεύουσα συζήτηση, αλλά καταλήγει θέτοντας μια αναθεώρηση της αντίληψης της υπόστασης του ανθρώπου. Το παρόν κείμενο δεν αποτελεί υπεράσπιση της μιας θέσης ή της άλλης, αλλά είναι μια προσπάθεια καλύτερου προσδιορισμού ενός τόσο σημαντικού διακυβεύματος.

Για να μην υπάρξει παρανόηση σχετικά με όσα γράφω ακολούθως, νοιώθω την ανάγκη να συνοψίσω τις θέσεις μου σχετικά, αφενός με τον γάμο και, αφετέρου με τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών. Πρώτον, το θέμα του γάμου με αφήνει προσωπικά αδιάφορο. Συμμερίζομαι μάλλον την αντίληψη που εκφράζει ποιητικά ο γνωστός τραγουδοποιός Georges Brassens με το τραγούδι «La non demande en mariage» (1).( To νόημα του τραγουδιού είναι ότι η αληθινή αγάπη δεν απαιτεί τον θεσμό του γάμου- Σημείωση της Σύνταξης)

Δεύτερον, είμαι υπέρμαχος και έχω αγωνιστεί για την ελεύθερη πρόσβαση των ομόφυλων ζευγαριών στον θεσμό του Συμφώνου Συμβίωσης. Τρίτον, δεν αξιολογώ το θέμα από θρησκευτική ή ηθική σκοπιά. Τέταρτον, πιστεύω ότι το δικαίωμα υιοθεσίας ενός πολίτη, ως άτομο, δεν μπορεί να περιορίζεται από τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.

Η προσέγγισή μου εστιάζει στις νομοτελειακές κοινωνικές, ανθρωπολογικές και πρακτικές προεκτάσεις του γάμου ομόφυλων ζευγαριών. Υπάρχει σήμερα μια ισχυρή σύγκληση για την νομοθέτηση ενός τέτοιου θεσμού, αφενός από μια νεοφιλελεύθερη αντίληψη εν ονόματι της «ελευθερίας», και αφετέρου από μεγάλο μέρος της Αριστεράς, εν ονόματι των «δικαιωμάτων».

Παρεμπιπτόντως, προκαλεί εντύπωση η ξαφνική ένθερμη αφοσίωση, ανύπαρκτη μέχρι πρόσφατα, ορισμένων αριστερών στον θεσμό του γάμου. Και ακόμα περισσότερη εντύπωση προκαλεί η απουσία από τον λόγο τους κάθε αναφοράς στην ιστορική και κοινωνιολογική υπόσταση του γάμου. Ας υπενθυμίσουμε, ότι σύμφωνα με τον Friedrich Engels, ο γάμος συνδέεται απευθείας με το θέμα της κληροδότησης στις κοινωνίες όπου εμφανίζεται η ιδιωτική περιουσία (2), και δεν έχει καμία σχέση με «δικαίωμα» ή «ελευθερία».

Το ουσιαστικό ερώτημα, που δυστυχώς ανεπαρκώς τίθεται στο δημόσιο διάλογο, είναι αν οι προεκτάσεις του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών οδηγούν πράγματι σε διεύρυνση των εννοιών των δικαιωμάτων και της ελευθερίας. Ας εξετάσουμε λοιπόν ποιες θα είναι αυτές οι προεκτάσεις, που αργά ή γρήγορα (και μάλλον γρήγορα), νομοτελειακά θα επέλθουν.

Ανθρωπολογικά, βιολογικά και ιστορικά, ο γάμος είναι ένας θεσμός που ενώνει μια γυναίκα και έναν άνδρα, ενόψει της αναπαραγωγής, η οποία στο ανθρώπινο είδος είναι αμφιγονική. Ο γάμος δεν είναι θεσμός απλής συμβίωσης (όπως το Σύμφωνο Συμβίωσης), ούτε αναγκαίος ή ικανός θεσμός της αγάπης (έστω και αν η αγάπη είναι πολύτιμη στο πλαίσιο του γάμου, όπως και σε κάθε σχέση).

Η αγάπη που έχουμε για έναν φίλο ή έναν συγγενή, δεν μας οδηγεί βέβαια στο γάμο. Ούτε χρειάζεται να παντρευτούμε την/τον σύντροφό μας για να την/τον αγαπήσουμε, ενώ μπορεί να μας αφήνει συναισθηματικά αδιάφορο στο πλαίσιο ενός γάμου. Ας το πούμε πιο απλά, αν δεν υπήρχε το βιολογικό θεμέλιο της αμφιγονικής αναπαραγωγής, δηλαδή της αναπαραγωγής μέσω συνένωσης δυο ατόμων διαφορετικού φύλου, δεν θα υπήρχε και γάμος.

Από κοινωνιολογική σκοπιά, γάμος ίσον σεξουαλική συνένωση – ίσον παιδιά. Για το λόγο αυτό εξάλλου, ο γάμος θεωρείται ολοκληρωμένος μόνο με την τέλεση της σεξουαλικής πράξης, οιωνός της επιτυχούς μελλοντικής αναπαραγωγής (και νόμος ορίζει ότι η υποχρέ­ωση των συζύγων για φυσιολογικές γενετήσιες σχέσεις, αποτελεί στοιχείο της ουσίας του γάμου). Εξού και τα έθιμα με επίδειξη του ματωμένου σεντονιού, που ατονούν μεν, αλλά μαρτυρούν πάντα τις βαθιές ρίζες του γάμου.

Επίσης, το γεγονός ότι η στειρότητα στο πλαίσιο του γάμου δύναται να οδηγήσει στην ακύρωσή του, αποτελεί προφανή ένδειξη του προορισμού του. Τέλος, ας υπενθυμίσουμε ότι ακόμα και στις κοινωνίες με επίσημη πλήρη αποδοχή των ομόφυλων ζευγαριών, όπως οι πολιτείες της Αρχαίας Ελλάδας, αυτή η σχέση δεν υποκαθιστά το «αντρόγυνο» και δεν οδηγεί βέβαια σε γάμο.

Ας συνομολογήσουμε λοιπόν, ότι η διατύπωση πως ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών «θα μπορούσε» να οδηγήσει στην τεκνοθεσία, είναι παραπλανητική, διότι ο γάμος εννοιολογικά εμπεριέχει υποχρεωτικά την τεκνοθεσία. Η ιδέα ότι, αν θεσμοθετηθεί ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, υπό το υπάρχον καθεστώς του ανδρόγυνου (χωρίς διακρίσεις εν ονόματι των ίσων δικαιωμάτων), θα μπορούσε να υπάρξει περιορισμός της τεκνοθεσίας, είναι μια απόλυτη ψευδαίσθηση.

Προβάλλεται βέβαια ένα «δυνατό επιχείρημα» υπέρ της τεκνοθεσίας στο πλαίσιο του γάμου ομόφυλων ζευγαριών. Η επίκληση των δικαιωμάτων και της ελευθερίας έχει έναν αέρα αληθοφάνειας, αλλά παραμένει αίολο επιχείρημα όσο δεν προσδιορίζεται το ακριβές περιεχόμενο τέτοιων «δικαιωμάτων» και «ελευθερίας». Διότι, με αντίστοιχη επίπλαστη λογική, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η αδυναμία πρόσβασης μιας γυναίκας 80 χρονών στην υποβοηθούμενη γονιμοποίηση αποτελεί καταπάτηση των δικαιωμάτων της και στέρηση μιας ελευθερίας της. Κάτι βέβαια που σηκώνει πολύ συζήτηση!

Αν θέσουμε την τεκνοθεσία ως «δικαίωμα» θα πρέπει επίσης να καταργήσουμε κάθε ηλικιακό περιορισμό στην υιοθεσία. Ας υπενθυμίσουμε ότι στην υφιστάμενη νομοθεσία, ο υιοθετών πρέπει να έχει ηλικία από 30 ως 60 ετών και ελάχιστη διαφορά ηλικίας 18 ετών με τον υιοθετούμενο. Η λογική (αν πρόκειται για λογική) της «ισότητας» δεν μπορεί να στερεί σε έναν 65χρονο το δικαίωμα που απολαμβάνει ένας 55χρονος. Ούτε σε ένα 30χρονο να υιοθετεί έναν έφηβο 15χρονο ή ακόμα και έναν περίπου συνομήλικό του.

Η επίκληση του «δικαιώματος» στην διεκδίκηση του γάμου και της τεκνοθεσίας «για όλους», πάσχει λογικά διότι παραβλέπει και αναιρεί την έννοια της διαφορετικότητας. Αυτή η διαφορετικότητα, που οδηγεί πχ στην απαγόρευση συμμετοχής ενός άνδρα σε αθλητικούς αγώνες γυναικών, ή ενός αρτιμελή ατόμου στους Παραολυμπιακούς αγώνες. Και η διαφορετικότητα αυτή δεν προσκρούει βέβαια στην ισότητα.

Επίσης, και είναι μάλλον το πιο σημαντικό, η προαναφερόμενη αντίληψη περί «δικαιωμάτων», αγνοεί το δικαίωμα του παιδιού να έχει ως αναφορά της ύπαρξής του, έναν πατέρα και μια μητέρα. Όπως εύστοχα αναφέρθηκε πρόσφατα στη Βουλή, αυτή η αντίληψη παραβλέπει τις έννοιες της πατρότητας και της μητρότητας, η ύπαρξη των οποίων είναι πρωταρχικό δικαίωμα του παιδιού, αλλά και κάθε ανθρώπου.

Μπορούμε να εξετάσουμε το επιχείρημα των «δικαιωμάτων» και από την αντίστροφη πλευρά. Εφόσον ο γάμος θα είναι «δικαίωμα για όλους», και τα ομόφυλα ζευγάρια θα πρέπει να έχουν «τα ίδια δικαιώματα» με τα ετερόφυλα, λογικά και πλέον νομικά, θα περιλαμβάνεται στα δικαιώματα αυτά, η απόκτηση από το ομόφυλο ζευγάρι, «δικών του» παιδιών.

Υπό αυτή την οπτική γωνία, ένα ομόφυλο ζευγάρι θα βρίσκεται ακριβώς στην ίδια προβληματική θέση που βρίσκεται σήμερα ένα ετερόφυλο πάσχον από στειρότητα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η πολιτεία και η ιατρική θα έχουν καθήκον να αποκαταστήσουν το πρόβλημα χωρίς διακρίσεις. Η λύση της «παρένθετης μητέρας» είναι ήδη εφαρμόσιμη και πλέον θα είναι στη διάθεση των ομόφυλων ζευγαριών βάσει νόμου.

Αλλά θα παραμένει μια «μεσοβέζικη» λύση, εφόσον δεν επιτρέπει στα ομόφυλα ζευγάρια αυτό που απολαμβάνουν τα ετερόφυλα, δηλαδή να έχουν παιδιά γονιδιακά δικά τους. Συνεπώς, όπως η ιατρική βοηθάει σε αντίστοιχες περιπτώσεις τα πάσχοντα αντρόγυνα, θα καλείται να βοηθήσει τα ομόφυλα πάσχοντα ζευγάρια. Και το ιδιαίτερο είναι ότι πλέον η σύγχρονη ιατρική μπορεί να το κάνει!

Πράγματι, σήμερα η επιστήμη είναι σε θέση να δημιουργήσει βιώσιμο έμβρυο από δυο κύτταρα δυο ατόμων του ίδιου φύλου (3). Για ένα ομόφυλο ζευγάρι γυναικών, η συνέχεια είναι απλή, εφόσον το έμβρυο θα μπορεί να τοποθετηθεί στην μήτρα μιας εκ των δυο μητέρων. Για τους άνδρες ο δρόμος είναι λίγο πιο δύσβατος, αλλά ήδη διαφαίνονται λύσεις με την μεταμόσχευση μήτρας.

Τέτοια μεταμόσχευση σε γυναίκα χωρίς μήτρα, πραγματοποιήθηκε ήδη και η γυναίκα αυτή έγινε έγκυος και γέννησε ένα υγιές μωρό (4). Σήμερα η δυνατότητα να πραγματοποιηθεί τέτοια μεταμόσχευση σε άνδρα διερευνάται και βρίσκεται προ των πυλών (5). Εν ονόματι των ίσων δικαιωμάτων και της ελευθερίας, πως θα είναι δυνατόν να στερήσουμε σε έναν άντρα, νομίμως παντρεμένο με έναν άλλον άντρα, να εγκυμονήσει και να γεννήσει;

Αλλά το μονοπάτι των «δικαιωμάτων» και της «ελευθερίας» έξω από οποιοδήποτε πλαίσιο, οδηγεί και σε άλλες νέες ιδιαίτερες καταστάσεις. Είναι γνωστό ότι αρκετοί άνθρωποι δεν συγκροτούν μόνο «ζευγάρια», αλλά ενίοτε και «τριάδες». Αν ο γάμος είναι δικαίωμα, είναι άραγε λογικό να στερείται σε άτομα που επιλέγουν να ζήσουν τριαδικά; Προφανώς όχι. Ακολουθώντας αυτή την λογική, θα πρέπει να θεσπιστούν και τριαδικοί γάμοι, όπου οι σύζυγοι, ενωμένοι από τα δεσμά του γάμου, θα έχουν πρόσβαση στο κεντρικό δικαίωμα του γάμου, δηλαδή στην απόκτηση δικού τους παιδιού.

Και εδώ πάλι η ιατρική επιστήμη θα μπορεί να δώσει λύσεις. Η βιοτεχνολογία είναι σήμερα σε θέση να δημιουργήσει έμβρυα προερχόμενα από γενετικό υλικό περισσοτέρων των δυο γονέων. Πρόσφατα αυτό επιτεύχθηκε στο ανθρώπινο είδος και γεννήθηκε παιδί προερχόμενο από 3 γονείς ταυτόχρονα (6). Έγινε βέβαια για ιατρικούς λόγους, προς αποφυγή μετάδοσης μιας συγκεκριμένης ασθένειας. Αλλά βέβαια τίποτα δεν θα εμποδίζει να εφαρμοστεί και για «τριάδες», που θα έχουν νομίμως συνάψει δεσμά γάμου.

Ας το διατυπώσουμε λοιπόν απλά και ξεκάθαρα. Το μόνο πραγματικά ουσιαστικό, βαθύ και πρακτικό θέμα που θέτει σε τελική ανάλυση ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών, είναι η πολιτειακή θεσμοθέτηση μιας νέας μορφής ομόφυλης αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους. Εξάλλου, αν η στόχευση του γάμου ομόφυλων δεν ήταν η αναπαραγωγή, θα μπορούσε χωρίς πρόβλημα να επιτευχθεί με διεύρυνση του Συμφώνου Συμβίωσης.

Τα προαναφερόμενα μπορεί, εκ πρώτης όψεως, να ακούγονται σήμερα σαν απίθανες υποθέσεις. Δεν είναι όμως! Σκεφτείτε εξάλλου, πόσο περισσότερο «απίθανη υπόθεση» θα θεωρούταν ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών πριν μόλις δυο γενιές, όταν η ομοφυλοφιλία αποτελούσε ποινικό αδίκημα. Αποτελεί απόλυτα λογική και νομοτελειακή εξέλιξη. Και αυτή η εξέλιξη εγγράφεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο της εποχής μας, που περιέχει δυο κύρια χαρακτηριστικά.

Πρώτον, η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν πάρει μια πορεία εκθετικής ανάπτυξης, ενώ έχουν ταυτόχρονα «αυτονομηθεί». Δηλαδή, η ανάπτυξή τους τείνει να γίνει αυτοσκοπός και όχι να υπηρετεί προκαθορισμένους στόχους, ανθρωποκεντρικά μελετημένους.

Δεύτερον, οι κοινωνίες μας χάνουν με γοργό ρυθμό τις προηγούμενες ιστορικές τους αναφορές (καλές ή κακές), χωρίς να έχουν ωριμάσει καινούργιες, ικανές να δώσουν ένα στέρεο πλαίσιο αξιών. Αν μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την σύγχρονη κοινωνία με ένα μοναδικό άνθρωπο, ίσως η καλύτερη εικόνα θα ήταν ενός ατόμου με την επιστημονική ευφυΐα του Αϊνστάιν, ικανό να κατασκευάσει ατομικές βόμβες, και την σωφροσύνη ενός οκτάχρονου παιδιού.

Ο σημερινός άνθρωπος διακατέχεται από την (ψευ)αίσθηση ότι όλα είναι εφικτά, ότι καθετί τεχνολογικά εφικτό είναι και χρήσιμο και ότι «δικαιούται» τα πάντα (αυτό παραδόξως συμβαίνει σε μια εποχή όπου οι συνθήκες ζωής της πλειονότητας των ανθρώπων χειροτερεύουν).

Αυτή η πραγματικότητα οδήγησε ορισμένους διανοητές να υποστηρίξουν ότι πλέον το ανθρώπινο είδος περνάει από το στάδιο του Homo sapiens στην εποχή του «Homo Deus». Δηλαδή, του ανθρώπου που καταρρίπτει το πλαίσιο της ανθρώπινης συνθήκης, που τον όριζε μέχρι σήμερα, και δημιουργεί μια ανθρωπολογική υπόσταση δικής του επινόησης, πέρα από τους βιολογικούς, φυσικούς, ιστορικούς νόμους, που τον δημιούργησαν. Δεν αποκλείεται οι ιστορικοί του μέλλοντος, να σημειώσουν ότι αυτή η μετάβαση συνέπεσε με την εποχή όπου διάφορα κράτη θέσπιζαν τον «Γάμο ομόφυλων ζευγαριών».

Γιατί όχι! Όπως διευκρίνισα εισαγωγικά, το κείμενο αυτό δεν αποσκοπεί στην αποτύπωση μιας ορισμένης θέσης. Και είναι προφανώς σεβαστή η άποψη ότι η θέσπιση του γάμου ομόφυλων ζευγαριών αποτελεί μια πολιτειακή πρόοδο. Σίγουρα όμως είναι ασύνετο να το θεωρούμε και «προφανές».

Απαιτείται να αντιληφθούμε, υπό το φως των όσων προανέφερα, ότι αυτή η εξέλιξη, συμπαθής και ελκυστική όσο αφορά τον ελευθεριακό της χαρακτήρα, ενδέχεται να αποτελεί ένα ιστορικό και ανθρωπολογικό ατόπημα. Είναι τελικά ο γάμος το κατάλληλο κέλυφος για την σχέση των ομόφυλων ζευγαριών;

Ποιος αποφασίζει τελικά; Μου φαίνεται παράταιρο μια τόσο θεμελιακή απόφαση για την κοινωνία μας, να ληφθεί στο πλαίσιο μιας διαδικασίας ολίγων ημερών, από 300 ανθρώπους, οι οποίοι ποτέ δεν έλαβαν μια ρητή εξουσιοδότηση, σχετική με το θέμα. Ειδικά όταν όλοι γνωρίζουμε ότι μια τέτοια απόφαση λαμβάνεται υπό την πίεση πολιτικών σκοπιμοτήτων, απουσία κοινωνικού διαλόγου και ακόμα υπό την πίεση… της «κομματικής πειθαρχίας»! Θα ήταν ίσως πιο λογικό να αποτελέσει αντικείμενο δημοψηφίσματος, κατόπιν μιας ικανής περιόδου κοινωνικού διαλόγου, με κοινωνιολογικό, ανθρωπολογικό, ακόμα και φιλοσοφικό φωτισμό.

Σε κάθε περίπτωση, μια θετική απάντηση, θα πρέπει να λάβει υπόψη ότι ανοίγει την πόρτα, έστω και χαραμάδα, σε μια ανατροπή της υπάρχουσας ανθρωπολογικής, βιολογικής και ιστορικής ανθρώπινης συνθήκης, με ορίζοντα (μακρινό ίσως, αλλά μάλλον όχι και τόσο) αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «Homo Deus». Είναι και αυτό μια επιλογή.

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης, είναι αναγκαίο να διατυπωθεί μια εναλλακτική πρόταση δημιουργίας θεσμικού κελύφους, που θα αναγνωρίζει και θα θεσπίζει την ύπαρξη, την ελευθερία και τα δικαιώματα του ομόφυλου ζεύγους, που τόσο άδικα έχουν κακοποιηθεί, διαχρονικά ανά τον κόσμο. Μια τέτοια προσπάθεια προσδιορισμού των όρων ενός εναλλακτικού θεσμικού πλαισίου, ανταποκρινόμενο στην ιδιαίτερη κοινωνική υπόσταση της ομόφυλης σχέσης, θα επιχειρήσω σε ένα επόμενο άρθρο.

 

1. Georges Brassens – La non demande en mariage. https://www.dailymotion.com/video/x5uihs

2. Friedrich Engels – Η καταγωγή της οικογενείας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους.

3. Institut Européen de Bioéthique 2015-03-06 – Création ovule et sperme à partir de cellule de peau.

4. Science & Vie 2014-10-06 – Naissance par utérus greffé.

Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2024

Ο ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ ΖΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Aν μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ στο Νίκο Τεμπονέρα, η άλλη μισή στη Παλαιστίνη βρίσκεται

Posted by eamgr στο 10 Ιανουαρίου, 2024


Μεγάλη συγκέντρωση και δυναμική πορεία στην μνήμη του Νίκου Τεμπονέρα πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα.

Εκατοντάδες  πολίτες, νέες και νέοι έδωσαν  το βροντερό παρόν τριάντα τρία  χρόνια μετά την δολοφονία του αγωνιστή δάσκαλου από την συμμορία Καλαμπόκα προέδρου της ΟΝΝΕΔ.

Η ομιλία της Βανέσσας Αλιχού,  στελέχους του ΕΑΜ:


Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι

Μια μέρα σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο δάσκαλος Νίκος Τεμπονέρας, σκοτωμένος από την δολοφονική συμμορία των οννεδιτών του Καλαμπόκα εδώ στην πόρτα του σχολείου, αλλά όχι νικημένος!

Σκοτωμένος αλλά όχι νικημένος, τους φωνάζει «Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος». Ο Νίκος δεν έφυγε ποτέ είναι παρών στους αγώνες της νέας γενιάς για ένα καλύτερο κόσμο. Οι πραγματικοί δάσκαλοι δεν φεύγουν ποτέ από τα σχολειά.

Μια μέρα σαν σήμερα αν μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα στο Νίκο Τεμπονέρα, η άλλη μισή στη Παλαιστίνη βρίσκεται.

Αλήθεια …..πόσοι άνθρωποι απόψε αυτή την ώρα/ πεθαίνουν μες στη νύχτα σιωπηλά/για να μπορούμε εμείς να ζήσουμε αύριο….


Η Γάζα, η Παλαιστίνη δε θέλει κλάματα, μοιρολόγια και ίσες αποστάσεις.  Θέλει αλληλεγγύη  και αγώνα αντιιμπεριαλιστικό.

Όποιος μάλιστα αυτοπροσδιορίζεται δημοκράτης, πατριώτης αριστερός και απλά οδύρεται για τη σφαγή των αμάχων, χωρίς να στηρίζει την ένοπλη Αντίσταση  του παλαιστινιακού λαού, που ματώνει στα πεδία των μαχών για μια λεύτερη πατρίδα, είναι στην σκοτεινή πλευρά. Είναι  στην πλευρά του κράτους τρομοκράτη του Ισραήλ και των αιμοβόρων συμμάχων του ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Καμιά κυβέρνηση του «πολιτισμένου κόσμου» μαζί και η ελληνική    δεν ψελλίζει ούτε μια φράση καταδίκης του Ισραήλ για τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου του 21ου αιώνα, για την γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού, αντίθετα προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβάλλουν σιωπητήριο για να συνηθίσουμε  στη βαρβαρότητα του πολέμου.

 Το παγκόσμιο σιωπητήριο με πρωταγωνιστές τους δισεκατομμυριούχους του ισραηλινού λόμπι φτάνει και σε πρωτοφανείς ακρότητες για την συγκάλυψη των εγκλημάτων του κράτους απαρτχάιντ του Ισραήλ.  Χαρακτηριστικό είναι  η καρατόμηση των προέδρων των Πανεπιστημίων του Χάρβαρντ και της Πενσυλβάνια επειδή δεν έγιναν απολογητές της σφαγής των Παλαιστινίων, επειδή δεν έδιωξαν τους φοιτητές που εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στη Παλαιστίνη!


Σύντροφοι και συντρόφισσες

Γενάρη διάλεξε και πάλι η κυβέρνηση της δεξιάς να ξεκινήσει  στη βουλή η συζήτηση για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστήμιων.  Ουσιαστικά και χωρίς να το ομολογούν για την αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος ή μάλλον ακριβέστερα για την παράνομη κατάργηση του.

Ανοίγει ένας νέος κύκλος για την πιο άγρια και σκληρή ταξική νεοφιλελεύθερη προσαρμογή ολόκληρου του εκπαιδευτικού συστήματος. Η εκπαίδευση στο σύνολο  της εκχωρείται στους managers της αγοράς για να καθορίζουν αυτοί την πολιτική, τη μορφή, το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα της.

Το νεολαιίστικο κίνημα, το μαθητικό κίνημα σε συνθήκες ιδιαίτερα σκληρές και αντίξοες, έβαλε την σφραγίδα του  το’91 . Δίνοντας τον αγώνα για δημόσια και δωρεάν παιδεία. Δίνοντας τη μάχη του ανοιχτού δημοκρατικού σχολείου, τη μάχη της γνώσης.

Σήμερα καλείται πάλι σαν φοιτητικό, μαθητικό κίνημα να σηκώσει το βάρος μιας ακόμη μεγαλύτερης μάχης. Γιατί η προσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος στα Πανεπιστήμια σαν μέρος του γενικότερου γνωσιολογικού συστήματος της κοινωνίας,  αποτελεί κεντρικό στόχο του βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού.

Πιερρακάκης και Μητσοτάκης ετοιμάζουν την τελική έφοδο. Θυμίζουμε ότι η πρώτη μεθόδευση του υπουργείου Παιδείας ήταν η μείωση του αριθμού των εισακτέων με την λεγόμενη ελάχιστη βάση εισαγωγής, έτσι «κατασκεύασαν» μέχρι τώρα 38.000 αποκλεισμένους και αντίστοιχες κενές θέσεις στα Πανεπιστήμια.

Το «νέο τοπίο» που σχεδιάζουν, διαμορφώνει έναν «ενιαίο χώρο ανώτατης εκπαίδευσης», με ακόμα πιο ανισότιμη πρόσβαση, η οποία θα κρίνεται άμεσα από την οικονομική δυνατότητα κάθε οικογένειας.

Πιερρακάκης και Μητσοτάκης θεωρούν ότι θα κάνουν «περίπατο» κατεδαφίζοντας το άρθρο 16 του Συντάγματος, με το νομικό τρικ της επίκλησης του άρθρου 28 που εφηύραν η κυβέρνηση  και οι πρόθυμοι συμβουλάτορες συνταγματολόγοι τους, όμως πλανώνται πλάνην οικτράν. Αυτή η μάχη δεν πρέπει να χαθεί και δεν θα χαθεί.

Η συνταγματική κατοχύρωση του αποκλειστικού δημόσιου χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης στο μεταπολιτευτικό σύνταγμα δεν ήταν τυχαία. Αντανακλούσε τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και τη δυναμική του λαϊκού κινήματος, τους ιστορικούς του αγώνες, τη  λαϊκή και νεολαιίστικη εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73.

Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και των κάθε λογής υποστηρικτών είναι σαθρά και κενά περιεχομένου, παίζουν με τις λέξεις για να κρύψουν την ουσία.

Μιλάνε   για μη κρατικά πανεπιστήμια, αυτό όμως σημαίνει πανεπιστήμια με δίδακτρα δηλαδή ιδιωτικά πανεπιστήμια τα οποία όπως κάθε ιδιωτική επιχείρηση θα έχουν ως βασικό σκοπό το κέρδος.

Μιλάνε για ιδιόμορφη καθυστέρηση της χώρας και πως σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά ευτυχώς η πραγματικότητα είναι υπέρ της ιδιομορφίας μας και εκεί που είχαν αναπτυχθεί περιορίστηκαν δραστικά  κλείνουν δηλαδή ιδιωτικά πανεπιστήμια σε Ευρώπη και ΗΠΑ και δεν παίζουν πια σοβαρό ρόλο.

Μιλάνε για τα μεγάλα καταξιωμένα πανεπιστήμια του εξωτερικού που θα ιδρύσουν παραρτήματα στη χώρα μας, κρύβοντας ότι πουθενά και ποτέ στο κόσμο δεν ίδρυσαν παραρτήματα. Εδώ θα ιδρυθούν μόνο «πανεπιστήμια του ενός ορόφου» στο κέντρο της Αθήνας με βαρύγδουπες ταμπέλες, που θα εμπορεύονται τα δήθεν πτυχία τους στην αγορά εργασίας συμβάλλοντας ποικιλότροπα στην ανατροπή κάθε εργασιακής σχέσης και εξασφάλισης που κατέκτησε το εργατικό κίνημα με αίμα και αγώνες αιώνων.

Και η απογείωση των επιχειρημάτων τους είναι ότι τα δημόσια πανεπιστήμια θα βελτιωθούν μέσω του «ανταγωνισμού» με τα ιδιωτικά και εννοούν την διαλυτική απαξίωση που έχουν ως τώρα τα δημόσια λύκεια, γυμνάσια , δημοτικά από την ύπαρξη και λειτουργία των αντίστοιχων ιδιωτικών μαζί με την γιγάντωση της φροντιστηριακής παραπαιδείας που φτάνει μέχρι και τα πανεπιστήμια. Εννοούν την μετατροπή του δημόσιου πανεπιστήμιου σε επιχείρηση πώλησης υπηρεσιών  με αναζήτηση νέων πηγών εσόδων (δίδακτρα, σύνδεση με επιχειρήσεις).      

Εξάλλου ο εργαζόμενος λαός βιώνει με το πιο επώδυνο τρόπο την δήθεν βελτίωση  του δημόσιου συστήματος υγείας από τη γιγάντωση και πριμοδότηση με κάθε τρόπο των ιδιωτικής υγείας.

Όπως έλεγε ο σύντροφος μας Μιχάλης Βασιλάκης το 2007, από αυτό εδώ το βήμα:

«Μη κρατικά, μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια ούτε υπήρξαν ούτε μπορούν να υπάρξουν. Είτε θα είναι ταξικοί πλήρως ιδεολογικοποιημένοι οργανισμοί-μηχανισμοί της άρχουσας τάξης, είτε αδίστακτοι κερδοσκοπικοί μηχανισμοί που δεν θα έχουν καμιά σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας για γνώση και μόρφωση.»

Καμιά δημοκρατική, προοδευτική δύναμη δεν μπορεί να συμφωνήσει ή να συνεργήσει στην δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστήμιων, στην καταπάτηση του συντάγματος, με κανένα πρόσχημα και καμιά δικαιολογία.

Για το προοδευτικό κίνημα, για το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα ,η μη ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστήμιων δεν μπορεί να είναι μόνο σύνθημα πολιτικής ζύμωσης για τον επηρεασμό των κοινοβουλευτικών ποσοστών. Είναι ζήτημα άμεσης πάλης και κατάκτησης με καθοριστικό ρόλο στην ανάσχεση της επιθετικότητας της κεντροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού που εκδηλώνεται σ’ όλα τα μέτωπα της εργασίας, της υγείας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Για να σταματήσει η εργατική τάξη, η κοινωνία, να είναι αιχμάλωτη, να είναι με την πλάτη στον τοίχο, για να σταματήσει η αριστερά να είναι με την πλάτη στον τοίχο. Χρέος μας είναι να μην επιτρέψουμε την  ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστήμιων πάνω στα συντρίμμια  του δημόσιου πανεπιστήμιου.

 Θα ξαναμετρηθούμε τώρα στα δύσκολα,  νεολαία και εργαζόμενος λαός, θα είμαστε πολλοί και θα έχουμε  το δίκιο με το μέρος μας.

Εκπαιδευτικοί φορείς, φοιτητικοί σύλλογοι, συνδικάτα, προοδευτική διανόηση, λαός και νεολαία σ’ ένα ενιαίο μέτωπο μπορούν να νικήσουν και θα νικήσουν, γιατί στα θεμέλια του το μέτωπο αυτό έχει και το αίμα του Νίκου Τεμπονέρα.

Με το Νίκο Τεμπονέρα στην καρδιά και το μυαλό προχωράμε.

Είμαστε με την Παλαιστινιακή αντίσταση για όλους τους λόγους του κόσμου.

Είμαστε ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια γιατί η μόρφωση είναι δικαίωμα όχι προνόμιο.

 

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2024

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2024 στα ΒΑΡΔΟΥΣΙΑ

 


Πρωτοχρονιά 2024 στα Βαρδούσια

Οι αλλαγές στη ζωή είναι αναγκαίες. Ακόμη και οι μη προγραμματισμένες.

Είναι το αλατοπίπερο που κάνει το φαγητό νοστιμότερο. Το ίδιο και οι ευχές σε επετείους. Όλοι γνωρίζουμε, μικροί και μεγάλοι πως δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν . Όμως είναι αναγκαίες για να μας θυμίζουν ποια πράγματα στη ζωή είναι πραγματικά αδιαπραγμάτευτα και αξίζει να παλεύουμε για αυτά ανυποχώρητα..

Την Κυριακή τελευταία ημέρα του 23 ξεκινήσαμε λοιπόν για τα ψηλά.


Στο καταφύγιο Βαρδουσίων, στα 2.000 μέτρα, μαζί με νεανική παρέα ορειβατών 25 συνολικά άτομα αποχαιρετήσαμε τον παλιό χρόνο και υποδεχτήκαμε στην κρυστάλλινη εξωτερική ατμόσφαιρα με  το θερμόμετρο στους 0 βαθμούς τον καινούργιο, το 2024. Δώσαμε τις ευχές, ο Κώστας έσπασε παραδοσιακά το ρόδι και ανάψαμε τα βεγγαλικά μαζί με το καπνογόνο (του φουσκωτού), μεταφέροντας έτσι ένα κομμάτι θαλασσινής αύρας στο βουνό.


Η ατμόσφαιρα μέσα στο καταφύγιο ήταν κάτι παραπάνω από θερμή. Έβραζε. Το τζάκι υποδεχόταν ολόκληρους κορμούς, τριζοβόλαγε, την ίδια ώρα που  τσίπουρο και κρασί κυκλοφορούσε στα ποτήρια.

 Ο Κώστας και η Γιάννα αποδείχτηκαν όχι μόνο άξιοι οικοδεσπότες αλλά και εξαιρετικοί μάγειροι. Το γκιούλμπασι του τράγου, το σπληνάντερο, οι σαλάτες, τα τυροκομικά, το άφθονο κρασί και τσίπουρο συναγωνίστηκαν επάξια με τις βασιλόπιττες, τις σαμπάνιες τα υπόλοιπα γλυκά. Και όλα αυτά κατέληξαν σε κέφι ατελείωτο.

Η πρώτη βραδιά πέρασε μέσα στη χαρά. 

Μένουν πολλές βραδιές για να επιβεβαιώσουν η να διαψεύσουν αυτό που είχα ακούσει στην πατρίδα μου. Ότι δηλ η πρώτη μέρα σέρνει και τις άλλες. Τότε η μάνα μου - θυμάμαι - με έβαζε με ποινή μουρμούρα, αν δεν το έκανα, να διάβαζα απαραίτητα κάποιες σελίδες από τα σχολικά βιβλία μου και να λύνω ασκήσεις.   


Τώρα περπατώ σιγά σιγά και ανεβαίνω προς τις λεγόμενες πόρτες Βαρδουσίων. Οι τολμηροί βραδινοί συνταξιδιώτες με καλό εξοπλισμό, το λιγοστό χιόνι είναι παγωμένο, επιστρέφουν από την πολύ πρωινή τους εξόρμηση στην κορυφή του Κόρακα των 2.495 μέτρων . 

Θαυμάζω αυτά τα παιδιά. Από την Αθήνα στα βουνά της Φωκίδας για πρωτοχρονιά. Για άλλους μια ατελείωτη ταλαιπωρία και αυτά με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα να φωνάζουν. ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΑ!!!


Ελπίζοντας έτσι να συνεχίσουν φέρνω στα χείλη μου τους στίχους του μεγάλου Γκουμιλιόφ.

«…και δε θα πεθάνω στο κρεββάτι / με συμβολαιογράφο και γιατρό/

Αλλά σε βουνίσιο μονοπάτι/ πλάι σένα χάος τρομερό….»

Λοιπόν ας προσπαθήσουμε. Για ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ Λίγο ψηλότερα βαδίζοντας.

Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2023

ΚΑΛΗ μας ΑΠΟΚΟΠΗ

 Σύμφωνα με το τοπικό έθιμο, σήμερα στη Κεφαλονιά η ευχή στο στόμα όλων άρα και στο αυτί του καθενός, ακούγεται "καλή σας αποκοπή". 

Με άλλα λόγια το 2023 σαν ένας τεράστιος βράχος αρχίζει να κόβεται από τον αιώνιο χρόνο προκειμένου να δώσει την θέση του στον ερχόμενο 2024.

Η αποκοπή λοιπόν θα μας βρεί εμένα και την Βαγγελιώ, στην κυριολεξία "αποκομένους" από την αστική περιοχή, καθώς ξεκινάμε για τα Βαρδούσια όπου στα 2.000 μέτρα στο Καταφύγιο με την ενεργή συμμετοχή του άρχοντα των Βαρδουσίων Κώστα θα υποδεχτούμε τον καινούργιο χρόνο.

Ελπίζοντας όλα να πάνε καλά, σίγουρα καλύτερα εφόσον οι πολίτες αναλάβουν πραγματικά τις ευθύνες τους και τις λύσεις απαντήσεις, που χρειάζονται ξεκινάμε με το ηρωικό γεροΤερράνο -(στα 370.000 χιλιομετρα) για τα ψηλά.

ΚΑΛΗ ΑΠΟΚΟΠΗ πάντα ψηλά πάντα λίγο ψηλότερα.

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2023

ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ καλές γιορτές

                                                     ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

Οι γιορτές των Χριστουγέννων είναι συνυφασμένες με τζάκια και με γιορτινά τραπέζια και αυτά με ταψιά κρεατικών. 

Όσον αφορά το τζάκι, παρά τις ανοιξιάτικες θερμοκρασίες, το βράδυ είναι απαραίτητο. 

 Το δεύτερο τα ταψια, ευκαιρία να τα αναλάβει ο μικρός ξυλόφουρνος που μόλις εδέησε να τελειώσω. 

Η λαική παροιμία είναι γνωστή. Μαθε τέχνη και άστηνε και σαν πεινάσεις πιάστηνε. 

Την άκουσα από τον πατέρα μου που εκτός όλων των άλλων ασχολιών τον παρακολούθησα πριν πολλά χρόνια να φτιάχνει τον ξυλόφουρνο στο πατρικό, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.

Κάποια στιγμή εδέησε να φέρω από το νησί 5-6 μαρτεζόπλακες. Αυτές βάζανε στο δάπεδο του φούρνου. Απότι ξέρω κοβόντουσαν στο χωριό του Σκηνέα λίγα χιλιόμετρα από το Ληξούρι και εκτός από φούρνους χρησιμοποιούνταν σαν πλάκες πεζοδρομίων και σε αυλές.


Οι καλύτεροι μάστορες ήταν οι Μαλτέζοι που απότι έχω ακούσει, τους έφερναν οι Βενετοί για εργασίες εξού και η ονομασία του υλικού. Τα υπόλοιπα για να φτιαχτεί ο ξυλόφουρνος, γνωστά. Η παραδοσιακή μέθοδος θέλει πυρόκολλα - πλέον- και βήσαλο. Τι είναι το βήσαλο; Κομμάτι από σπασμένο τούβλο ή κεραμίδι.  Δωρεάν βρίσκεις όσο θέλεις. Η πυρόκολλά αρκετά φτηνή. 8-9 ευρώ το 20λιτρο. Απο εκέι και πέρα υπομονή και όρεξη για δουλειά. Ε λοιπόν σαν συνταξιούχος τα διαθέτω ακόμα και τα δύο. Να μην ξεχάσω και την επένδυση. Πετρομβάβακας των 50 χιλ. παρακαλώ φτηνό υλικό και αρκούντως αποτελεσματικό. Και από πάνω επάλειψη με γύψο.  

Ο φούρνος δοκιμάστηκε και πέρασε τις εξετάσεις. Κρίσιμη η βοήθεια του θερμομέτρου λέιζερ. Φτηνό, 15 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Αυτές τις μέρες λοιπόν ειδικά με την έλευση του Μανώλη, ο φούρνος δεν προφτάνει να σβήσει. Άξιος ο κόπος λοιπόν. Όσο για το τζάκι; Το βράδυ παντοτινή συντροφιά. Με αυτά και με ετούτα άλλη μια χρονιά ετοιμάζεται να μας αποχαιρετίσει.  Να ευχηθώ καλές γιορτές είναι το λιγότερο. Χαρούμενες μέρες έστω και χωρίς άσπρη μέρα από χριστουγεννιάτικο χιόνι. Άλλωστε υπάρχει και η βόρεια Ελλάδα για αυτό. Ξανά λοιπόν χαρούμενες μέρες!

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023

Από τα Μανιά στο Κολωνάκι -(μια έκθεση δρόμος)

 ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΔΡΟΜΟΣ


Αυτή την φορά, ταξιδεύσαμε "ανάποδα". 

Αντί να πάμε Ιτέα, βρεθήκαμε Αθήνα. 

Την άλλη ημέρα Σάββατο 16 Δεκεμβρίου, ο αγαπητός Γιάννης Ξανθούλης, βαφτιζόταν για 3η παρακαλώ φορά ζωγράφος. Στην gallery Genesis, στην οδό Χαρητος χαρήκαμε αυτή την φορά έργα της άλλης ιδιότητας του. 

Δεν κατέχω παρά ελάχιστα από ζωγραφική. Ωφείλω να ομολογήσω όμως, πως ο Γιάννης ζωγραφίζει ακριβώς όπως γράφει. Με την ίδια "πένα" βουτηγμένη στα ίδια χρώματα και αρώματα. Με μια ελευθεριότητα που σε συναρπάζει. Μα εκεί που τα δίνει όλα, το σημείο που ενώνεται η "πένα" της ζωγραφικής με την πένα του λογοτέχνη είναι οι λεζάντες που συνοδεύουν κάθε πίνακα. 

Ο ίδιος προλογίζει την έκθεση και μας υποψιάζει τι θα δούμε, για τα έργα, την τεχνοτροπία τους.

"...Ζωγράφος δεν είμαι αλλά ζωγραφίζω κι όπως το πάρει ο καθένας. Προσωπικά το είδα σαν εκδρομή, που όμως πρώτα έπρεπε να στήσω μόνος μου όσα θα συναντούσα σε μια τέτοια εξόρμηση. Δέντρα, άνθη, έντομα, ερπετά, κάκτους, πτηνά και ιχθείς απαλλαγμένους από συμπλέγματα υδάτων.

Χρώματα, σχέδια, λοξοδρομήσεις, φαντασιακά τοπία συχνά αδιέξοδης έμπνευσης, φιγούρες που έφτασαν στο χώρο που δουλεύω από το πουθενά, σκιές που συνήθως με κατατρέχουν συντροφικά κι άλλα πολλά λιγότερο ή περισσότερο παράδοξα αποτυπώθηκαν σε χαρτιά, χαρτόνια και καμβάδες μετά τον τριπλό επιτυχή μου εμβολιασμό… για covid...".

Είπαμε παραπάνω για λεζάντες. 

Ας απολαύσουμε μερικές, παρακάτω, αν και μια επίσκεψη στην gallery Genesis θα αποδειχτεί από τις ωραιότερες εξορμήσεις τώρα στις γιορτές.



"Οι νεαροί όταν σταμάτησαν τις ρακέτες πήγαν σε λιτανεία για να βρέξει. Ακολούθησε κατακλυσμός και χαλαζόπτωση"

«Ο κήπος που δραπέτευσε από την πολιτεία χωρίς τύψεις» 

"γυναίκα βαρβαρικών προθέσεων γνωστή από την ποιητική της συλλογή, "πατσάς στη γαλάζια στέπα" 

 "γυναίκα βάρβαρου φυλαρχου, τον οποίο δολοφόνησε σε πέντε άτοκες δόσεις με VISA"

 και το κορυφαίο


 "κουβεντολόι αισιόδοξων πουλιών, για το μέλλον της αριστεράς ως προς την θρεπτική της αξία"!  

 


Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2023

Από την ελιά στο λάδι

                                        η τιμή της ελιάς στο λάδι


Δύσκολη η φετινή χρονιά για όλους μας.

 Και για τους έχοντες δένδρα ελιάς και για τους πολίτες καταναλωτές. Εδώ και αρκετό χρόνο διαβάζουμε και γινόμαστε μάρτυρες διαφορετικών εκτιμήσεων και κριτικών, που έχουν να κάμουν με την τιμή του λαδιού. Σε πάμπολλες περιπτώσεις οι μεν παραγωγοί τα βάζουν με τους καταναλωτές οι δε δεύτεροι με τους παραγωγούς. 


-Μα είναι δυνατόν να πίνουν καφέ με 4 και πέντε ευρώ, και να λένε πως το λάδι των 8 η 10 ευρώ το λίτρο είναι ακριβό; διατείνονται οι μέν. 

Αντίστοιχης αξίας και τα επιχειρήματα των δε.

- Για λίγα ημερομίσθια που χρειάζεται η ελιά προκειμένου να σας δώσει το λάδι δικαιολογείται τέτοια τιμή;

Το διαίρει και βασίλευε η αλλιώς ο κοινωνικός αυτοματισμός καλά κρατεί. Η εύκολη λύση ήταν πάντα η ίδια. Ο φτωχός να πολεμάει τον φτωχότερο πιστεύοντας ότι έτσι δεν θα βρεθεί στην θέση του. Έτσι κρύβει και την όποια δυνατότητα να τα βάλει με τον δυνατότερο και πλουσιότερο, αναπαυόμενος στην αγκαλιά της αδυναμίας του. 

Σήμερα μίλαγα με φίλο καλλιεργητή. Από 150 δένδρα μου λέει έβγαλα 35 κιλά λάδι! Πόσοι ακόμη στην ίδια γραμμή; Τελικά ναι και για τις δύο ομάδες είναι δύσκολα τα πράγματα. Ο κόπος των αγροτών ειδικά των "κανονικών" είναι πολύς δύσκολος, μεγάλος. Ανάλογα και οι πολίτες καθημερινά ζούν με το άγχος των ενοικίων των καυσίμων των ανατιμήσεων και συνολικά των χαμηλών αποδοχών.Της ανασφάλειας, του μέλλοντος των παιδιών της υποβάθμισης στην υγεία κτλ. Μα καταναλωτές είμαστε όλοι μας. Αυτό να σταθμίσουμε. Και οι ελαιοπαραγωγοί και οι άλλοι.

 Άρα κοινό το παρόν και το μέλλον μας.  Ο κόπος όλων των εργαζόμενων και στην ελιά είναι μεγάλος, το κέρδος λίγο οι μισθοί μικροί, η αισχροκέρδεια στην αγορά, η ασυδοσία του μεγάλου πλούτου κτυπάει
κόκκινο και οι πολιτικές για τους πολλούς -εμάς- μας οδηγούν προς τα κάτω. Μα όλα αυτά μοιάζουν με προπατορικό αμάρτημα...

Θα γυρίσουμε τον τροχό; Τί λέτε; 

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2023

Άπιαστο όνειρο η αξιοπρεπής σύνταξη

 


Με τον παραπάνω τίτλο δημοσιεύτηκε το άρθρο που ακολουθεί, στην σημερινή ΑΥΓΗ. Το άρθρο είναι του Διονύση Τεμπονέρα.

Το ασφαλιστικό ξαναμπαίνει σε περιπέτειες. Η πλήρης ασυδοσία στην αγορά εργασίας, οι χαμηλοί μισθοί, η ανεργία και η μαύρη εργασία η εισφοροδιαφυγή αλλά και η πολιτική υπέρ της ιδιωτικοποίησης του συστήματος γρήγορα θα μας φέρουν αντιμέτωπους με τους κυβερνώντες. Η πρώτη απόπειρα με δηλώσεις υπουργού Τσακλόγλου έκανε την εμφάνιση της. ΑΥΞΗΣΗ ΟΡΙΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗΣ λέγεται.

Άπιαστο όνειρο η αξιοπρεπής σύνταξη

                                        από την Αυγή Δ. Τεμπονέρας

Αντί η κυβέρνηση να συζητά την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, οφείλει να ενισχύσει τη βιωσιμότητα του συστήματος

Οι δηλώσεις του κ. Τσακλόγλου για ενδεχόμενες αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης έχουν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Η κυβέρνηση επικαλείται τον Ν. 3863/2010 που συνδέει την αύξηση του προσδόκιμου ζωής με τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αφήνοντας ανοιχτό να υπάρξει αύξηση και πάνω από τα 67 έτη από το 2027. Είναι, όμως, μόνο αυτό το πρόβλημα;

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, η χώρα μας έχει από τα υψηλότερα όρια ηλικίας στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα, το μέσο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για τους άνδρες είναι τα 64,99 έτη και τα 64,74 για τις γυναίκες. Το χαμηλότερο κατέχουν η Ουκρανία και η Πολωνία στα 60 καθώς και η Ρωσία στις γυναίκες με 56,5 έτη.

Η χώρα μας έχει και επιπλέον ιδιαιτερότητες, όμως, ως προς τον χρόνο εργασίας. Οι Έλληνες εργαζόμενοι όχι μόνο βγαίνουν αργά στη σύνταξη, αλλά δουλεύουν και τις περισσότερες ώρες. Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ αποτυπώνουν την πραγματικότητα: Η Ελλάδα είναι η έβδομη χώρα-μέλος στην κατάταξη με τους εργαζόμενους που δούλεψαν περισσότερες ώρες σε ετήσια βάση, πολύ πιο πάνω από τον μέσο όρο των κρατών-μελών του ΟΟΣΑ. Προηγούνται χώρες όπως το Μεξικό, η Κόστα Ρίκα, η Κολομβία και η Χιλή. Ενώ έπονται κατά πολύ προηγμένες χώρες του σύγχρονου δυτικού κόσμου όπως οι ΗΠΑ, η Σουηδία, η Ελβετία, η Γαλλία και η Γερμανία.

Η χώρα μας είναι δευτεραθλήτρια στα ποσοστά ανεργίας στην Ε.Ε., με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να αργούν ιδιαιτέρως να συμπληρώσουν τα απαιτούμενα ένσημα και, όταν το επιτυγχάνουν, οι χαμηλοί μισθοί και οι λιγοστοί χρόνοι ασφάλισης οδηγούν σε συντάξεις «πείνας».

Σε αυτό το περιβάλλον, η συζήτηση και μόνο για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης είναι προκλητική. Αντί η κυβέρνηση να αναζητά τρόπους να μειώσει τη συνταξιοδοτική δαπάνη με αυξήσεις ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, οφείλει: α) Να εξεύρει πόρους για να ενισχύσει τη βιωσιμότητα του συστήματος (καταπολέμηση εισφοροδιαφυγής και εισφοροαποφυγής, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, των καθηλωμένων μισθών κλπ.). β) Να αντιμετωπίσει το δημογραφικό πρόβλημα. γ) Να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας για να ενισχύσει τα κρατικά έσοδα.

 

 

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023

50 χρόνια μετά, στο δρόμο του Νοέμβρη βαδίζουμε ξανά (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο)

50 χρόνια μετά στο δρόμο του Νοέμβρη βαδίζουμε ξανά

Posted by eamgr στο 14 Νοεμβρίου, 2023

Πέρασαν  πενήντα χρόνια, από της 17 Νοέμβρη του 1973 που τα τανκς της χούντας των συνταγματαρχών δολοφονούσαν τους φοιτητές και τους εργάτες στο Πολυτεχνείο και τους δρόμους της Αθήνας.

Σήμερα πενήντα χρόνια μετά, τα τανκς, ο στρατός του κράτους – τρομοκράτη του Ισραήλ με την συνδρομή των ΗΠΑ  και της «πολιτισμένης» δύσης δολοφονούν   χιλιάδες αμάχους, γυναίκες και παιδιά στη Γάζα

Συνένοχοι σε αυτή την μαζική σφαγή του παλαιστινιακού λαού είναι η κυβέρνηση της δεξιάς και όσοι ψελλίζουν τα περί αυτοάμυνας εξισώνοντας το θύτη με το θύμα.

Τότε, η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική χρησιμοποίησε την δικτατορία για να δέσει τη Μεσόγειο με σχοινιά, κόντρα στις φυγόκεντρες απελευθερωτικές δυνάμεις που εκδηλώνονταν κύρια στην Βόρεια Αφρική.

Σήμερα, παίζει και πάλι το χαρτί της αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής και της λεκάνης της Μεσογείου για να κρατήσει τις καλύτερες οικονομικές και στρατιωτικές θέσεις μάχης μπροστά στα αδιέξοδα που γεννά η αντιπαράθεση της με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, τον άξονα Κίνας-Ρωσίας.

 Τις ημέρες του Νοέμβρη του ’73, ο λαός και η νεολαία  έβγαλε μια κραυγή ελευθερίας και εξέγερσης  που την φοβούνται ακόμη και σήμερα, όχι μόνο όσοι σχηματίζουν τα μπλοκ εξουσίας, αλλά και οι διαχρονικοί πολιτικοί διαχειριστές εξ αριστερών της μετέπειτα πολλαπλής ήττας του λαϊκού κινήματος. Είναι το ακηδεμόνευτο της συλλογικής δράσης και της αποφασιστικότητας που τρέμουν πάντα οι εξουσιαστές. Η δυναμική, αυθόρμητη ενότητα στην βάση που φοβούνται όσοι αντιμάχονται την ενότητα των αγώνων και  την ιδεολογία στη πολιτική.

Από τη Πύλο και τα Τέμπη μέχρι τις φονικές πλημμύρες, τις φωτιές και τους συνεχιζόμενους «τυχαίους θανάτους» δια πυροβολισμού  αστυνομικού νέων παιδιών ρομά,  η κανονικότητα του νέου ολοκληρωτισμού δείχνει τα δόντια του φροντίζει να δικαιολογεί και να νομιμοποιεί τον φόβο και την βίαιη αυθαιρεσία που βάζει στο στόχαστρο ανθρώπινες ζωές και να τις ζυγίζει με τα μέτρα της επιβολής και του κυνισμού.

Η «δημοκρατία της τρομοκρατίας» με την εξαΰλωση του μισθού και του μεροκάματου και των εργασιακών δικαιωμάτων, με τη διάλυση της δημόσιας υγείας, της δημόσιας παιδείας  εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς στην κατεύθυνση ενός γενικευμένου κοινωνικού και πολιτικού εκφασισμού.

Αυτόν τον εφιάλτη, μόνο το μεγάλο Πολυτεχνείο της εποχής μας, μπορεί να τον αντιμετωπίσει και να τον νικήσει!

Η εξέγερση του Νοέμβρη μας δείχνει το δρόμο, μας θυμίζει το χρέος μας ότι δεν υπάρχουν έτοιμοι δρόμοι, τους ανοίγουμε για να ορθώσουμε το τείχος της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας, για να πραγματώσουμε επιτέλους το δικαίωμα στην εργασία, τη μόρφωση και την ελευθερία!

Στο δρόμο του Νοέμβρη βαδίζουμε ξανά σε πείσμα όλων για ψωμί – παιδεία – ελευθερία – ανεξαρτησία.

Όχι στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού- Λευτεριά στη Παλαιστίνη

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2023

Στη Θεσσαλονίκη με το 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου

                       


  Φωτογραφικό αλμπουμ - συντομη περιήγηση

Με την ευκαιρία του 64ου Διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ, ξαναβρέθηκα στην πόλη του Θερμαικού. 

Δεκάδες ταινίες, στις αίθουσες που διαμορφώθηκαν στην πανέμορφη προβλήτα του Λιμανιού της πόλης, αλλά και στο εμβληματικό ΟΛΥΜΠΙΟΝ στην πλατεία Αριστοτέλους την καρδιά της πόλης, καθώς και στο cine MAKEDONIKON.  

Φτασμένοι σκηνοθέτες , βεντέτες πρωταγωνιστές μαζί με νέους πολλά υποσχόμενους, σπουδαίες ερμηνείες, δυνατά σενάρια. Μα το φεστιβάλ εκτός από ταινίες έχει εκθέσεις φωτογραφίας, συζητήσεις, masterclass. 

 H Θεσσαλονίκη είναι πλέον γνωστή και για άλλα θέματα. Μια πόλη που περπατιέται, ένα εκτεταμένο κέντρο που χαίρεσαι να το γυρίζεις καθημερινά, δεκάδες όμορφα στέκια και πάνω απόλα καταπληκτική κουζίνα.


Μια νεανική πόλη που σε προκαλεί στη χαρά της δημιουργικής απασχόλησης.

Η θεματολογία των έργων, αν και πολυποίκιλη, ήταν προσανατολισμένη στα σημερινά προβλήματα μιας κοινωνίας που κατακλύζεται από αδιέξοδα, εργασιακά, ασφάλειας, πολεμικών συγκρούσεων και πλήρους αβεβαιότητας για "τι μας ξημερώνει..." . Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε ταινίες συγκεκριμμένα. Αυτό που χρειάζεται είναι ο κόσμος ο πολίτης να ξαναγεμίσει τις αίθουσες. Να δεί αλλά κυρίως να συζητήσει. Να παρατηρήσουμε την συμπεριφορά της σημερινής νεολαίας, αλλά και όλων μας απέναντι στις προκλήσεις του σήμερα. Να σκεφτούμε και να μιλήσουμε.


Ο κινηματογράφος μπορεί να βοηθήσει αποφασιστικά. Μεγάλες ιστορίες, μεγάλες αλήθειες μέσα σε λίγο χρόνο περνάνε από το πανί στη σκέψη, μας προβληματίζουν και μας κάνουν σοφότερους. 

Ελπιζω η κινηματογραφική λέσχη της Ιτέας να μπορέσει με την βοήθεια και την ενεργή στήριξη μας να διοργανώσει προβολές με ότι καλύτερο ανέβηκε στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. 

Για την ιστορία το 64ο άρχισε στις 2 και θα τελειώσει στις 12 Νοεμβρίου. Η έναρξη έγινε στο Ολύμπιον και παρουσιαστής ήταν ο Δημήτρης Πιατάς. 

Ταινία έναρξης ήταν "ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ" Γαλλική πρόταση για το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 2024. 

Εμπρός λοιπόν ΓΙΑΤΙ 



Δολοφονία Τεμπων. Η Συνέχεια

  Δεν γνωρίζω πόσοι πολίτες, άκουσαν η διάβασαν όσα η κ. Μαρία Καρυστιανού ανέφερε σε δύο εμβληματικές παρουσίες της.  Η "ΜΗΤΕΡΑ των ΤΕ...