ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2022

        

1 του Μάη. Η παγκόσμια εργατική τάξη στους δρόμους του αγώνα. 

Πρωτομαγιά 2022:

Πόλεμος, ανεργία, ακρίβεια, φασισμός- εδώ είναι ο ιμπεριαλισμός

Αυτό γράφεται με το αίμα των κολασμένων της γης  στις  σημαίες και στα λάβαρα της παγκόσμιας εργατικής τάξης  την φετινή Πρωτομαγιά του 2022.

Ο κόσμος βρίσκεται ουσιαστικά υπό συνθήκες ενός παγκόσμιου πολέμου, που τείνει διαρκώς να πάρει γενικευμένο χαρακτήρα καθώς η κρίση βαθαίνει και οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί οξύνονται.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία  είναι μόνο ένα από τα αιματηρά του μέτωπα.

Η τρομοϊδεολογία του αμφισβητούμενου πια ως κυρίαρχου αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, με την οποία επιχειρεί να υποτάξει και να αντιπαρατεθεί σε κάθε έκφραση της ταξικής πάλης σε παγκόσμια κλίμακα, αποδείχνεται και αυτή ακόμα ανε­παρκής να υποστηρίξει την ηγεμονία του παρά τον εναγκαλισμό του με τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές , να αντιμετωπίσει τις αμφισβητήσεις των άλλων ιμπεριαλιστών Ρώσων και Κινέζων, να κλιμακώσει ανεξέλεγκτα τον παγκόσμιο πόλεμο του.

Η ιδεολογία αυτή, του γενικευμένου παγκόσμιου πολέμου και η υλοποίηση της σε πολιτική γεωπολιτικών ανακατατάξεων επιταχυνόμενα προετοίμασε και τους στρατιωτικοπολιτικούς όρους ενός τέτοιου πολέμου.

Η εκτατική ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπόρεσε να απαντήσει στα προβλήματα της οικονομικοπολιτικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης. Απλά  τα μετάθεσε  και τα όξυνε σ’ όλα τα επίπεδα και σήμερα οι λαοί τα πληρώνουν και με αίμα όπως παλιότερα με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Έτσι φαίνεται ο γενικευμένος πολιτικός και κοινωνικός εκφασισμός να αποτελεί την νέα κανονικότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης.

Το τρομαχτικό φαινόμενο Λεπέν και το «αντίπαλο δέος» του  ο Μακρόν, στις πρόσφατες γαλλικές εκλογές είναι προβληματικό και αδιέξοδο, είναι τυπικό παράδειγμα του νέου ολοκληρωτισμού στην νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.

Εργάτες, εργάτριες, εργαζόμενοι, νέοι και νέες

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε ένα απίστευτο κρεσέντο υποτέλειας δεν μπορεί να κρύψει,  τα νέα δεινά που απειλούν το  λαό μας καθώς εμπλέκουν τη χώρα στις ατέλειωτες πολεμικές συγκρούσεις των ιμπεριαλιστών.

Ταυτόχρονα οικοδομεί με γοργούς ρυθμούς  καθημερινά ένα καθεστώς γενικευμένου κοινωνικού και πολιτικού εκφασισμού. Ιδιωτικοποιεί την ενέργεια, διαλύει το ΕΣΥ σε συνθήκες πανδημίας, διαλύει και ιδιωτικοποιεί την δημόσια παιδεία, καταστρέφει το περιβάλλον. Συνεχίζει  και ολοκληρώνει τον εργασιακό μεσαίωνα των μνημονιακών πολιτικών με την κατάργηση της υποχρεωτικότητας των συλλογικών διαπραγματεύσεων, την απελευθέρωση του ωραρίου, τους μειωμένους  μισθούς, το περιορισμό και τη ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και της απεργίας. Με  την αλλαγή του χαρακτήρα του ΟΑΕΔ  επιχειρεί να εξαφανίσει τους ανέργους, να τους κάνει αόρατους! μαζί   με την όποια ελάχιστη προστασία είχαν. Ακόμη και η αύξηση του κατώτατου μισθού χάνεται κυριολεκτικά από την τεράστια αύξηση των ειδών πρώτης ανάγκης, και τον πληθωρισμό, που ήδη τρέχει με 10%.

Είναι ζωτική ανάγκη να συγκροτηθεί ένα νέο μέτωπο κοινωνικής αντιπολίτευσης για να διώξουμε την κυβέρνηση της δεξιάς και να σταματήσουμε  τις σταθερά και συνεχώς κλιμακούμενες επιθέσεις της.

Να συγκροτηθεί ενιαίο κοινωνικό μέτωπο  αγώνων, ικανό να αντισταθεί  και να νικήσει την νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα  αλλά και τον επελαύνοντα κοινωνικό και πολιτικό εκφασισμό.

Η εργατική τάξη, ο λαός, η νεολαία μόνο σε ένα τέτοιο ενιαίο κοινωνι­κό μέτωπο αγώνων υπεράσπισης της εργασίας, της παιδείας, της υγείας, των δημοκρατικών και λαϊκών ελευθεριών μπορούν να ελπίζουν και μπορούν να συμβάλλουν στη συγκρότηση του.

Στις συνθήκες αυτές, η παγκόσμια εργατική τάξη στρέφει το βλέμμα της, το μυαλό της και την συλλογική μνήμη της, στη Πρωτομαγιά του Σικάγου το 1886, σε όλους τους μεγάλους ιστορικούς σταθμούς των αγώνων της τον 20ο αιώνα, για να επαναθεμελιώσει σήμερα τον 21ο αιώνα τον κοινωνικό και πολιτικό της ρόλο σαν υποκειμένου της ιστορίας.

Δεν είναι μακριά η ώρα που θα ξαναβρούν οι εργάτριες, οι εργάτες και οι καταπιεσμένοι την αυτοπεποίθηση και την έκφραση τους. Ο δρόμος της αναζήτησης είναι μακρύς και δύσκολος.

ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ  ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ  ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο

ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ Μπράλος Αμφισσα υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά;

 

ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ Μπράλος Αμφισσα υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά;

Την Τρίτη 15 Φλεβάρη 2022, αποσφραγίστηκαν οι προσφορές για το παραπάνω έργο. 285,5 εκατομ. Ευρώ ζητούσαν ανάδοχο.

6 εταιρείες κατέθεσαν προσφορές, αλλά νικήτρια αναδείχτηκε το σχήμα CMC - ΙΝΤΡΑΚΑΤ - ΤΕΚΑΛ με έκπτωση 14%. Μέχρι εδώ όλα καλά.

Αμέσως μετά άρχισε να φαίνεται καπνός σε σχέση με την Ιταλική εταιρεία CMC. 

Ψαχνοντας, λένε πηγαίνεις στην πόλη. Δεν ξέρω αν είναι έτσι αλλά οφείλω να καταθέσω τα σχετικά δημοσιεύματα. Λοιπόν στην παρακάτω διεύθυνση

https://www.kahawatungu.com/cmc-di-ravena-steal-african-countries/?fbclid=IwAR3UKzyXXm0LHUSg-Sdp51A0ZcAUasOy2k39ndvsyCB_3IX04S38SMX75zs

μπορεί όποιος θέλει να βρει πολλά και διάφορα άκρως ενδιαφέροντα για την Ιταλική εταιρεία. 

Αρκέστηκα σε μια μετάφραση από Google την οποία και παραθέτω . Φυσικά πολλά μπορούν ακόμη να ειπωθούν από κάποιον που θα τα ψάξει. Άραγε πόση φωτιά πόσος καπνός να υπάρχει; Δεν το γνωρίζω. Πάντως αναφορές σε ανέντιμα μέσα, συλλήψεις, δικαστήρια  μπλέξίματα  κτλ αναγράφονται στα παρακάτω. Να παραποιεί η μετάφραση την ουσία;. Ελπίζω να είναι έτσι. Πάντως  Καμία παρέμβαση στην μετάφραση δεν κάνω. Ας απολαύσουμε λοιπόν το κείμενο

 Στις 18 Μαΐου 2017, ο πρώην μόνιμος υπουργός Οικονομικών Kamau Thugge ενέκρινε πληρωμή ύψους 240 εκατομμυρίων Ksh στην ιταλική εταιρεία CMC di Ravenna, σηματοδοτώντας την έναρξη του διαβόητου σκανδάλου με τα φράγματα Arror και Kimwarer. 

 Η πληρωμή θα πυροδοτήσει μια σειρά πληρωμών προς την εταιρεία μέσω της Intesa Sanpaolo SPA (γραφείο στο Λονδίνο), που οδήγησε σε απώλεια άνω των 21 δισεκατομμυρίων Ksh χωρίς να έχει γίνει ούτε μία εργασία. Στις 18 Ιουλίου 2017, ο Thugge ενέκρινε επίσης την πληρωμή 19 εκατομμυρίων Ksh ως προμήθειες δέσμευσης στην Kimwarer Dam στην CMC di Ravenna και επιπλέον 23 εκατομμύρια Ksh για το Arror Dam. 

 Στις 18 Ιανουαρίου 2018, ο Thugge ενέκρινε μια άλλη πληρωμή για το Kimwarer Dam που ονομάστηκε επίσης ως αμοιβή δέσμευσης προς την εταιρεία, ύψους 77 εκατομμυρίων Ksh. Δέκα ημέρες αργότερα, στις 29 Ιανουαρίου 1018, μια άλλη πληρωμή που επίσης ονομάστηκε ως προμήθειες δέσμευσης για το Arror απελευθερώθηκε στην CMC di Ravenna ύψους 92 εκατομμυρίων Ksh. 

 Στις 18 Ιουλίου 2017, δύο παρτίδες πληρωμών απελευθερώθηκαν από το Εθνικό Υπουργείο Οικονομικών, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν επίσης ως προμήθειες δέσμευσης για τα φράγματα Kimwarer και Arror, ύψους 76 εκατομμυρίων Ksh και 67 εκατομμυρίων Ksh αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Intesa Sanpaolo Bank στο Λονδίνο πραγματοποίησε κέρδη τουλάχιστον 13,6 εκατομμυρίων Ksh για τη διευκόλυνση δόλιων πληρωμών και δανειακών συμβάσεων που οδήγησαν σε απώλεια 67,2 δισεκατομμυρίων Ksh από την κυβέρνηση της Κένυας, σύμφωνα με τον Νοτιοαφρικανό ερευνητή Paul O'Sullivan. 

 Διαβάστε: Το Δικαστήριο διέταξε τη σύλληψη του Διευθύνοντος Συμβούλου της CMC di Ravenna επειδή δεν εμφανίστηκε ενώπιον του δικαστηρίου σε υπόθεση σκανδάλου Dam 

 Η ίδια περίπτωση επρόκειτο να συμβεί στη Νότια Αφρική, όπου η CMC di Ravenna εξασφάλισε διαγωνισμό για την αναβάθμιση του Durban Port, όπου η Νότια Αφρική επρόκειτο να χάσει 30,7 δισεκατομμύρια Ksh. 

Σύμφωνα με έρευνα του O'Sullivan, η εταιρεία που βρισκόταν αντιμέτωπη με εκκαθάριση μετά την κήρυξη της πτώχευσης στην πατρίδα της χρησιμοποίησε ανέντιμα μέσα για να κερδίσει τον διαγωνισμό. Δημιουργήθηκε μια κοινοπραξία, η CMI Emtateni JV, με την CMC di Ravenna να κατέχει το 1% των μετοχών, την CMI Infrastructures (Pty) Ltd το 69%, την Omame Empowerment 15% και τη Masiny Empowerment να κατέχει το 15%. Ωστόσο, όπως θα προέκυπτε, η CMC di Ravenna θα έλεγχε το 100 τοις εκατό της επιχείρησης παρά τη δήλωση ότι θα είχε έλεγχο 1 τοις εκατό. Διαβάστε: Πώς ένας ιδιωτικός Νοτιοαφρικανός ερευνητής σταμάτησε την απώλεια 30 δισεκατομμυρίων Ksh σε CMC di Ravena σε δύο ημέρες Η εταιρεία μάλιστα «εισήγαγε» 390 Ιταλούς για να κάνουν τη δουλειά, σε βάρος των ιθαγενών της Νότιας Αφρικής. Όπως μαθαίνει αυτός ο συγγραφέας, οι άλλες εταιρείες επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν ως αγωγοί παράνομα αποκτηθέντος πλούτου, την ίδια στιγμή να δέσουν τα μάτια των κυβερνητικών αξιωματούχων της Νότιας Αφρικής από το να γνωρίζουν ότι η CMC di Ravenna ήταν χρεοκοπημένη. 

Ανακαλύφθηκε ότι η CMI Infrastructure ήταν φυσικό πρόσωπο, ο σημερινός διευθύνων σύμβουλος της CMC di Ravenna στην Ιταλία, κ. Paulo Porcelli. Αυτό σήμαινε ότι η CMC di Ravenna κατείχε ισχυρό μερίδιο 70% στην επιχείρηση. Η ίδια εταιρεία μπόρεσε να λάβει τη βαθμολόγηση CIDB οκτώ εβδομάδες μετά την ίδρυσή της και μόνο μία ημέρα μετά την υποβολή της αίτησής της στην επιτροπή CIDB. 

Διαβάστε: Η Barclays Bank σταματάει τα χρέη της CMC di Ravena που τους οφείλει «Δεν πιστεύουμε ότι ούτε ένας από αυτούς (εταιρείες και διευθυντές) θα σηκώσει μια λαβή ή φτυάρι για να εκτελέσει καθόλου δουλειά», σημείωσε ο Ο’ Σάλιβαν.

 Μια εταιρεία που σχετίζεται με την CMC di Ravenna στη Νότια Αφρική, η PG Mavundla, κρίθηκε επίσης ένοχη για την υποβολή πέντε πλαστών πιστοποιητικών φορολογικής εκκαθάρισης στο CIDB το 2008, το 2009, το 2010 και το 2011. Για να κερδίσει μεγάλους διαγωνισμούς, η εταιρεία επικαλέστηκε μεγάλα έργα ακόμα κι αν ακυρώνονταν, όπως το λιμάνι Durban της Νότιας Αφρικής. Στην Κένυα, ο Πορτσέλι είναι καταζητούμενος μετά το σκάνδαλο του φράγματος Arror Kimwarer, που οδήγησε στην ανατροπή του Υπουργού Οικονομικών της Κένυας, Χένρι Ρότιτς.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

           

      ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Το παρακάτω κείμενο είναι συντομευμένο του Κώστα Λάμπου. Αποτελεί μια άλλη ματιά στα γεγονότα που τείνουν να αλλάξουν συνολικά τον άξονα των γεωπολιτικών εξελίξεων στον κόσμο μας. Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε η να διαφωνούμε πολύ η λίγο προκειμένου να διαβάζουμε ένα κείμενο. Με αυτό το σκεπτικό το δημοσιεύω στη σελίδα μου. Οι συντομεύσεις έγιναν για λόγους ευκολοδιαβάσματος και θεωρώ πως δεν έχουν επηρρεάσει την ουσία της άποψης του Κ. Λάμπου. Φυσικά θα ακολουθήσουν και διαφορετικά κείμενα άλλων.

…Γίνεται λοιπόν κατανοητό πως όσο θα υπάρχει η ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής τόσο θα ταλανίζονται οι κοινωνίες και η ανθρωπότητα συνολικά από ιμπεριαλιστικούς πολέμους που θα καταλήγουν σε προσωρινές συμφωνίες μεταξύ των εμπόλεμων ιμπεριαλιστικών χωρών που, ως ιμπεριαλιστική ειρήνη αποτελεί ενδιάμεσο διάλλειμα μεταξύ δύο ιμπεριαλιστικών πολέμων, προκειμένου να τρυγήσουν τους καρπούς της ιμπεριαλιστικής ειρήνης και να ετοιμαστούν για κάποιον νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο μεταξύ τους ή με άλλη ανταγωνιστική ιμπεριαλιστική δύναμη, που αποσκοπεί η ίδια, ή εμποδίζει κάποια άλλη στην υλοποίηση της πολιτικής της για την παγκόσμια ηγεμονία.

Έτσι, μετά από εκατοντάδες, ή και χιλιάδες κατακτητικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, φτάσαμε στον σημερινό ρωσοουκρανικό πόλεμο, που παραπλανητικά λέγεται και ‘πόλεμος του Πούτιν’, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας ‘συστημικός πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ανατολής’ με πεδίο την Ουκρανία και πρώτο στόχο την Ευρώπη και απώτερο «τις μεγαλύτερες απειλές για την δυτική δημοκρατία και την ελευθερία στον κόσμο» που για την μητρόπολη του καπιταλισμού, είναι η Ρωσία και η Κίνα, «η οποία κατά τον Μπάϊντεν θα μας φάει το ψωμί αν δεν κάνουμε τίποτα». Με αυτόν τον ρωσοουκρανικό πόλεμο αυτό ακριβώς κάνει για την προώθηση των σχεδίων της παγκόσμιας ηγεμονίας του ο αμερικανισμός. Αλλά για να κατανοήσουμε τη θέση της Ρωσίας και τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτόν τον πόλεμο, ας ξαναφέρουμε στη μνήμα μας την κρίση της Κούβας και ας αναρωτηθούμε τι θα έκαναν οι Ενωμένες Πολιτείες αν η Ρωσία ή η Κίνα, ή και οι δυό μαζί είχαν εγκαταστήσει βάσεις πυρηνικών όπλων στην Καραϊβική και στον Καναδά και ετοιμάζονταν να εγκαταστήσουν και στο Μεξικό.

Η επιτυχία του σχεδίου της παγκόσμιας ηγεμονίας των Ενωμένων Πολιτειών προϋποθέτει την κατάργηση της όποιας αυτονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον πλήρη έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δικτύων των ορυκτών καυσίμων, αντί της υδρογονοενέργειας, που προσφέρουν οι σύγχρονες επιστήμες και η τεχνολογία και την χρειάζεται η Ευρώπη και ολόκληρη η ανθρωπότητα προκειμένου να επιβιώσουν ως ελεύθερες και αυτοδιοικούμενες οντότητες. Έτσι γίνεται κατανοητό πως το διακύβευμα σε αυτόν τον πόλεμο δεν είναι παρά η ανεξαρτησία της Ευρώπης και ποιος θα την ελέγχει, γιατί η Ευρώπη, χωρίς η ίδια να το γνωρίζει ή να θέλει να το γνωρίζει, ήταν πάντα και συνεχίζει να είναι η δύναμη που οδηγεί, με τα όποια ιστορικά εγκλήματά της, τα λάθη  και τις όποιες αστοχίες της, την ανθρωπότητα στην πρόοδο και στον πολιτισμό, όταν είναι ανεξάρτητη και ενωμένη, ιδιότητα την οποία η τρέχουσα πολιτική ηγεσία της υπό τον Νεογερμανισμό, αποποιήθηκε συντασσόμενη και στην ουσία υποτασσόμενη στις επιλογές και στα συμφέροντα του αμερικανισμού, μέχρι οι λαοί των χωρών της Ευρώπης να ακυρώσουν αυτά τα σχέδια και να απελευθερωθούν από τον καπιταλισμό και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και με αυτό να ανοίξουν ακόμα μια φορά τον δρόμο για την απελευθέρωση ολόκληρης της ανθρωπότητας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Το τραγικό σε όλη αυτή την ιστορία είναι το γεγονός πως ολόκληρη η ανθρωπότητα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, χορεύει στο ρυθμό ενός αχυράνθρωπου που τον έφεραν στην εξουσία της Ουκρανίας οι μυστικές υπηρεσίες των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής με όργανα τα αζοφικά κατάλοιπα του ναζισμού και με σκοπό να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ η Ουκρανία και να προκαλέσει τα φοβικά σύνδρομα της νεοτσαρικής Ρωσίας για να την σύρει στην πολεμική εισβολή και να της χρεώσει την ευθύνη αυτού του πολέμου. … Το γεγονός ότι πρωταγωνιστεί, ως πρόεδρος της χώρας του, αθετώντας συμφωνίες ουδετερότητας, στην σκηνοθετημένη από τις μυστικές υπηρεσίες των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής φάρσα, με την επανάληψη του σήριαλ ‘ο υπηρέτης του λαού’, με αποτέλεσμα την διάλυση, για λογαριασμό των σχεδίων του αμερικανισμού, της ουκρανικής κοινωνίας, αντί να την προστατέψει τόσο από τη Ρωσία όσο και από την Αμερική.

Το τραγικότερο βέβαια είναι πως ο Πούτιν που ταύτισε τις προσωπικές του και τις ταξικές φιλοδοξίες του ρώσικου κεφαλαίου με τα συμφέροντα της Ρωσίας, παρασύρθηκε σε έναν πόλεμο που δεν κατάστρεψε μόνο την σχέση της Ρωσίας με την Ευρώπη, σπρώχνοντάς την οριστικά στην αγκαλιά του αμερικανισμού, αλλά και πέρα από την ισοπέδωση της πατρίδας των ξεριζωμένων Ουκρανών, έκανε τον ρωσικό λαό συνένοχο στα ταξικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα του ρωσικού μεγάλου κεφαλαίου. Πέρα όμως από αυτά η Ρωσία πότε ως μισοφεουφαρχική τσαρική αυτοκρατορία και μητρόπολη της λεγόμενης ορθοδοξίας, πότε ως πυρήνας της Σοβιετικής Ένωσης που επέλεξε αντί να κάνει ένα βήμα προς τον πραγματικό σοσιαλισμό να υποχωρήσει προς τον καπιταλισμό και να μείνει στην ιστορία ως πρώην ‘υπαρκτός σοσιαλισμός’ και τώρα ως μια από τις μητροπόλεις του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, καταφέρνει να απογοητεύει όσους πίστεψαν πως αυτή είναι ο απελευθερωτής τους και με τις παλινδρομήσεις της να φρενάρει, όπως κάθε άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, την κοινωνική πρόοδο σε πλανητική κλίμακα, και να δίνει το φιλί της ζωής στον τρεκλίζοντα, ψυχορραγούντα και παρακμασμένο καπιταλισμό και να δίνει νόημα ύπαρξης στον παγκόσμιο δεσμοφύλακα της εργαζόμενης ανθρωπότητας, στον σιδερένιο βραχίονα του αμερικανισμού, στο ΝΑΤΟ. Όποιος δεν διδάσκεται από την ιστορία του είναι, λέει η λαϊκή σοφία, καταδικασμένος να την ξαναζήσει.

Σε αυτό το ‘θέατρο του παραλόγου’ που όλοι σπρωχνόμαστε, με πρωταγωνιστές ινστρούχτορες τα δυτικά και τα ανατολικά ΜΜΕ, να πάρουμε θέση υπέρ του ενός ή του άλλου πρωταγωνιστή των εξελίξεων, καταλήξαμε να μιλάμε για τον πόλεμο που, όπως κάθε πόλεμος, μας αφορά ως θύματα, αντί να μιλάμε για την αιτία και την πολιτική που παράγει πολέμους, με σκοπό να καταργήσουμε την αιτία και να αντικαταστήσουμε την πολεμοκάπηλη πολιτική με την πολιτική της κοινοκτημοσύνης, της κοινωνικής ισότητας, της ενότητας των αμεσοδημοκρατικά αυτοδιεθυνόμενων κοινωνιών και της ενιαίας ανθρωπότητας που αποτελούν τις αναγκαίες και ικανές προϋποθέσεις για μια μόνιμη οικουμενική ειρήνη, πρόοδο και ευημερία. …Ας σταματήσουμε λοιπόν να μιλάμε για τον πόλεμο των άλλων σε βάρος μας και ας αρχίσουμε να μιλάμε για πολιτική, δηλαδή για την πολιτική που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού αμερικάνικης, ρώσικης ή κινέζικης κοπής και ραφής… Ας μιλήσουμε πρώτα-πρώτα για την πολιτική που θα μετακινήσει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή τον καθένα από εμάς που αποτελούμε το 99% της ανθρωπότητας, από τη θέση του αντικειμένου του κεφαλαίου που αφορά το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, στη θέση του υποκειμένου της ιστορίας που θα καταργήσει τοξικούς θεσμούς και τοξικές πολιτικές που καθιστούν τοξικές τις κοινωνίες και τοξικούς τους ανθρώπους. ..Μετά από όλα αυτά προκύπτει για μια ακόμα φορά ότι το ιστορικό καθήκον των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού, δηλαδή της εργαζόμενης ανθρωπότητας, στον 21ο αιώνα, είναι να δηλώσουν πως είναι ενάντια τόσο στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όσο και ενάντια στην ιμπεριαλιστική ειρήνη και αντ’ αυτών επιλέγουν να μετασχηματίσουν την ανισότητα 1%>99% σε ισότητα 99% = 100% -1%, για να σταματήσουν οι πόλεμοι και να μπει η ανθρωπότητα στον αταξικό οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό, όλα τα άλλα αποτελούν ψευδαισθήσεις και φρούδες ελπίδες, για θρησκευτικά, ιδεολογικά και κομματικά ποίμνια.

 

Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΗΣ

 

Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΗΣ

«Ποτέ ξανά, ποτέ ξανά! Η λήθη ισοδυναμεί με συγχώρεση» βροντοφώναζε σε όλη του τη ζωή ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, που έζησε τη φριχτή εμπειρία του Μαουτχάουζεν. 

( Η Κατερίνα Καμπανέλλη κόρη του «πατριάρχη» της νεοελληνικής θεατρικής γραφής και διαχειρίστρια του Αρχείου Ιάκωβου Καμπανέλλη, έγραψε για τον πατέρα της στην Κυριακάτικη Αυγή).

Πριν από λίγες μέρες εγκαινιάστηκε στην Πινακοθήκη Χατζηκυριάκου-Γκίκα η αφιερωματική έκθεση «Στη Χώρα Καμπανέλλη, Νάξος-Μαουτχάουζεν-Αθήνα», εγκαινιάζοντας τις εκδηλώσεις του Έτους Ιάκωβου Καμπανέλλη με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.  Ένα ταξίδι που με αφετηρία το νησί της Νάξου διακόπτεται βίαια για δυόμισι χρόνια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης Μαουτχάουζεν και καταλήγει στην Αθήνα.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1921 στη Νάξο. Δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του. Δεν ξέχασε το νησί που τον γέννησε και πάντα γυρνούσε σ’ αυτό. Το όνειρό του ήταν να έχει ένα σπίτι στη Νάξο, να μπορεί να περνάει τα καλοκαίρια του εκεί, να αναπνέει τον αιγαιοπελαγίτικο αέρα και να πατάει το αγαπημένο του χώμα. Να κάνει βόλτες στην παραλία της Γρόττας, να μαζεύει πέτρες και ξύλα από τη θάλασσα και να θυμάται τα παιδικά του χρόνια. Οι καταβολές του από τη Νάξο αποτυπώθηκαν στα έργα του και κυρίως στο έργο «Μία συνάντηση κάπου αλλού», το οποίο είναι κατά κάποιον τρόπο αυτοβιογραφικό.

1942. Ο 20χρονος Ιάκωβος Καμπανέλλης οδηγείται στο ναζιστικό στρατόπεδο Μαουτχάουζεν. Δεν ήταν ούτε Εβραίος, ούτε αντιστασιακός, ούτε κομμουνιστής.  Ήταν ένας νεαρός λάτρης της περιπέτειας. Εν μέσω γερμανικής κατοχής, έφυγε από την Ελλάδα με έναν φίλο του με τελικό προορισμό την Ελβετία. Στη Βιέννη προμηθεύτηκαν πλαστά διαβατήρια, συνελήφθησαν όμως το  Ίνσμπρουκ και ο Καμπανέλλης κατέληξε στο Μαουτχάουζεν, όπου έζησε για δυόμισι χρόνια τη φρίκη και την εγκληματική παράνοια. «Το να είσαι μελλοθάνατος δεν είναι λίγο… Το στρατόπεδο συγκεντρώσεως ήταν ένα γερό μάθημα… Το στρατόπεδο είναι η πνευματική μου καταγωγή». Και πράγματι, η εμπειρία τού στρατοπέδου ήταν καθοριστική για τη ζωή του και για την επαγγελματική του πορεία. «Όταν μπήκα στο στρατόπεδο, ήμουνα στην ηλικία που ανακαλύπτω τον κόσμο. Υπήρξε μεγάλο θεατρικό ερέθισμα για μένα αυτή η κοινή μοίρα των 35.000 ανθρώπων που ήμασταν στο κεντρικό στρατόπεδο Μαουτχάουζεν.

Που με ένα χτύπημα καμπάνας πηγαίναμε να κοιμηθούμε όλοι μαζί, με ένα χτύπημα καμπάνας έπρεπε να ξυπνήσουμε, με ένα χτύπημα καμπάνας έπρεπε να παραταχθούμε, με ένα χτύπημα καμπάνας να πάμε για φαΐ, με ένα χτύπημα καμπάνας να πάμε για δουλειά και με ένα χτύπημα καμπάνας να ξαναγυρίσουμε μέσα. Μία ομαδική δηλαδή συμπεριφορά, μία κοινή μοίρα διασπασμένη σε τόσα ανθρώπινα πάθη όσοι ήταν οι άνθρωποι που ζούσαν αυτή τη ζωή. Νομίζω ότι το θέατρο στηρίζεται στην επιθυμία μου να μιλήσω σε πολύ κόσμο από κάποιο βήμα. Ο θεατρικός συγγραφέας μιλάει με λανθάνοντα πολιτικό τρόπο καλύτερα από ό,τι μιλάει ο πεζογράφος ή ο ποιητής.  Ίσως αυτό ήταν το δικό μου κίνητρο: να μιλήσω στους πολλούς. Και αυτό νομίζω ότι θα πρέπει να διαμορφώθηκε μέσα στο στρατόπεδο. Η ομαδικότητα που υπήρχε εκεί καθόρισε οπωσδήποτε τον τρόπο που έγραψα».

Ο πατέρας μου σε όλη του τη ζωή βροντοφώναζε «Ποτέ ξανά, ποτέ ξανά! Η λήθη ισοδυναμεί με συγχώρεση. Δυστυχώς, ο ναζισμός δεν πέθανε ποτέ, γιατί δεν καταδικάστηκε στον βαθμό που θα έπρεπε».

Φέτος συμπληρώνονται 11 χρόνια από τον θάνατο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και 100 από τη γέννησή του. Τον αποκάλεσαν «πατριάρχη» του νεοελληνικού θεάτρου, του απονεμήθηκε το παράσημο του Τάγματος του Φοίνικα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον εξέλεξαν παμψηφεί μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα Θεάτρου, αλλά και επίτιμο καθηγητή σε τρία πανεπιστήμια.  Όλα αυτά με ένα απολυτήριο Δημοτικού σχολείου.  Όμως υπήρχαν η στόφα, το ταλέντο, αλλά πάνω από όλα το πείσμα και το πάθος. Στην αρχή βρήκε τις πόρτες κλειστές. Το Εθνικό Θέατρο τον απέρριψε όταν θέλησε να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή γιατί δεν είχε απολυτήριο Γυμνασίου. 

Όμως δεν το έβαλε κάτω. Είχε ήδη αποφασίσει ότι το θέατρο ήταν μονόδρομος, ήταν το μέλλον του. Αποφάσισε να μπει σ’ αυτό από άλλη οδό.  Άρχισε να γράφει. Και πάλι βρήκε τις πόρτες κλειστές. Το Εθνικό Θέατρο απέρριπτε τα έργα του ως «ακατάλληλα διά διδασκαλίαν εις τον οργανισμόν μας». Το 1950 ο εμπνευσμένος Αδαμάντιος Λεμός ανακάλυψε και πίστεψε στον νέο συγγραφέα και αποφάσισε να ανεβάσει στο εκτός κέντρου θεατράκι του τον «Χορό πάνω στα στάχυα».  Έτσι έγινε η αρχή. Ακολούθησαν σημαντικότατες συνεργασίες σε σπουδαία έργα: Κάρολος Κουν, Κώστας Καζάκος, Θανάσης Παπαγεωργίου, Γιώργος Μιχαηλίδης, Νικηφόρος Παπανδρέου και άλλοι σπουδαίοι σκηνοθέτες. Τα έργα του ταξίδεψαν στο εξωτερικό, παίχτηκαν σε πολλές χώρες: Γερμανία, Ρωσία, Κίνα, Αυστραλία, ΗΠΑ και άλλες, μεταφράστηκαν σε δεκαοκτώ γλώσσες, έτυχαν παγκόσμιας αναγνώρισης.

Εκφράζω τον θαυμασμό και το δέος μου σ’ αυτό το ταλέντο, σ’ αυτό το μυαλό που είχα την τύχη να είναι ο πατέρας μου. Αυτός ο χαρισματικός άνθρωπος, με τα πάνω από σαράντα θεατρικά έργα, τα δεκαοκτώ κινηματογραφικά σενάρια, τα αμέτρητα δοκίμια, τις ομιλίες και τα ποιήματα, που είχε την τύχη να συμπορευτεί με άλλες μεγάλες φυσιογνωμίες του ελληνικού του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού και να ζήσει μια ζωή πλούσια σε εμπειρίες και αναγνωρισιμότητα, και ταυτόχρονα ο απλός, ο τρυφερός, ο δίκαιος, ο φίλος. Αυτός ήταν ο μπαμπάς μου και μας λείπει πολύ.