ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 2022

Ξαναβρίσκοντας δρόμους παλιούς που αγαπήσαμε, αφήνουμε το 2021 και προχωράμε στο νέο έτος.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Να ακυρώσει ο Μπακογιάννης τον Ρουβά

 

Να ακυρώσει ο Μπακογιάννης τον Ρουβά

Με τον παραπάνω τίτλο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των Συντακτών άρθρο. Το υπογράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος.

Το θέμα γνωστό και μη εξαιρετέο. Ο Φέρελπις δήμαρχος Αθήνας, ο γόνος της γνωστής οικογένειας μας έχει συνηθίσει σε παρόμοια δωράκια. Αρκεί που το χρήμα είναι δημόσιο και φυσικά θα το αναλάβουν τα συνηθισμένα κορόιδα . Δεν πειράζει. Άλλωστε αυτά τα κορόιδα εδώ και χρόνια πληρώνουν, χρωστάνε, ψηφίζουν, ξαναπληρώνουν, ξαναχρωστάνε, κτλ, ώστε ο κύκλος με την κιμωλία να μην ανοίγει σχεδόν ποτέ.  Από το άρτος και θεάματα των Ρωμαίων, στο σκέτο -σημερινά Θεάματα – όποια είναι- ο δρόμος είναι μικρός.

Καιρός όμως να πάμε στο άρθρο του Δ. Κανελλόπουλου.

" Ούτως ή άλλως ήταν πολύ λανθασμένη και προκλητική η φιέστα των 215 χιλιάδων ευρώ του Δήμου Αθηναίων, με τον Σάκη Ρουβά, στον Λυκαβηττό, στην αλλαγή του χρόνου. Τα έχουμε πει, να μην τα επαναλαμβάνουμε.

Πλέον όμως οι καταστάσεις άλλαξαν προς το ακόμα χειρότερο. Από τη στιγμή που ακυρώθηκαν όλα για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και δεν θα παίζουν μουσικές πουθενά, η γιορτή αυτή με τον Ρουβά δεν πρέπει να γίνει. Και ο δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης πρέπει να τη ματαιώσει άμεσα.

Θα είναι δύο φορές προκλητικό πλέον ο μόνος καλλιτέχνης που θα παίζει σε όλη την Ελλάδα εκείνο το βράδυ να είναι ο Σάκης Ρουβάς και η μπάντα του. Την ίδια ώρα, όλοι οι άλλοι μουσικοί και τραγουδιστές της χώρας θα βρίσκονται αναγκαστικά στο σπίτι τους χωρίς να τους επιτρέπεται να δουλέψουν.

Και ο ίδιος ο καλλιτέχνης πρέπει να το καταλάβει και να ζητήσει μόνος του τη ματαίωση του σόου αν σέβεται, έστω και στο ελάχιστο, τους συναδέλφους τους.

Εκτός αν θέλουν Μπακογιάννης και Ρουβάς να επιμείνουν στη διεξαγωγή της γιορτής. Θα κάνουν αλλαγή χρόνου και θα τους βρίζει όλη η Ελλάδα από την τηλεόραση. Διπλά πλέον. Μπορούν να το γλιτώσουν έστω και την ύστατη στιγμή. Μερικές φορές και η πανδημία είναι μία λύση.

Γλυκές Χριστουγεννιάτικες «Ταλαιπωρίες»

 

Γλυκές Χριστουγεννιάτικες «Ταλαιπωρίες»

Ο Δεκέμβριος πάντα είναι ο μήνας που ξαναγεννιέται ο χρόνος.

Μαζί με αυτόν τα όνειρα και οι προσδοκίες των ανθρώπων. Η Νύχτα χάνει την μάχη με την ημέρα και το φώς κερδίζει το σκοτάδι. Μαζί με αυτά, τα πρώτα χιόνια κάνουν την εμφάνιση τους πάνω στη Γή και οι λευκές ημέρες απλώνουν ένα κύμα χαράς στους πολίτες ειδικά στους μικρότερους, αν και μεταξύ μας,   στο χιόνι όλοι γινόμαστε νεώτεροι… Οι εξορμήσεις για σκι,πεζοπορία, με 4Χ4 αποκτούν ονόματα πάνω στο χάρτη.

Αράχοβα, Σέλι, Άγιος Αθανάσιος , Ελάτη, Ζαγοροχώρια, Βυτίνα, Καλάβρυτα, Καρπενήσι κτλ. Τα ένθετα στις εφημερίδες κατά το συνηθισμένο, πολλαπλασιάζουν τις σελίδες σκορπώντας τίτλους βιβλίων και ονόματα εκδρομικών προορισμών.

Αναρωτιέμαι φωναχτά…Καλά, η εκτός Παρνασσού Φωκίδα, τόσο κοντά στην «Αττική πηγή» γιατί να λείπει συνήθως από τους προορισμούς; Και μην πείτε πως φταίνε τα χιλιόμετρα… Τέλος πάντων. Άλλη φορά οι απαντήσεις.

Λοιπόν οι διαδρομές στο χιόνι με 4Χ4 είναι σκέτη απόλαυση αφού όμως προηγηθεί η σχετική ταλαιπωρία.  ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ! Τι λέξη κι αυτή! Εμ βέβαια το ρήμα ΤΛΑΩ – ΤΛΩ σημαίνει υπομένω – αντέχω.  Από εδώ και η λέξη Άτλας – ο γνωστός που κρατούσε την γη, η λέξη αθλητής και η ταλαιπωρία (τάλας –τλω+πωρέω). Ταλαίπωρος λοιπόν είναι αυτός που έχει υποστεί τα πάνδεινα αλλά είναι και τολμηρός (τολμώ-ΤΛΩ).

Γιατί τα αναφέρω; Γιατί όποιος τραβάει  σε βουνό πρέπει να αντέχει και να υπομένει. Οι μέρες του χιονιού πέρασαν και έδωσαν την θέση τους σε λιακάδες. Παραμονή Χριστουγέννων και η πυξίδα της διάθεσης δείχνει δασικό χωριό και Γκιώνα. Μα το ταλαίπωρο Τερράνο θέλει αλλαγή στα πατούμενα.

Η «Ταλαιπωρία» αρχίζει.  Τα εργαλεία αραδιάζονται ο αγώνας αρχίζει. Τα Malatesta Kugar ότι καλύτερο για χιόνι.

 Η πορεία ξεκινά . Μαζί της και τα ευχάριστα. Το φως ορίζει τις εικόνες και τα μπλοκέ τα χιλιόμετρα ευχαρίστησης.

ΟΜΟΡΦΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

  

Σχετικά με το φαινόμενο των ηλίθιων επαγγελμάτων

Σχετικά με το φαινόμενο των ηλίθιων επαγγελμάτων

Ο David Graeber ίσως ο σημαντικότερος κοινωνικός ανθρωπολόγος της εποχής μας έφυγε νωρίς. Πρόφτασε όμως στα 59 χρόνια του να δώσει πάρα πολλά και στην επιστήμη και στην κοινωνία. Ήταν καθηγητής στο London school of Economics και αρκετά βιβλία και εργασίες έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά. Από την άλλη οι ημέρες των Χριστουγέννων είναι συνυφασμένες με το πατροπαράδοτο έθιμο των δώρων.

Προσωπικά για εμένα το δώρο είναι δεμένο με το βιβλίο. Η διαμονή στην Αθήνα είναι η κατάλληλη ευκαιρία για επίσκεψη στα πλούσια τίτλων βιβλιοπωλεία του κέντρου. Εκεί ανάμεσα σε σωρούς διαφόρων τίτλων, και παντοειδών επικεφαλίδων σκάλωσε το μάτι μου στο ΧΡΕΟΣ του Ντέιβιντ Γκρέμπερ. Ένας ογκώδης τόμος 600 σελίδων που από τις πρώτες γραμμές με συνεπήρε. Φυσικά θα αργήσει να γυρίσει η 600στή σελίδα αλλά δεν απελπίζομαι. Μέχρι τότε έκρινα σκόπιμο να ανεβάσω σε μετάφραση την ομιλία του συγγραφέα με τον παραπάνω ευρηματικό τίτλο. Η ομιλία στη πλήρη μορφή της αναγνώστηκε στο φεστιβάλ της CNT (Confédération nationale du travail). Επεκτεινόταν σε 6 πυκνές σελίδες, άρα πόσοι θα την έφταναν στην τελευταία; Δεν ήμουν καθόλου αισιόδοξος. Αποφάσισα να την μετριάσω. Καλά η κακά υπάρχει στο διαδίκτυο και όποιος θέλει την βρίσκει. Όσο το γιατί πρέπει να διαβαστεί, η απάντηση είναι αυτονόητη. Διαβάστε τη και θα το δείτε…

Σχετικά με το φαινόμενο των ηλίθιων επαγγελμάτων

Το 1930, ο John Maynard Keynes είχε προβλέψει ότι, μέχρι το τέλος του αιώνα, οι τεχνολογίες θα είχαν προχωρήσει αρκετά ώστε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο ή οι ΗΠΑ να μπορούν να εφαρμόσουν μία 15ωρη εβδομάδα εργασίας. Όλα δείχνουν ότι είχε δίκιο. Με τεχνολογικούς όρους, είμαστε απόλυτα σε θέση να το κάνουμε. Και όμως δεν συνέβη. Αντίθετα, η τεχνολογία επιστρατεύτηκε με σκοπό να βρεθούν τρόποι για να μας κάνει να εργαζόμαστε περισσότερο. Χρειάστηκε γι' αυτό να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας που ήταν στην πραγματικότητα άχρηστες.

Γιατί η ουτοπία που υποσχέθηκε ο Keynes δεν υλοποιήθηκε ποτέ; Η τυπική απάντηση σήμερα είναι ότι δεν έλαβε υπόψη τη μαζική αύξηση του καταναλωτισμού. Ανάμεσα στις λιγότερες ώρες εργασίας και τα περισσότερα παιχνίδια και διασκεδάσεις, φαίνεται να επιλέξαμε συλλογικά τη δεύτερη εναλλακτική λύση. Ναι, υπήρξαμε μάρτυρες της δημιουργίας μιας μεγάλης ποικιλίας θέσεων εργασίας και βιομηχανιών από τη δεκαετία του 1920 και μετά. Ποιές είναι ακριβώς αυτές οι νέες θέσεις εργασίας; Μία πρόσφατη έκθεση που συγκρίνει την απασχόληση στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1910 και 2000 μας δίνει μια σαφή εικόνα (θα πρέπει να σημειωθεί παρεμπιπτόντως ότι μια παρόμοια έκθεση συντάχθηκε για την απασχόληση στο Ηνωμένο Βασίλειο). Κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, ο αριθμός των εργαζομένων που απασχολούνταν στη βιομηχανία ή τη γεωργία μειώθηκε σημαντικά. Ταυτόχρονα, οι θέσεις εργασίας "επαγγελματιών, διαχειριστών, διευθυντών, πωλητών και υπαλλήλων στον κλάδο των υπηρεσιών" τριπλασιάστηκαν, περνώντας "από το ένα τέταρτο στα τρία τέταρτα του συνόλου των εργαζομένων".  Τα παραγωγικά επαγγέλματα, όπως προβλεπόταν, μπόρεσαν σε μεγάλο βαθμό να αυτοματοποιηθούν. Αλλά αντί να οδηγηθούμε σε μια μαζική μείωση των ωρών εργασίας που θα απελευθέρωνε τον παγκόσμιο πληθυσμό και θα του επέτρεπε να αφιερωθεί στα δικά του σχέδια, οράματα, απολαύσεις και ιδέες, παρατηρήσαμε αντιθέτως την διόγκωση, όχι μόνο των κλάδων "υπηρεσιών", αλλά και του διοικητικού τομέα, καθώς και την δημιουργία νέων κλάδων όπως οι χρηματιστικές υπηρεσίες, το τηλεμάρκετινγκ, ή την άνευ προηγουμένου ανάπτυξη τομέων όπως το εταιρικό δίκαιο, οι πανεπιστημιακές και υγειονομικές διοικήσεις, οι ανθρώπινοι πόροι ή ακόμα και οι δημόσιες σχέσεις…

Αυτό προτίθεμαι να ονομάσω "ηλίθια επαγγέλματα"

Είναι σαν κάποιος να επινοεί περιττές δουλειές, απλά για να συνεχίζει να μας κάνει όλους να δουλεύουμε. Και εδώ βρίσκεται όλο το μυστήριο. Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, είναι αυτό ακριβώς που υποτίθεται ότι δεν πρέπει να συμβαίνει. Στα παλιά και αναποτελεσματικά σοσιαλιστικά κράτη, όπως η ΕΣΣΔ, όπου η απασχόληση θεωρήθηκε δικαίωμα και ιερό καθήκον, το σύστημα δημιουργούσε όσες θέσεις εργασίας χρειαζόταν (αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να υπάρχουν τρία άτομα στα σούπερ μάρκετ για να σου σερβίρουν ένα κομμάτι κρέας).

Ενώ οι εταιρείες προχωρούν σε αλύπητες εκστρατείες μείωσης εξόδων, οι απολύσεις αυτές αγγίζουν κυρίως την τάξη των ανθρώπων που παράγουν, μετακινούν, επισκευάζουν ή συντηρούν πράγματα· ενώ μέσα από μια παράξενη αλχημεία που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει, ο αριθμός των "γραφιάδων" φαίνεται να διογκώνεται και να καταλήγουν όλο και περισσότεροι υπάλληλοι, όπως οι εργαζόμενοι της πρώην ΕΣΣΔ, να δουλεύουν 40 ή 50 ώρες την εβδομάδα, αλλά με ένα πραγματικά ωφέλιμο χρόνο εργασίας 15 ωρών, ακριβώς όπως το προέβλεπε ο Keynes, καθώς ο υπόλοιπος χρόνος τους συνίσταται στο να διοργανώνουν ή να συμμετέχουν σε παρακινητικά σεμινάρια, να ενημερώνουν το προφίλ τους στο Facebook ή να κατεβάζουν τηλεοπτικές σειρές.

Η απάντηση προφανώς δεν είναι οικονομική: είναι ηθική και πολιτική. Η άρχουσα τάξη κατάλαβε ότι ένας ευτυχισμένος, παραγωγικός  πληθυσμός που διαθέτει ελεύθερο χρόνο, είναι ένας θανατηφόρος κίνδυνος (σκεφτείτε τι συνέβη όταν άρχισε αυτό να υλοποιείται στη δεκαετία του 1960). Συνειδητοποιώ όμως τώρα ότι ένα τέτοιο επιχείρημα θα εγείρει αμέσως αντιρρήσεις: "Ποιος είστε εσείς για να καθορίσετε ποιές θέσεις εργασίας είναι πραγματικά "απαραίτητες "; Αλλά και τι σημαίνει "απαραίτητο";. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να πω σε κάποιον που πιστεύει ότι η συμβολή του στον κόσμο είναι σημαντική ότι αυτό δεν ισχύει. Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους που είναι πεπεισμένοι ότι η δουλειά τους δεν έχει νόημα; …

Μπορούμε, έτσι, να θέσουμε πολλά ερωτήματα, ξεκινώντας από το ακόλουθο: τι μας μαθαίνει αυτό για την κοινωνία μας, αυτή η εξαιρετικά περιορισμένη ζήτηση για ταλαντούχους μουσικούς-ποιητές και αυτή η φαινομενικά απεριόριστη ζήτηση για δικηγόρους που ειδικεύονται στο εταιρικό δίκαιο; (Απάντηση: εάν το 1% του πληθυσμού ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του διαθέσιμου πλούτου, αυτό που αποκαλούμε "αγορά" εξυπηρετεί μόνο αυτό που οι ίδιοι - και κανένας άλλος - κρίνουν χρήσιμο ή σημαντικό). Στην πραγματικότητα, δεν νομίζω ότι έχω γνωρίσει ούτε έναν εταιρικό δικηγόρο που να μην πιστεύει ότι η δουλειά του είναι ηλίθια. Το ίδιο ισχύει για όλους τους νέους κλάδους που αναφέρονται πιο πάνω. Υπάρχει μια ολόκληρη τάξη επαγγελματιών οι οποίοι, αν τους συναντούσατε σε ένα πάρτι και τους λέγατε ότι ασχολείστε με κάτι ενδιαφέρον (την ανθρωπολογία, για παράδειγμα), θα έκαναν τα πάντα για να αποφύγουν τη συζήτηση γύρω από τη δουλειά τους. Μετά από μερικά ποτά, θα μπορούσαν βέβαια να βγάλουν ένα λογύδριο σχετικά με το πόσο ηλίθια και αδιάφορη είναι η δουλειά τους.

Υπάρχει εδώ μία βαθιά ψυχολογική βία. Πώς θα μπορούσαμε έστω και να ξεκινήσουμε να μιλάμε για αξιοπρέπεια στην εργασία, όταν νιώθουμε ότι η δουλειά μας δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει; Πώς γίνεται αυτή η κατάσταση να μην δημιουργεί ένα βαθύ αίσθημα οργής και δυσαρέσκειας; Πρόκειται ωστόσο για το ιδιοφυές χαρακτηριστικό αυτής της κοινωνίας, της οποίας οι ηγέτες βρήκαν τρόπο… να διασφαλίσουν ότι η οργή θα κατευθύνεται άμεσα και με ακρίβεια κατά εκείνων των οποίων οι πράξεις έχουν νόημα. Για παράδειγμα, στην κοινωνία μας, φαίνεται να υπάρχει ένας κανόνας, σύμφωνα με τον οποίο όσο περισσότερο μια εργασία ωφελεί ξεκάθαρα τους άλλους, τόσο λιγότερο θα πληρώνεται.: τι θα συνέβαινε εάν εξαφανιζόταν αυτή η τάξη των εργαζομένων; Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για τις νοσοκόμες, τους σκουπιδιάρηδες ή τους μηχανικούς, αν εξαφανίζονταν, οι συνέπειες θα ήταν άμεσες και καταστροφικές. Ένας κόσμος χωρίς δασκάλους ή εργάτες θα γινόταν σύντομα προβληματικός,. Από την άλλη, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε πώς θα αντιδρούσε η ανθρωπότητα αν εξαφανίζονταν οι διευθυντές, οι λομπίστες, οι ερευνητές δημοσίων σχέσεων, οι τηλεπωλητές, ή οι νομικοί σύμβουλοι (πολλοί πιστεύουν ότι θα τα πήγαινε πολύ καλύτερα). Ωστόσο, εκτός από λίγες εξαιρέσεις που προβάλλονται σκοπίμως (οι γιατροί), ο κανόνας φαίνεται εκπληκτικά έγκυρος.

Με ακόμη πιο διεστραμμένο τρόπο, φαίνεται πως υπάρχει μία συναίνεση σχετικά με τα πράγματα που πρέπει να παραμείνουν όπως έχουν. Αυτό είναι ένα από τα μυστικά δυνατά σημεία του δεξιού λαϊκισμού. Μπορείτε να το δείτε όταν τα ταμπλόιντ επιτίθενται στους εργαζόμενους που παραλύουν το μετρό του Λονδίνου: Το γεγονός ότι αυτοί οι εργαζόμενοι μπορούν να παραλύσουν το μετρό δείχνει ότι η δουλειά τους είναι απαραίτητη, αλλά αυτό ακριβώς είναι που φαίνεται να ενοχλεί. Είναι περίπου σαν να τους λένε "Εσείς έχετε τις πραγματικές δουλειές! Κι αυτό δεν σας φτάνει, έχετε και το θράσος να ζητάτε συντάξεις μεσαίας κατηγορίας και την κοινωνική ασφάλεια;"

"Αν κάποιος είχε επινοήσει ένα εργασιακό καθεστώς με στόχο τη διαιώνιση της δύναμης του χρηματιστικού κεφαλαίου, δεν θα μπορούσε εύκολα να καταφέρει κάτι καλύτερο. Οι πραγματικοί παραγωγικοί εργαζόμενοι συντρίβονται συνεχώς και υφίστανται εκμετάλλευση. Οι υπόλοιποι χωρίζονται σε ένα στρώμα ανέργων που διαπομπεύονται παντού και ένα στρώμα ανθρώπων που πληρώνονται για να μην κάνουν τίποτα, σε θέσεις σχεδιασμένες να ταυτίζονται με τις προοπτικές και τις ευαισθησίες της άρχουσας τάξης (διευθυντές, διαχειριστές, κ.λπ.), ιδιαίτερα στην χρηματιστική της εκδοχή.

 (το άρθρο δημοσιεύτηκε στο σάιτ του περιοδικού Strike (17 Αυγούστου 2013).

Χριστουγεννιάτικες εικόνες

                                         χριστούγεννα 2021

Στη Χριστουγεννιάτικη περίοδο, τα τελευταία χρόνια, η Αθήνα μοιράζεται μεταξύ  δύο στεκιών. 

Το ένα - παραδοσιακά - έχει σημείο αναφοράς το Σύνταγμα και τους γύρω δρ]ομους. Το άλλο, νεότερο βρίσκεται στις Τζιτζιφιές και ακούει στο όνομα Πάρκο Σταύρου Νιάρχου. Το πρώτο έχει το αβαντάζ των καταστημάτων μόδας, τις βιτρίνες αλλά και τα όμορφα καφέ κτλ που απλώνονται στα πεζοδρόμια και σε κάθε γωνία.

Το δεύτερο έχει σαν πλεονέκτημα την άφθονη έκταση, κατάλληλη για πολλές ομάδες διασκέδασης και άθλησης. Αυτές τις ημέρες πέρα από τις εκδηλώσεις έχει στηθεί παγοδρόμιο δίπλα στην τεχνιτή λιμνούλα.

Μερικές φωτό έκρινα σκόπιμο να προσθέσω. Κατοικώντας δίπλα στο Νιάρχο, είμαι τακτικός επισκέπτης των εξωτερικών και εσωτερικών χώρων του. Το χαρακτηριστικό το τωρινό είναι η μικρή σχετικά με άλλες χρονιές κίνηση που παρουσιάζει.

Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει και στην αγορά. Τέλος πάντων ο κορονοιός θα αλλάξει πολλά. Έχουμε καιρό να τα αναλύσουμε.