Φθινόπωρο στα Βαρδούσια

 

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές τελειώσανε. και, ...το Καλοκαίρι λοιπόν πέρασε θαρρείς και δεν υπήρξε...

Μα εμείς έχουμε έναν ακόμη φίλο. Το Φθινόπωρο...

Καιρός για τα βουνά. Και τι καιρός! Ξεκινήσαμε με ομίχλη και κλείσαμε με βροχή. Μα η εργασία εργασία. Πάνε 30 χρόνια πάνω κάτω που ο μήνας αυτός ο Οκτώβριος, είναι αφιερωμένος στο καταφύγιο Βαρδουσίων και στα συμπαραμαρτούντα. Η φύση στα φθινοπωρινά. Η διαύγεια της ατμόσφαιρας παίζει κρυφτό με το σύννεφο, την ομίχλη την βροχή.

Η φύση ετοιμάζεται για "...την παραμονή του χειμώνα που καταργεί τα χρώματα..."

Όμορφη παρέα από τα παλιά, συντήρηση των ηλεκτρολογικών και μηχανολογικών εγκαταστάσεων και μετά τι πρωτότυπο!

Τσίπουρο στο τραπέζι, χαρά, ατάκες, συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Μέσα στο καταφύγιο, είμαστε ζεστά. 15 βαθμοί δείχνει το θερμόμετρο. Έξω έχει αρχίσει να σηκώνει αγέρα ενώ η θερμοκρασία έχει πέσει στους 9 βαθμούς και είναι ακόμη μεσημέρι.

Ετοιμαζόμαστε για κάθοδο. Ο δρόμος μέχρι τον Διάκο δείχνει την ταλαιπωρία από το τελευταίο κύμα κακοκαιρίας. Σε αρκετά σημεία κομμάτια του βουνού έχουν αποκοπεί. Τα τελευταία κοπάδια προβάτων βόσκουν, σκορπίζοντας νότες κουδουνιών. Στα μέσα της χωμάτινης διαδρομής, στο Προφήτη Ηλία όπως παντά ξανά και ξανά θα σταματήσουμε, για να δούμε άλλη μια φορά από άλλη γωνία το μεγαλείο του βουνού. 

Το τελείωμα θα έρθει με καφέ στις Βρύζες. Το στροφιλίκι μέχρι το 51 είναι το στερνό κρεσέντο στην όλη εξόρμηση.

Τι άλλο; Μα η ευχή! και του χρόνου με όμορφο χειμώνα χιόνια τζάκι και καλή γωνιά.

Με αφορμή το Ισραήλ. Οι σκληροί όλης της γης, οι κολασμένοι δίπλα τους

 

Με αφορμή το Ισραήλ

Το παρακάτω κείμενο είναι του Σπύρου Σουρμελίδη, δημοσιευμένο στο omegepress.gr.

Απλό και κατανοητό, χωρίς πολλές φιοριτούρες και περίπλοκες αναλύσεις, δίνει - πιστεύω - ικανοποιητικά την εικόνα της σημερινής ημέρας και εποχής. Αξίζει να διαβαστεί

Στο Ισραήλ κερδίζει ο σκληρός Νετανιάχου εδώ και 20 χρόνια, στους Παλαιστίνιους πήραν το πάνω χέρι εδώ και 20 χρόνια οι σκληροί (τρομοκράτες) της Χαμάς. Στην Ευρώπη κερδίζει έδαφος η ακροδεξιά, ακόμα και στον Βόλο κερδίζει εδώ και 10 χρόνια ο Μπέος. Η βία συμβαδίζει με την καθημερινότητα όχι μόνο στις περιοχές των μεγάλων αντιθέσεων οπως στη Μέση Ανατολή ή στον Καύκασο, αλλά και στις πόλεις της αναπτυγμένης και ευκατάστατης Ευρώπης. Σταθερά, οι σκληροί κερδίζουν επιρροή, γίνονται αποδεκτοί και προτιμητέοι. Το 1995, ο τότε ΓΓ του ΟΗΕ, αιγύπτιος Μπούτρος Γκάλι, έλεγε σε μια διάλεξη του στην Αθήνα: “Στον κόσμο επικρατεί αναταραχή, γιατί βρισκόμαστε σε εποχή ανακατατάξεων”.

Ηταν η εποχή που σε Αμερική και Ευρώπη, δεν ακουγαν τους Μπούτρος, αλλά τους σκληρούς Ρεπουμπλικάνους που προφήτευσαν την αιώνια κυριαρχία των ΗΠΑ, το τέλος των ιδεολογιών και της Ιστορίας.

Ο 21ος Αιώνας δεν είναι ο αμερικανικός αιώνας, αλλά της παγκοσμιοποίησης που έφερε ανακατατάξεις, νέα μοιρασιά του παγκόσμιου πλούτου, και βεβαίως την αντίδραση των χαμένων.

H τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ (στόχος ηταν να τρομοκρατήσουν, να εκδικηθούν, και οχι να καταλάβουν κάποιο έδαφος) είναι μια ακόμα πράξη στην διαρκη  αντιπαράθεση παλαιστινίων-ισραηλινών.  Συμβαίνει όμως σε μια στιγμή μιας συνολικής παγκόσμιας ανακατάταξης ισορροπίας, πλούτου, γεωπολιτικής ισχύος.  Ο εως χθες "τρίτος" κόσμος μαζί με τον ηττημένο κόσμο  του 1990, έχει ενισχυθεί πολύ, σε σημείο που απειλείται η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ , η ηγεμονική θέση της Δύσης συνολικά (Αμερική και Ευρώπη) στον πλανήτη. Και είναι αυτή η απειλή που έχει φέρει το πάνω, κάτω, στις κοινωνίες της (πολιτικής) Δύσης. Οι οποίες βιώνουν ήδη  την αλλαγή, την μείωση του δικού τους πλούτου. Και είναι αυτό που τις κάνει ολο και πιο φοβικές και συγχρόνως πιο επιθετικές. 

Στις λεγόμενες δυτικές κοινωνίες πρέπει να εντάξουμε και κοινωνίες οπως του Ισραήλ, της  Ιαπωνίας, φυσικά της Αυστραλίας.

Οι δυτικές κοινωνίες αρχίζουν να αμύνονται, για να μην συνεχίσουν να χάνουν τον πλούτο που τόσους αιώνες έχουν , θεωρώντας οτι αυτό παραμένει δικαίωμα τους και φυσική εξέλιξη. Οι δυτικές κοινωνίες είναι αρνητικές πολλές φορές έξαλλες,  με τους μετανάστες. Την ώρα που όλο και περισσότεροι στην Δυση φτωχοποιούνται, την ίδια ώρα, επιλέγουν πολιτικές διατήρησης (συντήρησης) των κεκτημένων τους. Επιλέγουν πολιτικές συντηρητικές,  διανθισμένες με ιδέες και απόψεις ακραία δεξιές, ακραία ρατσιστικές και τελικώς φοβικές.

Γι αυτό και η πολιτική  Μπάιντεν, για τον νέο διπολισμό έχει μεγαλύτερη απήχηση σε όσους φτωχοποιούνται και οχι στους παγκόσμιους πλουτοκράτες, σ αυτούς που σίγουρα κερδίζουν απο την παγκοσμιοποίηση. Ο Ελον Μάσκ και κάθε Ελον Μάσκ, θέλει την παγκοσμιοποίηση , συνεργάζεται με την Κίνα, υποστηρίζει και πολιτικές υπερ της μετανάστευσης στην Αμερική. Σε αντίθεση με εκατομμυρια οικονομικά φτωχούς και μεσαίους πολίτες, σε Ευρώπη και Αμερική.

Στον αντίποδα , στον λεγόμενο κάποτε τρίτο κόσμο, υπάρχει πλέον ελπίδα και υπάρχει αντίδραση. Στην Δυτική Αφρική, οι  κοινωνίες στηρίζουν πραξικοπηματίες, οι οποίοι υπόσχονται οτι  θα εκδιώξουν τους Γάλλους, τους ευρωπαίους και γενικώς του δυτικούς, για να συνεργαστούν με τους κινέζους ή τους ρώσους. Η με όποιους πιστεύουν οτι θα τους ευνοήσουν οικονομικά επι  ίσοις  όροις.

Οι κολασμένοι

Δίπλα σ όλα αυτά, υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν καμία ελπίδα. Είναι οι παλαιστίνιοι, είναι οι Κούρδοι, είναι πληθυσμοί σε χώρες ασιατικές και αφρικανικές, (αραβικές ή οχι), οπως στην Υεμένη ή στην Σομαλία ή στο Σουδάν. Ειναι πληθυσμοί, και κοινωνίες που δεν βλέπουν μέσα σ αυτή την ανακατανομή του πλούτου και της παγκόσμιας ισορροπίας, τον εαυτό τους. Δεν βλέπουν τίποτα να τους αφορά. Ξεσηκώνονται, αντιδρούν και αυτοί, με όποιον τρόπο ακόμα και με τρομοκρατία.

Και είναι χώρες οπως το Ισραήλ, ευάλωτες λόγω της θέσης τους ή της πολιτικής τους.

Διότι το Ισραήλ αρνείται να δώσει λύση ριζική και βιώσιμη στο παλαιστινιακό.

“Θα τους πλήξουμε μέχρι θανάτου, θα τους εκδικηθούμε για τη μαύρη μέρα που επέφεραν στο κράτος του Ισραήλ και στους πολίτες του», δήλωσε ο Νετανιάχου μετά την τρομοκρατική επίθεση.

Η δήλωση του θα γίνει πράξη. Θα τους εκδικηθεί για τα εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος ισραηλινών και αλλων πολιτών.  Ας ελπίσουμε οτι θα εκδικηθεί την Χαμάς και οχι μαζικά και αδιακρίτως τους παλαιστίνιους.

Με ολα αυτά το πρόβλημα δεν θα λυθεί. Γιατί κάποια εκατομμύρια παλαιστινίων, θα συνεχίσουν να μην έχουν νερό, δουλειά, σπίτι και κυρίως να μην έχουν ΕΛΠΙΔΑ οτι αύριο μπορεί να αποκτήσουν κάτι απο τα προηγούμενα. Κάτι από όσα έχουν οι υπόλοιποι οχι μόνο στη Δύση αλλά πλέον και στην Ανατολή!!!

Ενω και οι ισραηλινοί δεν θα έχουν ελπίδα για ζωή ηρεμη και ειρηνική. Θα ζούν με τον φόβο οτι οι τρομοκράτες θα ξαναέλθουν κάποια στιγμή να σκοτώσουν.

Ειναι η σύγκριση που κάνει τις ψυχές ακόμα πιο αγριες, ακόμα πιο ωμές , που επιτρέπει τα ζωώδη ένστικτά να κυριαρχίσουν.

Οι θυμωμένοι

Δίπλα στις ψυχές των κολασμένων πρέπει να κοιτάμε ταυτόχρονα και τις ψυχές των θυμωμένων δυτικών. Που επίσης (οπως ηδη είπαμε) αγριεύουν επειδή χάνουν κάτι απο το βιό τους, απο την περιουσία τους, και κυρίως την ελπίδα για το μέλλον τους.

Αν θέλουμε να κατανοήσουμε δεν πρέπει να κοιτάμε σπασμένες εικόνες, αλλά ολο τον χάρτη, όλη την εικόνα, το όλον και οχι όποιο κομμάτι μας βολεύει κάθε φορά.

Οι ευρωπαίοι βλέπουν τα αδιέξοδα, ζητούν απο τις κυβερνήσεις λύσεις. Και οταν βλέπουν τα αδιέξοδα, την αμηχανία και τον διχασμό στο επίπεδο των θεσμών και των ηγεσιών, αγριεύουν ακόμα περισσσότερο. Και την επόμενη στιγμή επιλέγουν τους σκληρούς, τους θυμωμένους, τους φαινομενικά αποφασισμένους, ηγέτες ή ηγετίσκους, να βαρέσουν τη γροθιά στο τραπέζι, να πνίξουν ανθρώπους, να ρίξουν χαστούκια.

 

Η Λεπέν, η Μελόνι, σε λίγο θα είναι εκφραστές συστημικών δυνάμεων. Οι ευρωπαικές κοινωνίες θα αναζητούν όλο και περισσότερους   Ορμπαν ή  περισσότερες Αλις Βάιντελ (επικεφαλής του AfD η οποία εργάστηκε για την Goldman Sachs,  ενω το κόμμα ιδρύθηκε  το 2014 απο τον καθηγητή Οικονομικών Μπέρντ Λούκε).

Οι κοινωνίες του πλανήτη βρίσκονται σε κίνηση. Οι χαμένοι (ολων των κατηγοριών , όλων των ημισφαιρίων, όλων των κοινωνιών) σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, αντιδρούν .

Ας μη βιαζόμαστε για εύκολα συμπεράσματα , για θεικές λύσεις, για απο μηχανής Θεούς που θα μας  σώσουν ή  για νταήδες που θα τιμωρήσουν τους εχθρούς.

Ας ξανασκεφθούμε....λύσεις πάντα υπάρχουν,  η ελπίδα είναι δική μας υπόθεση.

 

Ανακοίνωση για τον 2ο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών ΕΑΜ

Εμείς κάνουμε το χρέος μας

Το Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο στον δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών:

-Στηρίζει πολιτικά και εκλογικά τους συνδυασμούς της αριστεράς που πέρασαν στο δεύτερο γύρο και δίνει μαζί τους τη μάχη ενάντια στα μέτωπα της νεοφιλελεύθερης αντίδρασης, του παρασιτισμού και των πολιτικών της παραγώγων.

-Δίνει θετική ψήφο, ανεξάρτητα και πέρα από ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές χωρίς αυταπάτες στους προοδευτικούς, δημοκρατικούς συνδυασμούς που έχουν αναφορά την εργασία, την κοινωνική αλληλεγγύη, το κοινωνικό κράτος απέναντι στους συνδυασμούς της δεξιάς νεοφιλελεύθερης αντίδρασης.

Αυτό με παραδείγματα σημαίνει ψήφο στο Χαλάνδρι στο Σίμο Ρούσσο, στη Πάτρα στο Κ. Πελετίδη στη Θεσσαλία και στην Αθήνα στους αντίπαλους του Αγοραστού της λάσπης και της αρπαχτής και του Μπακογιάννη γόνου της γνωστής οικογένειας για να μπει φρένο στην παντοκρατορία των εκλεκτών της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

-Δίνουμε αυτή τη μάχη ουσιαστικά κόντρα και στην ηγεσία του ΚΚΕ που η στρατηγική ενός δήθεν ιδεολογικού απομονωτισμού με το άκυρο λευκό είναι το αποτελεσματικότερο εργαλείο στα χέρια του εξουσιαστικού μπλοκ και της ολιγαρχίας για να αχρηστεύει τις πολιτικές δυνατότητες ενός αγωνιστικού, μαχητικού, αριστερού, προοδευτικού, δημοκρατικού μετώπου απέναντι  στην δεξιά, την ακροδεξιά και το κοινωνικό εκφασισμό.

Εμείς κάνουμε το χρέος μας ειδικά για την Πάτρα, γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι, γιατί μας χωρίζει και αίμα. Συνεχίζουμε τον αγώνα για την απομόνωση και την ήττα του φασισμού, του μαφιόζικου μαυραγοριτισμού, της δεξιάς νεοφιλελεύθερης αντίδρασης του Μητσοτάκη σε όλα τα επίπεδα.

Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο

ΣΧΕΤΙΚΑ με την απόφαση για τις συντάξεις των ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ

Το παρακάτω άρθρο είναι του Διονύση Τεμπονέρα και δημοσιεύτηκε στο ieidiseis. Η απόφαση αλα καρτ των δικαστών υπέρ των συμφερόντων τους δεν είναι κάτι που το συναντάμε πρώτη φορά, μάλλον ας είμαστε "αισιόδοξοι" πως ούτε και τελευταία. Οι δικαστικοί των ανωτάτων βαθμίδων, προφανώς είναι ότι ποιο συντηρητικότερο υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Στην υπηρεσία πάντα του ακραίου νεοφιλελεύθερου δόγματος όπως αυτό εκφράζεται σήμερα και από την κυβέρνηση της Ν.Δ. Είναι χαρακτηριστική η φράση του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου σύμφωνα με την οποία

«Ο δικαστής… βρίσκεται μεταξύ Θεού και ανθρώπων»!!! Με άλλα λόγια μιλάμε για ημίθεους.

Αυτοί οι ημίθεοι λοιπόν που δεν ανέχτηκαν καμμία ρωγμή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό οικοδόμημα, αλλά αντίθετα πολέμησαν κάθε "παρεκτροπή" πήραν την απόφαση για πάρτη τους .Από την άλλη το περιεχόμενο της κυβέρνητικής απάντησης ανοίγει το δρόμο για "νομιμοποίηση" κάθε παρανομίας απέναντι στα συμφέροντα των πολιτών. Με άλλα λόγια το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξανά "χειροδικούν" κατά των εργαζομένων. Αύριο Κυριακή 8 Οκτωβρίου,έχουμε στα χέρια μας δύο βολές. Ας σκοπεύσουμε καλά και ας ρίξουμε στο στόχο.  

Οι συντάξεις των δικαστών και η διαρκής κατάσταση ανάγκης

                                                      Δ. Τεμπονέρα

Η πρόσφατη απόφαση (1330/2023) της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου έκρινε πως για τον καθορισμό του ύψους των συντάξεων των πρώην δικαστών, εισαγγελέων και μελών Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (ΝΣΚ) εφαρμόζονται διατάξεις προ του «νόμου Κατρούγκαλου» (ν. 4387/2016).

Κρίθηκε δηλαδή, ότι οι συντάξεις των δικαστών επανέρχονται στα επίπεδα που ίσχυαν προ του 2012, με άλλα λόγια προ του καθεστώτος που είχε διαμορφωθεί πριν το ν. 4093/2012, δηλαδή επανακαθορίζονται χωρίς τις περικοπές μου μεσολάβησαν τα τελευταία χρόνια.

Το σκεπτικό της απόφασης εστιάζει στο γεγονός, πως οι διατάξεις του «νόμου Κατρούγκαλου» αντίκεινται, στις διατάξεις του άρθρου 26 του Συντάγματος και στις εξειδικεύουσες αυτές, ως προς τη δικαστική εξουσία, διατάξεις των άρθρων 87 παρ. 1 και 88 παρ. 2 του Συντάγματος, οι οποίες επιτάσσουν τη χορήγηση στους δικαστικούς λειτουργούς σύνταξης που να μην αποκλίνει ουσιωδώς από τις αποδοχές των εν ενεργεία δικαστικών λειτουργών, οι οποίοι έχουν τον βαθμό με εκείνον που κατείχαν οι συνταξιούχοι κατά την έξοδό τους από την ενεργό υπηρεσία, ώστε να διασφαλίζεται σε αυτούς επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, ανάλογο με το κύρος και την αποστολή του λειτουργήματος που ασκούσαν.

Η απόφαση όπως ήταν λογικό ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, αφού οι δικαστές για άλλες αξιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και των συνταξιούχων αποφάσισαν, ότι οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις είναι νόμιμες και συνταγματικές, ενώ για τις δικές τους απολαβές και συντάξεις, η κρίση προκύπτει να είναι διαφορετική.

Δεν θα μείνω ιδιαίτερα στα επιχειρήματα που έχουν ακουστεί για δήθεν ανεξαρτησία της δικαιοσύνης που τάχα είναι αμερόληπτη και διαφανής, για την υποχρέωση συμμόρφωσης της διοίκησης με τις αποφάσεις των δικαστηρίων, για το ειδικό status των δικαστών κλπ. αλλά θα σταθώ στην σημαντική φράση του Υπουργού Εργασίας κ. Γεωργιάδη, ο οποίος σε τηλεοπτική του συνέντευξη επαναλάμβανε συνεχώς, με όρους κοινωνικού αυτοματισμού, ότι δεν δύνανται «οι δικαστές να ασκούν δημοσιονομική πολιτική».

Στην ουσία ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε κάτι πολύ τρομακτικό, αλλά στην ουσία του αληθές:

Ισχυρίστηκε, ότι τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα στην χώρα μας (ατομικά και κοινωνικά) συνεχίζουν 13 χρόνια μετά την υπαγωγή της χωράς μας στην μνημονιακή εποπτεία, να υφίστανται με…αστερίσκο.

Όπου αστερίσκος, προκύπτει η δημοσιονομική ισορροπία της χώρας, που παρά το περίφημο «success story», συνεχίζει να βρίσκεται κατά την κυβέρνηση, σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης, άγνωστο για πόσες δεκαετίες ακόμα.

Τι και αν ακούμε για επενδυτική βαθμίδα, για μείωση της ανεργίας, για τρομακτικές αμυντικές δαπάνες και μεγάλα πλεονάσματα, για αναβαθμίσεις από τους ξένους οίκους, για ξένες επενδύσεις κλπ. όταν πρόκειται για το κοινωνικό κράτος «το ταμείο είναι (μονίμως) μείον».

Ο κ.Γεωργιάδης αλλά και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέφεραν, ότι δεν πρόκειται να επεκτείνουν την ισχύ της απόφασης προσδίδοντας αναδρομικότητα και στους υπόλοιπους δικαστές, που δεν έχουν προσφύγει. Το παράδοξο είναι, ότι αυτή ακριβώς η πτυχή κρίθηκε από το δικαστήριο και μάλιστα μόνο μια μικρή μειοψηφία 3 δικαστών, πρόβαλλε ως εμπόδιο (άσχετα αν συμφωνεί κανείς με αυτόν τον ισχυρισμό) τις επιπτώσεις της δικαστικής απόφασης στον κρατικό προϋπολογισμό.

Φυσικά η «άρνηση» αυτή δεν αφορά μόνο τους δικαστές που με τις αποφάσεις τους συχνά προκαλούν το «περί δικαίου αίσθημα των πολιτών» αλλά τελικά όλους τους υπολοίπους μισθωτούς και συνταξιούχους. Το επιχείρημα αυτό μας γυρίζει στο αρχικό σκεπτικό. Τόσο οι δικαστές αλλά φυσικά και κάθε πολίτης, έχουν δικαιώματα μόνο υπό την αίρεση, ότι δεν υπάρχουν οικονομικές επιπτώσεις στο κράτος. Το σήμα είναι σαφές:

Μην τολμήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι να ζητήσουν «τα δώρα» και την επαναφορά των συντάξεων τους στα προ των περικοπών επίπεδα, γιατί «λεφτά δεν υπάρχουν». Μην τολμήσουν οι εκπαιδευτικοί ή οι γιατροί, να διεκδικήσουν σχολεία και νοσοκομεία στελεχωμένα, γιατί «λεφτά δεν υπάρχουν». Μην τολμήσουν οι πολίτες να ζητήσουν ασφαλείς δρόμους και υποδομές, γιατί «λεφτά δεν υπάρχουν».

Υπάρχουν όμως λεφτά για την κρατική επιδότηση της αισχροκέρδειας των εταιριών καυσίμων, για απευθείας αναθέσεις, για γέφυρες που γκρεμίζονται δυο χρόνια από την κατασκευή τους, για 500 εκ. ευρώ σε αντιπλημμυρικά έργα που αγνοούνται στην Θεσσαλία κλπ.

Αν δεχτούμε τον ισχυρισμό του κ. Γεωργιάδη τότε η εκτελεστική εξουσία καθίσταται ανέλεγκτη και δεν υπόκειται σε περιορισμούς αφού εύκολα επικαλούμενη μια διαρκή κατάσταση ανάγκης (βλ. συνεχιζόμενη οικονομική κρίση) μπορεί να περιορίζει ακόμα και το δικαίωμα των πολιτών (και κάθε κοινωνικής ομάδας) στην αξιοπρεπή διαβίωση.

Η υπέρβαση της «έννομης» τάξης των μνημονίων πρέπει να είναι πρωταρχικό χρέος για τον προοδευτικό κόσμο. Τα θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων-συνταξιούχων και των εκπροσώπων τους, δεν πρέπει να είναι υποταγμένα στις ελευθερίες της αγοράς και το δίκαιο του ανταγωνισμού, πολύ περισσότερο στις διαρκείς πολιτικές λιτότητας, οι οποίες βασίζονται σε παρωχημένες νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες.

Μια νέα κοινωνική συμφωνία, ένα νέο πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, είναι απαραίτητο για να υπάρξει διέξοδος από την «κατάσταση πολιορκίας» στην οποία βρίσκεται η χώρα αλλά και τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών.