ΣΧΕΤΙΚΑ με την απόφαση για τις συντάξεις των ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ

Το παρακάτω άρθρο είναι του Διονύση Τεμπονέρα και δημοσιεύτηκε στο ieidiseis. Η απόφαση αλα καρτ των δικαστών υπέρ των συμφερόντων τους δεν είναι κάτι που το συναντάμε πρώτη φορά, μάλλον ας είμαστε "αισιόδοξοι" πως ούτε και τελευταία. Οι δικαστικοί των ανωτάτων βαθμίδων, προφανώς είναι ότι ποιο συντηρητικότερο υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Στην υπηρεσία πάντα του ακραίου νεοφιλελεύθερου δόγματος όπως αυτό εκφράζεται σήμερα και από την κυβέρνηση της Ν.Δ. Είναι χαρακτηριστική η φράση του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου σύμφωνα με την οποία

«Ο δικαστής… βρίσκεται μεταξύ Θεού και ανθρώπων»!!! Με άλλα λόγια μιλάμε για ημίθεους.

Αυτοί οι ημίθεοι λοιπόν που δεν ανέχτηκαν καμμία ρωγμή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό οικοδόμημα, αλλά αντίθετα πολέμησαν κάθε "παρεκτροπή" πήραν την απόφαση για πάρτη τους .Από την άλλη το περιεχόμενο της κυβέρνητικής απάντησης ανοίγει το δρόμο για "νομιμοποίηση" κάθε παρανομίας απέναντι στα συμφέροντα των πολιτών. Με άλλα λόγια το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί ξανά "χειροδικούν" κατά των εργαζομένων. Αύριο Κυριακή 8 Οκτωβρίου,έχουμε στα χέρια μας δύο βολές. Ας σκοπεύσουμε καλά και ας ρίξουμε στο στόχο.  

Οι συντάξεις των δικαστών και η διαρκής κατάσταση ανάγκης

                                                      Δ. Τεμπονέρα

Η πρόσφατη απόφαση (1330/2023) της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου έκρινε πως για τον καθορισμό του ύψους των συντάξεων των πρώην δικαστών, εισαγγελέων και μελών Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (ΝΣΚ) εφαρμόζονται διατάξεις προ του «νόμου Κατρούγκαλου» (ν. 4387/2016).

Κρίθηκε δηλαδή, ότι οι συντάξεις των δικαστών επανέρχονται στα επίπεδα που ίσχυαν προ του 2012, με άλλα λόγια προ του καθεστώτος που είχε διαμορφωθεί πριν το ν. 4093/2012, δηλαδή επανακαθορίζονται χωρίς τις περικοπές μου μεσολάβησαν τα τελευταία χρόνια.

Το σκεπτικό της απόφασης εστιάζει στο γεγονός, πως οι διατάξεις του «νόμου Κατρούγκαλου» αντίκεινται, στις διατάξεις του άρθρου 26 του Συντάγματος και στις εξειδικεύουσες αυτές, ως προς τη δικαστική εξουσία, διατάξεις των άρθρων 87 παρ. 1 και 88 παρ. 2 του Συντάγματος, οι οποίες επιτάσσουν τη χορήγηση στους δικαστικούς λειτουργούς σύνταξης που να μην αποκλίνει ουσιωδώς από τις αποδοχές των εν ενεργεία δικαστικών λειτουργών, οι οποίοι έχουν τον βαθμό με εκείνον που κατείχαν οι συνταξιούχοι κατά την έξοδό τους από την ενεργό υπηρεσία, ώστε να διασφαλίζεται σε αυτούς επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, ανάλογο με το κύρος και την αποστολή του λειτουργήματος που ασκούσαν.

Η απόφαση όπως ήταν λογικό ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, αφού οι δικαστές για άλλες αξιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και των συνταξιούχων αποφάσισαν, ότι οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις είναι νόμιμες και συνταγματικές, ενώ για τις δικές τους απολαβές και συντάξεις, η κρίση προκύπτει να είναι διαφορετική.

Δεν θα μείνω ιδιαίτερα στα επιχειρήματα που έχουν ακουστεί για δήθεν ανεξαρτησία της δικαιοσύνης που τάχα είναι αμερόληπτη και διαφανής, για την υποχρέωση συμμόρφωσης της διοίκησης με τις αποφάσεις των δικαστηρίων, για το ειδικό status των δικαστών κλπ. αλλά θα σταθώ στην σημαντική φράση του Υπουργού Εργασίας κ. Γεωργιάδη, ο οποίος σε τηλεοπτική του συνέντευξη επαναλάμβανε συνεχώς, με όρους κοινωνικού αυτοματισμού, ότι δεν δύνανται «οι δικαστές να ασκούν δημοσιονομική πολιτική».

Στην ουσία ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε κάτι πολύ τρομακτικό, αλλά στην ουσία του αληθές:

Ισχυρίστηκε, ότι τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα στην χώρα μας (ατομικά και κοινωνικά) συνεχίζουν 13 χρόνια μετά την υπαγωγή της χωράς μας στην μνημονιακή εποπτεία, να υφίστανται με…αστερίσκο.

Όπου αστερίσκος, προκύπτει η δημοσιονομική ισορροπία της χώρας, που παρά το περίφημο «success story», συνεχίζει να βρίσκεται κατά την κυβέρνηση, σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης, άγνωστο για πόσες δεκαετίες ακόμα.

Τι και αν ακούμε για επενδυτική βαθμίδα, για μείωση της ανεργίας, για τρομακτικές αμυντικές δαπάνες και μεγάλα πλεονάσματα, για αναβαθμίσεις από τους ξένους οίκους, για ξένες επενδύσεις κλπ. όταν πρόκειται για το κοινωνικό κράτος «το ταμείο είναι (μονίμως) μείον».

Ο κ.Γεωργιάδης αλλά και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανέφεραν, ότι δεν πρόκειται να επεκτείνουν την ισχύ της απόφασης προσδίδοντας αναδρομικότητα και στους υπόλοιπους δικαστές, που δεν έχουν προσφύγει. Το παράδοξο είναι, ότι αυτή ακριβώς η πτυχή κρίθηκε από το δικαστήριο και μάλιστα μόνο μια μικρή μειοψηφία 3 δικαστών, πρόβαλλε ως εμπόδιο (άσχετα αν συμφωνεί κανείς με αυτόν τον ισχυρισμό) τις επιπτώσεις της δικαστικής απόφασης στον κρατικό προϋπολογισμό.

Φυσικά η «άρνηση» αυτή δεν αφορά μόνο τους δικαστές που με τις αποφάσεις τους συχνά προκαλούν το «περί δικαίου αίσθημα των πολιτών» αλλά τελικά όλους τους υπολοίπους μισθωτούς και συνταξιούχους. Το επιχείρημα αυτό μας γυρίζει στο αρχικό σκεπτικό. Τόσο οι δικαστές αλλά φυσικά και κάθε πολίτης, έχουν δικαιώματα μόνο υπό την αίρεση, ότι δεν υπάρχουν οικονομικές επιπτώσεις στο κράτος. Το σήμα είναι σαφές:

Μην τολμήσουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι να ζητήσουν «τα δώρα» και την επαναφορά των συντάξεων τους στα προ των περικοπών επίπεδα, γιατί «λεφτά δεν υπάρχουν». Μην τολμήσουν οι εκπαιδευτικοί ή οι γιατροί, να διεκδικήσουν σχολεία και νοσοκομεία στελεχωμένα, γιατί «λεφτά δεν υπάρχουν». Μην τολμήσουν οι πολίτες να ζητήσουν ασφαλείς δρόμους και υποδομές, γιατί «λεφτά δεν υπάρχουν».

Υπάρχουν όμως λεφτά για την κρατική επιδότηση της αισχροκέρδειας των εταιριών καυσίμων, για απευθείας αναθέσεις, για γέφυρες που γκρεμίζονται δυο χρόνια από την κατασκευή τους, για 500 εκ. ευρώ σε αντιπλημμυρικά έργα που αγνοούνται στην Θεσσαλία κλπ.

Αν δεχτούμε τον ισχυρισμό του κ. Γεωργιάδη τότε η εκτελεστική εξουσία καθίσταται ανέλεγκτη και δεν υπόκειται σε περιορισμούς αφού εύκολα επικαλούμενη μια διαρκή κατάσταση ανάγκης (βλ. συνεχιζόμενη οικονομική κρίση) μπορεί να περιορίζει ακόμα και το δικαίωμα των πολιτών (και κάθε κοινωνικής ομάδας) στην αξιοπρεπή διαβίωση.

Η υπέρβαση της «έννομης» τάξης των μνημονίων πρέπει να είναι πρωταρχικό χρέος για τον προοδευτικό κόσμο. Τα θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων-συνταξιούχων και των εκπροσώπων τους, δεν πρέπει να είναι υποταγμένα στις ελευθερίες της αγοράς και το δίκαιο του ανταγωνισμού, πολύ περισσότερο στις διαρκείς πολιτικές λιτότητας, οι οποίες βασίζονται σε παρωχημένες νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες.

Μια νέα κοινωνική συμφωνία, ένα νέο πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, είναι απαραίτητο για να υπάρξει διέξοδος από την «κατάσταση πολιορκίας» στην οποία βρίσκεται η χώρα αλλά και τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών.