ΟΚΤΑΚΩΠΟΣ ΑΡΙΣΤΩΝ ΣΤΟΝ ΚΡΙΣΣΑΙΟ

ΣΑΤΥΡΙΚΟΝ

 Πριν δυο χρόνια πάνω κάτω, μια ελληνική ομάδα αρίστων, αποφάσισε να ασχοληθεί με το ευγενές σπορ της κωπηλασίας . Κίνητρο της η κατάκτηση κάποιου ολυμπιακού ή άλλου μεταλλείου. Με τις ευλογίες και των άλλων αρίστων της περιοχής,  παραδόθηκε σε τιμή ευκαιρίας δηλ δωρεάν, ο κατάλληλος εξοπλισμός, και με την πολιτική και κομματική ευλογία, καθώς και τα like επαϊόντων άρχισαν οι προπονήσεις.

Η διαδικασία ξεκίνησε στον Κρισσαίο, μακριά από παλιές δοκιμασμένες μεθόδους με την όποια επιτυχία, αλλά τώρα με τα πιο σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας,  της αθλητιατρικής και του μάνατζμεντ των κολεγίων. Η νίκη ήταν υπόθεση γοήτρου και επιβεβαίωσης  για όλη την ομάδα αρίστων του τόπου.

Οταν ήρθε η μεγάλη μέρα που μπροστά σε κοινό θα επιβεβαιωνόταν η πρόοδος, κατέβηκε η ομάδα στον υγρό χώρο άριστα προετοιμασμένη και αποφασισμένη να διεκδικήσει τη δικαίωση μέσα από το κυνήγι του χρόνου .

Τα like στις φωτογραφίσεις έδιναν αέρα νίκης στην οκτάκωπο στον Κρισσαίο..

Πλην όμως το χρονόμετρο δεν δικαίωσε κατ ελάχιστον τους άριστους. Τουλάχιστον 50 λεπτά απείχαν από το ολυμπιακό χρόνο.

Το γεγονός αυτό επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία της ομάδας. Όμως, οι υπεύθυνοι δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Το ανώτατο μάνατζμεντ διακήρυξε την αποφασιστικότητά του να εντοπίσει και να εξαλείψει τα αίτια του απίστευτου διασυρμού. Συστάθηκε αμέσως ειδική ομάδα εργασίας για να διερευνήσει όλες τις παραμέτρους του προβλήματος και να προτείνει συγκεκριμένες εφαρμόσιμες λύσεις.

Μετά από πολύμηνες διαβουλεύσεις, το οδυνηρό συμπέρασμα ήταν ότι στην ομάδα οι οκτώ είχαν αναλάβει ρόλο πηδαλιούχου και μόνον ο ένατος  κωπηλατούσε!

Χωρίς να χάσει καιρό, το ανώτερο μάνατζμεντ απευθύνθηκε σε εταιρεία συμβούλων, η οποία και ανέλαβε να συντάξει υπόμνημα για τη δομή και  αναδιοργάνωση της ομάδας από μηδενική βάση.

Μετά από διαβουλεύσεις  και επένδυση πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ με αναθέσεις φυσικά, λόγω ταχύτητας (!) , οι σύμβουλοι απέδειξαν με συγκεκριμένα στοιχεία,  ότι είναι υπεράριθμοι εκείνοι που καθοδηγούν και ελάχιστοι - άρα και ανεπαρκείς - εκείνοι που κωπηλατούν.

Για να αποφευχθεί νέος διασυρμός  η δομή και λειτουργία της ομάδας άλλαξε εκ βάθρων. Τώρα πια στην λέμβο συμμετείχαν τρεις πηδαλιούχοι, ένας διευθύνων πηδαλιούχος, ένας πηδαλιούχος επί τιμή, ένας επιβλέπων γενικών καθηκόντων, ένας πειρατής, ένας λοστρόμος και ένας κωπηλάτης.

Επιπλέον, δόθηκε ιδιαίτερο βάρος στην ψυχολογική προετοιμασία, σύμφωνα με τις επιταγές του σύγχρονου μάνατζμεντ και με επιρροές από τη φιλοσοφία της σχολής του Σικάγου όπως αυτή αντανακλάται στη φράση - κλειδί: "Αναθέσεις και άγιος ο θεός"!

Στην επόμενη δοκιμασία η ομάδα πάτωσε, καθόσον μόνο κατά ελάχιστα λεπτά βελτιώθηκε..

Αυτή τη φορά το μάνατζμεντ δεν δίστασε να λάβει ακόμη πιο αποφασιστικά μέτρα. Για τον μοναδικό κωπηλάτη, μπήκε θέμα τιμωρίας  λόγω σαμποτάζ κ ανεπάρκειας. Εστάλλει ακόμη διαμαρτυρία για τον ύποπτο ρόλο του συστήματος ΔΙΑΥΓΕΙΑΣ και ΚΗΜΔΗΣ. Αντιθέτως οι πηδαλιούχοι, ο λοστρόμος και ο πειρατής πήραν εύφημο μνεία για την προσφορά τους. Η οκτάκωπος αποφασίστηκε να πουληθεί σε τιμή ευκαιρίας.

Η δε εταιρεία συμβούλων έλαβε διαβεβαίωση για συνέχιση της εποικοδομητικής συνεργασίας προς αμοιβαίο όφελος και των δύο πλευρών, εφόσον απεφασίσθη πως για να συνέλθουν ψυχολογικά οι άριστοι επιβάλλεται να προχωρήσουν απευθείας αναθέσεις με μεσολάβηση της Ομοσπονδίας των οκτάκωπων.

 

 

ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ

 

ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Στο εμβληματικό  «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» ο τεράστιος Εντουάρντο Γκαλεάνο γράφει για τους Ευρωπαίους κονκισταδόρες..

«Ήρθαν.

Εκείνοι είχαν τη Βίβλο κι εμείς είχαμε τη γη. Και μας είπαν: Κλείστε τα μάτια και προσευχηθείτε. Κι όταν ανοίξαμε τα μάτια, εκείνοι είχαν τη γη και εμείς τη Βίβλο».

Ας το μεταφέρουμε στα σημερινά της πατρίδας και της περιοχής...

« Ήρθαν.

Εκείνοι είχαν τις μελέτες κι εμείς είχαμε –ακόμη-δημόσια περιουσία….και όταν ανοίξουμε τα μάτια αυτοί θα έχουν την περιουσία κι εμείς τις μελέτες…».

Φυσικά ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ. Τα "δικά μας" like και τις απευθείας αναθέσεις...

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΝΑΖΙΣΜΟΣ

Στη σημερινή Πολωνία, κοντά στην πόλη Οσβίετσιμ, 60 μόλις χιλιόμετρα από την Κρακοβία, βρίσκεται το κολαστήριο ενός και περισσότερων εκατομμυρίου ατόμων. Το στρατόπεδο θανάτου Άουσβιτσ - Μπιρκενάου για αυτό πρόκειται όπου εβραίοι ρομά αριστεροί δημοκράτες κουμμουνιστές βρήκαν τον θάνατο στους φούρνους των αερίων, στα θανατηφόρα πειράματα, και στην απάνθρωπη εργασία και συνθήκες διαβίωσης. 

εδω κρέμασαν τον Ρούντολφ Ες

Ο κτηνώδης διοικητής του στρατοπέδου, Ρούντολφ Ες, κρεμάστηκε όταν ο κόκκινος στρατός στις 27 Ιανουαρίου του 1945, κατέλαβε το στρατόπεδο και απελευθέρωσε τους τελευταίους ετοιμοθάνατους.

Από τότε Το σύνθημα ΠΟΤΕ  ΠΙΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ κ ΝΑΖΙΣΜΟΣ βρίσκεται στα χείλη και το μυαλό εκατομμυρίων πολιτών. Μα τα συνθήματα όσο απαραίτητα και να είναι χρειάζεται για να γίνουν πράξη και ιδεολογία και δράση. Ας το έχουμε υπόψη μας, γιατί αλλιώς εύκολα όλα γίνονται "...χαλκός ηχων και κύμβαλον αλαλάζον..."

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ 10 χρόνια

                           ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ 10 χρόνια

Στις 24 Ιανουαρίου 2022, συμπληρώθηκαν 10 χρόνια που ο σκηνοθέτης της Ελλάδας πέρασε στην αιωνιότητα.

το Γαλλικό Ινστιτούτο, που έχει δώσει και το όνομα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου στο κεντρικό του αμφιθέατρο/αίθουσα προβολών και εκδηλώσεων (Αuditorium Theo Angelopoulos), διοργανώνει μια ξεχωριστή βραδιά – αφιέρωμα στον μεγάλο δημιουργό μέσα από μια αναδρομή στη ζωή και το έργο του. Για τον λόγο αυτό ήρθε από το Παρίσι ο φωτογράφος των ταινιών του, ο Γιώργος Αρβανίτης . Ο Αρβανίτης ο οποίος φιλοξενήθηκε το καλοκαίρι του 2021 στην Ιτέα από την κινηματογραφική λέσχη της πόλης θα είναι ένας από τους ομιλητές στην εκδήλωση του Γαλλικού Ινστιτουτου. Με την ευκαιρία της εδώ παρουσίας του έδωσε συνεντεύξεις σε εφημερίδες και ραδιοφωνικές εκπομπές. Από αυτές θεώρησα σκόπιμο να αναπαράγω μερικές χαρακτηριστικές αναφορές στο έργο στην αξία στη τέχνη του μεγάλου σκηνοθέτη. Ας απολαύσουμε το κείμενο...

...Τυχερός ήμουν σίγουρα. Που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας με τον Θόδωρο. Ο Αγγελόπουλος έκανε τομή: και στο σινεμά, εθνικό και παγκόσμιο, αλλά και στη ζωή μου, και νομίζω των περισσοτέρων απ’ όσους συνεργάστηκαν μαζί του.Πόσα βραβεία πήρε, πόση αναγνώριση παγκοσμίως, από κοινό, κριτικούς και σπουδαίους ανθρώπους του σινεμά, κι όμως θυμάμαι να λέει με την κάθε ευκαιρία: “Το μεγαλύτερο βραβείο που έχω πάρει δεν ήταν στις Κάνες. Ηταν σαν βρεθήκαμε στα μέρη που γυρίσαμε την “Αναπαράσταση”, όπου πήγαμε λίγο μετά την προβολή της ταινίας (1970). Μπήκαμε στο καφενείο του χωριού (σ.σ. ήταν τα χωριά της Ηπείρου, Βίτσα και Μονοδέντρι), όπου κάθονταν κάποιοι χωριανοί και πίνανε καφέ ή παίζανε κολτσίνα. Και γυρίζει ένας παππούς και μου λέει: ‘Εσένα σε ξέρω. Γύρισες την ταινία εδώ. Πήγα και την είδα. Δεν θα σου πω ότι είμαι σίγουρος ότι την κατάλαβα καλά, αλλά θα σου πω πως κατάλαβα ότι είναι δικό μας πράμα’... Αυτό θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο βραβείο μου”... Αυτό έλεγε πάντα και το πίστευε βαθιά.

Πολλά ήταν ο Αγγελόπουλος, πολλά! ...Για το ταλέντο του τον θυμόμαστε και κυρίως για το άλλο βλέμμα που μας χάρισε και είδαμε αλλιώς τον κόσμο. Ενα βλέμμα, που σαν το αποκτήσεις δεν γυρίζεις ποτέ πίσω».

Τότε, λοιπόν, ανακάλυψα έναν άλλο κινηματογράφο. Μια άλλη σκέψη. Και βεβαίως, το μεγάλο μου ταρακούνημα το έπαθα στην “Αναπαράσταση”! Σαν μου πρότεινε αυτή την ταινία ο Θόδωρος, πήρα αμέσως άδεια άνευ αποδοχών από τον Φίνο και, θυμάμαι, πήγαμε ο Θόδωρος, εγώ, οι βοηθοί μας και ένας ηθοποιός, ο Γιάννης Τότσικας, στην Ηπειρο για ρεπεράζ. Και τότε κατάλαβα πως “εδώ κάτι σπουδαίο γίνεται”. Αλλαξα ολόκληρος σου λέω!... Γιατί; Καταρχάς έφυγα από τα φτερά και τα πούπουλα των μιούζικαλ και τις βλεφαρίδες της Βουγιουκλάκη και βρέθηκα ανάμεσα σε πραγματικούς ανθρώπους. Είδα τα πρόσωπά τους. Τα αναγνώρισα: ήταν η γιαγιά μου και η μητέρα μου, ήταν οι άνθρωποι του χωριού μου στη Φθιώτιδα, ήταν οι αντάρτες σαν τον πατέρα μου, ήταν οι Ελληνες μετανάστες στη Γερμανία, σε αυτούς αναγνώρισα τον πατέρα στην “Αναπαράσταση”.

Και είδα και το φως των παιδικών μου χρόνων. Και το αναγνώρισα! Ως παιδί, δεν θυμάμαι καμία ηλιόλουστη μέρα στο χωριό. Δεν έχω καμία τέτοια ανάμνηση... Ηταν βαθιά δικός μας ο Αγγελόπουλος. Οσα δείχνει είναι πράγματι -όλα!- η Ιστορία της Ελλάδας και η Ελλάδα η ίδια. Το φως και οι άνθρωποί της. Ηταν πολιτικές οι ταινίες του, αλλά ήταν και αυτό: οι ιστορίες των ανθρώπων... Και μετά ήρθαν οι “Μέρες του ’36” - άλλο πράμα απίστευτο κι αυτό!- και μετά κάναμε τον “Θίασο”. Ε πια, το είχα καταλάβει καλά: αποκλείεται να γύριζα πίσω στα φτερά και τα πούπουλα.

Είχε τεράστιο ταλέντο ο Θόδωρος:

Μου άλλαξε τη ζωή. Αυτό. Και ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Με έκανε καλύτερο. Χάρη σ’ αυτόν είδα το φως των παιδικών μου χρόνων. Και του χρωστάω τα πάντα. Τα πάντα. Εντεκα ταινίες κάναμε μαζί. Εκατόν έντεκα έχω κάνει έως σήμερα, έχω συνεργαστεί με ηθοποιούς και σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο, αλλά εξαιτίας αυτών των έντεκα έγιναν όλα. Τελευταία μας ήταν το “Μια αιωνιότητα και μια μέρα” - ήταν το ιδανικό μας φινάλε, αν σκεφτείς τον τίτλο της!

Ο Θόδωρος όλα τα άκουγε. Θυμάμαι, ταξίδευα με έναν μακιγιέρ, λεγόταν Σταυρακάκης. Ηταν ένας τύπος εντελώς Ζορμπάς. Και πηγαίναμε να κάνουμε ένα γύρισμα για τον “Θίασο” στο Αίγιο, ερχόμασταν απ’ τα Τρίκαλα και περνούσαμε από την Κατάρα. Οδηγούσα εγώ. Χιόνι ώς εκεί που έφτανε το μάτι σου. Ανεβαίνοντας λοιπόν το βουνό, βλέπουμε κάτω ένα απίστευτο τοπίο: χωρίς σύνορα, δίχως τέλος, μόνο λευκότητα. Ο Σταυρακάκης έτρωγε κάτι μπισκότα Παπαδοπούλου.

Και θυμάμαι πως σταματάμε, ανοίγει ξαφνικά το παράθυρο και βγάζει μια σπαρακτική φωνή: “Μωρή Φύση, μόνη σου είσαι! Και ’γώ μόνος μου είμαι! Πάρε μωρή ένα μπισκότο!” - και της πετάει ένα μπισκότο. Εγώ τρελάθηκα μα δεν μίλησα διόλου. Φτάνουμε στο γύρισμα και λέω στον Θόδωρο τι συνέβη. Το κράτησε αυτό ο Θόδωρος και έβαλε τον Βέγγο να το λέει στο “Βλέμμα του Οδυσσέα”. Σκέφτομαι όμως ότι μπορεί να ήταν ο ίδιος ο Θόδωρος εκεί -στη θέση του Βέγγου- και το τοπίο μπροστά του να είναι ο ελληνικός κινηματογράφος και να του λέει: “Μόνος σου είσαι. Και ’γώ μόνος μου είμαι. Πάρε ένα μονοπλάνο!”... Κατάλαβες; Ο Θόδωρος ήταν μία φοβερή εμπειρία. Και είμαι πανευτυχής που την έζησα».

 

 

ΣΕ ΕΝΑΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΙΟΝΙΑ

 

ΣΕ ΕΝΑΝ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΙΟΝΙΑ

Αποκλείστηκαν λοιπόν δεκάδες χωριά , δρόμοι, αυτοκίνητα, άνθρωποι, τραίνα, σχολεία, βιβλία, παιδιά, εξαιτίας μιας «Ελπίδας». Ακόμη και κουβέρτες εν είδει ελκήθρου για μεταφορά νεκρού  είδαμε στην Αθήνα!                                                                                             Τώρα,πως τους ήρθε να ονοματίσουν έναν χιονιά με το όνομα ΕΛΠΙΔΑ, άντε βρες το.                                                                                                                Οι αρθρογράφοι και οι φωτογράφοι – ειδικά – οι ερασιτέχνες των κινητών τηλεφώνων, βρήκαν εύκολη εργασία. Κάθε γωνιά, κάθε σπιθαμή γης, αέρα, ζωντανής η νεκρής φύσης, αποθανατίστηκε. Τα σχόλια και οι λεζάντες κάτω από τις φωτό στο διαδίκτυο, πετυχημένες και έξυπνες, συνήθεις , αναμενόμενες και μη εξαιρετέες…

Όμως μία είναι η ουσία. ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΑΒΥΘΙΣΤΗΚΕ .

Μα αυτό που κρύβεται επιμελώς είναι το μάλλον αυτονόητο για άλλες εποχές.

Καταβυθίστηκαν η αξιοπιστία των λύσεων και απαντήσεων διαμέσου των ιδιωτικοποιήσεων. Καταδικάστηκε άλλη μια φορά, η απαράδεχτη λειτουργία των λεγόμενων ελεγκτικών μηχανισμών. Διαπομπεύτηκαν όλες οι εύκολες απαντήσεις περί αποκέντρωσης αρμοδιοτήτων και του ρόλου της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης «πουλέν» των δήθεν προοδευτικών. Όλων, που αρέσκονται να βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο.

Ακόμη να μην ξεχάσουμε.

 κονιορτοποιήθηκε ο ρόλος των λεγόμενων ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΑΡΧΩΝ. Αυτών που θα διόρθωναν με αντικειμενικότητα διαφάνεια αμεσότητα και ότι άλλο  αντινευραλγικό αντιπυρετικό, ΑΑΑ τέλος πάντων, την κατάσταση.                                             Μα δεν τελειώσαμε .                                                                                          Η κοινωνία εξακολουθεί να υπάρχει άρα οφείλουμε να την πάρουμε στα σοβαρά . Εκτός από την κοινωνία και τον ποιητή...

Τελικά έχει δίκιο ο τελευταίος, όταν έγραψε πως  

…με την ελπίδα μιας στιγμής μας χρέωσαν όλο το μέλλον…;

Η αυτός που διατείνεται πως «… κανένας άνθρωπος δεν παραπλανάται πιο εύκολα από αυτόν που ελπίζει, επειδή προσφέρεται ο ίδιος προς εξαπάτηση» ;

Πάντως , ότι και να ισχύει, αυτή την φορά η επέλαση της ΕΛΠΙΔΑΣ διέψευσε πολλές ελπίδες. Καιρός είναι αυτή η διάψευση να γίνει η αρχή ενός νέου ξεκινήματος στην υπεράσπισης των δημόσιων πραγμάτων και να καταστρέψει πολλές καριέρες περιφερόμενων γραβατών.