Πρωτοχρονιά 2024 στα Βαρδούσια
Οι αλλαγές στη ζωή είναι αναγκαίες. Ακόμη και οι μη προγραμματισμένες.
Είναι το αλατοπίπερο που κάνει το φαγητό νοστιμότερο. Το ίδιο και οι ευχές σε επετείους. Όλοι γνωρίζουμε, μικροί και μεγάλοι πως δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν . Όμως είναι αναγκαίες για να μας θυμίζουν ποια πράγματα στη ζωή είναι πραγματικά αδιαπραγμάτευτα και αξίζει να παλεύουμε για αυτά ανυποχώρητα..
Την Κυριακή τελευταία ημέρα του 23 ξεκινήσαμε λοιπόν για τα ψηλά.
Στο καταφύγιο Βαρδουσίων, στα 2.000 μέτρα, μαζί με νεανική παρέα ορειβατών 25 συνολικά άτομα αποχαιρετήσαμε τον παλιό χρόνο και υποδεχτήκαμε στην κρυστάλλινη εξωτερική ατμόσφαιρα με το θερμόμετρο στους 0 βαθμούς τον καινούργιο, το 2024. Δώσαμε τις ευχές, ο Κώστας έσπασε παραδοσιακά το ρόδι και ανάψαμε τα βεγγαλικά μαζί με το καπνογόνο (του φουσκωτού), μεταφέροντας έτσι ένα κομμάτι θαλασσινής αύρας στο βουνό.
Η ατμόσφαιρα μέσα στο καταφύγιο ήταν κάτι παραπάνω από θερμή. Έβραζε. Το τζάκι υποδεχόταν ολόκληρους κορμούς, τριζοβόλαγε, την ίδια ώρα που τσίπουρο και κρασί κυκλοφορούσε στα ποτήρια.
Ο Κώστας και η Γιάννα αποδείχτηκαν όχι μόνο άξιοι οικοδεσπότες αλλά και εξαιρετικοί μάγειροι. Το γκιούλμπασι του τράγου, το σπληνάντερο, οι σαλάτες, τα τυροκομικά, το άφθονο κρασί και τσίπουρο συναγωνίστηκαν επάξια με τις βασιλόπιττες, τις σαμπάνιες τα υπόλοιπα γλυκά. Και όλα αυτά κατέληξαν σε κέφι ατελείωτο.
Η πρώτη βραδιά πέρασε μέσα στη χαρά.
Μένουν πολλές βραδιές για να επιβεβαιώσουν η να διαψεύσουν αυτό που είχα ακούσει στην πατρίδα μου. Ότι δηλ η πρώτη μέρα σέρνει και τις άλλες. Τότε η μάνα μου - θυμάμαι - με έβαζε με ποινή μουρμούρα, αν δεν το έκανα, να διάβαζα απαραίτητα κάποιες σελίδες από τα σχολικά βιβλία μου και να λύνω ασκήσεις.
Τώρα περπατώ σιγά σιγά και ανεβαίνω προς τις λεγόμενες πόρτες Βαρδουσίων. Οι τολμηροί βραδινοί συνταξιδιώτες με καλό εξοπλισμό, το λιγοστό χιόνι είναι παγωμένο, επιστρέφουν από την πολύ πρωινή τους εξόρμηση στην κορυφή του Κόρακα των 2.495 μέτρων .
Θαυμάζω αυτά τα παιδιά. Από την Αθήνα στα βουνά της Φωκίδας για πρωτοχρονιά. Για άλλους μια ατελείωτη ταλαιπωρία και αυτά με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα να φωνάζουν. ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΑ!!!
Ελπίζοντας έτσι να συνεχίσουν φέρνω στα χείλη μου τους στίχους του μεγάλου Γκουμιλιόφ.
«…και δε θα πεθάνω στο κρεββάτι / με συμβολαιογράφο και γιατρό/
Αλλά σε βουνίσιο μονοπάτι/ πλάι σένα χάος τρομερό….»
Λοιπόν ας προσπαθήσουμε. Για ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ Λίγο ψηλότερα βαδίζοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου