ΜΕΝΩ ΠΑΝΤΟΥ

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ τους ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

Παλεύοντας με ελπίδα

Όπως είπε ο γνωστός Άγγλος διεθνής ποδοσφαιριστής Γκάρι Λίνεκερ «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζεται από 22 ποδοσφαιριστές και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Βεβαίως με αρκετή δόση αλήθειας ένας παρατηρητής των πολιτικών εξελίξεων θα μπορούσε να προσδώσει χαρακτηριστικά γενικού κανόνα στο παραπάνω.  Πράγματι η διαπραγμάτευση της νέας Ελληνικής κυβέρνησης με τους Γερμανοποιημένους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, ουσιαστικά τον υπουργό οικονομίας και το επιτελείο του, εκ πρώτης όψεως επιβεβαιώνει τον «κανόνα Λίνεκερ».

Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες που άλλωστε δεν υπάρχουν, η 4μηνη παράταση η οποία συμφωνήθηκε, στην πραγματικότητα, παραφράζοντας μια γνωστή ρήση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Όμως υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά.

Για πρώτη φορά στα μνημονιακά χρόνια αποτολμήθηκε να δοθεί μάχη. Και είναι αυτό το γεγονός ανεξάρτητα από την όποια εκτίμηση για την έκβαση του που διαφοροποιεί εν δυνάμει την κατάσταση.

Το Βερολίνο αμφισβητήθηκε για πρώτη φορά και μάλιστα από μια μικρή πτωχευμένη χώρα. Βρέθηκε κυβέρνηση μετά τόσα χρόνια που άρχισε «να διαβάζει» φωναχτά λέξεις-ταμπού όπως ανθρωπιστική κρίση, λιτότητα, δάνεια που δεν βγαίνουν, κοινωνική ανάπτυξη και ανασυγκρότηση! 

Ας μην γελιόμαστε. Η προσπάθεια της Γερμανοποιημένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι να τελειώνουν με τον Τσίπρα και την ελπίδα διαφορετικής πολιτικής έναντι της διαρκούς λιτότητας που πρεσβεύουν. Τα περιθώρια για όλους στενεύουν επικίνδυνα. Η Γερμανία πιέζεται. Οι Podemos στην Ισπανία και το Sinn Fein στην Ιρλανδία σε περίπτωση νίκης στις εκλογές που θα γίνουν εντός του 2015, μαζί με τις διαφοροποιήσεις που αργά, αναγκαστικά και υπόγεια θα συμβαίνουν στην Ιταλία και στην Γαλλία αυξάνουν τον δείχτη ανησυχίας. Το ανοιχτό μέτωπο στην Ουκρανία έχει μετεξελιχθεί σε ισχυρό παράγοντα πίεσης από την πλευρά των ΗΠΑ στο Βερολίνο. Η πλήρης αποτυχία της αντισυνταγματικής λύσης Παπαδήμου δεν ευνοεί την επανάληψη της καθώς την κωμωδία αντικαθιστά ενίοτε και η τραγωδία για τους πολιτικούς σκηνοθέτες.

Βεβαίως η πίεση στην κυβέρνηση θα είναι αφόρητη. Τόσο ώστε πιθανόν να χρειαστεί μια ακόμη αναδίπλωση, πχ μια γέφυρα στο Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη!  Η μνημονιακή τανάλια κλείνει επικίνδυνα γύρω από την χώρα. Η εσπευσμένη συνάντηση Ολάντ, Μέρκελ, Πούτιν, ενώ δεν έλυσε τίποτε ή σχεδόν τίποτε από το Ουκρανικό, αποστέρησε κάθε δυνατή οικονομική βοήθεια εκ μέρους της Ρωσίας προς την Ελλάδα. Έτσι το τετράμηνο μετεξελίσσεται σε μάχη χαρακωμάτων με αβέβαιο τελικό αποτέλεσμα αλλά με ορατά καθημερινά συμβάντα.

Η Ελλάδα κέρδισε χρόνο. Η κυβέρνηση τον πλήρωσε ακριβά και ίσως τον ξοφλήσει ακόμη ακριβότερα, με τιμή μέρος προς το παρόν η και όλο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, σε διολίσθηση. Ας περιμένουμε τον Απρίλη για να δούμε τελικά τι θα εισέλθει σε τροχιά πραγματοποίησης και τι θα μείνει και για πόσο χρόνο, στο ράφι των οραμάτων περιμένοντας κάποιο θαύμα; Όσο για την δημιουργική ασάφεια του κειμένου που κάποιοι επαίρονται, ας είμαστε υποψιασμένοι ότι σύντομα θα αποτελέσει αν όχι την πύλη του Ρωμανού μάλλον την Κερκόπορτα επιβολής μνημονιακών ρυθμίσεων. Ο Ευρωμινώταυρος δεν συγκινείται από ανθρώπινα δράματα, δεν ενδιαφέρεται για επιχειρήματα αλλά μόνο για εφαρμογές αποφάσεων.

Ένα είναι σίγουρο. Αν η προσπάθεια αυτή δεν περπατήσει, πάμε πίσω όχι για να πάρουμε φόρα αλλά για να σκάψουμε ώστε να χωθούμε βαθύτερα. Δυστυχώς η πρόταση του Μ. Λούθερ Κινγκ, …όταν η ελπίδα φθίνει το μίσος συχνά στρέφεται εντονότερα εναντίον εκείνων που την είχαν εμπνεύσει… φαίνεται να ισχύει.

Από την άλλη η κοινωνία αντέχει. Άντεξε, στήριξε και θα συνεχίσει να υποστηρίζει όσο νιώθει ότι η κυβερνητική πολιτική κάνει όσα μπορεί με ειλικρίνεια για το κοινό καλό. Και είναι αυτή η δύναμη την οποία όφειλε και πρέπει να εκμεταλλευτεί η κυβέρνηση. Ας καταλάβουν ότι μόνο αν εκφράσουν αυτόν τον κόσμο και παράλληλα αν ταυτοποιηθούν με αυτόν θα προχωρήσουμε. Δυστυχώς την κατάλληλη στιγμή δεν υπήρξε το ανάλογο άνοιγμα στην κοινωνία. Αντίθετα οι κομματικές οργανώσεις των κομμάτων της κυβέρνησης είναι σε τέτοιο επίπεδο που δεν μπορούν ούτε να στηρίξουν ούτε να πείσουν ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΑΞΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, σε αντίθεση με το επιτελείο όπου παράγεται πολύ περισσότερη από όση μπορεί να καταναλωθεί!!! Έτσι ζητήματα καίρια όπως η πορεία για μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της κάθε ξεχωριστής τοπικής κοινωνίας σε συνάρτηση με τις ιδιαιτερότητες αλλά και τις γενικότερες κατευθύνσεις και ανάγκες ούτε συζητήθηκαν ούτε αναζητήθηκαν.

 Από την άλλη όσο αργούν να συγκρουστούν με την εσωτερική ολιγαρχία, με τους οικονομικούς γερμανοτσολιάδες και όσο η πολιτική δεν παίρνει ταξικά χαρακτηριστικά τόσο η κοινωνία θα απομακρύνεται από την ενεργό πολιτική, την οποία θα αντικαθιστά με το σύνθημα ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ. Γνωρίζουμε την δυσκολία του εγχειρήματος. Γνωρίζουμε όμως πως μόνο αν δείξει η κυβέρνηση αποφασιστικότητα ποτισμένη με σαφή ταξικότητα μπορεί να προχωρήσει. Και τότε θα ισχύσει η τελευταία ρήση του Γκάρι Λίνεκερ, μετά την ήττα της Μπάγιερ από την Τσέλσι μέσα στην Γερμανία «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζεται από 22 ποδοσφαιριστές και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί. Αλλά όχι τώρα πιά»!!!          

Προχωράμε. Ελπίδα υπάρχει!!!

Χρήστος Βανδώρος