ΜΕΡΕΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

ΜΕΡΕΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Με τον Αύγουστο του ποιητή ας ετοιμαζόμαστε να αφήσουμε το καλοκαίρι και ας προσαρμοζόμαστε στο Φθινόπωρο. Πάντως να μην σκεφτόμαστε ακόμη τον χειμώνα. Έχουμε τόσα και τόσα, πρόσφατα, περισσότερο η λιγότερο οδυνηρά για να ανησυχήσουμε.

Έτσι κι αλλιώς το καλοκαίρι αλλά και ο Αύγουστος δεν ήταν και ο ποιο ήσυχος των τελευταίων χρόνων. Πολύ αέρας αρκετές και δυνατές βροχές, καταιγίδες, αστραπόβροντα. Μα χαλάλι τους. Αύγουστος και καλοκαίρι είναι αυτά.

Ο Αύγουστος ελούζονταν 

μες στην αστροφεγγιά

κι από τα γένια του έσταζαν

άστρα και γιασεμιά.

Αύγουστε μήνα και Θεέ

σε σένανε ορκιζόμαστε

πάλι του χρόνου να μας βρεις

στο βράχο να φιλιόμαστε…

 όταν μεγαλώνεις, από ένα σημείο, και  τι σημείο, κυριαρχούν οι αναμνήσεις, οι εικόνες, οι σκέψεις καθώς όπως έλεγαν οι παλιοί φαντάροι, που υπηρετούσαν πάνω από 12 μήνες, 24 κ 28 μήνες, «μέρα που περνάει δεν ματαπερνάει», εννοώντας πως δεν ξανάρχεται.

Μαντεύω γιατί ο Αύγουστος θεωρείται ο πιο «χαλαρός μήνας»  και ο πιο ρομαντικός. Ίσως για τον ίδιο λόγο που το Αυγουστιάτικο φεγγάρι θεωρείται το ομορφότερο και το μεγαλύτερο. Μα και τίποτε από τα παραπάνω να μην συμβαίνει, πάλι ο 15Αύγουστος,  το Πάσχα του καλοκαιριού, αρκεί να κάνει την διαφορά

 «Για της Παναγιάς τη χάρη,

μύρτα, σκίνα και θυμάρι.

Σαν ο ήλιος χαμηλώνει

την εικόνα της χρυσώνει.»

και είναι αυτή η μεγάλη γιορτή που ενώνει στην Ελλάδα εν μέσω καύσωνα , το βουνό το ορεινό, με το θαλασσινό και το νησιώτικο.

Καθηλωμένη κάτω απ’ τ’ αρμυρίκι

Κάνω πως δεν τα βλέπω τα καράβια…

Ακίνητη, το επόμενο προσμένω

Έρχεται γύρω στα μεσάνυχτα.

Πιάνει Αστυπάλαια κι΄Αμοργό

Κι’ έχει ένα φεγγάρι τον Αύγουστο!».

Μάλλον έχει δυο φεγγάρια και το αυγουστιάτικο φεγγάρι, η Πανσέληνος με όλα όσα φανταζόμαστε, υπογράφουν την εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τον ποιο αγαπημένο μας μήνα, τον Αύγουστο! ΜΑ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΈΤΣΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ΏΣΤΕ «…όλα να περνάνε και όλα να γίνονται ξανά…» ακόμη και οι αναμνήσεις…

Πες μας που πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του

Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή

Τώρα μας δείχνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του

Ω πρόσωπο που σκέπασε σα μάρμαρο η σιγή

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις

Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς

Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει

Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς