Εισηγήσεις - Ομιλίες

ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΕΤ ΟΤΕ

Προς .

την εκτελεστική επιτροπή ΠΕΤ ΟΤΕ

Τα μέλη του Δ.Σ ΠΕΤ ΟΤΕ

Τ.Δ.Ε ΠΕΤ ΟΤΕ

Συνάδελφοι

Σαν μέλη του Δ.Σ ΠΕΤ ΟΤΕ αισθανόμαστε την ανάγκη συγχρόνως και την υποχρέωση να σας καταστήσουμε κοινωνούς των σκέψεων μας αλλά και των προτάσεων μας σχετικά με τα συμβαίνοντα στο χώρο μας. Χωρίς να διεκδικούμε κάποιο αλάθητο, νομίζουμε πως η συνεχής ενασχόληση μας με το συνδικάτο -τα τελευταία χρόνια μέλη του ΔΣ της ΠΕΤ ΟΤΕ - μας δίνει το δικαίωμα αυτής της παρέμβασης.

Η σημερινή κατάσταση

Μετά από τον 5^ο ασφαλιστικό νόμο, το 3^ο κατά σειρά επικαιροποιημένο μνημόνιο –λερναία ύδρα- την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για τα εργασιακά με τις επιχειρούμενες αλλαγές στις ΔΕΚΟ, τον εμπαιγμό ένα χρόνο τώρα στη ΣΣΕ, τις εργατικές κινητοποιήσεις και τη μορφή που αυτές πήραν, την ψήφιση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2011, αλλά και την έκδηλη αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος έχουμε μπει σε νέα περίοδο. Το ζητούμενο πλέον δεν είναι μόνο οι περικοπές και οι μειώσεις, όσο η δραστική αλλαγή του «τρόπου» εργασίας. Το συνολικό καθεστώς προστασίας και δικαιωμάτων του εργαζόμενου ανατρέπεται εκ βάθρων. Ο τελευταίος μετατρέπεται σιγά-σιγά σε «επιχειρηματία» του εαυτού του, της εργατικής του δύναμης, δίχως καμία δυνατότητα συνδικαλιστικής ή άλλης εκπροσώπησης. Η ίδια η εργασιακή σχέση χάνει το ιδιαίτερο καθεστώς που είχε κατακτήσει μέχρι σήμερα για να μεταβληθεί & στην πράξη και σε επίπεδο νομοθεσίας σε μια ακόμη σχέση ιδιωτικού δικαίου-παράρτημα του εμπορικού δικαίου. Η έννοια του μισθού θα χαθεί για να αντικατασταθεί με την έννοια της αμοιβής. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι δεσμευτικές συλλογικές συμβάσεις θα αποτελέσουν παρελθόν για την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Έτσι ή αλλιώς αυτό συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα, όπου στην πράξη δεν υπάρχει κανενός είδους κατοχύρωση ή προστασία. Μαζί μ’ αυτές θα χαθούν και τα συνδικάτα. Ολόκληρος ο παραδοσιακός τρόπος συγκρότησης των συνδικάτων στην Ελλάδα χάνει το αντικείμενό του. Οι συνθήκες μόνιμης ανεργίας, η οποία πλησιάζει το 1 εκατομμύριο μαζί με την εκ περιτροπής εργασία, κάνουν ώστε η εργατική τάξη της χώρας να βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης. Όταν ένας στους τρεις μισθωτούς είναι σε καθεστώς μερικής ή ολικής ανεργίας, και η συνδικαλιστική πυκνότητα δεν υπερβαίνει το 25% είναι μάλλον αστείο να μιλά κανείς για οργανωμένη τάξη. Και είναι σίγουρο ότι με τέτοια ανεργία κανείς εργαζόμενος δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής, ούτε μπορεί στα σοβαρά να διεκδικήσει κάτι καλύτερο για τον εαυτό του και το σύνολο. Με αυτές τις συνθήκες σε καθένα μας η αρχή ο σώζων εαυτόν σωθήτω μετατρέπεται εύκολα σε κανόνα επιβίωσης. Η ανέχεια, η άμεση φυσική και κοινωνική εξαθλίωση τεραστίων μαζών αποτελούν το καθαριστικό στοιχείο για την ανάπτυξη του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου πολιτισμού. Έτσι ενώ προηγουμένως η φτώχεια, ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης πολιτισμού, του χαμηλού επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών ικανοτήτων της κοινωνίας, τώρα αποτελούν τη βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη του πολιτισμού, για την ανάπτυξη των παραγωγικών ικανοτήτων και των δυνατοτήτων της κοινωνίας. Αποτελεί, δηλαδή, το φυσικό πλαίσιο, το κοινωνικό κίνητρο για την ύπαρξη της περιλάλητης «αγοράς εργασίας» και κατά συνέπεια της ανάπτυξης του αστικού πολιτισμού. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργάτες δίνει την δυνατότητα να επιλέξει το αφεντικό ανάμεσα σε μεγάλο αριθμό εργατών, προτιμώντας αυτόν που δουλεύει με τα λιγότερα. Οι εργάτες επομένως είναι αναγκασμένοι να μειώσουν την τιμή, καθώς βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Με άλλα λόγια ο εργαζόμενος δεν μετατρέπεται σε απλά κάποιο εμπόρευμα αλλά σε χρηματιστηριακό προϊόν ενδυόμενος την μορφή –και το περιεχόμενο- μιας μετοχής σε συνεχή διακύμανση. Δεν θα αργήσει η ώρα που η οποιαδήποτε θέση εργασίας θα βγαίνει σε μειοδοτικό πλειστηριασμό.

Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα…

Σαφέστατα όλα τα παραπάνω είτε θέλουμε να τα παραδεχτούμε ανοιχτά είτε όχι αποτελούν κοινό τόπο για όλους και σε όλους. Το ερώτημα όμως αβίαστα έρχεται στα χείλη μας . ΓΙΑΤΙ?

Συνάδελφοι.

Ένας μεγάλος ηγέτης είπε κάποτε πως αξία δεν έχει μόνο να δίνουμε απαντήσεις, αλλά να δημιουργούμε σωστές ερωτήσεις, πιστεύοντας ότι ο κόσμος εν τη σοφία του θα δώσει τις απαντήσεις που έχει ανάγκη, στα προβλήματα που υπάρχουν.

Χρόνια τώρα το συνδικαλιστικό κίνημα, βλέπει τα τρένα να περνούν και μάλιστα, όπως λέει και ο Καζαντζίδης, δίχως γυρισμό. Το ένα τρένο έγράφε-γράφει «ιδιωτικοποιήσεις», το άλλο «ασφαλιστικό», το επόμενο «εργασιακές σχέσεις», το τέταρτο «επιδόματα», το πέμπτο «πάροχοι», το έκτο , το 7μο… βαγόνια και τρένα ων ουκ έστιν αριθμός.

Κι εμείς στις συνεδριάσεις στις συζητήσεις αναρωτιόμαστε: Βρισκόμαστε εδώ για να τα μετράμε; Βρισκόμαστε στα διοικητικά συμβούλια για να αλλάζουμε τα δρομολόγιά τους?. Παίζουμε, μήπως, τους σταθμάρχες;

Σίγουρα κάποιοι είναι επιβάτες και κάποιοι λαθρεπιβάτες. Εμείς, όμως, τι θέλουμε να είμαστε, αγαπητοί συνάδελφοι; Ποιο είναι το όραμα μας, ο στόχος μας? Προβληματιζόμαστε άρραγε αν επιτέλους επιβάλλεται, πρώτα να σκοπεύουμε και μετά να πυροβολούμε?

Πάει καιρός τώρα που τα προβλήματα τα φωτογραφίζουμε, τις διοικήσεις, τις κυβερνήσεις, τα κόμματα, τις παρατάξεις, τους προϊσταμένους. Τα προβλήματά μας τα φωτογραφίζουμε όλα. Αλλά μάλλον αρνιόμαστε να τυπώσουμε τις φωτογραφίες που τραβήξαμε. Φοβόμαστε μήπως μην καούν τα αρνητικά; Οι κινέζοι λένε «μια φωτογραφία ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις». Εμείς σαν συνδικαλιστικό κίνημα λέμε 999 λόγια, χωρίς να «τυπώνουμε» τη φωτογραφία.

Τα Σωματεία, με επικεφαλής τη Γ.Σ.Ε.Ε. και την ΑΔΕΔΥ, έγιναν – γίνονται γραφεία τύπου, χωρίς να έχουν πρακτική σημασία αυτή τη στιγμή. Η πετ οτε ούτε το σάιτ δεν μπορεί να ενημερώσει?. Στο ημερολόγιο του 2010 βρίσκεται. Ας είναι.

Οι κυβερνήσεις, όμως, προχωράνε. Το κουκούλι του μνημονίου ξετυλίχθηκε, ξεπήδησε μέσα από αυτό η χρυσαλίδα τόσων νομοθετημάτων και σαν πεταλούδα τώρα απειλεί και παίρνει μαζί της κατακτήσεις 100 ετών.

Η μετατροπή του πολίτη σε πελάτη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις ολοκληρώνεται στις ημέρες μας με τη μετατροπή του σε εμπόρευμα. Αλλά εμείς πρέπει να απαντήσουμε. Δεν ζητάμε ψίχουλα, ζητάμε το ψωμί μας. Λέμε να μην καταντήσουμε δεσμώτες στη σκέψη τους. Λέμε να μείνουμε παραδοσιακοί, συνάδελφοι, συναγωνιστές, αλληλέγγυοι αμετανόητοι συνδικαλισμένοι.

Λέμε πως αξίζει να συνεχίσουμε να θυμόμαστε πόσο πολύ μας έχουν ταπεινώσει, πόσο πολύ μας έχουν προσβάλει, πόσο πολύ μας έχουν κοροϊδέψει όλοι τους, γιατί όλοι αυτοί είναι μόνο πονηροί και τίποτα άλλο.

Χρειάζεται, επομένως, ένα προσκλητήριο στην κοινωνία. Να μην συνηθίσουμε στη γενική αδιαφορία. Οι Λατίνοι κάποτε έλεγαν vita brevis, που σημαίνει η ζωή είναι βραχεία. Γι' αυτό αξίζει να την μεγαλώσουμε αυτή τη ζωή, αυξάνοντας τους στόχους που βάζουμε σαν άτομα και σαν κίνημα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά, συνάδελφοι; Σημαίνουν ότι το 2011 με 2012 θα αντιμετωπίσουμε τεράστια προβλήματα. Πρέπει να βγάλουμε έχουμε αργήσει , τα αναγκαία συμπεράσματα.

Ο κάθε εργαζόμενος κουβαλάει ένα φορτίο στη πλάτη του. Το να το κατεβάζει και να ζητά από κάποιον άλλο να το σηκώσει είναι θεμιτό μέχρι κάποιο βαθμό. Το να καμώνονται όμως πολλοί πως ένας είτε είναι παράταξη είτε συλλογικότητα είναι υποχρεωμένος να σηκώνει όλα τα βάρη είναι αυτοκτονία. Αυτή τη στιγμή κάποια σωματεία αναγκαστικά στη πρωτοπορία σηκώνουν αυτά τα βάρη. Οι άλλες συλλογικότητες που βρίσκονται? Τα ΕΑΣ και οι συγκοινωνίες ματώνουν. Δεν το βλέπουμε? Αν η ΓΣΕΕ η ΑΔΕΔΥ δεν κινητοποιούνται υπάρχουν τα Εργατικά Κέντρα, Οι άλλες Ομοσπονδίες τα πρωτοβάθμια. Δυστυχώς ούτε συμβολική ενίσχυση μιας ανακοίνωσης δεν βλέπουμε. Η ΠΕΤ ΟΤΕ έχει υποχρέωση να πρωτοστατήσει. Έχει και τη δύναμη και την οικονομική επιφάνεια για κάτι τέτοιο. ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΘΕΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ Μας. Συνάντηση των προεδρείων των σωματείων στην Αθήνα. Αν ορισμένοι το βρίσκουν «βαρύ» ας βγει κάλεσμα στη διοίκηση του ΕΚΑ να το αναλάβει εντός τακτής ημερομηνίας. Αλλιώς προχωράμε.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΝ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΑ και ΑΝ ΘΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ…

Όλο και περισσότερο η κατάσταση μυρίζει και υποχώρηση και αποχώρηση…

Και όμως, συνάδελφοι, ποτέ δεν ήταν πιο καθαρά τα πράγματα στον κόσμο. Αυτό που απέτυχε δεν είναι ο δημόσιος τομέας, αυτό που έχει αποτύχει μέχρι τώρα είναι ο ιδιωτικός τομέας. Ο ιδιωτικός τομέας που δεν έχει να επενδύσει πού αλλού τα κεφάλαιά του, παρά στη Βουλγαρία, στην Κίνα και στην Ινδία. Δεν μπορεί ή μπορεί μόνο να τα επενδύσει στην παρανομία της λευκής σαρκός, στις γυναίκες και τα ναρκωτικά.

Έρχεται, όμως, τώρα στο δημόσιο τομέα παίρνει τα έτοιμα φιλέτα, δρόμους, νοσοκομεία, παιδεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό. Η καλλίτερη του επένδυση βέβαια η χρέωση και το κρέμασμα ολόκληρων λαών…

Μειώθηκαν οι φόροι, πήγαν στο 20% για εταιρείες, απαλλάχθηκαν οι κινήσεις στο Χρηματιστήριο και ο δημόσιος προϋπολογισμός μένει συνεχώς στον αέρα. Οι Υπουργοί Οικονομικών, κατά τα άλλα σπουδαγμένοι στα καλύτερα ιδιωτικά πανεπιστήμια, άραγε για ποιο λόγο; Για να μάθουν να πουλάνε και να χρεώνονται?

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ

Τα συνδικάτα πρέπει να αλλάξουν. Να δούμε με διαφορετικό μάτι, με διαφορετικές συνιστάμενες, κοινά των εργαζομένων ζητήματα. Περισσότερο από ποτέ υπάρχουν οι προϋποθέσεις όλοι οι εργαζόμενοι να συμπορευτούν. Δεν υπάρχει δημόσιο ιδιωτικό. Υπάρχει επίθεση και χρειάζεται συντονισμός. Υπάρχει ανεργία και χρειάζεται αλληλεγγύη. Υπάρχει μαζικό κλείσιμο μικροκαταστημάτων και χρειάζεται ενότητα. Υπάρχει επίθεση στους μισθούς στις συντάξεις στα ΒΑΕ αύριο και χρειάζεται τώρα η ΠΕΤ ΟΤΕ να ξαναδεί τα ΒΑΕ, στο πνεύμα τις αλληλεγγύης με τους κλάδους που θα θιχτούν.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΠΕΤ ΟΤΕ

Τα Δ.Σ έχουν μόνο διεκπεραιωτικό χαρακτήρα. Στη πραγματικότητα αποφάσεις δεν παίρνονται. Όλη η συζήτηση αρχίζει και τελειώνει στο πρώτο θέμα που επιγράφεται ενημέρωση Προεδρείου δηλ ξεχωριστή ενημέρωση από τη κάθε παράταξη. Τα ΔΣ γίνονται απλά για να ξεφορτώσει ο καθείς εξ ημών το φορτίο του, και όποιος θέλει ας το πάρει. Έχουμε την αίσθηση ότι και η εκτ. Επιτροπή εργάζεται κατά παρόμοιο παράλληλο και ασύμπτωτο τρόπο. Μέλη (πόσα άρραγε?)της εκτελεστικής Επιτροπής αρρακτά αρκεί να απολαμβάνουν τη ματαιοδοξία της θέσης και της όποιας οικονομικής ενίσχυσης. Μέλη μεταφορείς διαφόρων εντολών και διαπλοκών που σκουπίζουν σαν πόντιοι πιλάτοι τα χέρια τους με ανακοινώσεις, πανώ, φωτογραφίες και μεγαλόστομα συνθήματα. Μοναδικός? σκοπός και στόχος το κέρδισμα εντυπώσεων για αντάλλαγμα κουκιών στο ψηφοσάκουλο. Σε μεγάλο βαθμό το σωματείο συντηρείται μετατρέποντας την ενοχή του σε συναδελφική συνενοχή. Παρεμβάσεις για ΟΠΑΚΕ ΔΑΝΕΙΑ μικροσυμφέροντα, μικροεξυπηρετήσεις κτλ. Επιτυχημένη συνταγή αλλά μέχρι χθες. Οποιοδήποτε νέκταρ κερασμένο στο κρανίο των εργατικών κατακτήσεων μετατρέπεται αυτομάτως σε δηλητήριο… Είμαστε σίγουροι πως αν ήταν δυνατόν οι συνάδελφοι να παρακολουθήσουν ένα διοικ. Συμβούλιο θα αναθεωρούνταν πολλά. Μπορούμε εμείς να τα αναθεωρήσουμε τώρα. Οι συνελεύσεις της πετ οτε να μην ξαναπάρουν τυπικό χαρακτήρα. Κοινή εισήγηση δράσης στα σημεία που συμφωνούμε όσοι συμφωνούμε σε όσα συμφωνούμε. Δημιουργία ομάδων εργασίας πάνω σε συγκεκριμένα θέματα ώστε να καταληχτούν θέσεις και απόψεις. Άνοιγμα της ηλεκτρονικής σελίδας της πετ οτε σόλους όσους θέλουν και μπορούν ώστε μέσα από φόρουμ συζητήσεων να καταλήγουμε και να κλείνουμε θέματα. Σε νέα βάση τα οικονομικά του σωματείου, με πραγματική διαφάνεια αλλά κυρίως αποτελεσματικότητα. Κοινές ενημερώσεις στην Αττική όχι μόνο σε χώρους δουλειάς του ΟΤΕ. Δεν κρίνουμε σκόπιμο να επεκταθούμε περισσότερο. Υπάρχουν σκέψεις πάντα στη διάθεση σας.

Αυτή, συνάδελφοι, είναι η κατάσταση που υπάρχει σήμερα. Μπορούμε, επαναλαμβάνουμε, να κάνουμε πολλά. Το ζήτημα είναι γιατί δεν τα έχουμε κάνει…. Ίσως η διάσπαση της κοινωνίας σε πολλές ταχύτητες συμφερόντων και δικαιωμάτων να κάνει ώστε αντί να συγκρουόμαστε μετωπικά με τον αντίπαλο, να τρακάρουμε μεταξύ μας. Ωρομίσθιοι κατά τετράωρο, μόνιμοι, έκτακτοι, συνταξιούχοι ΤΕΒΕ, Ι.Κ.Α., Ο.Γ.Α. κατά κοινής ωφέλειας. Μόνο που κανείς δεν θα γλιτώσει μόνος του..

Μια φαντασιακή δέσμευση της κοινωνίας διαχέεται παντού για να ενοποιηθεί στα παραμάγαζα της TV και να βρει παραπλανητική έκφραση στα παράθυρα του «Ζούγκλα», του Μέγα του Αντέννα. Όμως το συνδικαλιστικό κίνημα, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο παρά μια ορχήστρα χρωμάτων και ήχων, διαφορετικών ήχων και διαφορετικών χρωμάτων.

Υπάρχουν τα μπάσα, υπάρχουν τα βαρύτονα, υπάρχουν τα σεγκόντα, υπάρχουν οι οξείες φωνές. Για όλες αυτές πρέπει να μπει μπροστά ο μαέστρος για να τις ενοποιήσει και να βγει η αρμονία. Ο μαέστρος για το συνδικαλιστικό κίνημα, αγαπητοί συνάδελφοι, ξέρετε πώς λέγεται; Λέγεται «όραμα του συνδικαλιστικού κινήματος». Αν δεν το βρούμε, αν δεν το περιγράψουμε, συνεχώς θα ερχόμαστε εδώ και θα φωτογραφίζουμε χωρίς να τυπώνομε τις φωτογραφίες.

Το συνδικαλιστικό κίνημα στον Ο.Τ.Ε., συνάδελφοι, δεν είναι τίποτα περισσότερο -κι αν πάρουμε και της Π.Ε.Τ.-Ο.Τ.Ε.- από ένα μικρό ρυάκι. Πολύ εύκολα η κάθε κυβέρνηση μπορεί να ρίξει μερικά λιθάρια κι αυτό το μικρό ρυάκι, αυτό το μικρό ποταμάκι να το κάνει λίμνη και βάλτο.

Συνάδελφοι, πρέπει όλα τα ρυάκια του συνδικαλιστικού κινήματος να ενωθούν μεταξύ τους και να φτιάξουμε το μεγάλο ποτάμι του εργατικού κινήματος. Στην αντίθετη περίπτωση ας αφήσουμε τον ποιητή να την περιγράψει.

"Φρόνιμα και ταπεινά πάω με κείνον που νικά. Αν θέλεις να χαρείς τη λευτεριά νωρίς γίνε προδότης, γίνε. Θα 'ναι μαζί σου οι νόμοι και η πλερωμένη γνώμη. Πέτα την ανθρωπιά σου. Κι απ' τον αφέντη πιάσου. Κι άμα σε φτύσει αυτός, να κάθεσαι σκυφτός. Και θα 'χεις τα πρωτεία στη σάπια πολιτεία.

Με τιμή Γ. Φλώρος και Χρ. Βανδώρος μέλη Δ.Σ ΠΕΤ ΟΤΕ