Χιόνια τον Μάρτιο! Τι περίεργο!
Ήταν μερικές ημέρες πριν όταν όποιος παρακολουθούσε ιντερνέτ θα διάβαζε και θα σχημάτιζε την γνώμη π΄βς η Ελλάδα λίγο θα απέχει από την Σιβηρία και τον Βόρειο Πόλο. Από Παλιά στον ετήσιο Καζαμία και στην στήλη με την πρόγνωση του καιρού, γραφόταν το κλασικό για τους μήνες του Χειμώνα. "|Χιόνες εις τα Βόρεια" . Τώρα εξελίχτηκαν τα πράγματα. Μπροστά στην δίψα για λάικ, διάφορα σοβαρές σοβαρότερες και ασόβαρες ιστοσελίδες έχουν όλες προσαρμοστεί στο ίδιο πάνω κάτω μενού, όσον αφορά τον καιρό. Με δυο λόγια να κάνουν την τρίχα τριχιά. Φυσικά έχουν και την έξυπνη; στήριξη από τους σπουδαγμένους ειδικούς η σοβαροφάνεια των οποίων σιγοντάρει με τον τρόπο της την όλη εικόνα. Τι μένει από όλη αθτή την ιστορία;
ΈΝΑΣ ΑΣΥΜΕΤΡΟΣ ΦΟΒΟΣ. Φαίνεται ότι πολλούς βολεύει αυτή η κατάσταση.
Λοιπόν πριν λίγες ημέρες το μοτίβο της κακοκαιρίας, του κακού χιονιού, και του κρύου των λίγων βαθμών πάνω από το μηδέν ξανάπαιξε στο ΜΜΕ.
Ήταν η ημέρα που πρωί κατέφθανα στην Ιτέα. Κοίταξα τα βουνά και πήρα αμέσως την απόφαση. Φουλάρισα τον Ταρζάν και πήρα τις ανηφόρες στο 51 και στη Γκιώνα προς Καλοσκοπή.
Ζεστός καφές όμορφη για μένα μουσική στο μαγνητόφωνο αργή απολαυστική οδήγηση. Το χιόνι έπεφτε αλλά φαινόταν ξεψυχισμένο, λασπόχιονο. Το μισοέστρωνε στην άσφαλτο μα δεν θα το κρατούσε. Τα έλατα είχαν πάρει μια υποψία από λευκό χρώμα με αποχρώσεις μεταξύ του πράσινου του άσπρου του γκρίζου. Στον πρώτο κατάλληλο χωματόδρομο το τιμόνι πήρε να στρίβει το χιόνι να τρίζει από το πάτημα των τροχών κι εγώ να ανοίγω το παράθυρο για να απολαύσω τις ανοιξιάτικες μυρουδιές του δάσους. Δεν είχε νόημα να συνεχίσω τον ανήφορο. Σταμάτησα και απόλαυσα γύρω το τοπίο. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί.Κάποια στιγμή κατέβηκα φόρεσα τα ορειβατικά παπούτσια και περπάτησα. Ο ήλιος παραμέρισε τα σύννεφα και η καθαρότητα στην ατμόσφαιρα ήταν μοναδική. Γύρισα στο αμάξι και ξεκίνησα να επιστρέφω. Όσο κατέβαινα τόσο καθάριζε ο δρόμος από χιόνι. Μια μέρα ζωγραφιά που αντί να την χαρεί κάθε πολίτης την είχαν χαράξει και γεμίσει φόβο και φόβο και πρόσεχε και που πας κάτσε στα αυγά σου. Ναι τελικά καθόμαστε στα αυγά μας γενικώτερα, μόνο που μας ωθούν να κλωσάμε τα αυγά του φιδιου.