Στο Καταφύγιο στα Βαρδούσια

                                       

   Στα Βαρδούσια

Τον Οκτώβρη αρχίζει και μυρίζει το φθινόπωρο. Τα δένδρα στο δάσος ετοιμάζονται να πάρουν τα χρώματα του χειμώνα. Οι ζεστές χρυσοκόκκινες αποχρώσεις στα φύλλα και στην υγρή γη μας προκαλούν για περπάτημα ανάβαση γενικά για εξορμήσεις στην φύση. 

Σταθεροί λοιπόν στην παράδοση αρκετών 10ετιών ξεκινήσαμε και αυτή την χρονιά για το καταφύγιο στα Βαρδούσια, ψηλά στα 2.000 μέτρα στην περιοχή Πιτιμάλικο.

Στα Βαρδούσια και σε απόσταση μερικών 100δων μέτρων υπάρχουν 2 καταφύγια. Το καταφύγιο που πηγαίνουμε είναι το μεγάλο του ΕΟΣ Άμφισσας με 75 κρεββάτια ηλεκτρικό ρεύμα από ηλιακά πάνελ και γεννήτριες, τηλέφωνο, οργανωμένη κουζίνα και πάνω απόλα με υπεύθυνο τον Κώστα, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών . 

Η θέα το κάτι άλλο. Αυτή την εποχή και μέχρι του Αγίου Δημητρίου τα κοπάδια βόσκουν στις γύρω πλαγιές που μετά τις Φθινοπωρινές βροχές έχουν δώσει ένα όμορφο χρώμα στα μάτια μας. Φυσικά δεν πάμε επάνω απλά για την διαδρομή. 

Εδώ και χρόνια οι δύο Χρηστάδες προσπαθούμε όσο μπορούμε να τελειώσουμε την συντήρηση των ηλεκτρολογικών και μηχανολογικών εγκαταστάσεων καθόσον ο βαρύς χειμώνας δεν αστειεύεται. Όλο και κάτι θα γίνει ώστε ο δυνατός βοριάς να νικήσει τα ανθρώπινα έργα. Στο τέλος της εργασίας, μας περιμένει το έπαθλο που ο Κώστας με περισσή φροντίδα ετοιμάζει. Κρασί τσίπουρο μεζέδες μα πάνω απόλα και πρώτα πρώτα η καλή παρέα.

 Η λιακάδα φρόντισε να μας προφυλάξει ώστε να τελειώσουμε τις εξωτερικές εργασίες αν και το θερμόμετρο είχε κολλήσει στους 10 βαθμούς, υπενθυμίζοντας μας πως το βράδυ θάθελε τζάκι παρέα και δυνατό τσίπουρο. Μα εμείς θα φεύγαμε. 

Αυτή την φορά η διαδρομή της επιστροφής ήταν ξεχωριστή. 

Πριν τον Αθανάσιο Διάκο πήραμε τον χωματόδρομο που οδηγεί στο ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής και αφού μετά από κάποια πανέμορφα χιλιόμετρα  περάσουμε μέσα από τον Μόρνο

καταλήγουμε στην άσφαλτο, στη γέφυρα Νταού. Ουσιαστικά αυτός ο χωματόδρομος μοιάζει με ποταμιά. Ο δρόμος μετά τις βροχές δύσκολος ακόμη και για 4χ4.

 Παλιές αναμνήσεις ξυπνάνε. Πόσες φορές  με το τσερόκι πέρναμε την διαδρομή αυτή ώστε να συντομεύσουμε την ώρα για την Αρτοτίνα τον Διάκο το καταφύγιο κτλ. Διαδρομή και με απρόοπτες συναντήσεις...

 Η βλάστηση οργιάζει . Ελατα,  καστανιές, δρύς, αγριαχλαδιές, αγριοτριανταφυλλιές, πλατάνια, κτλ. Περιοχή ιδιαίτερης ομορφιάς που λίγοι προφανώς την γνωρίζουν.

Η όμορφη διαδρομή συνεχίζεται στην περιοχή της Στρώμης και της Καλοσκοπής αλλά και  μέχρι την Άμφισσα και την Ιτέα όπου δεσπόζει ο παραδοσιακός ελαιώνας. 

Γκιώνα Βαρδούσια Οίτη μας περιβάλλουν και εμείς με ανοιχτά παράθυρα στο Τερράνο ρουφάμε τον αέρα της Ρούμελης. 'Αντε και του χρόνου να ξανασυναντηθούμε στο καταφύγιο για εργασία και χαρά αναφωνεί ο ένας Χρίστος. Ο άλλος κουνάει το κεφάλι και σκέφτεται προφανώς πως όσο υπάρχει δρόμος ανοιχτός θα ξανανέβει με πρώτη ευκαιρία.