48ο Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους

                 

                          ΔΡΑΜΑ. 48ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους 

Για άλλη μια φορά, άλλη μια χρονιά βρεθήκαμε στην όμορφη στη δροσερή πόλη της Δράμας. Το 48ο

διεθνές  φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους είναι πλέον θεσμός που κάθε Σεπτέμβριο συγκεντρώνει 100δες σινεφίλ αλλά κυρίως νέους δημιουργούς που σε λίγα λεπτά θα ξεδιπλώσουν το ταλέντο την φρεσκάδα των ιδεών τους και τον κοινωνικό προβληματισμό τους με τα μάτια της νεανικής ψυχής που της ανήκει το μέλλον. 

Ασφυκτικά γεμάτες οι δύο αίθουσες,

ο θερινός ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ σε υπέροχο περιβάλλον, ο κλασσικός  cine ΟΛΥΜΠΙΑ, αλλά με την δύναμη της τεχνολογίας ομάδες ομάδες σινεφίλ σε αίθουσες ξενοδοχείων και καφέ, γύρω από pc στα οποία έρεε η εικόνα, οι συνθέσεις, οι ταινίες των σκηνοθετών. 

Πολλές πάρα πολλές οι εξαιρετικές ταινίες. Πολλή πολλή δύσκολη η απόρριψη κάποιων υπέρ άλλων. Όντως ζόρικη η αξιολόγηση και οι προτάσεις για τις βραβεύσεις. 

Η νεοσύστατη κινηματογραφική Λέσχη Καλλιθέας όχι μόνο συμμετείχε αλλά έκανε δυναμική παρουσία με τρία μέλη του διοικητικού συμβουλίου στις διαδικασίες στη Δράμα. Αυτό ας το πάρουμε σαν απόδειξη, ότι ο κινηματογραφικός πολιτιστικός πήχης στο δήμο θα σταθεί αντάξιος της ανάλογης προηγούμενης  ιστορίας της πόλης μας. 

Το μεγάλο βραβείο απονεμήθηκε στην ταινία «Noi», του Νεριτάν Ζιντζιρία, Βραβείο Σκηνοθεσίας «Τώνια Μαρκετάκη» πήρε η «Αυτός που κάποτε υπήρχε», του Κωστής Θεοδοσόπουλος ενώ η Ομοσπονδία κινηματογραφικών Λεσχών βράβευσε την ταινία «Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει», του Δημήτρη Παπαθανάση. Αξίζει να αναφερθεί το σκεπτικό με το οποίο έδωσε η Ομοσπονδία το βραβείο.  διά του προέδρου της Δ. Καλαντίδη .

   *Με ρεαλιστικό ύφος, καυστικό χιούμορ, ένταση,  ανατροπές και όχημα την εξαιρετική ερμηνεία του Δημήτρη Δρόσου, μέσα από  τη λειτουργία ενός νεκροταφείου  αναδεικνύει το μέγεθος της διαφθοράς και της διαπλοκής που εκτείνεται σε κάθε τομέα του κρατικού μηχανισμού,   μολύνοντας μεγάλη μερίδα του κοινωνικού συνόλου και, αγνοώντας τον ανθρώπινο πόνο, αντιμετωπίζει και τον ίδιο το θάνατο με λογικές real estate.*

Φυσικά για εμάς που παρακολουθήσαμε την διαδικασία του κλεισίματος της εκδήλωσης ¨υπήρξε¨ μία ακόμη ταινία που δεν κινηματογραφήθηκε. Μια ταινία που ανήκει σε όλους τους δημιουργούς αλλά και τους θεατές. Σε όλους όσοι φώναξαν ΛΕΥΤΕΡΙΑ στην ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

σέ όσους ξεδίπλωσαν την αντίθεση τους στην γενοκτονία. Αλλά και σε όλους όσους  είχαν το κουράγιο να αντιπαρατεθούν στον μικρό υπουργό δήθεν πολιτισμού με το όνομα ΦΩΤΗΛΑΣ, που με περισσή αλαζονεία προσπάθησε να διαστρεβλώσει τα αιτήματα και να απαξιώσει τους δημιουργούς.