ντοκιμαντέρ ΟΙ ΑΖΗΤΗΤΟΙ στην Καλλιθέα

                                                     

Καλλιθέα   Οι Αζήτητοι

Χθες Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου το δημοτικό θέατρο γέμισε ασφυκτικά. Η Ομάδα προφορικής ιστορίας Καλλιθέας Τζιτζιφιών και η Λέσχη κινηματογράφου και πολιτισμού της πόλης μας, παρουσίασαν την ταινία της Μαριάνας Οικονόμου ΟΙ ΑΖΗΤΗΤΟΙ.

Μια συγκινητική ιστορία που στην πραγματικότητα αποτυπώνει ένα κομμάτι της κοινωνικής κατάστασης στην Ελλάδα μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο. 

Το 2015 δεκάδες βαλίτσες, ανακαλύπτονται τυχαία; στο νοσοκομείο ΣΩΤΗΡΙΑ. Γεμάτες προσωπικά μικροαντικείμενα ασθενών από φυματίωση, αλλά κυρίως γράμματα δεκάδες γράμματα από την αλληλογραφία με τους συγγενείς και φωτογραφικό υλικό. Εκατοντάδες ασθενείς από τις επαρχίες της χώρας, που πέθαναν

θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους στον περίβολο του νοσοκομείου και δεν τους αναζήτησε κανείς. Μια απέραντη σιωπή σε μια χώρα που πάλευε να κλείσει τις πληγές του πολέμου μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της πολιτικής κυριαρχίας του παλατιού και των υποτακτικών κυβερνήσεων. 

80 λεπτά ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας, γεμάτες πόνο και θλίψη που συνιστούν ένα απωθημένο συλλογικό τραύμα.

Σημαντική η ανάλυση της ιστορικού Τασούλας Βερβενιώτη που προλόγισε την εκδήλωση αλλά και του ΦΩΤΗ ΒΛΑΣΤΟΥ (ο γιατρός και συγγραφέας που έπαιξε σοβαρό ρόλο στη διάσωση των ντοκουμέντων) , όπως επίσης και της παραγωγού της ταινίας Ραχήλ Μανουκιάν.

Οι πολίτες παρά την περασμένη ώρα, παρέμειναν στο θέατρο συζητώντας με τους παραπάνω.

Προσωπικά, σαν επιμύθιο της όλης παρουσίασης κρατάω μια πρόταση του Φώτη Βλαστού. "Οι πολιτικοί μπορεί να εμπορεύονται το μέλλον της ιστορίας αλλά οι πολίτες πρέπει, έχουμε υποχρέωση να ανακαλύπτουμε το παρελθόν".  

σχετικά με τις επιθέσεις στην Μ. Καρυστιανού

 

Το παρακάτω κείμενο είναι του Διονύση Τεμπονέρα. 

Ο Διονύσης από κάθε άποψη είναι ο πλέον αρμόδιος να δώσει την απάντηση που πρέπει σε όλα τα τρολ και τα φασισταριά που η Μαρία Καρυστιανού, ο απεργός πείνας στο Σύνταγμα Πάνος Ρούτσι,  οι γονείς των δολοφονημένων στα Τέμπη, η Μάγδα Φύσσα με σύνθημα ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ τους χαλάνε την σούπα . Ας το διαβάσουμε ...μέχρι τέλους... και ας πορευθούμε μαζί τους ναι μέχρι τέλους

Παρακολουθώντας την επίθεση στη Μαρία Καρυστιανού…

«που πάει κομμωτήριο»…

«που είναι μια χαροκαμένη ντίβα»…

«που είχε παρατήσει» το μονάκριβο παιδί της…

«που θα κάνει κόμμα ή θα προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ» και άλλες βρωμιές...

μου ήρθαν στο μυαλό τα παρακάτω:

Πριν από περίπου 33 χρόνια ξεκίνησε η δίκη στο Βόλο για την δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα από το μέλος της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και δημοτικό σύμβουλο της ΝΔ, Γιάννη Καλαμπόκα.

Κατά τη διάρκεια της δίκης, μέσα στο δικαστήριο, οι συγγενείς του Καλαμπόκα, οι ομοϊδεάτες του, στελέχη της ΝΔ και γνωστά φασισταριά της Πάτρας, αντί να σκύβουν το κεφάλι από ενοχή, φτύνανε, έβριζαν τη μάνα μου, που καθόταν πάντα στην πίσω σειρά με εμένα και την αδερφή μου 9 και 11 χρονών τότε, την κοιτούσαν υποτιμητικά και της έλεγαν:

«… δείτε η χήρα με τα κόκκινα μαλλιά».

Η μάνα μου γύριζε το βλέμμα αλλού.

Δεν τους απάντησε ποτέ.

Ήταν συγκεντρωμένη στο στόχο και σε ένα και μόνο σκοπό:

Να τιμωρηθούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Νίκου Τεμπονέρα.

Αρκετοί αφελείς (δυστυχώς και από την Αριστερά) την παρότρυναν να κατέβει στην πολιτική, να εκλεγεί βουλευτής και άλλα αστεία.

Η μάνα μου δεν έμπαινε καν στον κόπο να τους απαντήσει.

«Τόσο καταλαβαίνουν» …μου έλεγε.

«Ο αγώνας για το δίκιο, δεν παίρνει ανταλλάγματα».

Το κράτησα και το κρατώ ακόμα αυτό.

Αρκετά χρόνια μετά, η ίδια παρότρυνση για κάθοδο στην πολιτική ξέρω ότι απευθυνόταν και στη Μάγδα Φύσσα, το σύμβολο του αγώνα κατά του φασισμού.

Δεν είχα ποτέ αμφιβολία, ότι και η Μάγδα Φύσσα θα κοίταζε τους «καλοπροαίρετους» αφελείς χαμογελώντας (χλευαστικά) με τον ίδιο τρόπο με τη μάνα.

Έτσι και για τον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι αυτές τις ημέρες που δίνει τη μάχη για την εκταφή του παιδιού του, τα ίδια φασισταριά λένε, ότι «τον έβαλαν εκεί να κάνει τσαντίρι(!) το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, να μην κλείσει η δικογραφία, να μην ξεκινήσει η δίκη και να μείνει το θέμα των Τεμπών στην επικαιρότητα, για λόγους πολιτικής εκμετάλλευσης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης».

«Τον βάλανε εκεί για να κάνει κακό στην κυβέρνηση»…

Έτσι λένε για έναν πατέρα που θέλει να πάρει τα κόκκαλα του παιδιού του και να μάθει από τι πέθανε το παιδί.

Η τακτική είναι γνωστή και επαναλαμβανόμενη.

Θέλουν οι αλήτες - γιατί για αλήτες που δεν σέβονται τίποτα πρόκειται - να αποδείξουν ότι όλοι είναι ίδιοι και ότι όλα ξεπουλιούνται στο βωμό της πολιτικής και οικονομικής σκοπιμότητας.

Έτσι έμαθαν στη ζωή τους. Μια ζωή να σέρνονται χωρίς ιδανικά.

Σαν σάπιοι που είναι αδυνατούν να αντιληφθούν, ότι όταν διψάς για δικαιοσύνη…όταν έχεις χάσει το παιδί, τον πατέρα ή τον άντρα σου, ουρλιάζει μέσα μια και μόνο λέξη που σε τρυπάει από άκρη σε άκρη και δεν σε αφήνει να κλείσεις μάτι:

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΡΕ

Γιατί όλα αυτά;

Σήμερα το απόγευμα θα βραβευτεί η Μάγδα και η Μαρία με το «βραβείο Νικηφορίδης» για την ειρήνη. Ο Πάνος Ρούτσι συνεχίζει τον αγώνα στο Σύνταγμα.

Εκτός από τον συγκλονιστικό αγώνα τους, τους αξίζει το βραβείο και για ένα επιπλέον λόγο.

Γιατί εκτός από τους δολοφόνους έχουν να αντιμετωπίσουν και τον κοινωνικό εκφασισμό, την ανοχή και την αδιαφορία μας, την έλλειψη αξιών και ιδανικών αλλά και τα ακροδεξιά «σκατά» που δυστυχώς έχουν ποτίσει την κοινωνία.

Τιμή και δόξα στη Μαρία Καρυστιανού, στην Μάγδα Φύσσα, στον Πάνο Ρούτσι και σε τόσους άλλους, που όταν τους κοιτάζουμε ξέρουμε, ότι ευτυχώς μπορούμε ακόμα να θυμόμαστε πως είναι να λέγεσαι άνθρωπος.

Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΕΜΠΗ
 Καθημερινός φασισμός, είναι τίτλος βιβλίου με 26 ποιήματα του Φώντα Λάδη, γραμμένο στα μέσα της 10ετίας του 1970. Συγχρόνως, πιστεύω, πως σαν πρακτική η καθημερινότητα είναι το καλύτερο διαβατήριο που οδηγεί σταθερά και σίγουρα μέσα από πάμπολα κανάλια στον εκφασισμό της κοινωνίας στην αποδοχή αντιλήψεων και πρακτικών αδιανόητων για ένα απλά δημοκρατικό προοδευτικό καθεστώς.

Λένε και γράφουν πως αν θέλεις να μιλήσεις για φασισμό πρέπει να μιλήσεις για τον καπιταλισμό. Μια σωστή γενικότητα. Και λοιπόν; Ας μας εξηγήσουν τότε πως γίνεται μια σειρά λαοί που γνωρίσαμε στην Ευρώπη σαν μέλη του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, την μιά ώρα να σηκώνουν την κόκκινη σημαία του αντιφασισμού της δημοκρατίας και την άλλη στιγμή να

διαδηλώνουν με την μαύρη του ναζισμού. Γεγονότα που έγιναν στην Ουκρανία, στην Αν. Γερμανία. στην Τσεχία, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία , στην ίδια την Ρωσία κτλ. Εκτός αν παραδεχτούμε ότι και εκεί υπήρχε καπιταλισμός. Απότι καταλαβαίνω, ο φασισμός είναι μια καθημερινή πρακτική από κυβερνήσεις και πολιτικά σχήματα τα οποία μετατρέπονται σταδιακά γρήγορα η αργά σε ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ. Από εκεί και μετά οι νόμοι και τα κανάλια επαφής και καθοδήγησης της κοινωνίας είναι ανοιχτά τόσο όσο κάθε φορά να οδηγούν σε φασιστικές πρακτικές.

Το γενικό πλαίσιο λοιπόν Φασισμός κ Καπιταλισμός μπορεί να λέει την αλήθεια αλλά δεν μιλάει για τις πρακτικές που αναδείχνονται . Ο ρόλος της βουλής το λάστιχο των νόμων οι θεματοφύλακες τους δηλ αστυνομία, δικαστικό σώμα, αλλά και όλα τόσα ακόμη που δεν τα ζυγιάζουμε όπως η δράση συλλόγων, μα κυρίως των εξαρτημένων από τις κυβερνήσεις ΜΜΕ Δήμων κ Περιφερειών. Όσο για κόμματα και δημοκρατία; Μεγάλο κεφάλαιο.

ΑΛΗΘΕΙΑ τι σημαίνει και πως υλοποιείται η δημοκρατική λειτουργία σήμερα σε μια σειρά σχήματα εκπροσώπησης των συμφερόντων των πολιτών; 

 Ο απεργός πείνας Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένις που δολοφονήθηκε στα Τεμπη, βρίσκεται σήμερα στην 7η ημέρα απεργίας πείνας στο Σύνταγμα. Για έναν απλούστατο λόγο. Ζητάει να μάθει αν τα λείψανα που έθαψε ήταν του παιδιού του. Το αρνούνται μαζί με ότι άλλο έχουν κάνει ώστε να μπαζωθεί η αλήθεια δηλ τα εγκλήματα της κυβέρνησης. Αυτό είναι φασισμός; Το ΟΠΕΚΕΠΕ τα 10δες σκάνδαλα ων ουκ έστι αριθμός, σήμερα σκάει ακόμη και για τα υδρόμετρα των δήμων, είναι η όχι φασιστικές ενέργειες;

Ο ΜΙχαλολιάκος στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα αφέθηκε ελεύθερος επίσημα από την φυλακή αν και ανεπίσημα εδώ και 2, 3 χρόνια με τα γνωστά προσχήματα ήταν εκτός. 

Η πάλη κατά του φασισμού δεν είναι εναντίον συμβόλων και με γενικότητες . Είναι συγκεκριμένα πραματάκια που οδηγούν σε κάθε χώρο στο κάθε μέτωπο στη διεύρυνση των δημοκρατικών συμμετοχικών διαδικασιών. Στο σεβασμό του άλλου και στην υπεράσπιση των κατακτημένων θεσμών με κάθε τρόπο.  

48ο Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους

                 

                          ΔΡΑΜΑ. 48ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους 

Για άλλη μια φορά, άλλη μια χρονιά βρεθήκαμε στην όμορφη στη δροσερή πόλη της Δράμας. Το 48ο

διεθνές  φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους είναι πλέον θεσμός που κάθε Σεπτέμβριο συγκεντρώνει 100δες σινεφίλ αλλά κυρίως νέους δημιουργούς που σε λίγα λεπτά θα ξεδιπλώσουν το ταλέντο την φρεσκάδα των ιδεών τους και τον κοινωνικό προβληματισμό τους με τα μάτια της νεανικής ψυχής που της ανήκει το μέλλον. 

Ασφυκτικά γεμάτες οι δύο αίθουσες,

ο θερινός ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ σε υπέροχο περιβάλλον, ο κλασσικός  cine ΟΛΥΜΠΙΑ, αλλά με την δύναμη της τεχνολογίας ομάδες ομάδες σινεφίλ σε αίθουσες ξενοδοχείων και καφέ, γύρω από pc στα οποία έρεε η εικόνα, οι συνθέσεις, οι ταινίες των σκηνοθετών. 

Πολλές πάρα πολλές οι εξαιρετικές ταινίες. Πολλή πολλή δύσκολη η απόρριψη κάποιων υπέρ άλλων. Όντως ζόρικη η αξιολόγηση και οι προτάσεις για τις βραβεύσεις. 

Η νεοσύστατη κινηματογραφική Λέσχη Καλλιθέας όχι μόνο συμμετείχε αλλά έκανε δυναμική παρουσία με τρία μέλη του διοικητικού συμβουλίου στις διαδικασίες στη Δράμα. Αυτό ας το πάρουμε σαν απόδειξη, ότι ο κινηματογραφικός πολιτιστικός πήχης στο δήμο θα σταθεί αντάξιος της ανάλογης προηγούμενης  ιστορίας της πόλης μας. 

Το μεγάλο βραβείο απονεμήθηκε στην ταινία «Noi», του Νεριτάν Ζιντζιρία, Βραβείο Σκηνοθεσίας «Τώνια Μαρκετάκη» πήρε η «Αυτός που κάποτε υπήρχε», του Κωστής Θεοδοσόπουλος ενώ η Ομοσπονδία κινηματογραφικών Λεσχών βράβευσε την ταινία «Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει», του Δημήτρη Παπαθανάση. Αξίζει να αναφερθεί το σκεπτικό με το οποίο έδωσε η Ομοσπονδία το βραβείο.  διά του προέδρου της Δ. Καλαντίδη .

   *Με ρεαλιστικό ύφος, καυστικό χιούμορ, ένταση,  ανατροπές και όχημα την εξαιρετική ερμηνεία του Δημήτρη Δρόσου, μέσα από  τη λειτουργία ενός νεκροταφείου  αναδεικνύει το μέγεθος της διαφθοράς και της διαπλοκής που εκτείνεται σε κάθε τομέα του κρατικού μηχανισμού,   μολύνοντας μεγάλη μερίδα του κοινωνικού συνόλου και, αγνοώντας τον ανθρώπινο πόνο, αντιμετωπίζει και τον ίδιο το θάνατο με λογικές real estate.*

Φυσικά για εμάς που παρακολουθήσαμε την διαδικασία του κλεισίματος της εκδήλωσης ¨υπήρξε¨ μία ακόμη ταινία που δεν κινηματογραφήθηκε. Μια ταινία που ανήκει σε όλους τους δημιουργούς αλλά και τους θεατές. Σε όλους όσοι φώναξαν ΛΕΥΤΕΡΙΑ στην ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

σέ όσους ξεδίπλωσαν την αντίθεση τους στην γενοκτονία. Αλλά και σε όλους όσους  είχαν το κουράγιο να αντιπαρατεθούν στον μικρό υπουργό δήθεν πολιτισμού με το όνομα ΦΩΤΗΛΑΣ, που με περισσή αλαζονεία προσπάθησε να διαστρεβλώσει τα αιτήματα και να απαξιώσει τους δημιουργούς.   

GLOBAL SUMUD FLOTILA ΓΑΖΑ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

   

ΜΕ την ΓΑΖΑ λοιπόν

 Το 2008 δύο ελληνικά καίκια τα ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ και το ΆΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ,  έσπασαν τον παράνομο αποκλεισμό στη Γάζα στις 23 Αυγούστου, ανοίγοντας δρόμο μετά από πολιορκία 41 χρόνων. Αξίζει να  θυμηθούμε τον πρωτεργάτη αυτής της προσπάθειας που δυστυχώς δεν βρίσκεται πλέον στην ζωή. Ο Βαγγέλης Πισσίας που είχαμε την τύχη να φιλοξενήσουμε στην Ιτέα σε σχετική εκδήλωση για το μεσανατολικό και να ενημερωθούμε λεπτομερώς για τις τότε ενέργειες. 

Σήμερα 2025 το GLOBAL SUMUD FLOTILLA ΣΥΝΕΧΊΖΕΙ ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ ώστε Να φτάσει η ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Να σπάσει ο παράνομος αποκλεισμός από το Ισραήλ. Από 44 χώρες ο παγκόσμιος στόλος έχει ξεκινήσει. Ελληνικό καράβι συμμετέχει. Η παγκόσμια αλληλεγγύη είναι αυτή την ώρα το μοναδικό όπλο που υπάρχει. 

Η γενοκτονία στην περιοχή της Γάζας έχει ξεπεράσει όλα τα όρια. Χιλιάδες νεκρά παιδιά, καταστροφή κάθε υποδομής,  την ίδια ώρα που οι κυβερνήσεις  η ΕΕ οι ΗΠΑ η Δύση στηρίζουν ενεργά το φασιστικό καθεστώς του Ισραήλ.

Άραγε υπάρχει κάποιος που μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει; 

Άραγε υπάρχει κάποιος που μπορεί να κλείνει τα μάτια;

Άραγε υπάρχει κάποιος που μπορεί να δικαιολογήσει τόσα εγκλήματα;

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ και είναι αρκετοί. Υπάρχουν όλοι όσοι είναι οι δολοφόνοι. Όλοι όσοι ξεκίνησαν τον πόλεμο στην Ουκρανία με πρωταγωνιστή τον Ζελένσκη και τους φασίστες του τάγματος Αζόφ. Οι πόλεμοι δεν είναι ασύνδετοι μεταξύ τους. Η Γάζα είναι η συνέχεια του Ουκρανικού καθώς τα αποτελέσματα στο δεύτερο έκαμαν αναγκαίο το άνοιγμα του νέου μετώπου. Την εκκαθάριση στη Συρία το χτύπημα στο Ιράν, αλλά ακόμη και τα προεόρτια για επέμβαση στη Βενεζουέλα. Η γραμμή του αίματος είτε θέλουμε είτε όχι δείχνει τους ενόχους και αποδείχνει τα αδιέξοδα μιας πολιτικής που αυτοπαγιδεύεται στο θυσιαστήριο του νεοφιλελεύθερου Μολώχ. 

Με την Γάζα λοιπόν μέχρι τέλους. Με την αλληλεγγύη μοναδικό όπλο και με την ανθρωπιά σε μια κοινωνία που το κάθε αύριο θα γίνεται και ποιο δύσκολο.