Το 2022 σε λίγες ώρες φεύγει. Παίρνει μαζί του, αποκόπτει, στιγμές και ώρες και τις προσθέτει στις αναμνήσεις της ζωής του καθενός. Με ευχές, όμοιες εδώ και 100δες χρόνια ξορκίζουμε τον καινούργιο χρόνο που έρχεται, ζητώντας προφανώς από την μοίρα; τον ουρανό; κάποιον θεό; να ικανοποιήσει όλα όσα εμείς νιώθουμε αδύναμοι να καταφέρουμε, στο σήμερα.
Ζητάμε ειρήνη, υγεία, εργασία, και τελικά αξιοπρέπεια. Ζητήματα που μόνο η κοινωνία μπορεί με αγώνες και θυσίες να κατακτήσει. Όμως έστω κι έτσι, με αυτό τον τρόπο κρατάμε σαν άτομα και ομάδες άσβεστο τον φάρο του Αλαντίνου. Ειδικά με την χειρονομία του δώρου, αυτές τις μέρες και κάθε ίδιες μέρες, αυθόρμητα η κοινωνία αποδείχνει τον τρόπο μέσα από τον οποίο κάποτε θα βρεθούμε για να ζήσουμε στο πραγματικό βασίλειο της ελευθερίας. Μέχρι τότε μπορούμε να ονειρευόμαστε, να δίνουμε ευχές και να ελπίζουμε.
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ λοιπόν, με τους παρακάτω στίχους του τεράστιου Νικάνορ Πάρα σε μετάφραση Ναταλίς Φύτρου
Τελευταία Πρόποση
Είτε θέλουμε είτε όχι
Έχουμε μόνο τρεις εναλλακτικές:
Το χθες, το παρόν και το αύριο.
Κι ούτε καν τρεις
Γιατί όπως λέει ο φιλόσοφος
Το χθες είναι χθες
Μας ανήκει μόνο στην ανάμνηση:
Απ’ το ρόδο που μαδήθηκε πια
Δεν μπορείς να πάρεις άλλο πέταλο.
Τα χαρτιά για να παίξουμε
Είναι μόνο δύο:
Το παρόν και η αυριανή μέρα.
Κι ούτε καν δύο
Διότι έχει πια καθιερωθεί
Πως το παρόν δεν υπάρχει
Παρά μόνο στο μέτρο που γίνεται παρελθόν
Και πια πέρασε…,
όπως η νιότη.
Με λίγα λόγια
Μας μένει μόνο το αύριο:
Υψώνω το ποτό μου
Για τούτη τη μέρα που δεν έρχεται ποτέ
Μα που είναι το μόνο
Το οποίο πραγματικά διαθέτουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου