ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ 31 χρόνια μετά

 

ΝΙΚΟΣ ΤΕΜΠΟΝΕΡΑΣ 31 χρόνια μετά

Την Κυριακή 9 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 31 χρόνια  από την δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, από τους τραμπούκους της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας με επικεφαλής τον πρόεδρο τους στην Πάτρα τον Καλαμπόκα.

Χθές, στον χώρο της θυσίας του Νίκου, στην εκδήλωση και στην πορεία είμασταν άλλη μια φορά μαζί με 100δες πολίτες εκεί.

Χαιρετισμούς στην συγκέντρωση απεύθυναν από την ΟΛΜΕ ο Νεκτάριος Κορδής, από ΔΟΕ ο Γιώργος Τρούλης, ΑΔΕΔΥ ο πρόεδρος Δημήτρης Μπράτης, Α ΕΛΜΕ Αχαΐας ο Σταύρος Μακρίδης, Β ΕΛΜΕ Αχαΐας ο Νεκτάριος Καζάνης και από το Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο η Νότα Δροσοπούλου. Στεφάνια κατέθεσαν στο μνημείο η οικογένεια του Νίκου Τεμπονέρα, φορείς, δημοτικές παρατάξεις και κόμματα.

Παρακάτω η ομιλία της Νότα Δροσοπούλου στελέχους του ΕΑΜ:

Νίκο Τεμπονέρα είμαστε και φέτος εδώ, οι σύντροφοι σου, η οικογένεια σου, οι συνάδελφοι σου, οι φίλοι σου, οι νέοι και οι νέες, όσοι κάναμε την μνήμη θεμέλιο ανασύνταξης της κοινωνίας για να μπορεί να ελπίζει σε ένα μέλλον δικαιοσύνης και κοινωνικής απελευθέρωσης.

Κοιτάμε τις γραμμές των οριζόντων που χάραξες, αναζητάμε το χαμόγελο και την αποκοτιά σου, την θέληση σου για ζωή και γνώση.

Σε αυτούς τους δίσεκτους καιρούς της κοινωνίας του νεοφιλελεύθερου τρόμου  το φάντασμα της αποκοινωνικοποίησης, της αποκτήνωσης του ανθρώπου πλανιέται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας.

 Τα ματωμένα πορτρέτα από τον Γρηγορόπουλο μέχρι τον Φύσσα και από τον Λουκμάν μέχρι τον Νίκο Σαμπάνη, τον Ζακ Κωστόπουλο και την οκτάχρονη Όλγα που δολοφονήθηκαν σε δημόσια θέα με περίσσιο κανιβαλισμό, στοιχειώνουν τον ύπνο μας σαν κοινωνία, αλλά τον ξέρουμε τον ένοχο κι είναι γνωστή η αιτία.

«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά, να του αρπάξεις το ψωμί απ’ το στόμα, να μην τον γιατρέψεις από την ασθένεια που πάσχει, να τον βάλεις σε μια άθλια κατοικία, να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου, να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον στείλεις στον πόλεμο. Λίγοι μόνο απ’ αυτούς τους τρόπους είναι απαγορευμένοι στο κράτος.» έγραφε ο Μπρεχτ και είναι σαν να βλέπει τώρα το νεοφασισμό και την βαρβαρότητα που έγινε νοσηρή καθημερινότητα.

Η κοινωνία ήταν και είναι ταξική. Υπάρχουν και θα υπάρχουν δύο κόσμοι και τώρα με την πανδημία επιβεβαιώνεται με το πιο τραγικό τρόπο. Οι άνθρωποι γίνονται άψυχα νούμερα. Γίνονται κρούσματα, τεστ, διασωληνωμένοι, θάνατοι, μοιραίες  στατιστικές στην φαρέτρα του βάρβαρου ολοκληρωτισμού που ρημάζει την ανθρώπινη ύπαρξη και την  συλλογική λειτουργία της κοινωνίας. Μας φορτώνουν την «ατομική ευθύνη» μας καθιστούν εν δυνάμει δολοφόνους του διπλανού μας προκειμένου να γλυτώσουν την συλλογική μας αντίδραση.

Οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου όχι μόνο δεν προβληματίζονται να αλλάξουν ρότα, αλλά το εκλαμβάνουν ως σανίδα επανεκκίνησης του συστήματος που σαπίζει, όπως στους δύο παγκόσμιους πόλεμους που αποδείχτηκαν ιδανικές επιλογές για τοκεφάλαιο, ώστε με την εκτεταμένη καταστροφή κεφαλαίων σε εξοπλισμό και υποδομές και την εξόντωση δεκάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, να καταφέρει να δώσει τις δικές του «λύσεις», να «αναζωογονηθεί» ως κυρίαρχο σύστημα οργάνωσης της παραγωγής και των ανθρώπινων κοινωνιών.

Η υγειονομική κρίση, η κρίση της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης δεν είναι αναστρέψιμηστα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού με τους σημερινούς οικονομικούς και κοινωνικοπολιτικούς όρους.

Γενάρης 91 – Γενάρης 22 τα ίδια κοινωνικοπολιτικά μπλοκ τότε και σήμερα.

Το Γενάρη του ’91, με τον νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη, την κεντροδεξιά και την ακροδεξιά ενσωματωμένους στη ΝΔ και με αριστερούς υπουργούς, γέμισαν παραγωγικά ερείπια τη χώρα και πέρασαν  πάνω από το κρανίο του Τεμπονέρα για ν’ ανοίξουν  το δρόμο στους νεοφιλελεύθερους «παραδείσους» της βαρβαρότητας.

Το Γενάρη του ‘22 το ίδιο μπλοκ με τον κληρονόμο  Μητσοτάκη  δέσμιο και εντολοδόχο  της ακροδεξιάς  με όλες τις  νεοπλασματικές μεταλλάξεις του νεοφασισμού στα υπουργεία, χρησιμοποίει και την πανδημία ως ευκαιρία  για να περάσει νόμους ενάντια  στην παιδεία, την εργασία,  τα δημοκρατικά δικαιώματα, βγάζοντας και την ανθρώπινη ζωή στο σφυρί.

Ισοπεδώνεται το εκπαιδευτικό σύστημα και η εκπαίδευση σαν δημόσιο αγαθό και σαν έννοια και μετατρέπεται σε ιδιωτικοοικονομικού χαρακτήρα εκπαίδευση,  ευλύγιστη και προσαρμοστική στους νόμους της αγοράς,  άρα σκληρά ταξική,  κομματιασμένη και στεγανή απέναντι στα κοινωνικά δρώμενα.

Η εργασία κηρύσσεται υπό διωγμό χωρίς ωράριο, χωρίς αμοιβή, χωρίς στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα χωρίς μαζικά συνδικάτα να χάνεται στα αιτήματα των κυρ-Παντελήδων της μεσαίας τάξης.

Η εργατική τάξη, η κοινωνία, είναι με την πλάτη στον τοίχο, γιατί οι πιο ζωντανές πολιτικές συλλογικότητες, οι πολιτικές συλλογικότητες της αριστεράς, η αριστερά, είναι με την πλάτη στον τοίχο. Σήμερα κανείς και περισσότερο ο λαός δεν ζητάει από την αριστερά να γίνει τσόντα και συμπλήρωμα μιας  καλύτερης διαχείρισης χρηματιστών, τραπεζιτών και μεσαζόντων μαυραγοριτών και εμποροτοκογλύφων.

Οι καιροί είναι δύσκολοι, τα εμπόδια μεγάλα, ο αντίπαλος φαντάζει παντοδύναμος. Βέβαια τίποτα το πραγματικά μεγάλο δεν είναι ταυτόχρονα και εύκολο.

Ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε είναι ακόμη μακρύς σε αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση και το κύριο όπλο μας είναι η αλληλεγγύη, η κοινωνική οργάνωση και συνοχή, η προστασία και ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, παιδείας, η προστασία της εργασίας και της δημοκρατίας.

Οι αντινεοφιλελεύθερες, προοδευτικές, δημοκρατικές, εθνικοανεξαρτησιακές δυνάμεις  και οι δυνάμεις της αριστεράς, που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν στην αγωνιστική ιστορία του λαού μας από την αντίσταση μέχρι σήμερα, έχουν το πρώτο λόγο και τις πρώτες ευθύνες για την ανατροπή της κυβέρνησης του νεοφιλελεύθερου τρόμου.

Τριανταένα χρόνια κρατάμε φυλακτό  την ραγισμένη φωνή του ακριβού μας συντρόφου Μιχάλη Βασιλάκη ότι «Ο εξάντας της δικής μας ζωής είσαι εσύ Νίκο Τεμπονέρα, το αίμα και η θυσία σου».

Τριανταένα χρόνια μετά κρατάμε σφιχτά στις χούφτες μας αυτή τη  ματωμένη σου Νίκο Τεμπονέρα παρακαταθήκη που οριοθετεί τον κόσμο μας, την ίδια παρακαταθήκη χιλιάδων αγωνιστών του λαού μας για τις γενιές που έρχονται για να ζήσουμε την μέρα της ήττας τους.