Να γίνει κάθε πόλη, κάθε γειτονιά ένα μικρό Πολυτεχνείο
Τιμούμε και αντλούμε έμπνευση και κουράγιο από την λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου που απέδειξε ότι η δύναμη της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας είναι ανεξάντλητη και όλα μπορεί να τα καταφέρει!
Αυτή είναι η παρακαταθήκη και ο οδηγός μας για να ορθώσουμε το τείχος της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας, για να πραγματώσουμε επιτέλους το δικαίωμα στην εργασία, τη μόρφωση και την ελευθερία!
Πιο πολύ από ποτέ έχουμε την ανάγκη να ζεσταθούμε από την φλόγα του Νοέμβρη σήμερα.
Σήμερα, που το δωσίλογο πολιτικό προσωπικό της χώρας ντύνει με το περίβλημα του ¨τέλους της μεταπολίτευσης¨ το ξεπούλημα της οικονομικοπαραγωγικής βάσης της Ελλάδας και την εξαθλίωση του λαού της, όχι φυσικά για να δικαιώσει τους πόθους της κοινωνίας για αληθινή μεταπολίτευση, για ελευθερία και δικαιοσύνη αλλά αντίθετα: Για να πάρει την οριστική ιστορική ρεβάνς από όσα το Πολυτεχνείο μπόλιασε στις επόμενες γενιές από την σκοπιά του τρόπου και του περιεχομένου της διεκδίκησης!
Σήμερα, που το κρίσιμο επίδικο για το σύστημα είναι να κάνει συνένοχο το κόσμο της εργασίας, που μαθαίνει να ζει αποσβολωμένος μπροστά στην πλήρη σήψη και κατάρρευση των αστικοκοινοβουλευτικών θεσμών, μαθαίνει να προσπαθεί να τα βγάζει πέρα με τα ξεροκόμματα του ισοπεδωμένου κράτους πρόνοιας και με τα μηνιάτικα-χαρτζιλίκια των 200 ευρώ.
Σήμερα, που το σύνθημα ¨Κάτω η μισθωτή σκλαβιά¨ φαίνεται ανεπίκαιρο, μιας και φτάσαμε στην απλήρωτη σκλαβιά!
Σήμερα, που η νεολαία μας χωρίς πυξίδα και απόθεμα προοπτικής ζορίζεται να μπει στα καλούπια της μισής (ή και καθόλου) δουλειάς/μόρφωσης-μισής ζωής!
Σήμερα, που το ιδεώδες του νεοφιλελεύθερου κράτους, είναι ένα κράτος προορισμένο να παραχωρήσει όλο το εποικοδόμημα των κλασικών μορφών άσκησης της ταξικής εξουσίας κατευθείαν στο κεφάλαιο και εκείνο να διεκπεραιώνει μόνο την καταστολή.
Είναι ένα κράτος που ανήκει μόνο στις άρχουσες τάξεις και όλο το παρασιτικό συνονθύλευμα-άθυρμα μιας απόλυτα κλεπτοκρατικής συμμαχίας που λυμαίνεται κάθε κοινωνικοοικονομική δραστηριότητα εδώ και χρόνια, και που σαν συλλογικός βασανιστής της χούντας κατηγορεί μέσα από τα δελτία των επιχορηγούμενων καναλιών της για όλα τα δικά της δεινά, τους συνήθεις ύποπτους: Οι άνεργοι είναι ανίκανοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι τεμπέληδες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες φοροκλέφτες, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι υπερπροστατευμένοι, οι νέοι κακομαθημένοι!
Εργαζόμενες, οι- Νέες και νέοι,
Στα ασφυκτικά πλαίσια που ορίζει η νέα οικονομετρία-πλατφόρμα του νεοφιλελευθερισμού, η αποειδίκευση της γνώσης και η απογνωσιολογικοποίση της εργασίας, η αναίρεση της εργασίας σαν κοινωνική σχέση είναι τα σύγχρονα κελιά που φυλακίζουνε τον απόλυτα απομονωμένο, εξατομικευμένο νέο, τον εργαζόμενο. Πάνω σε αυτά τα μεσαιωνικά θεμέλια μοιάζει να βασίζει την ισχύ του το σύγχρονο πρόσωπο του ολοκληρωτισμού.
Μπορεί τα όρια του αστικοκοινοβουλευτισμού, έστω και δια μέσου της πλήρης εκτροπής τους πλέον, να εξακολουθούν να είναι τα όρια της πολιτικής-ιδεολογικής ισχύος του νεοφιλελευθερισμού παγκόσμια, ωστόσο:
Το εξουσιαστικό σύστημα δεν φαίνεται για την ώρα να κόπτεται να κηρύξει τις επαναστατικές ιδεολογίες/συλλογικότητες παράνομες όπως το 1967, ακριβώς επειδή έχει κηρύξει επί της ουσίας παράνομη την εργατική τάξη και τις διεκδικήσεις της στο σύνολο τους! Πολύ σύντομα, θα διορίζουν μόνοι τους, όπως και κατά την εφταετία, το προεδρείο της ΓΣΕΕ, που φρόντισαν να περιφέρεται σαν ένα άταφο πτώμα που δεν εκπροσωπεί σήμερα παρά το 15% των εργαζόμενων, και που ο ρόλος της τελειώνει με την μνημονιακή υπόσχεση της συνταγματικής θεσμοθέτησης του κατώτατου μισθού.
Το εξουσιαστικό σύστημα μπορεί να μην έχει έρθει ακόμη στην ανάγκη της ονομαστικής ισχύος του στρατιωτικού νόμου, όμως ρυθμίζει με πρωτοφανή αυτοματισμό όλες τις απαραίτητες δικλείδες αιχμαλωσίας της ελευθερίας: αστυνομία και εισαγγελείς κανονίζουν με βάση τους νέους κατασταλτικούς νόμους το δέσιμο κάθε φωνής και δράσης που παρακωλύει έστω και στο ελάχιστο την κανονικότητα του ολοκληρωτισμού. Από κοντά, ένα προκλητικό σύμπλεγμα ΜΜΕ-παρακράτους φροντίζει να δικαιολογεί και να νομιμοποιεί τον φόβο και την βίαιη αυθαιρεσία που βάζει στο στόχαστρο ανθρώπινες ζωές (σήμερα μεταναστών, αύριο μαζικά ιθαγενών εργαζομένων) και να τις ζυγίζει με τα μέτρα της επιβολής και του κυνισμού.
Επιστρατεύει τον νεοναζισμό για να ποτίσει την κοινωνία των απόκληρων με το δηλητήριο του μίσους και για να τον διαχειριστεί ούτως ώστε να περάσουμε σε μια de facto νέα πολιτειακή κατάσταση μιας νέας τρομοκρατίας που ήδη υφαίνεται στους κύκλους της παράκεντρης εξουσίας, που θα επιχειρήσει να ελέγξει ¨μια και καλή¨ την χρεοκοπημένη κοινωνία των μνημονίων. Να ελέγξει τον χρεοκοπημένο νεοελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, παραδομένο στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για παγκόσμια κυριαρχία που βρίσκονται ήδη εν εξελίξει. Ο νομισματικός πόλεμος που εξακολουθεί την πορεία του από το 2008, συχνά ξεσπά σε περιφερειακές πολεμικές συγκρούσεις με έναν γενικευμένο πυρηνικό όλεθρο να μην βρίσκεται μακριά σαν προοπτική!
Τότε, η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική χρησιμοποίησε την δικτατορία για να δέσει με σχοινιά την Μεσόγειο, κόντρα στις φυγόκεντρες απελευθερωτικές δυνάμεις που εκδηλώνονταν κύρια στην Βόρεια Αφρική. Σήμερα, παίζει και πάλι το χαρτί της αποσταθεροποίησης της λεκάνης της Μεσογείου καθώς και της εγγύς και Μέσης Ανατολής για να κρατήσει τις καλύτερες οικονομικές και στρατιωτικές θέσεις μάχης μπροστά στα αδιέξοδα που γεννά η αντιπαράθεση της με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς της Ευρασίας (κύρια την Ευρωζώνη και τον άξονα Κίνας-Ρωσίας).
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΟΥΤΕ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΛΟΥΠΙΑ!
Τις ημέρες του Νοέμβρη του ’73, ο λαός έβγαλε μια κραυγή ελευθερίας που ακόμη την φοβούνται όχι μόνο όσοι σχηματίζουν τα μπλοκ εξουσίας αλλά και οι διαχρονικοί πολιτικοί διαχειριστές εξ αριστερών της μετέπειτα πολλαπλής ήττας του λαϊκού κινήματος. Είναι το ακηδεμόνευτο της δράσης και της αποφασιστικότητας που τρέμουν πάντα οι άρχουσες τάξεις. Είναι όμως και το δόσιμο των υπάρξεων στον αγώνα αλλά και η δυναμική, αυθόρμητη ενότητα στην βάση (έστω και αν το αυθόρμητο πηγάζει πάντα από μια υπόγεια πορεία που προϋπάρχει) που φοβούνται όσοι αντιμάχονται την ενότητα των αγώνων.
Γι’ αυτό και οι πρώτοι αρνούνται επί της ουσίας την ύπαρξη νεκρών στο Πολυτεχνείο όπως και εν γένει αρνούνται την ύπαρξη των βασανιστηρίων της χούντας, με τον ίδιο τρόπο που αρνείται ο Μιχαλολιάκος τα ναζιστικά κρεματόρια.
Γι’ αυτό και οι δεύτεροι παρερμηνεύουν το ξεκίνημα και τον χαρακτήρα της εξέγερσης.
Οι έγκλειστοι του Πολυτεχνείου καθώς και οι αλληλέγγυοι τους, δεν θα έφταναν ως το τέλος αν είχαν οδηγό την σημερινή Αριστερά, αν σκεφτόντουσαν τις συνέπειες, το επακόλουθο της πολιτικής κατάστασης στην χώρα μετά την εξέγερση μιας και οι ¨οι συνθήκες δεν είναι ποτέ ώριμες¨. Με τον ίδιο επικίνδυνα απλοϊκό τρόπο η σημερινή Αριστερά, περιδινούμενη στα ιδεολογικά της αδιέξοδα -κληρονομιά μιας μουσειακής ενίοτε και ¨θεοκρατικής¨ αντίληψης του μαρξισμού-, αντιμετωπίζει και τα καθήκοντα του παρόντος καθώς δεν φαίνεται να αναλογίζεται το ακριβές βάθος και εύρος της επίθεσης που δέχεται η κοινωνία.
Γι’ αυτό και πέρα από την κατάθεση στεφάνων στο Πολυτεχνείο, πέρα από την ακατάσχετη συνθηματολογία, είναι τώρα η ώρα να θεμελιώσουμε μια σύγχρονη πρόταση προοδευτικής διεξόδου από την κρίση που να περιλαμβάνει τον σχεδιασμό της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με γνώμονα την ισόμετρη και ισοβαρή, δίκαιη κατανομή του πλούτου, όπως και μιας γνήσιας, αληθινά λαϊκής δημοκρατίας με την συγκρότηση της απαραίτητης κοινωνικής συμμαχίας που θα περιφρουρήσει αμφότερες.
Ήρθε η ώρα τώρα, πριν να είναι εντελώς αργά, να δώσουμε τα πάντα στον αγώνα μέσα από συνδέσμους-όργανα σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά, συνδέσμους υπεράσπισης της αξίας της εργασίας, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας που θα σηματοδοτήσουν και θα σφυρηλατήσουν αυτήν την ενότητα.
Η ενότητα αυτή νίκησε τον φασισμό τότε, η ενότητα αυτή θα τον νικήσει και τώρα!
Στο δρόμο του ΝΟΕΜΒΡΗ βαδίζουμε ξανά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου