πολιτικη

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΣΕ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΡΟΜΟΥ

με πολέμους, νεοαποικισμούς, επεμβάσεις

και πυρηνικά πλήγματα;

Η ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις στην περιοχή που εκτείνεται από το βόρειο τόξο της Αφρικής έως και τη Μέση Ανατολή, καθώς και οι πολυποίκιλες αντιδράσεις σε αυτές, εκτός από εξαιρετικής σημασίας είναι και ενδεικτικές της νέας φάσης στην οποία έχουν περάσει οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Όπως και να ‘χει, η πυκνότητα καθώς και η πρωτοφανής ταχύτητα αποδέσμευσης των εξελίξεων αποδεικνύει πως η νέα φάση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης είναι άρρηκτα δεμένη με πολέμους και νεοαποικισμούς, σε μια ισορροπία τρόμου για τους λαούς της περιοχής, και όχι μόνο.

Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ

Η FED (ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ), παραδέχτηκε σε έκθεση της τον περασμένο Μάη, πως η κινέζικη οικονομία θα είναι σε θέση να ξεπεράσει εκείνη των ΗΠΑ μέχρι το 2020. Την ίδια στιγμή, από πολλές μεριές (Ρωσία, αναπτυσσόμενες χώρες, χώρες του αραβικού συνδέσμου) ακούγονται φωνές-που δεν είναι απλώς ψίθυροι πλέον- πως θα πρέπει να αντικατασταθεί το δολάριο από ένα καλάθι νομισμάτων ως το νέο σημείο αναφοράς των διεθνών συναλλαγών. Μα ακόμη και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, τίποτε δεν δείχνει πως η κεφαλαιοκρατική μητρόπολη θα ξεφύγει από τη μηδενική ανάπτυξη, καθώς και από τις αυθόρμητες εξεγέρσεις: Όλοι οι όροι για αυτό εμφιλοχωρούν: Με ένα πρωτοφανές χρέος 17 τρις δολαρίων, και με μια κοινωνία των 50 εκατομμυρίων ανέργων, με 45 εκατομμύρια εξ αυτών να σιτίζονται με κρατικά κουπόνια ή από τα συσσίτια.

Είναι προφανές πως αυτή η σχεδόν ανεπίστρεπτη κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας, καθορίζουν ήδη όλες τις προτεραιότητες της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής. Έτσι, μπαίνουμε στον κλασικό μονόδρομο του ιμπεριαλισμού:Να εξάγει την κρίση του και να προσπαθεί να την ξεπεράσει με πολέμους, πραξικοπήματα, με βίαιες εξαρτήσεις τρίτων, ή αναπτυσσόμενων χωρών στο άρμα του. Μόνο με τη στρατιωτικοπολιτική της υπεροχή (αδιαμφισβήτητη για αρκετά χρόνια ακόμη μεταξύ των μεγάλων χωρών) μπορούν οι ΗΠΑ να επιβεβαιώσουν και να ασκήσουν την ηγεμονία τους.

Σε δύο σημεία είναι εδώ απαραίτητο να σταθούμε:

1) Η τάση διεθνοποίησης του κεφαλαίου είναι ισχυρή, αλλά απέχει αρκετά από την ολοκλήρωση της, και σίγουρα δεν είναι πιο ισχυρή από τους κλασικούς διαχωρισμούς και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις κυρίαρχες χώρες. Έτσι σήμερα παρατηρείται το φαινόμενο τα κλασικά σχήματα του έθνους-κράτους ναι μεν να υπόκεινται σε βίαιες μεταλλάξεις έως και μετασχηματισμούς, αλλά να παραμένουν εκτός από αντικείμενα των ασύμμετρων συγκρούσεων των βαμπίρ των διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων (ανελέητες επιθέσεις και υποθηκοποίηση ακόμη και ολόκληρων οικονομιών και κοινωνιών με μεγάλο παγκόσμιο εκτόπισμα) ταυτόχρονα όμως και υποκείμενα (οχήματα) των στρατηγικών αναγκών για τις άρχουσες τάξεις των ιμπεριαλιστικών χωρών και των χωρών-δορυφόρων τους. Ή, πιο απλά, τα μέσα (ιδεολογικά, πολιτικά, στρατιωτικά) για να προωθήσουν τα σχέδια τους.

2) Το οικοδόμημα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έχει σαν κύρια ιδεολογική βάση την δήθεν μεταϊμπεριαλιστική εποχή του τέλους των πολέμων (έπειτα από την πτώση του ανατολικού μπλοκ), καθώς και την αιχμή-αντίθεση προς τις “ολοκληρωτικές” κοινωνίες- των ανθρώπινων ελευθεριών (όπως τις ερμηνεύουν οι άρχουσες τάξεις). Υπό αυτήν την έννοια ίσως να είναι-ή να φαντάζει πως είναι- πιο δύσκολη η συναίνεση των λαών σε διευρυμένες πολεμικές συρράξεις. Γι’ αυτό και η στρατηγική της συγκαλλυμένης βίαιης προσαρμογής σε αυτό το σχέδιο (στρατιωτικές επεμβάσεις, ανοιχτές χούντες, ή με κοινοβουλευτική επίφαση π.χ. Ελλάδα) βρίσκεται αυτή τη στιγμή εν πλήρη εξελίξει. Κοντά σε αυτό, ας υπολογίσει κανείς το τεράστιο οικονομικό κόστος (3 τρις δολάρια), όπως και το ανθρώπινο κόστος για τις ΗΠΑ των πολέμων σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Ιδιαίτερα μάλιστα με την παραδοχή της αποτυχίας των πολέμων αυτών που σε τίποτε δεν ωφέλησαν την Αμερική: Δεν ελέγχουν τις χώρες αυτές στα νότα του άξονα Ρωσίας-Κίνας, ούτε γεωστρατηγικά, ούτε και πολιτικά. Λογαριάσανε λάθος στους υπολογισμούς τους, και φεύγουν κακήν κακώς από εκεί με τις χώρες παραδομένες στην βαθμιαία ανάδειξη του ακραίου ισλαμικού φονταμενταλισμού-με τον οποίον αναγκαστικά επιδιώκουν σταδιακά πλέον να γίνουν προνομιακοί συνομιλητές.

Επομένως, καταρχήν, η πολιτική αποσταθεροποίηση ολόκληρης της λεκάνης της Μεσογείου, και τα στρατιωτικά πραξικοπήματα-συγκαλυμμένοι πόλεμοι (Λιβύη, και πλέον Συρία),απομένουν το τελευταίο χαρτί της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής στην προσπάθεια της:

α) Να αποδυναμώσει αποφασιστικά το ευρώ, εκβιάζοντας την ενότητα του και ακινητοποιώντας την οικονομική επεκτατικότητα του γερμανικού ιμπεριαλισμού κυρίως. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η επίθεση στις χώρες του νότου με αρχή την Ελλάδα, ο ρόλος του ΔΝΤ στην ελεγχόμενη πτώχευση της, και η πλήρης υποταγή της στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ.

β) Να πατήσει πιο αποφασιστικά το πόδι της στην Αφρική, ιδιαίτερα έπειτα από την προϊούσα θέση της Κίνας εκεί, που εκμεταλλευόμενη τα τεράστια συναλλαγματικά της αποθέματα πλησιάζει στο σημείο να αγοράσει τους φυσικούς πόρους από την μισή ήπειρο! Σε αυτά τα πλαίσια, οι ΗΠΑ έχουν φτιάξει τους τελευταίους μήνες «αλυσίδα» νέων αεροπορικών βάσεων για Μη Επανδρωμένα Βομβαρδιστικά Αεροσκάφη (UAV) σε Αιθιοπία, σε χώρα της Αραβικής Χερσονήσου που δεν κατονομάζεται (ενδεχομένως Υεμένη…) και στις Σεϋχέλλες με τον πρόεδρό της Τζέιμς Μισέλ να προσκαλεί τις ΗΠΑ να δουν τη χώρα του σαν ένα «αεροπλανοφόρο στον Ινδικό Ωκεανό δίχως αεροπλάνα»!

γ) Να δημιουργήσει τους όρους για αποφασιστικό στρίμωγμα, ή ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση στο Ιράν, χώρα που αφενός αποτελεί οδηγό και πρότυπο για τους λαούς του Ισλάμ, αφετέρου αποτελεί την πυρηνική ασπίδα στα νότια της Κίνας.

δ) Να πλαισιώσει επειγόντως την χώρα-βάση της στην περιοχή, το Ισραήλ, που φαίνεται να χάνει οριστικά την πολύτιμη στήριξη της Τουρκίας, την οποία έτσι εκβιάζει έπειτα από την στροφή της εξωτερικής της πολιτικής, και τον επαπειλούμενο προσανατολισμό της προς μια νέα θέση, αυτόνομη και ηγεμονική για ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο!

Όλες αυτές οι ανοιχτές υποθέσεις προωθούνται εξαιρετικά γοργά και άμεσα: Τόσο γοργά που ελπίζει ο Ομπάμα να τις κλείσει τουλάχιστον πριν από τις προεδρικές εκλογές τον επόμενο Νοέμβρη! Γιατί όχι; Η ανθρώπινη ιστορία άλλωστε βρίθει από αυτοκράτορες στα όρια της παράνοιας λίγο πριν την κατάρρευση του βασιλείου τους.

Αυτήν την παρανοϊκή ισορροπία του τρόμου καλούμαστε να ερμηνεύσουμε και να αντιμετωπίσουμε!

Η “ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ” ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΙ ΑΠΛΟΥΣΤΕΥΤΙΚΑ

Οι εξεγέρσεις στις χώρες της Βόρειας Αφρικής , στην Συρία και στην Υεμένη, δεν έχουν ούτε τα ίδια κίνητρα, ούτε και τα ίδια αποτελέσματα. Ξεκίνησαν από την Τυνησία, πέρασαν στην Αίγυπτο, για να πάρουν την μορφή της υποκίνησης στη Λιβύη με την ανοιχτό πόλεμο ενάντια της από μέρους των νατοϊκών δυνάμεων και του αραβικού συνδέσμου.

Σε όλες τις περιπτώσεις, οι ΗΠΑ κινούνται ανάλογα με τον βαθμό που μπορούν να παρέμβουν, ανάλογα με το ως που μπορούν να φτάσουν και το τι μπορεί να κερδίσουν.

Στην Αίγυπτο, οι αμερικάνοι αρχικά προσπάθησαν να στηρίξουν τον Μουμπάρακ, μα με μια στροφή 180 μοιρών τον εγκατέλειψαν για να μην μείνουν πίσω στις εξελίξεις όταν η πτώση του κατέστη αναπόφευκτη. Πλαισίωσαν την μετάβαση στον πλήρη έλεγχο της χώρας από το στρατό. Επειδή όμως ο στρατός είναι άρρηκτα δεμένος οικονομικά και επιχειρησιακά με τους Αμερικάνους, πρέπει να περιμένουμε εκ νέου εξελίξεις εάν τα πολιτικά σχήματα που θα πάρουν την εξουσία (εάν επιτραπεί από τον στρατό) θα τους ικανοποιήσουν. Αλλιώς, μια νέα χαοτική κατάσταση στην χώρα θα αποβεί αναπόφευκτη- από την άλλη μεριά το λαϊκό κίνημα εκεί είναι ένα μωσαϊκό με τη συμμετοχή προοδευτικών στοιχείων, ακραίων ισλαμιστικών κ.α.

Στην Λιβύη, ήξεραν πως μόνο με την επίθεση των νατοϊκών δυνάμεων θα κατάφερναν την πτώση του Καντάφι, ενός ηγέτη που ακόμη και σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία του λιβυκού λαού υποστηρίζει, και που υπό την ηγεσία του επί έξι μήνες προσπάθησε ηρωικά να αντισταθεί στις 18 χιλιάδες ΝΑΤΟικές αεροπορικές επιθέσεις, καθώς και στην κατοχή της χώρας από τους δοσίλογους νοσταλγούς της αποικιακής μοναρχίας που ανέτρεψε ο Καντάφι το 1969! Αυτούς τους δοσίλογους εξόπλισε με όπλα και τανκς ο αμερικάνικος παράγοντας (και μέσω της Ελλάδας),σε αυτούς παρείχε αμέριστη οικονομική και πολιτική κάλυψη. Παραπέρα, το χτύπημα στον Καντάφι πέρα από σαφή πολεμική επέμβαση απέναντι στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης μιας κρατικής οντότητας, αποτελεί καίριο χτύπημα ενάντια στις χώρες του “τρίτου κόσμου”, των αγώνα των οποίων για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση στήριξε πολύπλευρα όλα τα προηγούμενα χρόνια ο Λίβυος ηγέτης.

Γι’ αυτό και η πτώση του ήταν απαρέγκλιτος στόχος για τις ΗΠΑ.

Τέτοιο θέατρο αποσταθεροποίησης είναι και η Σομαλία, όπου και εκεί με πρόσχημα των “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, οι ΗΠΑ βάζουν χοντρά το πόδι τους μέσω αμφιλεγόμενων ΜΚΟ, αλλά και ένοπλων σωμάτων “ασφαλείας για την προστασία του πληθυσμού κατά την διάρκεια της χορήγησης της ανθρωπιστικής βοήθειας” έπειτα από τον λιμό που θερίζει την χώρα. Η Σομαλία, αποτελεί αποφασιστικό εμπορικό και πολεμικό κόμβο, με το μάτι στραμμένο προς την Κίνα.

Στην περίπτωση της Υεμένης όπου οι Ρώσοι διατηρούν δική τους ναυτική βάση, και κυρίως της Συρίας γνωρίζουν ότι μια επέμβαση τύπου Λιβύης θα βρει σφόδρα και ανεξέλεγκτη την αντίδραση της Κίνας και της Ρωσίας. Ωστόσο, όλα δείχνουν πως δεν θα αποφευχθεί, με όσες συνέπειες μπορεί να επιφέρει: Ήδη, οι τελευταίες εξελίξεις στη Συρία, προκάλεσαν όντως αντιδράσεις, όχι κλασικού αλλά φανερά επιθετικού ύφους από Κίνα αλλά και Ρωσία. Όλα, ακόμα και τα πλέον ακραία ενδεχόμενα, θα πρέπει δυστυχώς να θεωρούνται ανοιχτά! Η Συρία, που αποτελεί στόχο από την εποχή πατέρα Μπους, αποτελεί άμεσο στρατηγικό εταίρο της Κίνας και είναι χώρα προθάλαμος του Ιράν! Γι’ αυτό και επένδυσαν ως την ώρα στη μέχρι τέλους πολιτική κάλυψη των “αντικαθεστωτικών” (και τη συναίνεση σε αυτήν την γραμμή εκ μέρους όσων κυβερνήσεων θέλουν να αποδειχτούν de facto εταίροι τους). Εφόσον δεν πέτυχαν τους σκοπούς τους κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο ανοιχτός εμφύλιος πόλεμος με όρους Λιβύης φαίνεται πως θα είναι το επόμενο βήμα…(το άρθρο γράφεται στις 16/11).

Όπως και να ‘χει, οι εξελίξεις θα ναι ραγδαίες, με συμμαχίες να δοκιμάζονται, τον χάρτη της περιοχής να επανακαθορίζεται βίαια, με τελικό προορισμό της “αυγής της Οδύσσειας” (όπως ονόμασαν την επέμβαση στη Λιβύη) την Ιθάκη του Ιράν- ο αμερικάνος υπουργός οικονομικών δήλωσε άλλωστε βέβαιος πρόσφατα πως “πλησιάζει η ώρα μιας αντίστοιχης εξέγερσης στο Ιράν”. Όμως και στο Ιράν, το καθεστώς Αχμαντινετζάντ χαίρει ευρείας λαϊκής υποστήριξης…

Όλες ανεξαιρέτως οι εκθέσεις της IAEΑ (Διεθνής Υπηρεσία για την Ατομική Ενέργεια) για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν έχουν στρώσει το έδαφος ώστε να εντείνονται οι απειλές από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ: Απειλές που δεν περιλαμβάνουν μόνο τις κλασικές πιέσεις για διεθνή απομόνωση του Ιράν. Προχωρούν ως και τις άμεσες απειλές για πόλεμο. Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι να παρακολουθήσει κανείς το γεγονός ότι όλες οι στρατιωτικές ασκήσεις του στρατού του Ισραήλ (και των συμμάχων του-δηλαδή ημών πρώτων) έχουν προσαρμοστεί το τελευταίο διάστημα στην ενδεχόμενη αντιμετώπιση των συνθηκών πυρηνικού πολέμου, και χερσαίας ή από αέρος εισβολής σε συνθήκες αντίστοιχες με την μορφολογία του Ιράν!

Η ΝΕΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Η σαρωτική νίκη του Ερντογάν στις πρόσφατες εκλογές με τον πλήρη έλεγχο που απέκτησε στη Βουλή, καθώς και τα απανωτά δικαστικά-πολιτικά χτυπήματα που κατάφερε στο στρατιωτικό κατεστημένο δείχνουν πως στην Τουρκία, έχει ήδη παγιωθεί η εξουσία μιας νέας αστικής τάξης που ανέδειξε τον τούρκο πρωθυπουργό, και την οποία εκφράζει το “πολιτικό φαινόμενο του νέου Ερντογάν- Αττατούρκ!”. Ως προς τα χαρακτηριστικά της, είναι λιγότερο “κοσμοπολίτικη” από την αστική τάξη από την οποία πήρε το πάνω χέρι. Είναι λιγότερο εξαρτημένη από τα αμερικάνικα συμφέροντα (όχι όμως ακόμη στο βαθμό που να τα αγνοεί και εντελώς), και φαίνεται πως έχει ήδη θέσει σε ισχύ την στρατηγική του προσεταιρισμού στην επιρροή της ενός μεγάλου κομματιού της παλιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας. Την στρατηγική αυτή της πολύπλευρης και όχι πια μονομερούς εξωτερικής πολιτικής περιγράφει όπου σταθεί και όπου βρεθεί ο τούρκος ΥΠΕΞ Νταβούτογλου. Οι συνεχείς περιοδείες του Ερντογάν στις χώρες αυτές προωθούν δυναμικά το σκοπό αυτό: Να εμφανίζεται δηλαδή ως ο νέος ηγεμόνας του ισλαμικού κόσμου. Η τακτική αυτή ακόμη δεν ενοχλεί τις ΗΠΑ-λειτουργεί άλλωστε αντιπαραθετικά με την αντίστοιχη εικόνα που έχει κατακτήσει ο ιρανός πρόεδρος (δαίμονας των ΗΠΑ). Εξυπηρετεί όμως πρώτιστα την Τουρκία, το πολιτικό παράδειγμα της οποίας (ισλαμικά κόμματα στην εξουσία σε “ημικοσμικό” καθεστώς) φαίνεται πως θέλουν να μιμηθούν οι λαοί στις χώρες της λεγόμενης “αραβικής άνοιξης”-ήδη προς τα εκεί αναφανδόν έγειρε το εκλογικό αποτέλεσμα για την συντακτική συνέλευση στην Τυνησία, και πρώτιστα στην Αίγυπτο. Υπό μια έννοια δηλαδή, υπάρχουν οι όροι ώστε η Τουρκία να αναδειχτεί αρκούντως επωφελούμενη από τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο.

Με αυτό το πρίσμα πρέπει να ε ιδωθεί και η ακραία όξυνση των σχέσεων της με το Ισραήλ. Έτσι η Τουρκία από χώρα ανάχωμα για τον αραβικό κόσμο απέναντι στο Σιωνισμό, μετατρέπεται σε κύριο εκφραστή της αντιπαράθεσης με το Ισραήλ. Το πως θα διαχειριστεί αυτήν την καινούρια θέση της (αν δηλαδή θα την παζαρευτεί με τις ΗΠΑ, ή θα την χρησιμοποιήσει για τον εαυτό της), μένει να αποδειχτεί. Όλα δείχνουν πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ολοκληρωτικό αλισβερίσι. Από την αμερικάνικη πλευρά έχει καταστεί σαφές πως “αν οι ΗΠΑ χρειαστεί να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο στρατηγικούς εταίρους στην περιοχή, ο Ερντογάν θα βγει χαμένος”. Η στρατηγική της Τουρκίας από την άλλη δε μπορεί να περιγραφεί απλοϊκά σαν εχθρική απέναντι στις ΗΠΑ. Είναι αναπροσαρμοσμένη με τις απαιτήσεις τις πιο ανεβασμένες. Έτσι σπεύδει να υποστηρίξει τους αντικαθεστωτικούς στη Συρία (πράξη που βολεύει τις βλέψεις του Ερντογάν), και παράλληλα να υποστηρίξει την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από τον ΟΗΕ, έπειτα από το σχετικό αίτημα που κατέθεσε στη γενική συνέλευση του οργανισμού ο παλαιστίνιος πρόεδρος στις 26/9. Η στάση των χωρών-μελών απέναντι στο αίτημα αυτό, θα αναδείξει και επίσημα τους αντίθετους πόλους που αναδεικνύουν οι διεθνείς αντιθέσεις-με την Αμερική να προτίθεται να ασκήσει αν χρειαστεί βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας! Το μόνο σίγουρο είναι πως η υποστήριξη του Ερντογάν προς το παλαιστινιακό αίτημα, φρενάρει, έστω και παροδικά την αμερικάνικη στρατηγική.

Οι συνεχείς προστριβές ΗΠΑ-Ιράν, με τεχνητά διπλωματικά επεισόδια και με τις απειλές εκ μέρους των ΗΠΑ, ίσως να είναι ο καταλύτης των εξελίξεων, ενδεχομένως και εξαιρετικά σύντομα και απότομα. Απόδειξη γι’ αυτό αποτελούν οι διαρκείς προσταγές προς τις χώρες άμεσης επιρροής των ΗΠΑ, για “εδώ και τώρα” περαιτέρω κυρώσεις προς το Ιράν. Η βρετανική κυβέρνηση μάλιστα εξέδωσε ανακοίνωση στις 12/10 πως “στέκει στο πλάι των ΗΠΑ όπως κι αν κινηθούν απέναντι στο Ιράν”.

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΣΦΑΛΗΣ

Στη συνάντηση κορυφής Ομπάμα-Μέρκελ στις 2 Ιουνίου, ο νομπελίστας ειρήνης πρόεδρος Ομπάμα δήλωσε: “Η Ελλάδα, αποτελεί σήμερα το επίκεντρο του ενδιαφέροντος της εξωτερικής μας πολιτικής”.

Η υπαγωγή της χώρας στην άμεση κηδεμονία της τρόικας σημαίνει την μετάβαση της στην άμεση σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, με απόλυτα ελεγχόμενους όρους, που έχουν άμεσα και άκρως επικίνδυνα εξαρτησιακά χαρακτηριστικά. Οι απειλές προς τον λαό, πως “ή μνημόνιο ή χρεοκοπία”, ή “ή ευρώ ή πείνα” αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούν.

Από πολλές απόψεις, αυτές οι εξελίξεις δένουν με την αναπροσαρμοσμένη αντιμετώπιση των ΗΠΑ από την Τουρκία. Η Ελλάδα έχει σαν μόνη σύμμαχο χώρα πλέον στην περιοχή το…Ισραήλ. Και τανάπαλιν. Θα πρέπει να εθελοτυφλεί κανείς ώστε να μην αντιλαμβάνεται την επικινδυνότητα στην οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός μέσω του frontman των ΗΠΑ πρώην πρωθυπουργού-και συνολικά του μαύρου πολιτικού μετώπου που συγκροτήθηκε ήδη τον Φλεβάρη του ’09 (επί Καραμανλή) με την εκλογή Παπούλια και που σήμερα αναβαθμίστηκε και σε εξωθεσμική κυβέρνηση της χώρας. Και η συγκρότηση αυτού του μετώπου, η σχετική ομογενοποίηση του, καθώς και οι ποικίλες διεργασίες (π.χ. η “απειλή” Παπανδρέου για δημοψήφισμα, μαζί με την ιντριγκαδόρικη και συνεπικουρούμενη με εξευτελιστικούς χαρακτηρισμούς για τους θεσμούς και τα πρόσωπα εκστρατεία του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου),ώσπου να φτάσει στην σημερινή “κυβερνητική” μορφή-όλα είναι το ξεδίπλωμα της αμερικάνικης στρατηγικής για την χώρα που στοχεύει:

α) Να εκβιάσει ακόμη περισσότερο και με εκνευριστική συχνότητα και επίδειξη δύναμης την Μέρκελ. Θα πρέπει να είναι αφελής κάποιος για να εκλάβει την κίνηση της μαριονέτας-Παπανδρέου για δημοψήφισμα ως αυτόβουλη: Μέσα σε μια ημέρα το ευρώ βρέθηκε σε χαμηλά πενταετίας ενώ επίσης χάθηκαν 3 τρις από τις ευρωπαϊκές κυρίως χρηματαγορές!

β) Να συγκροτήσει την μόνιμη κατοχική κατάσταση στην χώρα μας-πολιτικά-οικονομικά-κοινωνικά, κατάσταση παρόμοια με αυτήν της εμφυλιοπολεμικής περιόδου. Και μάλιστα, όλα δείχνουν ότι δεν ενδιαφέρονται καν πλέον αν θα γίνει μέσω μιας ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, την οποία και θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν για να επιβληθούν ενδεχομένως και ακόμη πιο ΑΜΕΣΑ στρατιωτικά στην Ελλάδα-μια εμφυλιοπολεμική κατάσταση θα ήταν ιδανικό άλλοθι γι’ αυτό!

Τελική τους επιδίωξη γι’ αυτό δεν είναι βέβαια ο έλεγχος της οικονομίας μας ή των φυσικού μας πλούτου (με μια οικονομία ίση με το 0,03 του παγκόσμιου ΑΕΠ, μια εξήγηση που αρκείται σε αυτήν την μεριά του ζητήματος είναι εξαιρετικά αφελής). Αυτό που ενδιαφέρει τους αμερικάνικους σχεδιασμούς είναι ο γεωπολιτικός ρόλος της Ελλάδας για το ΝΑΤΟ (εφαρμοσμένος ήδη σε Σερβία και πρόσφατα στην Λιβύη) καθώς και η εν γένει πίεση που ασκεί για λογαριασμό των ΗΠΑ προς την Ε.Ε συνολικά (δεν είναι τυχαίο πως σε όλες, ακόμη και τις επίσημες δηλώσεις τους το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί αντιμετώπιζε τον Παπανδρέου σαν πράκτορα των ΗΠΑ στην ευρωζώνη). Στο βαθμό που η Γερμανία

α) θα συμβιβαστεί με τον αναγκαίο ρόλο της Ελλάδας για τις ΗΠΑ

β) θα πάψει να εργάζεται για την αναβάθμιση της εταιρικής της σχέσης με την νεοτσαρική και ανταγωνίστρια προς τις ΗΠΑ Ρωσία,

θα καθοριστεί και η τελική επιλογή του μεγέθους και της ποιότητας της επέμβασης των ΗΠΑ στον τόπο μας!

Σε αυτά τα πλαίσια υπογράφηκε κοινό στρατιωτικό σύμφωνο με το Ισραήλ, διεξάγονται κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Σε αυτά τα πλαίσια επίσης η ελληνική κυβέρνηση δεν ξεχνάει να υπενθυμίζει έργω και λόγω την πλήρη μεταστροφή της θέσης της για το παλαιστινιακό. Διαρρηγνύει έτσι όμως τις σχέσεις που εδώ και δεκαετίες έχει συνάψει ο ελληνικός λαός με τον αραβικό κόσμο και τους αγώνες του για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Δυστυχώς όμως, αυτές τις ολέθριες εξελίξεις ίσως πολύ σύντομα να κληθούμε να τις πληρώσουμε.

ΠΟΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ;

Ο καθορισμός της εξωτερικής πολιτικής ενός κοινωνικού σχηματισμού δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος από την θέση του στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, και φυσικά από τους ταξικούς συσχετισμούς στο εσωτερικό του καθώς και από τις ιδεολογικούς προσανατολισμούς που υπερισχύουν σε κάθε περίπτωση.

Είδαμε τις προτεραιότητες των διεθνών δυνάμεων καθώς και την ανάδειξη και επισημοποίηση που λαβαίνει το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό των ντόπιων διαμεσολαβητών με τον μεσίτη της Goldman sacks Παπαδήμο!

Η απειλή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, και της βίαιης επιστροφής στην δραχμή χρησιμοποιείται σαν μέσο πολιτικής τρομοκράτησης του λαού!

Αύριο αυτό που θα χρησιμοποιηθεί σαν μέσο για την “εθνική τους ενότητα” μπορεί να είναι πέρα από αυτά, και η απειλή του διαμελισμού της χώρας-όλα σε μια πορεία ενίσχυσης των εθνικιστικών κύκλων και του αναβαθμισμένου ρόλου τους!

Το ερώτημα παραμένει: Ποια μπορεί να είναι και σε ποια πλαίσια μπορεί να κινηθεί μια νέα προοδευτική-εθνοανεξαρτησιακή εξωτερική πολιτική της ειρήνης και της ελευθερίας για την Ελλάδα;

Αυτό το ερώτημα ασφαλώς και αποτελεί συνάρτηση μιας γενικότερης αντινεοφιλελεύθερης-αντιιμπεριαλιστικής-δημοκρατικής διεξόδου για την χώρα. Αλλά επειδή αποτελεί συνάρτηση, δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί και απαραίτητη, προγραμματική μάλιστα, προϋπόθεση για μια τέτοια διέξοδο: Στο κάτω-κάτω ο λαός μας έχει μεγάλη πείρα από τις ταλαιπωρίες που έχει επιφέρει η θέση της χώρας μας στον χάρτη, όπως επίσης, την αγωνία και από αυτήν την σκοπιά για το αύριο!

Ασφαλώς και το ερώτημα εάν μπορεί να αποτελέσει μία μόνο χώρα ανάχωμα στον ιμπεριαλισμό, απασχολεί κυρίως το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα εδώ και 150 χρόνια! Σε κάθε περίπτωση, οι απαντήσεις που δίνονται κάθε εποχή εξαρτούνται από την ιδεολογική διαύγεια και την αποφασιστικότητα των πρωτοποριών, από το επίπεδο της ταξικής πάλης και φυσικά από την ιδιαιτερότητα της χώρας (εάν δηλαδή υφίσταται επάρκεια του φυσικού πλούτου ή του τεχνολογικού-μορφωτικού κεφαλαίου για καθετοποιημένες παραγωγικές διαδικασίες κ.λ.π.) για μια αυτόνομη οικονομία (σε περίπτωση απομόνωσης), καθώς και των διεθνών καταστάσεων (ύπαρξη ή όχι υποστήριξης και από άλλους λαούς από το επίπεδο του να ακολουθήσουν ή έστω ν’ αποτρέψουν τυχόν επιθέσεις εκ μέρους των κυβερνήσεων τους). Με λίγα λόγια κάτι παραπάνω από αλληλεγγύη των λαών (έστω και αν αυτό παραμένει ζητούμενο σήμερα!)

Η αλήθεια είναι ότι και στα τέσσερα αυτά ζητήματα-προϋποθέσεις η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας τέτοιας απόπειρας!

Από τη σκοπιά της πρωτοπορίας, οι κατεξοχήν δυνάμεις που από ιστορικές καταβολές τουλάχιστον θα έπρεπε να βρίσκονται σε θεωρητικές έστω διεργασίες για ένα τόσο σπουδαίο ζήτημα βρίσκονται είτε σε λήθαργο είτε σε πλήρη σύγχυση. Απόρροια της κομμουνιστικής κληρονομιάς της νεοτσαρικής Ρωσίας και της νεοφασιστικής “κομμουνιστικής” Κίνας ή της αφελούς προσκόλλησης στον ευρωκομουνισμό-αμφότερα κινήματα δοκιμασμένα και, δυστυχώς, ιστορικά χρεοκοπημένα!

Για αυτό και δεν μπορούν όχι μόνο να σκιαγραφήσουν μια επαναστατική εξωτερική πολιτική, αλλά πολύ συχνά τάσσονται με τον Ομπάμα όταν πρόκειται για έναν “δικτάτορα” ενοχλητικό για τις ΗΠΑ, χωρίς να μπορούν να “διαβάσουν” τη συνολική και ιστορική διάσταση ας πούμε π.χ. του πολέμου στην Σερβία ή στην Λιβύη!

Σε κάθε περίπτωση, αυτού του είδους η κομμουνιστική ή μη αριστερά, όταν καλείται να τοποθετηθεί, εγκλωβίζεται εύκολα από τους αντιπάλους της στο δίπολο Κούβας-Β.Κορέας,ή Κίνας-Ρωσίας!

Από τη σκοπιά των οικονομικών προϋποθέσεων, είναι γεγονός ότι 25 και πλέον χρόνοι νεοφιλελεύθερης “ανάπτυξης”, ισοδυναμούν με αντίστοιχα χρόνια αποβιομηχάνισης, εγκατάλειψης της αγροτικής οικονομίας, και δυσανάλογα μεγάλης μεγέθυνσης του παρασιτικού τομέα και, το χειρότερο, της παρασιτικής νοοτροπίας και συνείδησης σε μια κάθετα και οριζόντια εκμαυλισμένη κοινωνία!

Από τη σκοπιά του επιπέδου της αλληλεγγύης των λαών, είναι επίδικο εάν θα επικρατήσει ο εθνικισμός εντός των ευρωπαϊκών χωρών, ή εάν τα κινήματα που γεννιούνται αδιάκοπα παντού θα αντιστρέψουν την πορεία αυτού του είδους της ευρωπαϊκής και όχι μόνο διακυβέρνησης, καθώς η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση θα σημάνει είτε την νίκη του σοσιαλισμού σε μια σειρά από χώρες είτε την επιστροφή σε ακραία εθνικιστικές πολιτικές και πρακτικές.

Επομένως, η μόνη συνθήκη που παραμένει ανοιχτή από όλες είναι και η πιο ανεπαρκής καθότι η χώρα μας και εξαιρετικό επίδικο αποτελεί και παραμένουν σε ισχύ οι δυο προηγούμενες δυσχερείς συνθήκες! Είναι όμως ανεπίστρεπτη η κατάσταση, ή μπορούμε να βρούμε δυνατότητες για μια ολικά διαφορετική θέση της χώρας μας στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, όπως και μια διαφορετική κατεύθυνση των διεθνών της σχέσεων;

ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΦΙΚΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ!

Σε αυτήν την κατεύθυνση, στην ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία της και πρόταξη της στην κοινωνία οφείλουν να εργαστούν όλες οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στη δημοκρατία, στην πρόοδο, στην ειρήνη. Υπό αυτό το πρίσμα:

1) Αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση να θέσει το λαϊκό κίνημα επί τάπητος και να λύσει από τη σκοπιά μιας νέας κοινωνικής συμμαχίας των εργαζόμενων-νέων-επισφαλώς εργαζόμενων-ανέργων-μεταναστών,το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και της διεκδίκησης μιας αυτόνομης οικονομίας έστω και με τις θυσίες που πρέπει να θεωρηθούν αναπόφευκτες (αλλά που θα είναι πολλαπλάσια λιγότερες από αυτές που θα υποστεί η κοινωνία με το παρόν αδιέξοδο μονόδρομο).

2) Πρέπει το ερώτημα-απειλή παραμονής της χώρας ή όχι στο ευρώ να ειδωθεί επιτέλους από μια αληθινή σκοπιά: Η χώρα ήδη βρίσκεται σε πτώχευση, και ουσιαστικά εκτός του ευρώ! Το πραγματικό επίδικο βρίσκεται εάν θα μπει ο λαός σε μια διαδικασία να παρακαλά να παραμείνει αλυσοδέσμιος της ολοκληρωτικού τύπου φασιστικής ευρωπαϊκής “πολιτικής ενοποίησης της ευρωζώνης” που σημαίνει απόλυτο έλεγχο σε όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές-κοινωνικές διεργασίες της χώρας στο επάπειρο, με μεροκάματα 12 ευρώ την ημέρα και με πλήρες ξεπούλημα-αποδιάρθρωση των παραγωγικών δομών-με την κοινωνία στον αυτόματο πιλότο του “ο ένας εναντίον του άλλου”. Ή εάν θα αποκτήσει το λαϊκό κίνημα την κατεύθυνση να φροντίζει για την οικονομική-πολιτική-κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα, και να μπει στην τροχιά να αντιστρέψει όταν θα είναι έτοιμο την απειλή!

3) Το ανέβασμα και η ωρίμανση της ταξικής πάλης να συνδεθεί με την αλληλεγγύη στους αγώνες όλων των λαών της Ευρώπης (του Νότου κυρίως) σε μια αλληλοτροφοδοτούμενη πορεία!

4) Η πάλη για μια τέτοια διέξοδος να προταχθεί όπως είναι: Μια αντιιμπεριαλιστική πάλη που υπηρετεί την αξιοπρέπεια και την ειρήνη! Ο ελληνικός λαός, δεν πολέμησε ενάντια σε τόσους και τόσους κατακτητές για να αναγκαστεί από το σάπιο εξουσιαστικό κατεστημένο και από τα βαμπίρ των διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων σήμερα να σηκώσει το χέρι του ενάντια σε λαούς άλλων χωρών.

Η οικοδόμηση οικονομικοπολιτικής συμμαχίας στρατηγικού μάλιστα χαρακτήρα στα πλαίσια της Βαλκανικής και του ευρύτερου μεσανατολικού χώρου, είναι υπαρκτή δυνατότητα σήμερα. Μια τέτοια συμμαχία θα συμβάλει στην εθνική ανεξαρτησία όλων των λαών της περιοχής και στην απεξάρτηση μας από την ιμπεριαλιστική κηδεμονία.

Παραπέρα, έστω και σαν άμεση και πρόσκαιρη λύση, η χώρα μας μπορεί να εκμεταλλευτεί τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να πάρει δρόμο διαφορετικό από αυτόν της πλέον σκοταδιστικής και επιθετικής συμμαχίας που συγκροτούν τα συμφέροντα του αμερικάνικου παράγοντα.

Τα ζητήματα έχουν τεθεί από τη μεριά των τερατωδών συμμαχιών, των σάπιων κεφαλαιοκρατικών παράσιτων. Είναι εν πλήρη εξελίξει και κρέμονται σαν δαμόκλεια σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας. Τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη: Φτάνουν μέχρι και στον διαμελισμό της χώρας, τον ανεξέλεγκτο εμφύλιο και σε μια στρατιωτική επέμβαση αν δεν φτάσει η πολιτική κηδεμονία-όλα είναι ανοιχτά!

Όποιος δεν τα κοιτάζει κατάματα, ρίχνει απλώς νερό στο μύλο της καταστροφής!

Το μόνο βέβαιο είναι ένα: Ο λαός δεν έχει να φοβηθεί κανέναν, εφόσον η πάλη του είναι ενιαία, αποφασιστική και με συγκεκριμένο στόχο! Κανείς δεν μπορεί να διαιρεί τους λαούς όταν έχουν φτάσει σε τέτοια επίπεδα ωρίμανσης τους αγώνες τους!

Ανδρέας Μπεντεβής