ΛΑΡΝΑΚΙ ΙΤΕΑ ΜΑΛΑΙΣΙΑ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΒΩΞΙΤΗ

           ΙΤΕΑ ΜΑΛΑΙΣΙΑ

Ένα τσιγάρο δρόμος

Η φρενίτιδα με τον βωξίτη στη Μαλαισία… και το κόστος (που κανείς δεν ξέρει ακόμη)

20.01.2016,   (από το ERT.GR,)

Στις 5 Ιανουαρίου, εκατοντάδες νεκρά ψάρια ξεβράστηκαν σε ένα ποτάμι στην επαρχία Παχάνγκ της Μαλαισίας. Αμέσως σήμανε συναγερμός για τον φόβο μόλυνσης από βωξίτη. Το τοπικό παράρτημα του WWF κάλεσε την κυβέρνηση να σταματήσει την εξόρυξη στην περιοχή. Κάθε εργασία εξόρυξης «πάγωσε». Για τρεις μήνες. Τι είχε συμβεί, όμως, τους προηγούμενους 18 μήνες;
Η βιομηχανία βωξίτη στην επαρχία Παχάνγκ, στα ανατολικά της χώρας, δούλευε «με τις μηχανές στο φουλ» όλο το προηγούμενο διάστημα. Το 2013 είχαν εξορυχθεί 200.000 τόννοι βωξίτη. Το 2015, 20 εκατομμύρια. Τώρα, η Μαλαισία είναι πρώτη χώρα στον κόσμο στην παραγωγή βωξίτη.

Νεκρά ψάρια στις όχθες ποταμού στο Κουαντάν, αρχές Ιανουαρίου

Στα χωριά της περιοχής, κόκκινη σκόνη κάθεται στα αυτοκίνητα, στις κουρτίνες, και στους ανθρώπους. Σύννεφα σκόνης καλύπτουν τις περιοχές που βρίσκονται στην ακτογραμμή. Ο κάτοικος της περιοχής Αμπντούλ Νγκα λέει στην εφημερίδα Star, «υπάρχουν λόφοι από βωξίτη στην περιοχή του λιμανιού κοντά στο χωριό μας. Ο άνεμος σπρώχνει την κόκκινη σκόνη παντού, και όταν βρέχει το νερό τη μεταφέρει στη θάλασσα. Η θάλασσα γίνεται τόσο κόκκινη μερικές φορές που είναι σαν θάλασσα αίματος».
Σε επικοινωνία μας, ο Νουρ Φαρίσα Αμπιντίν, εκπρόσωπος Τύπου του WWF Μαλαισίας, μας μεταφέρει την άποψη της οργάνωσης. «Τα μακροπρόθεσμα κόστη στο περιβάλλον και την υγεία εξαιτίας αυτής της μη βιώσιμης πρακτικής, είναι πιθανό να αποδειχθούν βαρύτερα από τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη από αυτή τη δραστηριότητα».

Οδηγοί προσπαθούν να καλύψουν τα πρόσωπά τους καθώς περνούν δίπλα από φορτηγό που μεταφέρει βωξίτη

Πότε άρχισε η εξόρυξη
Τον Ιανουάριο του 2014, η Ινδονησία, βασικός προμηθευτής βωξίτη στην Κίνα, αποφάσισε να απαγορεύσει την εξαγωγή μεταλλεύματος. Ήθελε έτσι να τονώσει την επεξεργασία στο εσωτερικό της και τη βιομηχανία αλουμινίου της. Τότε, πολλές εταιρίες άρχισαν να κοιτούν προς τους λόφους της πόλης Κουαντάν στη γειτονική Μαλαισία. Μεγάλο μέρος της γης στην επαρχία Παχάνγκ, είχε διανεμηθεί σε χωρικούς για να εγκατασταθούν εκεί και να την καλλιεργήσουν. Το μόνο που χρειαζόταν να κάνουν οι εταιρίες, γράφει το βρετανικό δίκτυο BBC, ήταν να πλησιάσουν τους μικροιδιοκτήτες που είχαν βωξίτη στα χωράφια τους, και να τους δώσουν σημαντικά ποσά για να επιτρέψουν την εξόρυξη.
«Η απληστία, η ανάγκη συγκεκριμένων ανθρώπων, μέτρησε περισσότερο από το καλό των απλών ανθρώπων, και οι αρχές το επέτρεψαν, λέει η Φουζία Σάλεχ, βουλευτής της αντιπολίτευσης.

Δύο «tonto», φρουροί που χρησιμοποιούν εταιρίες εξόρυξης για να εμποδίσουν την πρόσβαση σε οργισμένους χωρικούς και δημοσιογράφους

Η ζωή με την κόκκινη σκόνη
Σύντομα, φορτηγά που μετέφεραν βωξίτη κινούνταν μέρα-νύχτα μέσα στα χωριά. Οι κάτοικοι άρχισαν να αντιμετωπίζουν αναπνευστικά και δερματικά προβλήματα, έγραφε πριν από δύο μήνες στην ιστοσελίδα του το World Policy. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλήθαιναν οι φωτογραφίες αντικειμένων καλυμμένων με κόκκινη σκόνη. Οι αρχές της χώρας δεν εμφανίζονταν ιδιαίτερα δραστήριες στην επιβολή και τήρηση κανόνων στην -τόσο προσοδοφόρα- βιομηχανία. Τα ποτάμια έγιναν κόκκινα, κάνοντας κόκκινη και τη θάλασσα στην οποία εκβάλλουν. Αποτέλεσμα της αμέλειας στη διαχείριση των απορριμμάτων της εξόρυξης.
Την περασμένη άνοιξη, οι αρχές έλεγαν ότι η αλλαγή του χρώματος του νερού δεν είναι επιβλαβής για τους ανθρώπους ή για τη θαλάσσια πανίδα, έγραφε το site Clean Malaysia. Το φθινόπωρο, καθώς η πίεση αυξανόταν, πήραν δείγματα νερού για να τα εξετάσουν. Η κυβερνητική τοπική επιτροπή για το περιβάλλον ανακοίνωσε ότι τα νερά δεν είχαν βαριά μέταλλα. Καχύποπτο, το portal News Straits Times αποφάσισε να κάνει τη δική του έρευνα. Πέντε μέρες μετά, πήρε τέσσερα δείγματα νερού από την περιοχή. Τα τεστ έδειξαν ότι όχι μόνο περιείχαν βαριά μέταλλα, αλλά και πως ήταν σε αρχικά στάδια μόλυνσης με ραδιενέργεια.
Τα κέρδη… και το κόστος
Το 2015, ο βωξίτης απέφερε μεγάλα κέρδη στις εταιρίες εξόρυξης, ενώ η κυβέρνηση της Μαλαισίας προσπαθούσε να συγκεντρώσει τα ποσά από τα δικαιώματα που της οφείλονται για τις άδειες που έχει δώσει στις μεγάλες εταιρίες. 5% , σύμφωνα με το BBC, κατάφερε τελικά να συγκεντρώσει. Και το δίκτυο συμπληρώνει στο άρθρο του, «ίσως, λίγες μόνο εκατοντάδες άτομα πλούτισαν από το μπουμ στον βωξίτη, και λίγες δεκάδες εταιρίες με καλές διασυνδέσεις».
«Όποια κι αν είναι τα οφέλη, δε φαίνεται να δικαιολογούν την τεράστια οικολογική καταστροφή που έχει γίνει»-BBCΗ Μαλαισία πιθανότατα θα δει θανάτους θαλάσσιων ειδών, γενιές κοινοτήτων χτυπημένες από καρκίνους, και, άμεσα, κατολισθήσεις λόγω των μουσώνων στα ανοιχτά σημεία εξόρυξης στους λόφους της περιοχής, γράφει η ιστοσελίδα του Clean Malaysia. «Η κυβέρνηση λέει ότι πάρα πολλοί εργαζόμενοι στη Μαλαισία εξαρτώνται οικονομικά από τον βωξίτη για να σταματήσει η εξόρυξη, όμως, το τίμημα που θα πληρώσει η Μαλαισία στη δημόσια υγεία και την αποκατάσταση του περιβάλλοντος θα είναι αναμφίβολα μεγαλύτερο από το οποιοδήποτε βραχυπρόθεσμο εισόδημα φέρνει η εξόρυξη βωξίτη».
Τον Δεκέμβριο, κάηκαν πέντε φορτηγά που μετέφεραν βωξίτη. Υπό την όλο και μεγαλύτερη πίεση, οι αρχές κήρυξαν αναστολή κάθε εργασίας για τους επόμενους τρεις μήνες. Τι θα συμβεί μετά; Οι κινέζοι εισαγωγείς δεν εμφανίζονται ανήσυχοι. Αντιθέτως, δηλώνουν με σιγουριά ότι η Μαλαισία θα συνεχίσει την παραγωγή, απευθείας μετά τη λήξη της απαγόρευσης. «Είναι πολλά χρήματα για αυτούς, οπότε δεν υπάρχει ανησυχία», προβλέπει στέλεχος εταιρίας διύλισης από την Κίνα.
Ο κάτοικος Τσε Λονγκ Τσε Άλι είναι ένας από τους κατοίκους της «ζώνης του βωξίτη». Αρνήθηκε να υπενοικιάσει τη γη του, όπου κάνει καλλιέργειες οπωροφόρων δέντρων. Και σήμερα λέει, «μια χούφτα ανθρώπων απολαμβάνουν τα κέρδη, αλλά στο μέλλον πολλοί άνθρωποι μπορεί να υποφέρουν».
πηγές: World Policy, New Straits Times, BBC, WWF, Clean Malaysia
φωτογραφίες: ΑΠΕ/ΜΠΕ
 αποστολή από Χ Βανδώρο

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΜΙΣΘΟΣ

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ – ΕΡΓΑΣΙΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΜΙΣΘΟΣ

Η συζήτηση για το ασφαλιστικό η οποία διεξάγεται αυτές τις ώρες, ειδικά όσον αφορά την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, αλλά και μέλη της κυβερνητικής πλειοψηφίας  (όπως προκύπτει από σχετική δήλωση του κ. Νάσου Αθανασίου) γίνεται σε κενό μνήμης.

Αναφέρονται σχεδόν όλοι στις απώλειες από το «τελευταίο» PSI αγνοώντας ότι ΟΛΗ η ιστορική διαδρομή του ασφαλιστικού είναι ΕΝΑ ΣΥΝΕΧΕΣ PSI! Τουλάχιστον μεταπολεμικά που υπάρχουν στοιχεία  πλήρως καταγεγραμμένα.

Μια συνεχής αφαίμαξη των αποθεματικών, μια συνεχής κλιμακούμενη εισφοροδιαφυγή και εισφοροαποφυγή, αλλά και μια συνεχής προσπάθεια των κυβερνήσεων να δημιουργήσουν συνθήκες αφενός απαξίωσης του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, ενισχύοντας τα κεφαλοποιητικά - ανταποδοτικά  στοιχεία, και αφετέρου εγκλωβίζοντας, δυστυχώς,  τμήματα των εργαζομένων αλλά και το σύνολο του συνδικαλιστικού κινήματος σε λογικές εμπορευματοποίησης της εργατικής συνείδησης.    

Όμως ας επανέλθουμε.

Το τελευταίο PSI τράβηξε το σωληνάκι με το οποίο το βυθισμένο ασφαλιστικό, ακόμη ανέπνεε…αναγκάζοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρώτη φορά να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, πέρα από συνθήματα και αέρα ντουντούκας.

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;

Η παρέμβαση των εργαζόμενων, ο διάλογος, οι απαντήσεις στα γιατί και πώς… είναι περισσότερο από αναγκαία.  

Τα ερωτήματα παραμένουν, οι προτάσεις αναμένουν .   

-         Μέσα από ποιους μηχανισμούς χάθηκαν τόσα ποσά και πού πήγαν;

-         Για ποιο λόγο αφέθηκαν οι εργαζόμενοι και οι κάθε λογής εκφραστές-εκπρόσωποι τους στην αγκαλιά του κράτους, επιδιώκοντας την εξασφάλιση τους εντός της καπιταλιστικής σχέσης με εγγυητή το κράτος της;

-         Μα πάνω απόλα το ζήτημα των ζητημάτων: Η εργασία, τα όρια της, ο ελεύθερος χρόνος εντός αυτής, σε σχέση με τον νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση. Θέμα που σχετίζεται και με τον χρόνο του συνταξιούχου, την αλληλέγγυα προσφορά του, μέσα από την θεμελίωση του ελεύθερου χρόνου σαν κατεξοχήν δημιουργικού και παραγωγικού. Συγχρόνως, ποιά τα όρια, ποιές οι σημερινές δυνατότητες για έναν εξελισσόμενο κοινωνικό μισθό;

Βεβαίως τα ερωτήματα δεν τελειώνουν στα παραπάνω.

Όμως στο βαθμό που οι συλλογικότητες των εργαζομένων και πριν και τώρα αρνούνται (συνειδητά και ασυνείδητα) να τοποθετηθούν, να  απαντήσουν, η συζήτηση και οι τελικές αποφάσεις θα εκτρέπονται και θα τοκίζονται στις τεχνοκρατικές αγκάλες και στα μαθηματικά μοντέλα μέσω των οποίων όλα τα τελευταία χρόνια το ασφαλιστικό οδηγήθηκε «με επιστημονικό» τρόπο στα βράχια.

Όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα οφείλουμε τουλάχιστον να ξεκινήσουμε. Αυτό για δύο λόγους. Αφενός για να μάθουμε και αφετέρου για να οικοδομήσουμε την άλλη πρόταση. Άλλωστε και η μεγαλύτερη πορεία ξεκινά από ένα βήμα.

Ας  τολμήσουμε.

Βρισκόμαστε σε έκτακτες περιστάσεις. Ας μην γελιόμαστε. Με 1.500.000 ανέργους, εκατοντάδες χιλιάδες σε καθεστώς μαύρης εργασίας, μισθούς που ανταποκρίνονται σε επίπεδο τουλάχιστον προ 10ετίας, ΚΑΙ το κυριότερο με πλήθος εργαζομένων σε ηλικία  περισσότερο ή λιγότερο κοντά στην συνταξιοδότηση χωρίς δυνατότητα εργασίας και με ελάχιστο αριθμό ενσήμων. Αποθεματικά μηδενικά.

 Αυτό το βαρύ φορτίο πρέπει να διαχειριστεί άμεσα, ώστε και να σταθεροποιηθεί  το ασφαλιστικό και να μπουν στέρεες βάσεις για μια άλλη προοπτική. Χωρίς ίχνος μαξιμαλισμού, μπορούν να βρουν λύση μόνο στα πλαίσια ενός άλλου κοινωνικού οράματος, μιας νέας κοινωνικής «καινοτομίας».

Όσο για το ερώτημα, αν το προτεινόμενο ασφαλιστικό από την κυβέρνηση είναι στην σωστή κατεύθυνση, ας το κάνουμε πιο απλό:

 Οι εργαζόμενοι και οι συλλογικότητες τους τι πρέπει να κρατήσουν και να διευρύνουν από την κυβερνητική πρόταση;

Τι απορρίπτουν και με τι το αντικαθιστούν;

 Μέχρι τώρα δεν ακούσαμε τίποτε ή σχεδόν τίποτε σχετικό, σε αντίθεση με κλάδους ελευθεροεπαγγελματιών που ξέρουν και τι θέλουν και πως το θέλουν, ειδικά οι των ανώτερων  εισοδηματικών  απολαβών… 

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

Η εθνική σύνταξη είναι σωστή και αναγκαία λύση; ΕΙΝΑΙ.

Όμως τα συνδικάτα πρέπει να πιέσουν, ώστε τουλάχιστον οι μικρότερες συντάξεις, να συμπληρωθούν με συνεχώς διευρυνόμενο-αναπροσαρμοσμένο κοινωνικό μισθό μέσα από αποεμπορευματοποίηση Δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών. Στα ίδια πλαίσια γίνεται αναγκαία η αλληλέγγυα εθελοντική κοινωνική προσφορά των συνταξιούχων.  

Εφόσον βελτιωθεί η οικονομία-εργασία δεν θα πρέπει η εργατική εισφορά να μειωθεί;

Για τα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα δεν θα μπορούσε να διεκδικηθεί κλιμακούμενη μείωση στο ωράριο;

Ας μην αναφερθούμε στην έλλειψη εργοδοτικής εισφοράς για κάλυψη επαγγελματικού κινδύνου και «εργατικού ατυχήματος», όταν ακόμη και τα έξοδα κηδείας μετά από θανατηφόρο εργατικό, τα αναλαμβάνει το ασφαλιστικό ταμείο!!

Η αξιοποίηση των αποθεματικών; Ένα τεράστιο ζήτημα. Μπορούμε να διεκδικήσουμε τράπεζα ειδικού σκοπού;

Σε μια εποχή που δεν υφίσταται ίχνος εργασίας μη κοινωνικής αλλά και το ποσοστό πνευματικής εργασίας συνεχώς αυξάνει ποιά πρέπει να είναι η κατεύθυνση; Πως μπορεί να στοιχειοθετηθεί ένας καθολικός κοινωνικός πόρος που δεν θα μετράει την εργασία αλλά την παραγωγικότητα; Μερικά απλά ερωτήματα.

Τα συνδικάτα αν μείνουν στην απόρριψη με το μάτι στραμμένο στα πάλαι ποτέ ευγενή ταμεία απλά θα χάσουν και το τελευταίο κομμάτι της αξιοπιστίας τους. Την ίδια ώρα κλιμακώνεται η επιδίωξη των νεοφιλελεύθερων όπου γης, να καταργήσουν τα «βαρίδια» της κοινωνικής ασφάλισης και του κράτους πρόνοιας. Μα αυτά είναι που ακόμη, έστω και κατακερματισμένα, υπάρχουν και ωθούν τους εργαζόμενους να αντιστέκονται στην Ελλάδα στην Ευρώπη. 

          Το πρόβλημα των ταμείων δεν είναι μόνο λογιστικό. Είναι πολιτικό-ταξικό και σαν τέτοιο να το αντιμετωπίσουμε.

Υστερόγραφο. Η ΓΣΕΕ δεν μετέχει στην συζήτηση για το ασφαλιστικό. Τι αντιπροσωπεύει σήμερα η ΓΣΕΕ; Ποια η σχέση της με τον άνεργο χαμηλοσυνταξιούχο κτλ; Μήπως είναι καιρός ομάδα συνδικαλιστών με αποφάσεις Γ. Συνελεύσεων να αναλάβει ρόλο;

   

ΜΕΡΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Μετά τα ανωτέρω επιλέγουμε μια σύντομη αναφορά στα διαχρονικά PSI, και αυτό για να δειχτεί άλλη μια φορά ότι η πορεία του ασφαλιστικού είναι η άλλη όψη της πορείας της ελληνικής οικονομίας όπως την προδιέγραψε η μαφιόζικη αστική τάξη με τους διαχρονικά εκπροσώπους της…

 Η μείωση των αποθεματικών των ταμείων, προέκυψε από την  κατάθεση τους στην Τράπεζα της Ελλάδας με επιτόκιο που καθοριζόταν από τις κυβερνήσεις (νομισματική επιτροπή) με τον αναγκαστικό νόμο 1611/1950. Από το 1951 μέχρι το 1954 τοκίζονταν με 5%, ο πληθωρισμός έφτανε το 15,1% και το επιτόκιο των καταθέσεων ήταν 7%. Από το 1954 έως το 1971 το επιτόκιο έγινε  4,00%. Από το 1972 έως το 1973 ο πληθωρισμός κλιμακώνεται από 15,5% έως 26,8%  με επιτόκιο κατάθεσης στο 4%.

          Μόνο για το ΙΚΑ η απώλεια εσόδων από διαφορά επιτοκίων από το 1970 έως το 1987 ανέρχεται σε 500 εκατ. Ε. Την ίδια ώρα τα ταμεία δανείζονταν από τις τράπεζες με επιτόκια έως 32%!

 Οι επιβαρύνσεις του ΙΚΑ από τόκους δανείων την περίοδο 1982 - 1989 ξεπέρασαν τα 700 εκατ. Ε.

Το σημαντικότερο: Από το 1950 έως το 1980 τα ταμεία βρίσκονταν σε περίοδο κεφαλαιοποίησης.

 Η σχέση ασφαλισμένων προς συνταξιούχους για το ΙΚΑ ξεκινά από 17,27/1 (το 1950) και φτάνει το 2,77/1 το 1990.

Επί κυβέρνησης Ν. Δημοκρατίας, ενώ οι δανειακές ανάγκες του κράτους αυξάνονται, απαγορεύτηκε στα ασφαλιστικά ταμεία να επενδύουν τα διαθέσιμα τους σε τίτλους του δημοσίου. Από το 1994 έως το 2004 με το νόμο 2042/92 επιτρέπεται το 20% των διαθεσίμων να επενδύονται σε μετοχές και ακίνητα και σε τίτλους δημοσίου. Την ώρα της χρηματιστηριακής φούσκας η κυβέρνηση Σημίτη - ΠΑΣΟΚ επέλεξε να αυξήσει το όριο επένδυσης από 20% σε 23% (Ν. 2676/99) κάνοντας γαργάρα και τις υπερβάσεις του ορίου αυτού. Συγχρόνως μέρος των αποθεματικών των ταμείων κατευθύνεται στο χρηματιστήριο για αποκρατικοποιήσεις Δημόσιων οργανισμών. Με το νόμο 2216/94 δημιουργείται κεφάλαιο στην Τράπεζα της Ελλάδας από τα μη επενδυμένα κεφάλαια ασφαλιστικών ταμείων και νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου που επενδύονται σε τίτλους του ελληνικού δημοσίου από τη δευτερογενή αγορά. Η απόδοση και αυτών των κεφαλαίων ξεκινά από 8,2% το 1994 και φτάνει 1% στα 2004 σε αποπληθωρισμένες τιμές, και σε οριακές αποδώσεις το 2005 και 2006 .

Συνολικά, στα 60 δις Ε περίπου, υπολογίζεται η απώλεια των αποθεματικών από το 1950 έως 1975.

3,5 δις ευρώ χάθηκαν στο τζογάρισμα, περίπου 9 δις χρωστάει το κράτος και άλλα τόσα οι ιδιώτες στο ΙΚΑ. Το κράτος ουδέποτε τήρησε την υποχρέωση του για καταβολή κεφαλαίων στην κοινωνική ασφάλιση. Τόσο με το νόμο Σιούφα σύμφωνα με τον οποίο έπρεπε να δίνει 10% (3/9) για τους μετά το 1993 εργαζόμενους όσο και όταν  υποχρεώνεται σε 1% του ΑΕΠ ετησίως. Τα λεγόμενα δομημένα ομόλογα  και το PSI     αποδόμησαν ότι είχε απομείνει (πάνω από 13 δις Ευρώ).

Παράλληλα εξελίσσονται και οι κυβερνητικές επιθέσεις- ρυθμίσεις. Στην αρχή που δεν υπήρχαν παρά λίγοι συνταξιούχοι ήταν αρκετή μια μικρή σύνταξη μέσα από τα υπάρχοντα αποθεματικά. Όταν μετά το 80 αρχίζει ο αριθμός των δικαιούχων να αυξάνει συγχρόνως με την ικανοποίηση εργατικών αιτημάτων από την τότε κυβέρνηση – ειδικά ευνοϊκά για Δημόσιο και ευγενή ταμεία αλλά και την κατώτατη ΙΚΑ– αρχίζουν τα δύσκολα. Ο Ν. 1759/88 ανοίγει το χορό ώστε οι 1902/90, 1976/91 και 2084/92 μέσα από την γνωστή τακτική του κατακερματισμού της εργατικής συλλογικότητας να προχωρήσουν τη μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στην κατεύθυνση της ανταποδοτικότητας. Η συνέχεια είναι γνωστή: Γιαννίτσης, Ρέππας και η τελευταία «χρυσή» 7ετία των μεγάλων ανατροπών. Το συμπέρασμα παραμένει. Ούτε το 1990 ούτε αμέσως μετά η ανεργία ήταν μεγάλη ούτε η σχέση εργαζόμενοι/συνταξιούχοι σε επικίνδυνο σημείο. Το ΑΕΠ αυξανόταν με ικανοποιητικό ρυθμό. Όμως οι παρεμβάσεις στα ταμεία ήταν συνεχείς και σε βάρος της κοινωνικής ασφάλισης. Άρα δεν είναι μόνο τα μνημόνια αλλά …κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει…

ΤΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ

ΤΑ ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ…

Εδώ και αρκετό χρόνο, πολύς λόγος γίνεται για τα λεγόμενα ισοδύναμα.

Τα ψάχνουν και δυσκολεύονται να τα βρουν η κυβέρνηση και οι υπουργοί. Τα χλευάζουν η αντιπολίτευση και οι δημοσιογράφοι.

 Οι πολίτες σκεπτικοί κουνούν το κεφάλι, υπομένουν, μην έχοντας αποφασίσει πως, που, πότε σε ποιους να κουνήσουν το μαντίλι…  είναι τόσα πολλά που το παρελθόν αγιοποίησε αλλά το παρόν μουμιοποίησε.

 Το ίδιο δυσκολεύονται να βρουν τα ισοδύναμα έστω και της «δικής τους κοπής», όχι μόνο τα λοιπά κόμματα, αλλά και όλες οι συλλογικότητες, ακόμη και αυτές με μακρόχρονη παρουσία και δράση όπως τα σωματεία, τα συνδικάτα, που προηγήθηκαν των κομμάτων, καθώς και οι διάφορες κινηματικές ομάδες.

Δεν τα βρίσκουν.

Τα ψάχνουν παντού.

Τα ψάχνουν στον χρυσό οδηγό και στα γράμματα πχ α (ανασφάλιστοι) και μ.ε. (μαύρη εργασία) δεν υπάρχει το τηλέφωνο  ούτε διεύθυνση!.

Το ίδιο στα γράμματα κ. δεν δηλώνεται κανένας κλέφτης, στα φ.γ κανένας φακελάκιας γιατρός  και πάει λέγοντας.

Λέτε να ψάχνουν σε λάθος γήπεδο;

Ίσως να μην γνωρίζουν τις αιτίες και την καθημερινότητα;

Να μην έχουν ακούσει τίποτε πχ για την αδήλωτη εργασία, που είναι παντού και "πουθενά" ;  Τις πρακτικές στα ιατρικά;

Την ανεργία των συμπατριωτών μας, την καθημερινή φοροδιαφυγή, την αναγκαστική μετανάστευση των νέων; Μήπως όλες αυτές οι λέξεις απλά αναπαράγονται στις δεκάδες ανακοινώσεις μόνο και αποκλειστικά, ποιητική αδεία;

Πως εξηγείται 1.500.000 άνεργοι, χιλιάδες οι ωρομίσθιοι, οι απλήρωτοι, και τα συνδικάτα ακόμη να προβληματίζονται αν και πώς θα τους γράψουν μέλη τους;;;!!! Πως εξηγείται, την ώρα που οι άνεργοι και οι απλήρωτοι – κάθε είδους – εργαζόμενοι είναι περισσότεροι από τους «κανονικούς», τα σωματεία να προβληματίζονται αν και πως θα τους εντάξουν; Μήπως σε σωματεία ανέργων; Σιγά μη φτιάξουν και σωματεία αρρώστων, ψηλών, χοντρών και πάει λέγοντας.

 Η εδώ και χρόνια μετατροπή του μέλους σε πελάτη και επακόλουθα σε ανά 3ετία ψηφοφόρο αποδείχνει τα όρια της.

ΚΥΡΙΟΙ ΚΥΡΙΟΙ υπεύθυνοι και ανεύθυνοι

Τα ισοδύναμα είναι ακριβώς αυτά που δεν βρίσκετε, δεν βλέπετε, δεν ακούτε, δεν καταλαβαίνετε.
Τα ισοδύναμα είναι το χτύπημα με κάθε τρόπο της μαύρης εργασίας, του φάκελου στο νοσοκομείο, του γρηγορόσημου στην πολεοδομία.

Τα ισοδύναμα είναι η ανάκτηση της εργατικής αξίας σε αντίθεση με την καθολική εκμετάλλευση και την πλήρη υποτίμηση του εργαζόμενου σήμερα.

Είναι το κλέψιμο του εργασιακού χρόνου σε κάθε γωνιά που  υπάρχει εργασία. Στο μπαρ, στην καφετέρια, στο κατάστημα του μικρομεσαίου, στις μεταφορές, στις τράπεζες, στον ΟΤΕ, των μεταναστών στα χωράφια, στον ελληνικό ελαιώνα, στον αμπελώνα, στην οικοδομή.

 Ποιος θα σηκώσει τον πέπλο που σκεπάζει όλα αυτά; Ποιος και πώς θα αποκαλύψει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός;

Ποιος και πώς θα σπάσει το πλέγμα συμφερόντων των μικρομεσαίων και της αστικής τάξης; Πότε και πώς θα ξεχωρίσει επιτέλους η εργατική εκπροσώπηση από την ταύτιση της με τα συμφέροντα των ποικιλώνυμων μεσαίων στρωμάτων;
 Μπορούν τα συνδικάτα; Μπορούν οι κομματικές οργανώσεις οι λεγόμενες και αναφερόμενες γενικά στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ;

Τι να απαντήσω;

 Αν μπορούσαν θα το είχαν κάνει προ πολλού!!!

 Απλά Δεν Μπορούν.

 Και όχι μόνο. Τα νέα "υποκατάστατα» τους δεν έχουν δημιουργηθεί και αφετέρου τα παλιά υποκείμενα εμποδίζουν κάθε προσπάθεια δημιουργίας των νέων και αναγκαίων.

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα με σημαία τα μνημόνια συντελείται  μια ΝΕΑ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ μέσα από περιφράξεις γεμάτες αίμα και δάκρυα.

Δυστυχώς απέναντι σε αυτήν την κατάσταση οι εργαζόμενοι δεν μπορέσαμε ακόμη να προδιαγράψουμε και να επιβάλλουμε το δικό μας υπόδειγμα.

Η κυβέρνηση από μόνη της δεν μπορεί όσο κι αν θέλει. Οι ποικιλώνυμοι ελεγκτικοί μηχανισμοί (θεσμοθετημένοι και εν δυνάμει) ούτε μπορούν ούτε και θέλουν.

Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

 Όσο για τα συνδικάτα; Άραγε τι εξυπηρετούν; Πόσες φορές τα εργατικά κέντρα, οι ομοσπονδίες, τα σωματεία χτύπησαν ανοιχτά και πρακτικά τέτοια ζητήματα; Από γενικές καταγγελίες και τραγούδια στα μικρόφωνα των –αραιών- από κόσμο συγκεντρώσεων έχουμε χορτάσει… Από πράξεις ακόμη και απλής συμπαράστασης πολύ περισσότερο ενεργούς αλληλεγγύης ούτε λόγος να γίνεται…

Οι εργαζόμενοι απλήρωτοι και η επωδός μόνιμη. Να κλείσουμε το μαγαζί; Τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων στο ναδίρ, ο κίνδυνος για τις συντάξεις μέγιστος και η εργατική πλευρά σκέφτεται την συναλλαγή με τον εργοδότη υπέρ του εργοδότη.

Στα νοσοκομεία ξεσαλώνει το ιατρικό κατεστημένο. Αποδιοργάνωση, τα φακελάκια  τραβάν την ανηφόρα. Οι βουλευτές της κυβέρνησης να αναλάβουν το ρόλο τους.

Όλα αυτά είναι τα ισοδύναμα. Τόσο κοντά μας και τόσο μακριά μας. Το κοινωνικό κουκούλι δυστυχώς, δυστυχέστατα δεν έχει διαρραγεί όσο απαιτείται. Τα ποικιλώνυμα συμφέροντα που μας οδήγησαν έως εδώ έχουν ακόμη το πάνω χέρι.

Ας μην αυταπατόμαστε… Το όραμα της ελληνικής αστικής τάξης είναι μόνιμα κολλημένο στο μετακατοχικό καθεστώς, στους μαυραγορίτες που έβγαζαν τα χρυσά δόντια των εκτελεσμένων, στα σχέδια άλωσης των Μάρσαλ, ΜΟΠ, Ντελόρ, ΕΣΠΑ. Και φυσικά αποτελούν το χειρότερο υπόδειγμα-παράδειγμα στα διευρυμένα μεσαία στρώματα και όχι μόνο.

 Είναι ανάγκη πέρα από την κυβέρνηση η ενεργοποίηση με κάθε τρόπο αυτών που σήμερα υφίστανται την μεγαλύτερη επίθεση. Να γίνει υπόθεση της κοινωνίας της εργασίας πέρα και πάνω από υπάρχουσες οργανώσεις είτε κομματικές είτε συνδικαλιστικές που συνήθως θεραπεύουν την αδράνεια και την ωραιοποίηση ενός λόγου στείρου και  δήθεν αριστερού. Γιατί τα όρια δράσης της αριστεράς τα θέτει η κοινωνία και οι άμεσα πιεστικές ανάγκες της και όχι τα οράματα και τα θαύματα δήθεν εκπροσώπων της.  Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κόμμα πολύ δύσκολα,  και οι άλλοι αριστεροί σχηματισμοί αδύνατον, να προωθήσουν ή και να στηρίξουν μια  προσπάθεια κοινωνικής ανάταξης. Τι απομένει;

 Η αριστερά στη κυβέρνηση, να συναντηθεί άμεσα και αποφασιστικά με τα χειμαζόμενα στρώματα της κοινωνίας (νέους και άνεργους) ανοίγοντας δρόμους δημιουργικής αυτοοργάνωσης.

Η κριτική συμμετοχή, στήριξη και ενεργοποίηση των πολιτών θα δώσει περιθώρια ανάσας στην κυβέρνηση, καθώς η επίθεση που αυτή θα δέχεται, θα εντείνεται και θα επεκτείνεται στο βαθμό που η πολιτική της θα αμφισβητεί τα χθεσινά και τα μελλοντικά «κεκτημένα » των κέντρων και παράκεντρων εξουσίας.

  Οι πολιτικές εξελίξεις σήμερα χωρίς ισχυρή από την κυβέρνηση διασύνδεση με τους πολίτες, δημιουργούν αντιφατικές προσλαμβάνουσες στους τελευταίους. Ειδικά η αποσάθρωση του κράτους πρόνοιας, μέσα από το κτύπημα όλων των εργασιακών κατακτήσεων είναι ο καταλύτης για τον κοινωνικό εκφασισμό.

Η ενεργοποίηση νέων συλλογικοτήτων ακόμη και θεσμών  εκπροσώπησης είναι λοιπόν αναγκαίες αν ζητούμενο είναι η δημιουργία νέων συσχετισμών, οι οποίες θα εμπλακούν στην διαδικασία κριτικής αλλά και άσκησης, υποκατάστασης δημόσιας διοίκησης - αυτοδιοίκησης κυρίως μέσα από την  αμφισβήτηση της γραφειοκρατίας  και της αποτελεσματικότητας τους.

Οι εξελίξεις στην χώρα μας ΑΜΕΣΑ ή θα ανοίξουν και θα εδραιώσουν δρόμους ρήξης με το υπάρχον ή απλά θα το προσαρμόσουν τόσο ώστε …όλα τριγύρω να αλλάζουνε; και όλα ίδια να μένουν…

Ας μην ξεχνάμε… Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις.

Υστερόγραφο. Αφιερωμένο στον Μάριο που για εργασία από τα 13 του χρόνια ως τα 27 έχει 35 ένσημα και στον Δ. Κ που κόντρα στην γενική ηττοπάθεια υπερασπίστηκε το δίκιο του…

       

                                                      Χ. Βανδώρος 17-12-2015

ΑΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ;

ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ

(σκόρπια ανάλεκτα)

Το τελευταίο διάστημα, κατακλυστήκαμε από δηλώσεις, αποχωρήσεις, όρκους πίστης σε δημοκρατικές διαδικασίες, καταστατικά , προγράμματα κτλ. Όλα αυτά συμβαίνουν στην αριστερά μάλιστα στο κυβερνών κόμμα και προφανώς για λόγους τακτικής, δηλ. ψηφοθηρίας , από όσους βάζουν στόχο να κάμουν ηχηρή την παρουσία τους όχι με θέσεις, αλλά με συνθήματα, αποδομώντας το κόμμα στον ίσκιο του οποίου μεγάλωσαν…  Φυσικά δεν υπάρχει κάτι πρωτότυπο σε όλο αυτό το σκηνικό. Χρόνια τώρα τμήματα της  αριστεράς ασχολούνται αποκλειστικά με την λοιπή αριστερά ελλείψει άλλου άμεσου ενδιαφέροντος.

Η διαφορετικότητα τώρα, έγκειται στην αποχώρηση από κυβερνών κόμμα.

Έτσι και αλλιώς όλες οι αποχωρήσεις ομάδων, ατόμων, η και μεμονωμένων μελών, από τον όποιο κομματικό σχηματισμό, συνοδεύονται από δύο πανομοιότυπες δηλώσεις και λόγους.

Πρώτον. Φεύγουμε διότι …δεν υπάρχει δημοκρατία εντός του κομματικού σχηματισμού και μια μικρή ομάδα πέριξ του προέδρου σφετερίζεται την κορυφή κάνει ότι θέλει με τους λίγους υποτακτικούς της στο σύνολο της οργάνωσης.

 Δεύτερο. Η ομάδα αυτή παραβίασε κατάφορα το καταστατικό, τις καταστατικές αρχές και το κυριότερο τις λεγόμενες προγραμματικές θέσεις που το τάδε συνέδριο,(προφανώς αυτό ήταν δημοκρατικό συνέδριο αφού το δέχεται η καταγγέλλουσα ομάδα) ενέκρινε!!!

Και μετά αρχίζει ο εμφύλιος που σκοπό έχει να μπετονάρει κατά την κομματική αργκό τα μέλη στις ομάδες, προσδίδοντας ποδοσφαιρική οπαδική διάσταση στην κατά τα άλλα πολιτική-ιδεολογική σύγκρουση!!!  

Όλα ωραία όλα καλά και αγγελικά πλασμένα. Ας τα εξετάσουμε.

Όλα τα κόμματα μα όλα τα κόμματα, λειτουργούν τυπικά και άτυπα βάση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και όσο τα συμφέροντα έχουν ισχυρό κοινό παρανομαστή το καράβι αποδέχεται και την πορεία και τον καπετάνιο. Τα διαφορετικά καπετανάτα υπάρχουν αλλά οι επικεφαλής ισχυρίζονται ότι λειτουργούν σαν εγγυητές της ενότητας!!!.  

Αν στραβώσει κάτι όλοι ρητά η άρρητα καταγγέλλουν την τέτοια λειτουργία δηλ του Δημοκρατικού συγκεντρωτισμού σαν σταλινισμό, δικτατορία κτλ κρατώντας –εδώ είναι το ωραίο- από αυτόν ότι μέχρι τότε τους συμφέρει. Κατόπιν Φτιάχνουν την ομάδα τους με τα ίδια υλικά, την ίδια συνταγή, ζυμώνοντας με τον ίδιο τρόπο σε ανάλογο φούρνο ψήνοντας τα ίδια πάνω κάτω καρβέλια.

Όσον αφορά στο δεύτερο λόγο, τα μεν (αριστερά) κόμματα που μονίμως θέλουν και βολεύονται στην αντιπολίτευση χωρίς να   ενδιαφέρονται  να κυβερνήσουν, έχουν εκπαιδευτεί στο «πολιτικό αεικίνητο».

 Είτε  πλασάρονται σαν αριστερά-συνήθως- είτε όχι, είτε αναλώνονται με βαρύγδουπες αναφορές σε  τάξεις , ταξικές προτεραιότητες, αναλύσεις και σε υπερβατικές επί μέρους τοποθετήσεις κτλ έχουν τον μαγικό τρόπο να δίνουν παντού χωρίς να παίρνουν από πουθενά!!!

Προφανώς εμπνέονται από τον εν Κανά γάμο και το θαύμα του Χριστού, με μια μικρή διαφορά. Αν πιθανότατα βρεθούν στο μοίρασμα,  δεν θα μετατρέψουν το νερό σε κρασί αλλά  κινδυνεύουν,  το τελευταίο να το κάμουν ξύδι!!! Όλοι αυτοί με περισσή ευκολία, αντικαθιστούν την μελέτη και λύση προβλημάτων με συνθήματα τα οποία στην πραγματικότητα διακρίνονται για την σαφέστατη ασάφεια τους, την καθολικότητα τους και το γλείψιμο των νοικοκυραίων. Σε τι διαφέρουν από τα λοιπά κόμματα; Στο ότι μεγάλο ποσοστό των μελών τους πιστεύουν σε κάποιο παραδείσιο τελικό σκοπό  και μάλιστα εδώ και τώρα.

…Από τα γκρι κλαριά
Στάζαν τα δάκρυα,
Που μονάχα τα δέντρα χύνουν
την παραμονή του χειμώνα…

Όλο τον Αύγουστο, τον Σεπτέμβρη, μάλλον και μετά, (θα) είμαστε αναγκασμένοι εκόντες άκοντες  να παρακολουθούμε τις αποχωρήσεις και μετακινήσεις προσώπων, βαρύγδουπες δηλώσεις για την εξυπηρέτηση του κοινωνικού συμφέροντος κτλ ενόψει των σύντομων εκλογών του φθινοπώρου …

Δεν ξέρουμε που θα καταλήξουν. Σίγουρα όμως το «πολιτικό αεικίνητο» διάγει τις καλλίτερες μέρες του. Μαζί με αυτό σαν απαραίτητο εξάρτημα έχουμε και την «πολιτική φιλοσοφική λίθο» που άλλοτε παρουσιάζεται με το όνομα των ΙΟΥ άλλοτε με την δραχμή, άλλοτε με την πιστή τήρηση του μνημονίου, άλλοτε με την πίστη στο δόγμα του Γερμανοποιημένου Ευρώ κτλ.  

Όσο για τα «διαρρηκτηκά» πολιτικά εργαλεία; Αυτά παρουσιάζουν μια αξιοσημείωτη αντοχή στο χρόνο και αποδοχή στο χώρο. Το Χτύπημα της φοροδιαφυγής, η καταγγελία των τραπεζών, της Ελβετίας, της διαφθοράς η ειρωνική αντιμετώπιση της Μέρκελ (που ενδιαφέρεται για το εξαγωγικό προσανατολισμό της άρχουσας τάξης της μόνο;), και μερικά ακόμη το ίδιο πρωτότυπα!! Αραιά και πού θα δούμε στα ξεκάρφωτα και αναφορά στην ντόπια αστική τάξη, στο καπιταλισμό στις διεθνής σχέσεις . Όσο για την κατάσταση της πατρίδας μας; Ε αυτή μόνο πτωχευμένη δεν είναι απλά ριγμένη αλλά έτοιμη να απογειωθεί αν...

Τόσο απλά για να είναι αληθινά και τόσο δύσκολα για να τα πραγματοποιήσουμε; Τι διάολο συμβαίνει και δεν μπορούμε αυτά τα απλά που όλοι τα θέλουμε όλοι τα επιζητούμε όλοι μα όλοι ορκιζόμαστε, άντε βάζοντας και λίγη πρέζα φιλότιμου (ελληνικού) βεβαίως βεβαίως, μαζί με της φυλής την εξ αρχαιοτάτων χρόνων εφευρετικότητα, με λίγο κρασί λίγο θάλασσα το καμάκι μας και δεν τα τουμπάραμε;  

Αν η χώρα δεν αποφασίσει τι θα παράξει πως θα το παράξει που και πως θα το διαθέσει, με ποιους θα το παράξει,  με άλλα λόγια πως θα ενταχθούμε στον Ευρωπαϊκό και στο διεθνή καταμερισμό εργασίας δεδομένων 2 σημαντικών εξελίξεων- που παρακάτω ακροθιγώς αναφέρουμε, κανένα νόμισμα καμία πολιτική κίνηση δεν θα μας σώσει.

Η μία εξέλιξη φυσικά είναι το διεθνές περιβάλλον και η προσχώρηση του συνόλου των χωρών στον νεοφιλελευθερισμό. Η άλλη η επιδιωκόμενη σε όλη την Ευρώπη αλλά και μέσω του μνημονίου πολύ καθαρότερα επιβολή των σχεδίων που προκύπτουν από την εμπορική συμφωνία ΗΠΑ –ΕΕ (ΤΤΙΡ). Ουσιαστικά μεγάλο μέρος των μνημονίων είναι προσαρμογή στα συμπεράσματα της παραπάνω συνθήκης όσο και να μην έχει μέχρι τώρα τελική νομική μορφή.

 Θα επιδιώξουμε να προχωρήσουμε σε μια τέτοια συζήτηση; Η θα προσπαθούμε να λύσουμε προβλήματα εντός του προδιαγεγραμμένου πλαισίου – πέφτοντας αενάως σε μνημονιακά ρήγματα; Το κοινωνικό περιβάλλον έχει αλλάξει. Το οικονομικό πως θα προσαρμοστεί και αντιστρόφως;

Τα σχήματα στην αυτοδιοίκηση τα πανεπιστήμια ομάδες δουλειάς θα προσανατολιστούμε σαυτή την κατεύθυνση; Βέβαια υπάρχουν μεμονωμένες σοβαρές προσπάθειες που μάλλον γίνονται εκτός των κυρίαρχων κοινοβουλευτικών κομμάτων.. Το νήμα υπάρχει ας το πιάσουμε είναι μια πρόκληση και μια άμεση ανάγκη. Άμεση; Αμεσότατη εκ των ον ουκ άνευ.

Και ξαφνικά συνέβη το θαύμα:

……
Και η φωτεινή ακτίνα, ίδια Ιουνίου φως,
…..
Καρφώθηκε στο παρελθόν μου,
Περνώντας από το μέλλον.

Μπορεί να συμβεί το θαύμα;

Η κρίση έχει μακρύ δρόμο. Οι δυναμικές παγκόσμιες ισορροπίες συνεχώς θα μεταλλάσσονται σε δυναμικές ανισορροπίες. Το αναπτυξιακό μοντέλο τα τελευταία 40 χρόνια τελείωσε. Η Ελλάδα χρεοκοπημένη. ΕΚΛΟΓΕΣ. Το πολιτικό οικοδόμημα «βαβέλ του ΣΥΡΙΖΑ» προσπαθεί μετά από ένα επώδυνο καλοκαίρι να σταθεί ξανά με αξιοπρέπεια. Μετά την αποχώρηση όσων με περισσή αλαζονεία, αυτοϊκανοποίηση και περισσευούμενη εγωπάθεια αντιμετώπισαν την κατάσταση έχει όλα τα προσόντα, που δυστυχώς προκύπτουν από την πικρή εμπειρία της σύντομης διακυβέρνησης, να τραβήξει μπροστά.

Σίγουρα αυτή την ώρα είναι η μόνη δύναμη που μπορεί εφόσον συσπειρώσει τους δικούς και τους άλλους όσους για «γνωστούς λόγους» απείχαν να χαράξει και να βαδίσει στην πράξη σε προοδευτική τροχιά.

Σίγουρα είναι η μόνη δύναμη στην οποία προσβλέπει ο πολίτης ώστε να μη γίνει νέο πισωγύρισμα .

Σίγουρα οι ομάδες που έφυγαν, στερούν δυναμική αλλά συγχρόνως δημιουργούνται προϋποθέσεις πραγματικής λειτουργίας στο κομματικό σχηματισμό .

Ας προσπαθήσουμε πάση δυνάμει. Προέχει η νίκη στις εκλογές.

Η γλώσσα της αλήθειας μπορεί να σκεπάσει όλες τις άναρθρες κραυγές και αφορισμούς, με σοβαρότητα γιατί το κουτί με τις ευκαιρίες έχει αδειάσει.        

Χ Βανδωρος

ΚΕΜΑΛ ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ;

Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ;

                                                                          21-7-2015

Λίγες ώρες μας χωρίζουν από τα τελευταία δραματικά πολιτικά γεγονότα. Σίγουρα η εμβέλεια τους θα εξακολουθήσει για πολύ χρόνο να μας απασχολεί. Το μεγάλο ζητούμενο; Αν μετά από όλα αυτά θα προκύψει κάτι καινούργιο ή θα ανακυκλωθεί άλλη μια φορά το παλιό. Τίποτε δεν είναι σίγουρο. Προς το παρόν «απολαύσαμε» το Ελληνικό κοινοβούλιο στις καλλίτερες στιγμές του. Στην κατάσταση που «ο εξευτελισμός να γίνεται τέλειος».

…Ο καπιταλισμός έγραψε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, είναι ενδεχομένως η πρώτη περίπτωση λατρείας που παράγει ενοχή, όχι εξιλέωση… (Πανοπτικόν 7, 2005).

Αυτή η ενοχή περίσσεψε, ξεχείλισε, και εξακολουθεί να γεμίζει κάθε απόφαση και ικμάδα της κοινωνικής ζωής.

Σε όλο αυτό το σκηνικό ας μου συγχωρεθούν μερικές σκέψεις, πινελιές στον –και για τον- διαμορφούμενο πολιτικό καμβά.     

 Μερικές σύντομες διαπιστώσεις.

 Τα μνημόνια πάνε γάντι με την Ελλάδα της  διεφθαρμένης έως μυελού οστών αστικής τάξης της.

  Τα μνημόνια σαν συνταγή όχι μόνο δεν απέτυχαν όπως ισχυρίζονται, αλλά η συνεχής εμβάθυνση και επιβολή τους είναι η κατεξοχήν γραμμή πλεύσης του φιλελευθερισμού σήμερα.

  Η αντίθεση «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» θα συνεχίσει να παράγει πολιτική αντικαθιστώντας σε άλλο επίπεδο και με διευρυμένους  καθαρούς ταξικά όρους την παλιά αντίθεση «δεξιάς αντιδεξιάς».

Η «νέα» αυτή μορφή θα συμπεριλάβει αναγκαστικά όχι μόνο την αντίθεση «ευρώ-δραχμή», αλλά και την «Εθνικό κράτος-ΕΕ».

  Σε συνέχεια των παραπάνω: Μνημόνιο δεν είναι μόνο και αποκλειστικά – όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν- ο τρόπος πληρωμής δανείων ή απλά ο έλεγχος του ύψους των πρωτογενών πλεονασμάτων ΑΛΛΑ ένα σύνολο μέτρων μετάλλαξης του κοινωνικού, οικονομικού πολιτικού, πολιτιστικού στάτους του λαού και της χώρας στην κατεύθυνσης μιας νέας μορφής αποικίας και όλα αυτά στα πλαίσια συμφωνίας και αντίθεσης των πιο ισχυρών επιχειρηματικών διεθνών κεφαλαίων.

Ειδικά η συνταγματοποίηση των μνημονίων παραπέμπει σε μια νεοφασιστική μεταδημοκρατία, με αναίρεση όλων των κοινωνικών σχέσεων που διαμόρφωσε ιστορικά η ταξική πάλη δύο και πάνω αιώνων, από την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου της αστικής Γαλλικής επανάστασης μέχρι σήμερα!

Αν τα παραπάνω είναι σωστά, τότε πρέπει να προκύψουν και ανάλογοι σχεδιασμοί υπέρβασης της κατάστασης, και απαντήσεις σε νέα ερωτηματικά.

Ας συμφωνήσουμε λοιπόν. Τον δρόμο τον ανοίγουμε περπατώντας. Ποιοί περπατούν; Πόσο αντέχουμε; Ποιοί θα κάνουν την υπέρβαση;

ΣΥΡΙΖΑ από party σε πάρτι

Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, δύο φορές σε 6 μήνες ψήφισαν-στήριξαν για όλα αυτά την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ενός κόμματος, που σήμερα τα μέλη του (;) αναλώνονται εν πολλοίς σε μάχη χαρακωμάτων εντός του facebook, οραματιζόμενα την επανάσταση που έγινε χωρίς να γίνει, κατηγορώντας ακόμη και όλα όσα δεν μπορούσαν να κάνουν γιατί δεν τα έκαναν!!! 

Φυσικά κουβέντα για την ανάγκη κάποιου άλλου παραγωγικού υποδείγματος αναγκαίου να ξεφύγουμε από την παραγωγή μνημονίων. Κουβέντα για τα προαπαιτούμενα προκειμένου το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ πραγματικά να «ντυθούν» το νόημα που τους δίνουν.

Γιατί τόσα χρόνια –από το 2012- σε καμία περιοχή δεν έγινε καν συζήτηση για την παραγωγική ανασυγκρότηση στα όρια πχ ενός δήμου ή περιφέρειας, αλλά ακόμη και αν έγινε οι μόνες προτάσεις θα ήταν συνθήματα, κακέκτυπα οικολογικών αναρχοαυτόνομων αναζητήσεων και προτάσεις στα πλαίσια της τουριστικής βιομηχανίας. Πως η Ελλάδα θα ενταχθεί στον Ευρωπαϊκό και στο διεθνή καταμερισμό εργασίας; Με τι τρόπο θα αυξηθούν οι εξαγωγές σε βάρος των εισαγωγών και ποιός τομέας θα είναι η ατμομηχανή σε αυτή την κατεύθυνση; Με πρωτογενή τομέα στα 3% και υπηρεσίες 82% που πηγαίνουμε; Τι νομίζουμε; Θα ξεφύγουμε από την μέγγενη των μνημονίων; Και τα δάνεια να χαριστούν πάλι σε μνημόνια θα πέφτουμε.

Το θέμα είναι τώρα τι λες, αλλά προπάντων τι κάνεις!

Η κυβέρνηση ουσιαστικά αλλά όχι και τυπικά έχει χάσει την δεδηλωμένη. Φρόντισαν με περισσή αυτοϊκανοποίηση  τα 38 κοινοβουλευτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για διαφορετικούς λόγους και αιτίες καθένα εξ αυτών. Οι αιτίες αυτές αργά αλλά σταθερά  θα αναπαράγονται, δημιουργώντας συνεχείς  κύκλους εσωστρέφειας και «συντροφικής» διαλυτικότητας.

Ας είναι. Καλλίτερα να διατυπώσουμε μερικά αναγκαία ερωτήματα .

 Πότε κατάλαβαν ότι η όλη διαπραγμάτευση καταλήγει σε μνημόνιο και μάλιστα χειρότερο από κάθε προηγούμενο - όπως λένε;

Στις 20 Φλεβάρη τι κατάλαβαν; Ο κ. Βαρουφάκης ούτε αυτός δεν κατάλαβε και ψηφίζει τώρα ΟΧΙ;

Οι λοιποί δεν πρόφτασαν να διαβάσουν, διάβασαν και δεν κατάλαβαν;

Στις 20 Φλεβάρη δεν «ανελήφθη» το ΤΧΣ και οι μονομερής ενέργειες;
Πριν τις 25 Γενάρη όταν ρωτούσε ο κόσμος που θα βρεθούν τα χρήματα όλοι οι υποψήφιοι τι απαντούσαν; ΤΧΣ, ΕΣΠΑ, φοροδιαφυγή. Δηλ όλα αυτά τι φωτογράφιζαν αν όχι συμφωνία εντός της ΕΕ δηλ. μνημόνιο με τους λεγόμενους θεσμούς; Που υπήρχε σε όλα αυτά η άλλη πρόταση, ο άλλος δρόμος από όλους τους διαφωνούντες; Και όχι μόνο;

Η δε βασική θεωρητική πρόταση ιδεολόγημα ήταν …μας έχουν ανάγκη …αν φύγουμε καταρρέουν…το κόστος εξόδου είναι μεγαλύτερο από το κόστος διάσωσης… κατά το γνωστό ρεφρέν …αν σε αρνηθώ αγάπη μου να πέσω να πεθάνω… Βεβαίως όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν νομοτέλεια για τον Ιούλιο, αλλά ισχυρό εγκλωβισμό σε αυτή την πορεία.

Ίσως η γεωπολιτική θέση της χώρας να έδινε την βεβαιότητα που δεν υπήρχε. Όμως αυτή η θέση ενεργοποίησε τα Αμερικάνικα αντανακλαστικά και έβαλε σε εγρήγορση τις Γαλλία και Ιταλία αλλά και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού συμβουλίου Ντ. Τουσκ, ώστε να έχουμε το τελικό αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα τέτοιες βεβαιότητες στις σημερινές μέρες πλήρους ανισορροπίας του καπιταλιστικού υποδείγματος δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τουλάχιστον με τον γραμμικό τρόπο που ξέραμε. Πολύ περισσότερο  που στην περιοχή μας πάντα πρέπει να συνυπολογίζεται ο ρόλος της Τουρκίας, συγχρόνως με την σύνολη επιθετικότητα του σιωνισμού και του ακραίου μουσουλμανικού παράγοντα.

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ

Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας...

 Ο Α. Τσίπρας το είπε καθαρά: ΓΕΡΑΣΙΜΕ ΧΑΣΑΜΕ!!! Ναι ηττηθήκαμε. Δεν είναι αυτή η συμφωνία που θέλαμε αλλά αυτό που μπορούσαμε, που μας ΕΠΕΒΑΛΑΝ την δοσμένη στιγμή και που θεωρούμε καλλίτερο από κάθε άλλο χειρότερο, που είναι η άτακτη χρεοκοπία. Θα κάνουμε ότι μπορούμε να ισορροπήσουμε την κατάσταση, υποστηρίζοντας τα χαμηλότερα εισοδήματα…  
Και τι του απαντούν με την θέση τους στην ψηφοφορία; "Πήγαινε με το ΠΑΣΟΚ την ΝΔ Το Ποτάμι.!!! Εμείς τα χέρια μας τα θέλουμε καθαρά!" Τα καθάρισαν βέβαια στις σκουριές από τις σκουριές!
Τον στέλνουν δεμένο χειροπόδαρα, δώρο στον ΣΟΙΜΠΛΕ να ξεπλένει - με την στάση τους - σημειώνω- τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά. Γιατί η κοινή λογική λέει: Τι περιθώρια έχεις για ρήξη όταν οι δικοί σου σε ρίξανε στην ανάγκη των διαπλεκόμενων; Τι περιθώρια υπάρχουν για αντιμνημονιακά οικοδομήματα, με μνημονιακά υλικά;

Μπορούσανε αν θέλανε να κρατήσουν ατόφια την κριτική τους στον Α. Τσίπρα, να σήκωναν το μέτωπο απέναντι στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, να στήριζαν τον Τσίπρα "εκβιάζοντας τον" συγχρόνως να ανοίξει ΠΑΡΑΥΤΑ το εσωτερικό μέτωπο με όρους ρήξης.

Φυσικά η ρήξη δεν συνεπάγεται κυνήγι μαγισσών.

 Δεν προσδιορίζεται από το γνωστό Σημιτικό μοντέλο διάλυσης που κυρίως προετοίμασε πνευματικά, ηθικά, οικονομικά, την κοινωνία για την μνημονιακή εποχή.

Δεν προσδιορίζεται από υπερφίαλα δήθεν αγωνιστικά συνθήματα.

 Προσδιορίζεται από την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που θα στηρίζει και θα στηρίζεται σε ένα νέο ταξικό-πατριωτικό κίνημα. 

Προσδιορίζεται από την διεύρυνση της δημοκρατίας και την κινητοποίηση όλων των παραγωγικών μηχανισμών με πρωτεύουσα θέση την πολιτιστική και ηθική ενδυνάμωση των πολιτών. Προσδιορίζεται από την σταθερή προσπάθεια ανίχνευσης και πραγμάτωσης όλων των δυνατοτήτων ώστε να προχωρήσουμε σε μια άλλη πορεία συνολικής ανόρθωσης της χώρας και του λαού.

Το θέλουν άραγε; Θέλουν να κυβερνήσουν; Διευκολύνεται κάτι τέτοιο καλλίτερα αν παραδοθεί ολοκληρωτικά η κυβέρνηση της αριστεράς;

Η κυβέρνηση, παρά την τεράστια υποχώρηση της, φαίνεται να απολαμβάνει ακόμη την στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Το ένστικτο του κόσμου τον οδηγεί στο να της παραχωρεί χρόνο σταθερά και επίμονα. Τα προαπαιτούμενα για υπερβάσεις υπάρχουν. Αν η κυβέρνηση θα τα αξιοποιήσει εξαρτάται από τους παραπάνω παράγοντες και όχι μόνο από καλές προθέσεις. Πολύ σύντομα θα φανεί.

Προς το παρόν ας κάνει ένα νέο ξεκίνημα, βάζοντας  όριο στον μισθό βουλευτών, Υπουργών, κτλ  (πχ 2000Ε) και στους συνεργάτες τους τον βασικό, εναρμονιζόμενη με την γενικότερη κατάσταση.

Κεμάλ αυτός ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει

ΥΓ1 Έχει σκεφτεί κανείς άραγε ότι η άτακτη χρεοκοπία εκτός από οικονομικές, μπορεί να συνεπάγεται και εθνικές απώλειες; Μήπως η πρώτη μεγάλη εθνική απώλεια είναι οι χιλιάδες νέοι και νέες που σήμερα προσφέρουν τις γνώσεις και την ευφυΐα τους στην Εσπερία; Μήπως σε καθεστώς άτακτης χρεοκοπίας θα μετρούσαμε 100δες χιλιάδες σε αυτή την κατεύθυνση;

Χρήστος Βανδώρος 

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ του Δ. ΜΠΑΤΣΗ

«Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα» και η εξόρυξη βωξίτη

1^ο Μέρος. Η Σύμβαση Κούπερ

       Το ημερολόγιο έγραφε 30 Μάρτη του 1952 και οι δείχτες του ρολογιού τέσσερεις και 12’ το πρωί, όταν ο Δημήτρης Μπάτσης μαζί με τους τρείς συντρόφους του, Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και  Νίκο Μπελογιάννη εκτελούνταν στο Γουδί διά τουφεκισμού, υπό το φώς των προβολέων στρατιωτικών αυτοκινήτων.

Δεν ήταν ούτε εργάτης ούτε φτωχός. Ο πατέρας του ο ναύαρχος Μπάτσης βασιλικός και στην ομάδα του παλατιού. Η σύζυγος του, κόρη βιομήχανου. Αμφότεροι έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να του δοθεί χάρη από τον τότε βασιλιά. Παρά τις στενές σχέσεις της οικογένειας με το παλάτι, στάθηκε αδύνατο.

Ο γεννημένος το 1916 Δημήτρης, λαμπρός Έλληνας επιστήμονας, είχε προφτάσει να μας αφήσει σαν διαθήκη του, το περίφημο αλλά και προφητικό βιβλίο «Η ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» ένα σύγγραμμα 600 σελίδων, τον πρόλογο του οποίου υπέγραφε μια άλλη μεγάλη μορφή της ελληνικής προοδευτικής διανόησης, ο πρύτανης του ΕΜΠ Νίκος Κιτσίκης.

«…Η εργασία μου αυτή –αναφέρει ο Μπάτσης στο βιβλίο του το 1947- γράφτηκε με τη βέβαιη προοπτική, πως παρόλα τα εμπόδια και παρόλες τις πολύμορφες επεμβάσεις, ο Ελληνικός λαός…θα ανοίξει και πάλι με τον αγώνα του διάπλατα τον δρόμο για μια ελεύθερη δημοκρατική ανοδική πορεία, και θα αρχίσει…να χτίζει τα ερειπωμένα από τη ναζιστοφασιστική κατοχή και τον οικτρό εμφύλιο πατρίδα..».

Η εκτέλεση του Μπάτση, πέρα απ’όλα τα άλλα, συμβολίζει την απόφαση των κυρίαρχων κύκλων –μείγμα μαφιόζων επιχειρηματιών, αδίστακτων Γερμανοτσολιάδων και υποτακτικών στο κάθε κατεστημένο, να επιβάλουν το «δικό τους» μοντέλο ανάπτυξης, σύμφωνα με όλα όσα διαχρονικά διαπιστώσαμε σαν λαός. Σχέδιο Μάρσαλ, ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα, ΕΣΠΑ, προγράμματα leader,  επιδοτήσεις, εφαρμοστικοί νόμοι και έπεται η συνέχεια…  Εκατομμύρια εκατομμυρίων τα οποία έπεσαν στην γόνιμη ελληνική γη, ανακάτεψαν τα χώματα της σε δρόμους, γέφυρες, μεταλλεία, τώρα ανακαλύπτουν και τον θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο στο Ιόνιο, στο Αιγαίο, στην Κύπρο, με σίγουρο αποτέλεσμα την αύξηση και διαιώνιση των χρεών των λι(η)στών Λαγκάρντ, και των καταθέσεων στα Καϊμάν.

Ο Μπάτσης δούλεψε και έγραψε για την Ελλάδα της αξιοπρέπειας. Για την δημοκρατική Ελλάδα που αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της προς όφελος των πολιτών της θα προχωρούσε μπροστά.

Γιατί εμείς εδώ στη Φωκίδα να ασχοληθούμε με ένα βιβλίο του 1947;

Γιατί ο Μπάτσης αφιερώνει 16 σελίδες αποκλειστικά, όπου αναπτύσσει και αναλύει τις προϋποθέσεις αξιοποίησης αυτού του πλούτου της Φωκικής γης υπέρ φυσικά του λαού. Αντικρούει μεθόδους και εφαρμογές που από τότε εφαρμόστηκαν και ταλαιπωρούν την περιοχή αλλά και την χώρα….

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή

Η δολοφονία του Μπάτση, η παντελής αποσιώπηση του έργου του και κυρίως η άρνηση να τοποθέτησης στα ζητήματα και στις προτεινόμενες λύσεις από το σύγγραμμα του, εξηγούνται για πάρα πολλούς πολίτες, στην αποκάλυψη της λεγόμενης σύμβασης Κούπερ.

Η σύμβαση Κούπερ κυρώθηκε με τον αναγκαστικό νόμο 2220/1940 δημοσιευμένο στο ΦΕΚ 27-2-1940 με επικεφαλίδα «περί κυρώσεως συμβάσεως διά την παραχώρησιν υδραυλικής δυνάμεως Αχελώου ποταμού». Φέρει δε τις υπογραφές του βασιλέα Γεωργίου και του πρωθυπουργού Μεταξά. Η σύμβαση είχε ισχύ 70 χρόνια!!! Καθώς θα έληγε στις 31-12-2010. Επρόκειτο για μια καθαρά αποικιοκρατική σύμβαση που στην πραγματικότητα παρέδιδε τόσο τον ορυκτό πλούτο όσο και τις ενεργειακές δυνατότητες της χώρας σε ξένα χέρια. Μέχρι τότε εταιρείες της αλλοδαπής είχαν προχωρήσει σε μελέτες και σχετικές έρευνες. Στο βιβλίο του, ο συγγραφέας αναφέρει «…είναι χαρακτηριστικό το φαινόμενο της εντατικής μελέτης των ελληνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών από ξένους επιστήμονες, ινστιτούτα, τραστ, τη στιγμή που το επίσημο κράτος, αδιαφορεί…». Προς επίρρωση των παραπάνω να αναφέρουμε ότι ουσιαστικά από το 1860 τα μεταλλεία σε μεγάλο βαθμό έχουν δοθεί σε ιδιώτες και ξένους με ληστρικές συμβάσεις εκμετάλλευσης.

Και συνεχίζει ο Μπάτσης «…τα μεταλλεύματα αυτά χρησιμοποιήθηκαν για την βιομηχανία χωρών που από αυτές εξαρτήθηκε και αποστραγγίστηκε η Ελληνική οικονομία…». Το συμπέρασμα αυτό ισχύει βεβαίως μέχρι τώρα φυσικά όχι μόνο για τα μεταλλεύματα αλλά συνολικά.

Ιδιαίτερη σημασία δόθηκε στην έρευνα του υδάτινου πλούτου της χώρας προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η πρόσληψη ηλεκτρικής ενέργειας από τις υδατοπτώσεις. Σε αυτά τα πλαίσια μετά την έρευνα του Αχελώου από τον Ελβετό Σενκ (1923), συνέχισαν το 1936 δύο αμερικάνικες εταιρείες επεκτείνοντας την έρευνά τους τόσο στον Μόρνο όσο και στον Εύηνο. Οι εταιρείες αυτές συγκρότησαν την «Ελληνική Υδροηλεκτρική Μεταλλουργική εταιρεία» παίρνοντας με την παραπάνω σύμβαση ΚΟΥΠΕΡ, την ενεργειακή εκμετάλλευση του ποταμού και την ίδρυση συγκροτήματος ηλεκτρομεταλλουργικής και ηλεκτροχημικής βιομηχανίας.

Ανεξάρτητα από το πότε, πώς, από ποιους  η σύμβαση ΚΟΥΠΕΡ «δούλεψε», στην πραγματικότητα αποτέλεσε το καλούπι μέσα στο οποίο χύθηκε και σφυρηλατήθηκε το οικονομικό δόγμα «υποτελούς ανάπτυξης» της Ελλάδας.

Ο συνδυασμός ενέργεια - πρωτογενές προϊόν συγχρόνως με φτηνό εργατικό κόστος είναι ο παράδεισος του κεφαλαίου, και στην περίπτωση της Ελλάδας, το ξένο κεφάλαιο με ανάλογα μεσιτικά στο ντόπιο πολιτικό προσωπικό και στην αστική τάξη, εξασφάλισαν την υπαγωγή και του εδάφους και του υπεδάφους στην κυριαρχία τους, ανάγοντάς την σε «…επίπεδο μονοπωλιακής καταδυνάστευσης της οικονομίας…».

Υστερόγραφο. Στο τέλος του 1^ου μέρους, πριν προχωρήσουμε στις θέσεις του βιβλίου σχετικά με τον βωξίτη στην περιοχή ας υπογραμμίσουμε ότι το έργο του Μπάτση ερευνά, συνεχίζει και εμπλουτίζει το «ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΤΣΗΣ», ψυχή του οποίου είναι ο καθηγητής οικονομικών στο Πάντειο Θ. Μαριόλης.               

29-3-2015 Χρήστος Βανδώρος

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΙΤΕΑΣ

       ΑΙΤΗΜΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΙΤΕΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ 24ΩΡΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΥΓΕΙΑΣ ΙΤΕΑΣ

Ακολουθούν ονόματα και υπογραφές

Ιτέα  01-04-2015

                            ΠΡΟΣ:1. Τον κ. Πρωθυπουργό της Ελλάδας

                                       2. Τον κ. Υπουργό Υγείας

                                       3. Τον κ. Βουλευτή ν. Φωκίδας                   

           Αξιότιμοι κύριοι της κυβέρνησης, εμείς οι κάτοικοι της Ιτέας και της ευρύτερης περιοχής, σας απευθύνουμε το παρόν αίτημα διαμαρτυρίας μας για την τραγική διακοπή της λειτουργίας του Κέντρου Υγείας Ιτέας με την μετατροπή της 24ωρης καθημερινής λειτουργίας του, σε πρωινή, σύμφωνα με την αρ.231 Απόφαση της 5^ης ΥΠΕ 30-3-2015.

           Σας γνωρίζουμε ότι οι πόλεις Ιτέα-Κίρρα-Τριταία-Δελφοί-Δεσφίνα-Γαλαξείδι εξυπηρετούνται στο Κέντρο Υγείας Ιτέας και ο πληθυσμός των εξυπηρετούμενων κατοίκων από 15.000, ανέρχεται κατά τους θερινούς μήνες στους 30.000 χιλιάδες, καθότι η περιοχή μας είναι τουριστική και δέχεται πλήθος τουριστών με πούλμαν και κρουαζιερόπλοια. Η εικόνα που θα παρουσιάζει η περιοχή μας στο πλήθος τουριστών, που την επισκέπτονται θα είναι τριτοκοσμική και θα έχει τραγικές συνέπειες στον Τουρισμό, σύμφωνα με την συνθήκη του Σέγκεν, η Ιτέα ως πύλη εισόδου της χώρας, δεν μπορεί να μείνει χωρίς 24ωρη Α΄βάθμια φροντίδα υγείας.

            Η έλλειψη πρωτοβάθμιας περίθαλψης με την μετακίνηση των γιατρών από το Κέντρο Υγείας στο Γενικό Νοσοκομείο θα δημιουργήσει πρόβλημα δυσλειτουργίας στο Γενικό Νοσοκομείο, το οποίο ούτως η άλλως υπολειτουργεί με το πλήθος των κατοίκων, που θα προσέρχονται καθημερινά. Επίσης η έλλειψη αστικών συγκοινωνιακών μέσων θα έχει ως αποτέλεσμα να στερούνται περίθαλψης οι οικονομικά αδύναμοι και οι ηλικιωμένοι συμπολίτες μας, διότι  δεν μπορούν να μετακινούνται. 

        Ύστερα από τα ανωτέρω, σας επιβάλλεται η αλλαγή της Απόφασης της 5^ης ΥΠΕ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ και το Κέντρο Υγείας Ιτέας να παραμείνει ΑΝΟΙΚΤΟ με  24ωρη λειτουργία.

      Καλούμε τον Υπουργό Υγείας να στελεχώσει με μόνιμο προσωπικό όλων των ειδικοτήτων το Γ.Ν. Άμφισσας και τα Κέντρα Υγείας, να επαναλειτουργήσει η Παθολογική κλινική και να σταματήσουν οι συνεχείς μετακινήσεις προσωπικού.

                    

                                                Με εξαιρετική τιμή

                                                     Οι κάτοικοι

Ακολουθούν υπογραφές